Willa Augusta Lentza w Szczecinie
 nr rej. A-893 z 20.12.1974[1]
| |
 Willa Lentza w Szczecinie | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Al. Wojska Polskiego 84 |
| Typ budynku |
willa |
| Architekt | |
| Rozpoczęcie budowy |
1888 |
| Ukończenie budowy |
1889 |
| Pierwszy właściciel |
August Lentz |
Położenie na mapie Szczecina  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego  | |
 53°26′13,40″N 14°32′10,50″E/53,437056 14,536250
| |
| Strona internetowa | |
Willa Lentza – zabytkowa willa znajdująca się przy al. Wojska Polskiego 84 w Szczecinie.
Historia willi
[edytuj | edytuj kod]Wzniesiona w latach 1888–1889 w eklektycznym stylu II Cesarstwa według projektu Maxa Drechslera dla Augusta Lentza (1830–1895), dyrektora Szczecińskiej Fabryki Wyrobów Szamotowych (Stettiner Chamotte Fabrik Aktien Gesellschaft)[2][3]. W 1899 roku właścicielem willi stała się jego córka – Margareta Tegeder[3]. W 1911 roku willę nabył Wilhelm Doring[3]. W latach trzydziestych XX w. właścicielem willi stało się miasto Szczecin. Z willi korzystało NSDAP oraz wojsko (w czasie drugiej wojny światowej użytkownikiem willi był Trzeci Zwiadowczy Pułk Lotnictwa)[3]. Przez pierwsze dwa powojenne lata willę zajmowały wojska radzieckie, a w latach 1947–49 znajdowała się tu delegatura administratury apostolskiej Kościoła katolickiego z siedzibą w Gorzowie Wielkopolskim[3]. W latach 1950–2008 willa należała do Pałacu Młodzieży[2][4]. Po jego wyprowadzce przez pewien czas działała w niej instytucja „Szczecin 2016”, po jej likwidacji budynek wrócił w październiku 2011 roku do zasobów miasta i długo stał pusty[5][6][7]. Wiosną 2018 roku rozpoczął się kompleksowy remont willi[8].
Od 2021 roku w budynku funkcjonuje miejska instytucja kultury „Willa Lentza”[9].
Opis willi
[edytuj | edytuj kod]Elewacja w dolnej części pokryta okładziną ze śląskiego piaskowca, w górnej czerwoną cegłą klinkierową. Fasadę zdobi balkon z bocznymi kolumnami wykonanymi ze szwedzkiego granitu, podtrzymującymi masywny naczółek. Na parterze willi znajduje się dwukondygnacyjny hall z marmoryzacjami i stiukami, zdobione stiukami bawialnie oraz jadalnia z rzeźbionymi boazeriami. Na piętrze ulokowano pokój śniadaniowy z drewnianą wykładziną ścian i stropów, sypialnię pani i pana oraz pomieszczenie w stylu mauretańskim[2] (pierwotnie była to łazienka przerobiona w 1912 roku na pokój mieszkalny[3]). Wykładziny sufitowe i boazerię wykonały berlińskie firmy Vogt i S-ka oraz O. Völcker, sztukaterie Zeyer i Drechsler, marmoryzację ścian A. Detoma, niezachowane zaś polichromie malarz Hans Koberstein[2].
Po II wojnie światowej połączono znajdujące się na parterze pokoje pana, pani oraz salon tworząc salę teatralną[3].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Fasada od strony ulicy -
Strop bawialni -
Strop jadalni -
Strop holu -
Holl -
Pokój mauretański
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Rejestr zabytków nieruchomych – województwo zachodniopomorskie [online], Narodowy Instytut Dziedzictwa, 30 września 2024, s. 120 [dostęp 2016-11-11].
- ↑ a b c d Encyklopedia Szczecina. Szczecin: Szczecińskie Towarzystwo Kultury, 2015, s. 1179. ISBN 978-83-942725-0-0.
- ↑ a b c d e f g Maciej Słomiński: Pałac Młodzieży w Szczecinie - dawna willa Augusta Lentza. Szczecin: Pałac Młodzieży - Pomorskie Centrum Edukacji, 1998. ISBN 83-909632-1-3.
- ↑ Izabela Ginett: 70–lecie Pałacu Młodzieży→Pierwsza archiwalna kronika Pałacu Młodzieży 1950-1968 – cz.1. [w:] Strona internetowa Pałac Młodzieży - Pomorskie Centrum Edukacji w Szczecinie [on-line]. [dostęp 2020-04-23].
- ↑ Co dalej z willą Lentza?. 24kurier.pl, 2016-04-19. [dostęp 2017-10-01].
- ↑ Ewa Podgajna: Willa Lentza - miała być wizytówką a od dwóch lat stoi i niszczeje. szczecin.wyborcza.pl, 2014-03-07. [dostęp 2017-10-01].
- ↑ Willa Lentza. Piękny budynek stoi pusty. Miasto szuka pieniędzy na remont. szczecin.naszemiasto.pl, 2015-01-10. [dostęp 2017-10-01].
- ↑ Pytanie o przyszłość willi Lentza. 24kurier.pl, 2018-09-08. [dostęp 2019-02-14].
- ↑ Status prawny. Biuletyn Informacji Publicznej – Willa Lentza. [dostęp 2024-06-01].
