Przejdź do zawartości

Witold Barlog

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Witold Barlog
Ilustracja
Witold Barlog (przed 1934)
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

17 sierpnia 1897
Lwów

Data śmierci

27 lipca 1955

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier,
Wojsko Polskie,
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

40 Pułk Piechoty,
17 Dywizja Piechoty,
72 Pułk Piechoty,
4 Brygada Kadrowa Strzelców

Stanowiska

szef sztabu dywizji piechoty,
dowódca batalionu,
szef sztabu brygady

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa,
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Krzyż Zasługi (II RP)
Multimedia w Wikimedia Commons

Witold Barlog (ur. 17 sierpnia 1897 we Lwowie, zm. 27 lipca 1955) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 17 sierpnia 1897 we Lwowie jako syn Jana[1]. Kształcił się w C. K. IV. Gimnazjum we Lwowie, gdzie w roku szkolnym 1915/1916 w trakcie nauki w VIII klasie podczas I wojny światowej 27 października 1915 został powołany do czynnej armii, po czym zdał egzamin dojrzałości jako kandydat z warunkami tzw. matury wojennej[2].

Po zakończeniu wojny, jako były oficer c. i k. armii został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony do stopnia podporucznika[3]. Walczył m.in. w obronie Lwowa (1918), jako powstaniec śląski oraz w wojnie polsko-bolszewickiej jako dowódca kompanii 54 pułku piechoty Strzelców Kresowych[4].

Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[5][6], a następnie na stopień kapitana ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[7][8]. W latach 20. był oficerem 40 pułku piechoty we Lwowie[9][10][11]. Uzyskał tytuł oficera dyplomowanego i został awansowany na stopień majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[12]. Od 23 marca 1932 pełnił funkcję szefa sztabu 17 Dywizji Piechoty w Gnieźnie[13][14]. Stamtąd w październiku 1935 przeszedł na stanowisko dowódcy batalionu w 72 pułku piechoty. Był wykładowcą Wyższej Szkoły Wojennej, ostatnim przed II wojną światową kierownikiem katedry operacyjnej służby sztabów[4][15]. W 1939 został awansowany na podpułkownika[16].

Po wybuchu II wojny światowej służył jako kwatermistrz w Grupie Operacyjnej Stanisława Skwarczyńskiego, następnie przedostał się na Zachód, był oficerem 4 Dywizji Piechoty, następnie był szefem sztabu działającej na przełomie 1940/1941 4 Brygady Kadrowej Strzelców. W latach 1942–1944 był dyrektorem nauk w Wyższej Szkole Wojenne działającej w Szkocji[4].

Po II wojnie światowej pozostał na emigracji. Uczestniczył w pracach tajnego Zawiązku Sztabu Głównego, działającego pod przykrywką Polskiego Instytutu Historycznego. W jego ramach przygotowywał materiały dla Kół Wiedzy Wojskowej dotyczące wojsk radzieckich, a także regulaminów i pracy sztabów armii amerykańskiej[17]. Był także współpracownikiem Wydziału Studiów Sekretariatu Kół Oddziałowych. Zmarł 27 lipca 1955 i został pochowany na Cmentarzu Brompton w Londynie[4].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wojskowe Biuro Historyczne [online], wbh.wp.mil.pl [dostęp 2020-12-15].
  2. ↑ Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. IV. Gimnazyum we Lwowie za lata szkolne 1914/15 i 1915/16. Lwów: 1916, s. 12, 52, 63.
  3. ↑ Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922, s. 6.
  4. ↑ a b c d Andrzej Suchcitz: "Non omnis moriar"... Polacy na londyńskim cmentarzu Brompton, wyd. OW Adiutor, Warszawa 1992, s. 29.
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 425.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 345.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 368.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 206.
  9. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 242.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 224.
  11. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 56.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 39.
  13. ↑ Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych, Nr 6 z 23 marca 1932, s. 230.
  14. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 489.
  15. ↑ Marian Porwit, Spojrzenia przez moje życie, wyd. Czytelnik, Warszawa 1986, s. 419.
  16. ↑ Wojciech Markert, Na drodze do Arnhem. Historia 4. Brygady Kadrowej Strzelców, wyd. OW Ajaks, Pruszków 2000, s. 89.
  17. ↑ Andrzej Zaćmiński, Emigracja polska w Wielkiej Brytanii wobec możliwości wybuchu III wojny światowej 1945–1954, wyd. Akademii Bydgoskiej, Bydgoszcz 2003, s. 182.
  18. ↑ M.P. z 1935 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi w służbie wojskowej”.
  19. ↑ Zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej. Nadanie Krzyża Zasługi. „Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych”. Nr 4, s. 19, 19 marca 1935. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Witold_Barlog&oldid=74568707”