Wojna tankowców

Wojna tankowców

Wojna iracko-irańska
Czas	1984–1988
Miejsce	Zatoka Perska
Strony konfliktu
Iran Irak Liga Państw Arabskich Stany Zjednoczone
brak współrzędnych

Wojna tankowców lub wojna o tankowce − potoczne określenie jednego z elementów konfliktu iracko-irańskiego, tzw. wojna tankowców toczyła się w latach 1984–1988 na wodach Zatoki Perskiej.

Ponieważ wojna iracko-irańska przedłużała się, nadwyrężając gospodarki i zasoby obu państw, w końcowej fazie wojny oba kraje rozpoczęły atakowanie tankowców przeciwnika. Wojna tankowców rozpoczęła się w 1984 roku od ataków Iraku na irańskie instalacje naftowe i tankowce, co spotkało się z identyczną odpowiedzią ze strony irańskiej: Irańczycy zaatakowali tankowce Kuwejtu (który udostępniał Irakowi swoje porty i tankowce) i innych państw arabskich, które podejrzewano o eksport irackiej ropy. Irakijczycy używali głównie francuskie pociski przeciwokrętowe AM 39 Exocet wystrzeliwane m.in. przez irackie Mirage F1EQ, w 1987 dwa takie pociski trafiły amerykańską fregatę USS „Stark” (FFG-31), zabijając 37 marynarzy. Działania te miały sparaliżować eksport ropy wroga, która była głównym źródłem dochodów obu państw i podstawowym źródłem finansowania trwającej wojny. Iran posiadał kilkanaście okrętów wojennych i piechotę morską, dzięki czemu mógł łatwo kontrolować ruch statków przez cieśninę Ormuz. Do osłony tankowców arabskich wysłane zostały okręty wojenne Stanów Zjednoczonych, Wielkiej Brytanii i Francji, a jedenaście kuwejckich supertankowców przyjęło amerykańską banderę i nowe nazwy, także ZSRR oferował w tym czasie swoje usługi do ochrony żeglugi po zatoce. Paradoksalnie pływanie po zatoce stało się jeszcze bardziej niebezpieczne, gdy Irańczycy w odpowiedzi zaczęli minować wody zatoki, a do walki wysyłali nieregularne oddziały poruszające się na szybkich, niewykrywalnych przez radary łodziach motorowych tj. Boghammar (od nazwy szwedzkiej firmy Boghammar Marin AB) uzbrojonych w karabin DSzK lub wyrzutnię rakiet Typ 63. 14 kwietnia 1988 amerykańska fregata USS Samuel B. Roberts (FFG-58) weszła na irańską minę, w rezultacie amerykańska flota postanowiła zaatakować irańskie okręty wojenne, aby zmusić Iran do podpisania zawieszenia broni na morzu i zaprzestania minowania wód międzynarodowych. Najbardziej spektakularny był dzień 18 kwietnia 1988 roku, gdy Amerykanie zatopili najnowocześniejszą irańską fregatę "Sahand" i kilka innych jednostek, a dalsze liczne jednostki poważnie uszkodzili.

Ostatnim rezultatem wojny tankowców było zestrzelenie samolotu Airbus A300 irańskich linii lotniczych z 290 osobami na pokładzie przez amerykański krążownik USS Vincennes, który zidentyfikował go jako wrogi irański F-14, wojna zakończyła się miesiąc po zdarzeniu.

• 
  Kuwejcki tankowiec Gas king konwojowany przez amerykańskie okręty, 21 października 1987
• 
  Szybkie, małe łodzie irańskie używane do rozproszonych ataków
• 
  Irańska platforma wiertnicza zapalona przez amerykańskie niszczyciele, 19 października 1987
• 
  USS "Stark" trafiony pociskami Exocet
• 
  Amerykański samolot szturmowy Grumman A-6E Intruder bombarduje irańskie cele, 18 kwietnia 1988
• 
  Irańska fregata Is Sahand zniszczona przez siły floty amerykańskiej, 1988

Bibliografia

• Ten atak wywołałby globalny chaos. konflikty.wp.pl. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-19)].
• WOJNA IRACKA 1980-88