Wilczka
Wilczka w Wilkanowie | |
Kontynent | |
---|---|
Państwo | |
Lokalizacja | |
Potok | |
Długość | 18,19 km |
Powierzchnia zlewni |
47 km² |
Źródło | |
Miejsce | Hala pod Śnieżnikiem |
Wysokość | |
Współrzędne | |
Ujście | |
Recypient | Nysa Kłodzka |
Miejsce |
Bystrzyca Kłodzka (Niedźwiedna) |
Wysokość |
346 m n.p.m.[2] |
Współrzędne | |
Położenie na mapie gminy Bystrzyca Kłodzka | |
Położenie na mapie Polski | |
Położenie na mapie województwa dolnośląskiego | |
Położenie na mapie powiatu kłodzkiego |
Wilczka (po 1945 r. również Wilczy Potok, dawniej niem. Wölfel[1]) – potok, prawy dopływ Nysy Kłodzkiej[3] o długości 18,19 km[4].
Źródła
[edytuj | edytuj kod]Potok wypływa z Masywu Śnieżnika[1]. Jego źródła znajdują się na Hali pod Śnieżnikiem na południowo-zachodnim stoku Śnieżnika, na wysokości ok. 1155 m n.p.m., bezpośrednio pod Schroniskiem „Na Śnieżniku”[1]. Początkowo płynie przez głęboką dolinę wyżłobioną w łupkach łyszczykowych. Przepływa przez dwie miejscowości: Międzygórze i Wilkanów[1]. Poniżej Międzygórza wypływa na płaski teren Rowu Górnej Nysy na terenie Kotliny Kłodzkiej[1]. Uchodzi do Nysy Kłodzkiej na południowych przedmieściach Bystrzycy Kłodzkiej, w okolicach przysiółka Niedźwiedna, na wysokości około 345 m n.p.m.[1]
Wodospad
[edytuj | edytuj kod]Poniżej Międzygórza potok spada z wysokiego na 22 m progu tworząc Wodospad Wilczki – drugi pod względem wysokości w polskich Sudetach[1]. Jego powstanie związane jest ze wznoszeniem się trzeciorzędowego uskoku przerywającego bieg potoku. Wodospad stanowi jedną z większych atrakcji turystycznych okolicy, przyciągając turystów do Międzygórza już od XVIII wieku[1]. Przed powodzią w 1997 roku wodospad miał wysokość 27 metrów i formę kaskady. Był on wówczas pierwszym co do wysokości w Sudetach (ex aequo z Wodospadem Kamieńczyka w Karkonoszach).
Zapora
[edytuj | edytuj kod]Na potoku, w Międzygórzu, około 500 m poniżej wodospadu znajduje się kamienna zapora tworząca suchy zbiornik retencyjny. Zbudowano ją w latach 1906–1908 po serii katastrofalnych powodzi, które wystąpiły na tych terenach pod koniec XIX i na początku XX wieku[1].
W 1920 r. wybudowano przy zaporze dom dla stróża. Pierwszy zaporowy nazywał się Blaser i był nim w latach 1920 do 1938, później zastąpił go Hermann Rauhut od 1 maja 1938 do 1946 (do czasu wysiedlenia)[5].
Zapora ma 102 m długości i 29 m wysokości[1]. Zbiornik retencyjny może pomieścić około 1 mln m³ wody. Udostępnione jest przejście koroną zapory.
Powódź tysiąclecia w 1997 roku na zaporze Wilczki rozpoczęła się od zapełnienia suchego zbiornika przeciwpowodziowego i przelania wody przez zaporę oraz zalania terenów wokół zapory[6].
Galeria
[edytuj | edytuj kod]-
Wodospad Wilczki w Międzygórzu
-
Zapora zbiornika retencyjnego
-
Wilczka widziana z zapory
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d e f g h i j k Słownik geografii turystycznej Sudetów. redakcja Marek Staffa. T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, s. 364–366. ISBN 83-7005-341-6.
- ↑ Wilczka na mapie Geoportalu Polskiej Infrastruktury Informacji Przestrzennej. Główny Geodeta Kraju. [dostęp 2017-07-17].
- ↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 313, ISBN 83-239-9607-5 .
- ↑ Wilczka na mapie Geoportalu Krajowego Zarządu Gospodarki Wodnej. Moduł: Obszary dorzeczy (wynik wyszukiwania). Krajowy Zarząd Gospodarki Wodnej. [dostęp 2017-07-17].
- ↑ Międzygórze, Zapora na Wilczce. Polska-org. [dostęp 2019-03-18]. (pol.).
- ↑ Maciej Maciejewski: Remont tamy w Międzygórzu. TVP Wrocław, 2016-09-25. [dostęp 2019-03-18]. (pol.).
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Słownik geografii turystycznej Sudetów. Marek Staffa (redakcja). T. 16: Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie. Warszawa: Wydawnictwo PTTK „Kraj”, 1993, ISBN 83-7005-341-6.
- Słownik geograficzno-krajoznawczy Polski, Elżbieta Bajkiewicz-Grabowska, Iwona Swenson, Zofia Aleksandrowicz (red.), Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, ISBN 978-83-01-12677-3, OCLC 1150567672 .
- Krzysztof R. Mazurski Masyw Śnieżnika i Góry Bialskie, Sudety. Oficyna Wydawnicza Oddziału Wrocławskiego PTTK, Wrocław 1995, ISBN 83-85550-48-8.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Automatyczne stacje pomiaru wody: w Międzygórzu i w Wilkanowie