Witynie
53°18′58″N 22°22′42″E/53,316111 22,378333| wieś | |
 Droga w centrum wsi | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) |
90[2] |
| Strefa numeracyjna |
86 |
| Kod pocztowy |
18-420[3] |
| Tablice rejestracyjne |
BLM |
| SIMC |
0398528[4] |
Położenie na mapie gminy Jedwabne  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podlaskiego  | |
Położenie na mapie powiatu łomżyńskiego  | |
| 53°18′58″N 22°22′42″E/53,316111 22,378333[1]
| |
Witynie – wieś w Polsce położona w województwie podlaskim, w powiecie łomżyńskim, w gminie Jedwabne[4][5].
Wierni kościoła rzymskokatolickiego należą do parafii św. Jakuba Apostoła w Jedwabnem[6].
Historia
[edytuj | edytuj kod]W źródłach pojawia się w 1577 r. jako Witinie[7]. W 1577 r. wieś leżała w powiecie wiskim, ziemi wiskiej województwa mazowieckiego. Prywatna wieś szlachecka położona była w drugiej połowie XVI wieku w powiecie wiskim ziemi wiskiej województwa mazowieckiego[8].
Miała powierzchnie 5,5 włóki, w tym 1 należał do szlachty zagrodowej[7]. W 1827 r. wieś stanowiła własność mieszaną, szlachecką i włościańską, licząc 13 domów z 86 mieszkańcami[7]. W 1871 r. prócz wsi Witynie, mającej 16 osad i 50 mórg, funkcjonował folwark Witynie Pyziołki, mający 704 morgi ziemi ornej, 460 mórg ogrodów, 64 morgi łąk i 168 mórg lasu, 14 budynków drewnianych i 6 murowanych. Istniał tu piec wapienny gdzie wypalano wydobywane w pobliżu wapno i torf[7].
W latach 1921–1939 były to dwie wsie. Witynie Włościańskie i Witynie Szlacheckie. Leżały w województwie białostockim, w powiecie kolneńskim, w gminie Jedwabne.
Według Powszechnego Spisu Ludności z 1921 roku zamieszkiwało:
- Witynie Włościańskie – 50 osób w 10 budynkach.
- Witynie Szlacheckie – 133 osoby w 25 budynkach[9]
Miejscowości należały do parafii rzymskokatolickiej w Jedwabnem. Podlegały pod Sąd Grodzki w Stawiskach i Okręgowy w Łomży; właściwy urząd pocztowy mieścił się w Jedwabnem[10].
W wyniku napaści ZSRR na Polskę we wrześniu 1939 miejscowość znalazła się pod okupacją sowiecką. 2 listopada została włączona do Białoruskiej SRR. 4 grudnia 1939 włączona do nowo utworzonego obwodu białostockiego[11]. Od czerwca 1941 roku pod okupacją niemiecką. 22 lipca 1941 r. włączona w skład okręgu białostockiego III Rzeszy[12].
W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa łomżyńskiego.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Państwowy Rejestr Nazw Geograficznych – miejscowości – format XLSX, Dane z państwowego rejestru nazw geograficznych – PRNG, Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 5 listopada 2023, identyfikator PRNG: 149017
- ↑ Wieś Witynie w liczbach [online], Polska w liczbach [dostęp 2021-02-05], liczba ludności na podstawie danych GUS.
- ↑ Oficjalny Spis Pocztowych Numerów Adresowych, Poczta Polska S.A., październik 2013, s. 1462 [zarchiwizowane z adresu 2014-02-22].
- ↑ a b GUS. Wyszukiwarka TERYT
- ↑ Rozporządzenie w sprawie wykazu urzędowych nazw miejscowości i ich części (Dz.U. z 2013 r. poz. 200)
- ↑ Opis parafii na stronie diecezji
- ↑ a b c d Witynie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 684.
- ↑ Corona Regni Poloniae. Mapa w skali 1:250 000, Instytut Historii im. Tadeusza Manteuffla Polskiej Akademii Nauk i Pracownia Geoinformacji Historycznej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej: opracowany na podstawie wyników pierwszego powszechnego spisu ludności z dn. 30 września 1921 r. i innych źródeł urzędowych., t. T. 5, województwo białostockie, 1924, s. 44.
- ↑ Skorowidz miejscowości Rzeczypospolitej Polskiej z oznaczeniem terytorjalnie im właściwych władz i urzędów oraz urządzeń komunikacyjnych, Przemyśl, Warszawa 1933, s. 1856.
- ↑ Карманный атлас СССР. 11-е изд. – Ленинград: ГУГК при СНК СССР, 1940, karta 39
- ↑ Städte und Amtsbezirke im Bezirk Bialystok [Stand 31. 7. 1944] [online], territorial.de [dostęp 2020-04-11].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Witynie, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIII: Warmbrun – Worowo, Warszawa 1893, s. 684.l
