Zahacie (rejon głębocki)
55°19′41″N 28°20′35″E/55,328056 28,343056| Państwo | |
|---|---|
| Obwód | |
| Rejon | |
| Sielsowiet | |
Położenie na mapie obwodu witebskiego  | |
Położenie na mapie Białorusi  | |
Położenie na mapie Polski w 1939  | |
| 55°19′41″N 28°20′35″E/55,328056 28,343056
| |
Zahacie – dawny majątek. Tereny, na których leżał, znajdują się obecnie na Białorusi, w obwodzie witebskim, w rejonie głębockim, w sielsowiecie Łomasze.
Historia
[edytuj | edytuj kod]W czasach zaborów w powiecie dzisieńskim, w guberni wileńskiej Imperium Rosyjskiego[1].
W latach 1921–1945 folwark a następnie majątek leżał w Polsce, w województwie wileńskim[a], w powiecie dziśnieńskim w gminie Orzechowo, od 1923 roku w gminie Prozoroki[2].
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało tu 85 osób, 81 było wyznania rzymskokatolickiego a 4 prawosławnego. Jednocześnie 74 mieszkańców zadeklarowało polską, 11 białoruską przynależność narodową. Było tu 14 budynków mieszkalnych[3]. W 1931 w 5 domach zamieszkiwały 83 osoby[4].
Wierni należeli do parafii rzymskokatolickiej w Prozorokach i prawosławnej w Błosznikach. Miejscowość podlegała pod Sąd Grodzki w Głębokiem i Okręgowy w Wilnie; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Prozorokach[5].
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Przynależność wojewódzka zmieniała się. Wieś leżała w województwie nowogródzkim (1921–1922), w Ziemi Wileńskiej (1922–1926) i w województwie wileńskim (od 1926).
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Zahacie, folwark, powiat dzisieński, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. III: Haag – Kępy, Warszawa 1882, s. 246.
- ↑ Dz.U. z 1923 r. nr 28, poz. 172
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. 7, część 2, 1924, s. 65.
- ↑ Wykaz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej, t. 1, Warszawa 1938, s. 23.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1951.