Witold Butler

Witold Butler
	; Witold Butler (1923)
	pułkownik saperów
Pełne imię i nazwisko	Witold Eustachy Butler
Data i miejsce urodzenia	8 stycznia 1889 ; Dorosiny
Data i miejsce śmierci	28 września 1936 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1910–1929
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego, ; Wojsko Polskie
Jednostki	1 Pułk Inżynieryjny; I Batalion Saperów Wielkopolskich; XV Batalion Saperów; 8 Pułk Saperów; 3 Okręgowe Szefostwo Saperów
Stanowiska	dowódca kompanii sztabowej; dowódca kompanii saperów; dowódca baonu saperów; zastępca dowódcy garnizonu; dowódca grupy fortecznej; dowódca pułku saperów; Szef 3 Okręgowego Szefostwa Saperów
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa, ; powstanie wielkopolskie, ; wojna polsko-bolszewicka
	Odznaczenia
	;

Witold Eustachy Butler (ur. 8 stycznia 1889 w Dorosinach, zm. 28 września 1936 w Warszawie) – pułkownik saperów Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Witold Butler urodził się 8 stycznia 1889 w majątku Dorosiny na Litwie, w rodzinie Eustachego, głównego leśniczego, i Zofii z Pawłowiczów. Ukończył gimnazjum humanistyczne w Bobrujsku i Aleksiejewską Szkołę Wojenną(inne języki) w Moskwie. W armii rosyjskiej służył zawodowo od 1 września 1910. Po ukończeniu szkoły wojskowej w 1912 został oficerem wojsk inżynieryjnych. Podczas I wojny światowej, od 1914 dowodził kompanią sztabową. Od 28 sierpnia 1917 na własną prośbę przeniesiono go do I Korpusu Polskiego generała J. Dowbor-Muśnickiego, gdzie dowodził kompanią saperów w 1 pułku inżynieryjnym. W listopadzie 1917 został dowódcą batalionu.

Po rozwiązaniu korpusu przebywał w Warszawie i w listopadzie 1918 został przyjęty w szeregi Wojska Polskiego w stopniu kapitana ze starszeństwem z dniem 6 lipca 1917^[1].

13 stycznia 1919 r. przybył do Poznania i objął dowództwo I baonu saperów wielkopolskich, który 30 stycznia 1920 roku został przemianowany na XV batalion saperów. Na czele batalionu 23 kwietnia wyruszył na front południowy do Jutrosina. Od 2 do 7 maja 1919 dowodził w zastępstwie frontem południowym. 7 lipca 1919 wyznaczony został zastępcą dowódcy garnizonu. Zorganizował kurs saperski dla żołnierzy 2 Dywizji Strzelców Wielkopolskich. 20 stycznia 1920 wkroczył do Bydgoszczy i został pierwszym komendantem miasta. Funkcję tę pełnił jeden dzień do czasu przybycia Dowództwa 15 Dywizji Piechoty. Z XV baonem saperów dnia 12 marca 1920 wyruszył na Front Litewsko-Białoruski. W działaniach wojennych m.in. dowodził grupą forteczną.

31 maja 1920 roku został wyznaczony na stanowisko dowódcy 8 pułku saperów^[2]. W maju 1927 został przeniesiony na stanowisko Szefa 3 Okręgowego Szefostwa Saperów^[3]. W sierpniu 1927 roku został zwolniony ze stanowiska Szefa 3 Okręgowego Szefostwa Saperów z równoczesnym oddaniem do dyspozycji dowódcy Okręgu Korpusu Nr III w Grodnie^[4]^[5]^[6].

Z dniem 31 sierpnia 1929 został przeniesiony w stan spoczynku^[7] i wyrokiem sądu skazany na 4 miesiące więzienia i zwolniony ze służby w dniu 14 października 1929^[5] i pozbawiony stopnia oficerskiego, za nadużycie na szkodę Skarbu Państwa i dla korzyści osobistych (za wykorzystywanie pracy żołnierzy)^[8].

Zmarł 28 września 1936^[9]. Został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie (kwatera 17A-1-10)^[9].

Pułkownik Witold Tyszewicz, zastępca szefa Korpusu Kontrolerów w „Sprawozdaniu (...)” sporządzonym 24 lutego 1940 roku w Paryżu napisał: „(...) wykryłem na terenie Okręgu Korpusu Nr VIII cztery wypadki nadużyć oficerów na szkodę Skarbu Państwa i dla korzyści osobistych, zakończone wyrokiem skazującym i wydaleniem z korpusu oficerskiego (...) Dowódca 8 pułku saperów pułk. Butler (...) wysyłał ekipę żołnierzy z 8 pułku saperów na koszt Skarbu Państwa do robót gospodarczych w osadzie rolnej, właścicielem której był gen. Berbecki dowódca Okręgu Korpusu Nr VIII, która znajdowała się w okolicach Grodna żołnierze pracowali w osadzie jak i przy budynkach gospodarczych w porze wiosennej (...)”^[10].

Rodzina

Był żonaty dwukrotnie:

z Haliną z Wojciechowskich, z którą miał córkę Wandę,
z Ireną Frankiewiczową (od 1922), z którą miał córkę Danutę^[11].

Awanse

podporucznik – 6 sierpnia 1912
porucznik – 27 października 1915
kapitan – 30 listopada 1918
major – 23 maja 1919^[12]
podpułkownik – ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919^[13]
pułkownik – 1924 ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924^[14]

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 8169 (1922)^[15]
Krzyż Walecznych (trzykrotnie: po raz pierwszy w 1922)^[16] po raz 1 i 2^[17])
Złoty Krzyż Zasługi (30 grudnia 1924)^[18]
Odznaka pamiątkowa I Korpusu Polskiego w Rosji
Medal Zwycięstwa („Médaille Interalliée”)

Przypisy

↑ Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 7 z 30 listopada 1918 r.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 47 z 25 listopada 1922 r.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 14 z 5 maja 1927 r., s. 821.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 21 z 15 sierpnia 1927 r., s. 252.
↑ ^a ^b Wojska inżynieryjno-saperskie na terenie Wielkopolski 1918–1939, s. 68.
↑ Rocznik Oficerski 1928, s. 581.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 11 z 6 lipca 1929 r., s. 218.
↑ wyrok na Witolda Butlera ogłoszono w dodatku tajnym do Dziennika Personalnego nr 1 z 1930 roku.
↑ ^a ^b Lista pochowanych. Witold Butler. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].
↑ Pułkownik Korpusu Kontrolerów Witold Tyszewicz, Sprawozdanie do punku 2-go raportu, dotyczącego uwag i spostrzeżeń o przygotowaniach do wojny, Paryż 24 lutego 1940 r., Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.IId, s. 120–123.
↑ Włodzimierz Becker, Poznańscy saperzy 1919-1939, wyd. Instytut im. gen. Stefana Grota-Roweckiego w Lesznie, Poznań, 2016, s.66, ISBN 978-83-61960-28-7
↑ Dekret Komisariatu NRL nr 55 poz. 52.
↑ Rocznik Oficerski 1923, str. 905.
↑ Rocznik Oficerski 1924, str. 827.
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 41 z 27 października 1922.
↑ Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 251)
↑ Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 21 z 16 czerwca 1922 s. 528
↑ M.P. z 1925 r. nr 5, poz. 17 „w uznaniu zasług położonych przy akcji ratowniczej w czasie powodzi w 1924 r.”

Bibliografia

Wojska inżynieryjno-saperskie na terenie Wielkopolski 1918–1939, Instytut im. gen. Stefana Grota Roweckiego, Leszno-Poznań 2011, ISBN 978-83-61960-10-2.
Spis oficerów służących czynnie w dniu 1 czerwca 1921 r.
Dzienniki Personalne Ministra Spraw Wojskowych.
Roczniki oficerskie 1923, 1924, 1928.
Dzienniki Rozkazów Wojskowych.

[1] Dziennik Rozporządzeń Ministerstwa Spraw Wojskowych nr 7 z 30 listopada 1918 r.

[2] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych Nr 47 z 25 listopada 1922 r.

[3] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 14 z 5 maja 1927 r., s. 821.

[4] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 21 z 15 sierpnia 1927 r., s. 252.

[ReferenceA-5] Wojska inżynieryjno-saperskie na terenie Wielkopolski 1918–1939, s. 68.

[6] Rocznik Oficerski 1928, s. 581.

[7] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 11 z 6 lipca 1929 r., s. 218.

[8] wyrok na Witolda Butlera ogłoszono w dodatku tajnym do Dziennika Personalnego nr 1 z 1930 roku.

[UMW-9] Lista pochowanych. Witold Butler. um.warszawa.pl. [dostęp 2018-08-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-06-18)].

[10] Pułkownik Korpusu Kontrolerów Witold Tyszewicz, Sprawozdanie do punku 2-go raportu, dotyczącego uwag i spostrzeżeń o przygotowaniach do wojny, Paryż 24 lutego 1940 r., Instytut Polski i Muzeum im. gen. Sikorskiego w Londynie, sygn. B.I.IId, s. 120–123.

[beck-11] Włodzimierz Becker, Poznańscy saperzy 1919-1939, wyd. Instytut im. gen. Stefana Grota-Roweckiego w Lesznie, Poznań, 2016, s.66, ISBN 978-83-61960-28-7

[12] Dekret Komisariatu NRL nr 55 poz. 52.

[13] Rocznik Oficerski 1923, str. 905.

[14] Rocznik Oficerski 1924, str. 827.

[15] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 41 z 27 października 1922.

[16] Rozporządzenie Kierownika M.S.Wojsk. L. 8449 G. M. I. z 1922 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 8, s. 251)

[17] Dziennik Personalny Ministra Spraw Wojskowych nr 21 z 16 czerwca 1922 s. 528

[18] M.P. z 1925 r. nr 5, poz. 17 „w uznaniu zasług położonych przy akcji ratowniczej w czasie powodzi w 1924 r.”

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]