Przejdź do zawartości

Zęby

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Czaszka hipopotama z widocznym uzębieniem
ludzkie zęby

Zęby (łac. dentes) – złożone, twarde narządy występujące u większości kręgowców, z wyjątkiem współczesnych ptaków, żółwi, ropuch oraz niektórych ssaków. Stanowią element układu trawienia. Znajdują się w jamie ustnej. Służą do chwytania i zabijania ofiary oraz rozdrabniania pożywienia, a ponadto u wielu gatunków zwierząt również do obrony, przenoszenia młodych, czyszczenia futra (usuwania pasożytów skórnych). Zęby są zróżnicowane pod względem budowy, kształtu, liczby oraz pełnionych funkcji. Nauka zajmująca się budową, rozwojem, fizjologią i patologią zębów to odontologia. Odontogeneza jest procesem rozwoju zębów[1][2]. Zespół wszystkich zębów występujących u jednego osobnika nazywany jest uzębieniem.

 Osobny artykuł: uzębienie.
Zęby ryb

Kręgouste mają zęby rogowe. U ryb chrzęstnoszkieletowych pochodzą od łusek plakoidalnych. Roślinożerne nie posiadają zębów. Drapieżne mają zęby na szczękach i na podniebieniu w postaci ostrych, stożkowych, o piłowatych krawędziach[2], pochylonych doogonowo tworów. Niekiedy połączone są z kością więzadłami[2]. Mogą występować w postaci płaskich płytek jeśli ryba żywi się skorupiakami lub mięczakami[2]. U karpiokształtnych występują zęby gardłowe. Jedynym rodzajem ryb, u których wykształciły się zęby jadowe jest Meiacanthus. U dwudysznych zrastają się w płyty[2]. Polifiodontyzm występuje powszechnie[2].

Płazy

[edytuj | edytuj kod]

Rogowe ząbki występujące u kijanek otaczają otwór gębowy. Służą do ścierania pokarmu roślinnego. U dorosłych zęby w postaci niewielkich, stożkowatych[2] wyrostków przyrośnięte do kości szczękowych i międzyszczękowych oraz na podniebieniu do kości lemieszowych. Na żuchwie płazów brak zębów. Ropuchy wcale nie posiadają zębów[2]. Polifiodontyzm występuje powszechnie[2].

Zęby gadów
ząb karcharodontozaura (Carcharodontosaurus saharicus)

Ostre, liczne[potrzebny przypis], stożkowate[2], homodontyczne, polifiodontyczne[2]. Mogą być osadzone na wszystkie trzy sposoby: akrodontyzm, pleurodontyzm, tekodontyzm (u krokodyli)[2]. Żółwie zamiast zębów mają listwy rogowe na szczęce i żuchwie[2]. U węży wykształciły się specyficzne zęby jadowe[2].

Współczesne ptaki nie mają zębów. Do rozdrabniania pokarmu służy im dziób.

Zęby ssaków

Po raz pierwszy ewolucyjnie polifiodontyzm (który wyjątkowo obserwujemy u manatów[3] i częściowo u mamutów[4]) zostaje zastąpiony przez difiodontyzm lub rzadziej występujący monofiodontyzm (u zębowców[2]). Tekodontyzm jest powszechny. Zwykle występuje heterodontyzm (poza szczerbakami i waleniami). Zęby niektórych gatunków ulegają znacznym przekształceniom:

Niektóre ssaki nie mają zębów. Należą tu: stekowce, mrówkojady oraz fiszbinowce[2].

Rozmieszczenie i stosunki ilościowe zębów w uzębieniu są cechą danego taksonu. Do jej zapisu używa się tzw. wzoru zębowego.

Budowa

[edytuj | edytuj kod]

Histologia

[edytuj | edytuj kod]

Ząb ssaków zbudowany jest z kolejnych warstw tkanek:

Mocowanie zębów w zębodole odbywa się przy udziale ozębnej korzenia i okostnej wyrostka zębodołowego.

Anatomia

[edytuj | edytuj kod]

Zęby ssaków zbudowane są z 3 części:

  • korona zęba (corona dentis)
  • szyjka zęba (cervix dentis, collum) – pokryta dziąsłem
  • korzeń zęba (radix dentis) – tkwi w zębodole, często złożony z kilku pojedynczych korzeni, między którymi znajduje się rozwidlenie zwane bi- lub trifurkacją

W zoologii wyróżnia powierzchnie korony:

  • powierzchnię przedsionkową (facies vestibularis)
  • powierzchnię językową (facies lingualis)
  • powierzchnię styczną (facies contactus)
  • powierzchnię zwarcia (facies occlusalis)

Zęby ssaków dzielone są na dwie grupy ze względu na tempo wzrostu i zasięg szkliwa:

  • brachydontyczne o ograniczonym procesie wzrostu i krótkokoronowe szkliwo pokrywa tylko koronę
  • hypselodontyczne stale rosnące i długokoronowe; szkliwo pokrywa tylko koronę i korzeń (między zębiną i cementem)

Inny jest podział ze względu na budowę szkliwa i zasięg cementu:

  • zęby szkliwofałdowe – szkliwo pofałdowane i wtopione w strukturę zęba; u roślinożernych; cement pokrywa cały ząb (nad szkliwem)
  • zęby szkliwoguzkowe – u mięsożernych i wszystkożernych; cement pokrywa korzeń i szyjkę.

ze względu na ustawione względem siebie zębów łuku górnego i dolnego wyróżnia się;

  • izognatyzm (równoszczękowość) – odpowiadające sobie zęby stykają się powierzchnią zwarcia
  • anizognatyzm (nierównoszczękowość) – odpowiadające sobie zęby stykają się powierzchnią zwarcia nieznacznie lub wcale.

Zęby konia

[edytuj | edytuj kod]

Dla ogiera wzór zębowy wygląda następująco:

Wzór zębowy I C P M
40 = 3 1 3 3
3 1 3 3


Rejestry na szkliwie siekaczy pozwalają ocenić wiek. Kły u klaczy nie występują (lub są szczątkowe). Ząb przedtrzonowy pierwszy przyjmuje postać zęba wilczego (dens lupinus) (mały, klinowaty, wcześnie wypada). Zęby koni maja swoje nazwy, i tak:

  • Cęgi – pierwsze siekacze
  • Średniaki – drugie siekacze
  • Okrajki – trzecie siekacze

Wzór zębów mlecznych przedstawia się następująco:

Zęby ludzkie

[edytuj | edytuj kod]

Dokładny opis zębów człowieka przedstawiono w odrębnym artykule.

 Osobny artykuł: zęby człowieka.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. redaktor naczelny Zdzisław Otałęga: Encyklopedia biologiczna tom VII Mo-Oś. Kraków: OPRES, 1999, s. 282-283. ISBN 83-85909-46-X.
  2. a b c d e f g h i j k l m n o p q r redaktor naczelny Zdzisław Otałęga: Encyklopedia biologiczna tom XIII Ws-Ż. Kraków: OPRES, 1999, s. 136-137. ISBN 83-85909-62-1.
  3. Dokument tekstowy ze strony Uniwersytetu Jagiellońskiego
  4. [1], 6 generacji zębów policzkowych

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Halina Komosińska, Elżbieta Podsiadło: Ssaki kopytne : przewodnik. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2002. ISBN 83-01-13806-8.
  • Kazimierz Kowalski: Ssaki, zarys teriologii. Warszawa: PWN, 1971.
  • Kazimierz Krysiak, Krzysztof Świeżyński: Anatomia zwierząt. T. 2. Warszawa: PWN, 2008. ISBN 978-83-01-13544-7.
  • Marzena Popielarska-Konieczna: Słownik szkolny : biologia. Kraków: Wydawnictwo Zielona Sowa, 2003. ISBN 83-7389-096-3.
  • Helena Helena Przespolewska: Podstawy anatomii zwierząt domowych. Warszawa: Wydawnictwo "Wieś Jutra", 2009. ISBN 83-89503-67-0.