Przejdź do zawartości

Wyszyna Fałkowska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wyszyna Fałkowska
wieś
Ilustracja
Państwo

 Polska

Województwo

 świętokrzyskie

Powiat

konecki

Gmina

Ruda Maleniecka

Liczba ludności (2011)

167[2][3]

Strefa numeracyjna

41

Kod pocztowy

26-242[4]

Tablice rejestracyjne

TKN

SIMC

0266732[5]

Położenie na mapie gminy Ruda Maleniecka
Mapa konturowa gminy Ruda Maleniecka, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „Wyszyna Fałkowska”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, blisko centrum na dole znajduje się punkt z opisem „Wyszyna Fałkowska”
Położenie na mapie województwa świętokrzyskiego
Mapa konturowa województwa świętokrzyskiego, u góry po lewej znajduje się punkt z opisem „Wyszyna Fałkowska”
Położenie na mapie powiatu koneckiego
Mapa konturowa powiatu koneckiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Wyszyna Fałkowska”
Ziemia51°09′24″N 20°09′39″E/51,156667 20,160833[1]

Wyszyna Fałkowskawieś sołecka[6] w Polsce, położona w województwie świętokrzyskim, w powiecie koneckim, w gminie Ruda Maleniecka[7][5].

W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa kieleckiego.

Integralne części wsi Wyszyna Fałkowska[7][5]
SIMC Nazwa Rodzaj
0266749 Huby część wsi
1018090 Resztówka część wsi

Wierni Kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii Zwiastowania NMP w Rudzie Malenieckiej[8].

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Słownik Królestwa Polskiego daje wspólny opis trzech wsi Wyszyn, których nazwy po kilku wiekach brzmią – Wyszyna Fałkowska, Wyszyna Machorska i Wyszyna Rudzka, ale w XVI w. nazywane „Wola Wyszyńska” i „Wyszynka”, także „Wyszyna Górna”, trzy przyległe wsie i folwarki w powiecie koneckim, gminie Ruda Maleniecka, parafii Lipa, odległe od Końskich 16 wiorst.

W roku 1895: Wyszyna Rudzka miała 14 domów, 154 mieszkańców, 240 mórg dworskich, 111 mórg włość. W 1827 r. Wyszyna Górna miała 14 domów, 101 mieszkańców’ Wyszyna Fałkowska ma 15 domów, 173 mieszkańców, 193 mórg włość. W 1827 r. było 12 domów, 90 mieszkańców Wyszyna Machorska miała 21 domów, 126 mieszkańców, 86 mórg dworskich, 187 mórg włościańskich. W 1827 r. było 5 domów, 45 mieszkańców

W połowie XV w. istniały wsie: „Wyszyna”, „Wyszyna Fałkowska”, „Wyszyna Górna”, w parafii Lipa. Dawały dziesięcinę prebendzie turebskiej (Długosz L.B. t.I s.351). Liber beneficiorum Łaskiego (t.I s.598) wymienia w parafii Lipa wsi: „Wyssynka et alia Wyssynka” a dalej w opisie szczegółowym wsi parafialnych wymienia tylko: „Vyssynka Mnowsky”, z której dziesięcinę, wartości 1 grzywny pobierał pleban w Lipie.
W registrze poborowym z r. 1577 opisane jako w parafii Lipa, wsie: „Wolia Wyszyńska”, w której Anna Giżycka płaci od 2½ łana, „Wyszynka Jaszinki”, w niej Zelieńska od 1 łanu i Wyszynka Mniowski, w niej płaci Wyszyński od 1 łanu, 3 zagrodników z rolą, 1 zagrodnika bez roli (Pawiński, Kod.Mał. s.290)[9].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 153892
  2. Wieś Wyszyna Fałkowska w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2022-02-20], liczba ludności na podstawie danych GUS.
  3. GUS: Ludność - struktura według ekonomicznych grup wieku. Stan w dniu 31.03.2011 r..
  4. Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1565 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
  5. a b c TERYT (Krajowy Rejestr Urzędowego Podziału Terytorialnego Kraju). Główny Urząd Statystyczny. [dostęp 2015-04-05].
  6. Jednostki organizacyjne gminy Ruda Maleniecka. Urząd Gminy Ruda Maleniecka. [dostęp 2015-04-05].
  7. a b Rozporządzenie Ministra Administracji i Cyfryzacji z dnia 13 grudnia 2012 r. w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części. „Dziennik Ustaw”. Nr 29, poz. 200, s. 1867, 2013-02-15. Ministerstwo Administracji i Cyfryzacji. [dostęp 2015-03-20]. 
  8. Opis parafii na stronie diecezji
  9. Wyszyna Fałkowska, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 158.