Wikipedysta:Sutan/brudnopis/Księstwo Tarentu
| 1088–1465 | |
| Ustrój polityczny |
księstwo |
|---|---|
| Stolica | |
| Data powstania |
1088 |
| Data likwidacji |
1465 |
| Władca |
Izabela z Clermont (1463–1465) |
| Język urzędowy | |
| Religia dominująca | |
| |
.png)
Księstwo Tarentu, it. Principato di Taranto, fr. Principauté de Tarente, hiszp. Principado de Tarento, prowincja w południowych Włoszech, wydzielona w 1088 roku przez Boemunda I, najstarszego syna Roberta Guiscarda w efekcie porozumienia między nim a jego młodszym bratem Rogerem Borsą w kwestii sukcesji Księstwa Apulii.
Tarent stał się stolicą księstwa, które obejmowało cały półwysep Salentyński (obcas włoskiego „buta”). Podczas swoich następnych 377 lat historii, tytuł książęcy bywał jedynie honorowym, często nosił go panujący lub następca tronu, a czasami mąż panującej królowej. Czasami księstwo bywało potężnym i niemalże niezależnym lennem Królestwa Sycylii (a później Królestwa Neapolu), a czasami jedynie tytułem.
Gdy dzielono ziemie Andegawenów księstwo przypadło linii z Durazzo (1394 do 1463).
Ferdynand I z Neapolu zjednoczył Księstwo Neapolu po śmierci żony, Izabeli z Clermont, ostatniej księżnej Tarentu. Jednak królowie Neapolu nadal dawali tytuł księcia Tarentu swoim synom, pierwszym był Alfons II, najstarszy syn Izabeli.
Hrabiowie
[edytuj | edytuj kod]- Gotfryd z Tarentu (1063–przed 1072)
- Ryszard z Andrii (przed 1072–1080)
- Piotr II z Trani (zm. 1981), jako regent
- Robert Guiscard (1080–1085)
- Boemund (1085–1088)
Książęta
[edytuj | edytuj kod]- 1088 – Boemund I (1054–1111), późniejszy krzyżowiec z Antiochii;
- 1111 – Boemund II (1108, 1130), także książę Antiochii;
- 1128 – Roger II (1093–1154), książę Apulii, król Sycylii, zjednoczył południowe Włochy;
- 1132 – Tankred (ok. 1119-1138/1140) syn Rogera II, książę Bari, otrzymał księstwo Tarentu od swego ojca;
- 1138 – Wilhelm I Zły (1120 lub 1121–1166), późniejszy król Sycylii, syn Rogera II, został księciem Tarentu po śmierci swego brata Tankreda;
- 1144 – Szymon, syn Rogera II, został księciem Tarentu, gdy jego brat Wilhelm został księciem Kapui i księciem Apulii;
- 1157 – Wilhelm II Dobry, późniejszy król Sycylii;
- 1189 – Tankerd Sycylijski (1138–1194), król Sycylii, hrabia Lecce;
- 1194 – Wilhelm III (1185/1186-1198), król Sycylii (obalony), hrabia Lecce.
Hohenstaufowie (dynastia)
[edytuj | edytuj kod]
- 1194 – Henryk (1165-1197), Święty Cesarz Rzymski (Henryk VI) i król Sycylii;
- 1198 – Robert;
- 1200 – Walter III z Brienne (zm. 1205), mąż Elwiry Sycylijskiej z Lecce, córka króla Tankerda Sycylijskiego (Tankreda z Hauteville, hrabiego Lecce). Tytuł przejęty po śmierci Waltera;
- 1205 – Fryderyk (1194-1250), Święty Cesarz Rzymski (Fryderyk II) i król Sycylii;
- 1250 – Manfred (1232-1256), syn Fryderyka II, król Sycylii.
Andegawenowie (dynastia)
[edytuj | edytuj kod]
- 1266 – Karol I Andegaweński (1227–1285), król Sycylii wykreowany przez papieża;
- 1285 – Karol II Andegaweński (1248–1309), syn Karola I, król Sycylii;
- 1294 – Filip I (1278–1332), syn Karola II, tytularny Cesarz Łaciński;
- 1332 – Robert I (1299–1364), syn Filipa I;
- 1346 – Ludwik I (1308–1362), syn Filipa I, mąż Joanny I, królowej Neapolu;
- 1364 – Filip II (1329–1374), syn Filipa I, tytularny Cesarz Łaciński;
- 1356 – Filip III, syn Filipa II, po śmierci w młodym wieku tytuł powrócił do ojca.
Baux (dynastia)
[edytuj | edytuj kod]- 1374 – Jakub de Baux, syn Filipa II, ostatni tytularny cesarz Konstantynopola.
Welfowie z Brunszwiku zwani Gwelfami (dynastia)
[edytuj | edytuj kod]- 1383 – Otto, książę Brunswick-Grubenhagen (1320–1398), jako 4. mąż Joanny I, królowej Neapolu.
Orsini (ród)
[edytuj | edytuj kod]
- 1399 – Raimondo del Balzo Orsini (1361-1406), znany również jako Raimondello, mąż hrabiny Lecce Mary of Enghien, dziedziczki Brienne;
- 1406 – Władysław z Durazzo (1377–1414), król Neapolu, drugi mąż Mary of Enghien;
- 1414 – Jakub II de Burbon-La Marche (1370–1438) mąż Joanny II, królowej Neapolu i krótko król-małżonek;
- 1420 – Giovanni Antonio del Balzo Orsini (1386 lub 1393–1463), syn Maryi z Enghien i Raimondello;
- 1463 – Izabela z Clermont (1424–1465), siostrzenica Giovanniego Antonio.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Il Principato di Taranto in: Compendio della storia di Taranto per Francesco Sferra. Stabilimento Tipografico di Salv. Latronico, Taranto 1873.
- Giovanni Antonucci: Le vicende feudali del Principato di Taranto. W: Japigia 2, 1931, s. 149–157 (Digitalisat auf provincia.brindisi.it, po włosku), [dostęp 2018-12-31].
- Cosimo Damiano Fonseca: Per la storia del Principato di Taranto. Il contributo di Giovanni Antonucci. W: Giuseppe Giordano, Cesare Marangio, Antonio Nitti, [w:] Giovanni Antonucci. La figura e l’opera. Mesagne 1999, s. 73–84 (PDF z rmoa.unina.it (po włosku), [dostęp 2018-12-31]).
- Cav. Bruno di Biccari: Da Buonalbergo ad Orsara di puglia (Microstoria di una famiglia). Regione Puglia, Lucera (po włosku), dostęp: 2018-12-31.
- Conte Berardo Candida Gonzaga: Memorie delle famiglie nobili delle province meridionali d’Italia, Volume 2. Stabilimento Tipografico del Cav. G. De Angelis e figlio, Neapel 1876 (po włosku)., dostęp 2018-12-31.
- Pietro Palumbo: Il Prinsipato di Taranto (1300-1463) w: Storia di Francavilla, città in terra d’Otranto. Editrice Salentina, Lecce 1870 (po włosku)., dostęp 2018-12-31.
- Matthias Thumser: Die Frangipane – Abriß der Geschichte einer Adelsfamilie im hochmittelalterlichen Rom W: Quellen und Forschungen aus italienischen Archiven und Bibliotheken Bd. 71. s. 106–163., dostęp 2018-12-31.
- Roberto Visconti: Storia e Leggenda nella Lecce Medioevale. In: Studi salentini. Band 13, 1962, s. 369–376 (po włosku, PDF). [dostęp 2018-12-31].
- Antonio Primaldo Coco: Ottone ed Enrico Frangipani, Principi di Taranto. W: Rinascenza salentina. Rocznik 11, 1943, s. 214–220 (po włosku, PDF). [dostęp 2018-12-31].