Wincenty Jegliński

Wincenty Jegliński
Data i miejsce urodzenia	29 marca 1896 ; Mochowo
Data i miejsce śmierci	kwiecień 1940 ; Katyń
Zawód, zajęcie	nauczyciel, inspektor szkolny
	Odznaczenia

Wincenty Jegliński (ur. 29 marca 1896 w Mochowie, zm. w kwietniu 1940 w Katyniu) – nauczyciel, inspektor szkolny, podporucznik rezerwy piechoty Wojska Polskiego, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

Syn Władysława i Teofili z Radziłowskich^[1]. W latach 1913–1916 był uczniem seminarium nauczycielskiego w Krasnohradzie, a od 21 maja 1916 roku nauczycielem w tamtejszej szkole.

1 października 1917 powołany do szkoły oficerskiej w Kijowie. Po jej rozbiciu – wstąpił do I Korpusu Polskiego w Rosji dowodzonego przez gen. Józefa Dowbor-Muśnickiego, gdzie służył w kompanii podchorążych (tzw. Oddzielna Kompania Junkierska) dowodzonej przez kapitana Bolesława Jatelnickiego-Jacynę.

Po rozbrojeniu Korpusu w lipcu 1918 wrócił do domu. Od 1 sierpnia 1918 roku był nauczycielem w Czermnie. 18 lipca 1920 roku wstąpił do ochotniczych oddziałów kawalerii – służba w 1 pułku ułanów Krechowieckich. Wziął udział w wojnie z bolszewikami. Zwolniony ze służby 12 grudnia 1920.

Od 1 września 1922 roku do 31 lipca 1923 roku był nauczycielem Szarleju. W latach 1923–1929 oraz od 1 lipca do 17 września 1931 był kierownikiem szkoły w Kamieniu – obecnie Miejska Szkoła Podstawowa nr 13 im. Powstańców Śląskich. W 1928 ukończył Państwowy Wyższy Kurs Nauczycielski w Katowicach, słuchacz Instytutu Pedagogiki w Katowicach. W latach 1929–1931 był pracownikiem Wydziału Oświecenia Publicznego Urzędu Województwa Śląskiego w Katowicach. 18 września 1931 roku objął obowiązki inspektora szkolnego rejonu Świętochłowice II.

W latach 1934/1935–1937/1938 odbył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego w zakresie pedagogiki i historii. W dniu 1 kwietnia 1935 otrzymał świadectwo dojrzałości jako ekstern w liceum w Szarleju. W listopadzie 1938 przedstawił pracę magisterską „Jakie czynniki wpływają na kształtowanie się pracy nauczyciela”, napisaną pod kierunkiem dr Zygmunta Mysłakowskiego. W dniu 5 maja 1939 Rada Wydziału Filozoficznego Uniwersytetu Jagiellońskiego nadała mu stopień magistra filozofii jako dowód zakończenia studiów wyższych w zakresie pedagogiki.

W dniach 1 lipca – 24 sierpnia 1929 roku odbył 8-tygodniowy skrócony kurs w Szkole Podoficerów Zawodowych w Grudziądzu. Został mianowany tytularnym plutonowym podchorążym. 19 listopada 1930 roku Prezydent RP mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 1 września 1929 roku i 873. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 75 pułku piechoty w Królewskiej Hucie^[2]. W 1934 roku pozostawał w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Królewska Huta^[3]. W dniach 7 sierpnia – 16 września 1934 roku wziął udział w 6-tygodniowych ćwiczeniach rezerwy 75 pułku piechoty.

W sierpniu 1939 roku został zmobilizowany do Wojska Polskiego. 20 września 1939 przebywał w Tarnopolu. Wzięty do niewoli radzieckiej. Według stanu na dzień 19 października 1939 przebywał w kozielszczańskim obozie przejściowym NKWD dla jeńców polskich. 2 listopada 1939 odesłany do obozu w Kozielsku, dokąd przybył 4 listopada. Według stanu na grudzień 1939 był jeńcem kozielskiego obozu w Kozielsku. Między 19 a 21 kwietnia 1940 przekazany do dyspozycji naczelnika smoleńskiego obwodu NKWD – lista wywózkowa 036/2 z 16.04.1940. Został zamordowany między 20 a 22 kwietnia 1940 przez NKWD w lesie katyńskim. Zidentyfikowany podczas ekshumacji prowadzonej przez Niemców w 1943, zapis w dzienniku ekshumacji pod datą 05.06.1943^[4]. Przy szczątkach znaleziono dyplom magistra filozofii, kartę pocztową od Walerii Jeglińskiej wysłaną z Katowic, świadectwa szczepień obozowych, legitymację urzędnika państwowego^[5]. Figuruje na liście AM-271-4057 i liście Komisji Technicznej PCK (GRAF) pod numerem 144-04057. Nazwisko Jeglińskiego znajduje się na liście ofiar (pod nr 04057) opublikowanej w Gońcu Krakowskim nr 201 i w Nowym Kurierze Warszawskim nr 183 z 1943. W Archiwum Robla (pakiet 0765-11) znajduje się notatnik znaleziony przy szczątkach por. Pawła Brusa, w którym znajduje się spis oficerów „Panowie znani w Kozielszczynie” z dni 18 – 19 października 1939^[4]^[6].

Wincenty Jegliński był żonaty z Walerią, z którą miał trzech synów: Bolesława (ur. 1923), Zygmunta (ur. 1925) i Mieczysława (ur. 1930).

5 października 2007 roku Minister Obrony Narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie do stopnia porucznika^[7]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku, w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.

Ordery i odznaczenia

Srebrny Krzyż Zasługi (10 listopada 1933)^[8]
Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986^[9]

Zobacz też

Przypisy

↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 234.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 344, 375.
↑ Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 57, 548.
↑ ^a ^b УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 321 .
↑ Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 271 .
↑ Częściowa rekonstrukcja losów Wincentego Jeglińskiego jest możliwa w oparciu o notatki z odnalezionego w Katyniu przy zwłokach por. rez. Pawła Brusa pamiętnika, gdzie w dwóch miejscach wspomniany jest Wincenty Jegliński. Zob. "Będzie trudno stąd powrócić" w: Stanisław M. Jankowski, Czterdziestu co godzinę, Zeszyty Katyńskie nr 14.
↑ Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
↑ M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 279 „za zasługi na polu pracy pedagogicznej i społecznej”.
↑ Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Wielkopolska Biblioteka Cyfrowa, 1934. [dostęp 2016-06-11].
Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
Stanisław M. Jankowski, Czterdziestu co godzinę, Zeszyty Katyńskie nr 14, s. 103, 107 i 119.
Praca magisterska – Archiwum Uniwersytetu Jagiellońskiego (sygn. KM-57-Jegliński Wincenty, karty 015-090).
Karty indywidualne dla słuchaczy szkół wyższych z lat 1934–1937 – Archiwum Uniwersytetu Jagiellońskiego (sygn. SII-403, SII-411, SII-419 i SII-427).
Kronika szkoły w Kamieniu – oryginał w Miejskiej Szkole Podstawowej nr 13 im. Powstańców Śląskich w Piekarach Śląskich.
УБИТЫ В КАТЫНИ, Москва Общество «Мемориал» – Издательство «Звенья» 2015, ISBN 978-5-78700-123-5.Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943.

Linki zewnętrzne

[CITEREFKsięga_Cmentarna_Katynia2000234-1] Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 234.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_17_z_19_grudnia_1930_roku,_s._344,_375-2] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 17 z 19 grudnia 1930 roku, s. 344, 375.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw193457,_548-3] Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 57, 548.

[:0-4] УБИТЫ В КАТЫНИ, Moskwa 2015, s. 321 .

[5] Auswaertiges Amt – Amtliches Material Zum Massenmord Von Katyn, Berlin 1943, s. 271 .

[6] Częściowa rekonstrukcja losów Wincentego Jeglińskiego jest możliwa w oparciu o notatki z odnalezionego w Katyniu przy zwłokach por. rez. Pawła Brusa pamiętnika, gdzie w dwóch miejscach wspomniany jest Wincenty Jegliński. Zob. "Będzie trudno stąd powrócić" w: Stanisław M. Jankowski, Czterdziestu co godzinę, Zeszyty Katyńskie nr 14.

[7] Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 roku w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.

[8] M.P. z 1933 r. nr 259, poz. 279 „za zasługi na polu pracy pedagogicznej i społecznej”.

[9] Zarządzenie Ministra Spraw Wojskowych Nr 1/86 w sprawie nadania odznaki pamiątkowej „Krzyż Kampanii Wrześniowej 1939”. „Dziennik Ustaw RP”. 2, s. 30, 1986-04-10. Londyn: Minister Sprawiedliwości. .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]