Wikipedysta:JoRK/brudnopis

Grzegorz Szuladziński – polski naukowiec, doktor mechaniki struktur, specjalista w dziedzinie procesów rozpadu, dynamiki konstrukcji, odkształceń itd. w lotnictwie, kosmonautyce, kolejnictwie, energetyce i technice wojskowej..

Jest absolwentem Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa Politechniki Warszawskiej. W 1973 r doktoryzował się z mechaniki struktur na amerykańskim University of Southern California. W USA pracował do 1980 r., zajmując się m.in. technologiami lotniczymi i astronautycznymi. Wśród wielu projektów, którymi się zajmował były m.in. komputerowe symulacje zdarzeń sejsmicznych, mające na celu bezpieczeństwo obiektów nuklearnych.

W 1981 r. Grzegorz Szuladziński wyemigrował do Australii. Kontynuuje tam pracę naukową, badania nad procesami rozpadu, dynamiką konstrukcji, odkształceniami itd. w lotnictwie, kosmonautyce, kolejnictwie i energetyce. Od lat 90. wykonuje złożone komputerowe symulacje takich zjawisk jak rozbijanie skał przy użyciu materiałów wybuchowych, rozrywanie metali, niszczenie budynków za pomocą wstrząsów czy interakcje zachodzące między płynem a strukturą.

Dr. Szuladziński jest autorem dwóch książek i wielu artykułów w pismach specjalistycznych. Jest członkiem Australijskiego Instytutu Inżynierów, Amerykańskiego Stowarzyszenia Inżynierów-Mechaników oraz Amerykańskiego Stowarzyszenia Inżynierów Lądowych.

Po katastrofie 10 kwietnia 2010 r., dołączył do grona ekspertów parlamentarnego zespołu do spraw zbadania katastrofy smoleńskiej. Obok prof. Wiesława Biniendy i dr. Kazimierzu Nowaczyk jest kolejnym wybitnym specjalistą pracującym za granicą, który podważa kluczowe tezy rosyjskiego raportu MAK oraz raportu podsumowującego pracę rządowej komisji Jerzego Millera.

28 marca w Brukseli, w Parlamencie Europejskim podczas publicznego wysłuchania w sprawie śledztwa smoleńskiego, prezentowane były jego analizy katastrofy.

Dr inż. Grzegorz Szuladziński, uważa, że duża liczba fragmentów samolotu i ich rozmieszczenie na znacznej przestrzeni wskazują, że nie mechaniczne uderzenie, a wybuch był przyczyną katastrofy TU-154 M pod Smoleńskiem..

Publikacje książkowe

• Dynamics of Structures and Machinery: Problems and Solutions, New York, John Wiley & Sons, 1982. ISBN 0-471-09027-1
• Formulas for Mechanical and Structural Shock and Impact, Boca Raton, CRC Press, 2009. ISBN 978-1-4200-6556-5

Kategoria:Absolwenci Politechniki Warszawskiej Kategoria:Urodzeni w XX wieku

---

Grzegorz Szuladziński2 – polski naukowiec, zajmujący się dynamiką konstrukcji, procesami rozpadu, odkształceń i wibracji w inżynierii lądowej, transporcie i technice wojskowej.

Jest absolwentem Politechniki Warszawskiej, Wydziału Mechanicznego Energetyki i Lotnictwa. Po studiach wyjechał do USA. W 1973 r. na University of Southern California uzyskał tytuł doktora z mechaniki struktur.

Od 1981 r. mieszka i kontynuuje pracę naukową w Australii.

Dr. Grzegorz Szuladziński, obok prof. Wiesława Biniendy i dr. Kazimierza Nowaczyka, jest w gronie ekspertów Zespołu Parlamentarnego ds. Zbadania Przyczyn Katastrofy TU-154M z 10 kwietnia 2010 r.

.

28 marca w Brukseli, w Parlamencie Europejskim dr. Szuladziński brał udział w publicznym wysłuchaniu w sprawie śledztwa smoleńskiego, prezentując wyniki swoich analiz naukowych dotyczących katastrofy

Członkostwo w organizacjach

Dr Grzegorz Szuladziński jest członkiem następujących organizacji i stowarzyszeń:

• Institute of Engineers Australia (w tym Structural and Mechanical College)
• American Society of Mechanical Engineers
• American Society of Civil Engineers

Publikacje książkowe

• Dynamics of Structures and Machinery: Problems and Solutions, New York, John Wiley & Sons, 1982. ISBN 0-471-09027-1
• Formulas for Mechanical and Structural Shock and Impact, Boca Raton, CRC Press, 2009. ISBN 978-1-4200-6556-5

Feliks Rzewuski - ( 15 października 1841 r.) syn Jana ( 5 marca 1823 r.) i Elżbiety z Babskich ( 3 czerwca 1847 r.), wieloletni dzierżawca Buska, twórca buskiego uzdrowiska. Bracia: Fortunat ( 12.02.1854), Jan (23 października 1867 r.), Józef, Antoni.

Grób rodziny Rzewuskich

Janina Stano - pol. śpiewaczka operowa (ur. 26 VII 1919).

Śniedki to rośliny cebulowe od dawna uprawiane w ogrodach a od niedawna, jako kwiaty cięte, wykorzystywane w kompozycjach i aranżacjach kwiatowych. Dziko rosną w Europie, Azji i na południu Afryki.

Większość gatunków śniedków ma kwiaty śnieżnobiałe o delikatnej budowie, stąd wzięła się prawdopodobnie łacińska ich nazwa Ornithogalum - będąca złożeniem słów: ornis, ornithos (gr.)- ptak i gala (gr.)- mleko. Oficjalna polska nazwa tych roślin jest niezbyt znana, w różnych rejonach kraju używa się regionalnych nazw ludowych, np. śpioszek (kwiaty śniedków w dni pochmurne i deszczowe są zamknięte).

Ornithogalum arabicum - pochodzi z krajów basenu Morza Śródziemnego, kwitnie wczesnym latem. Białe z czarnymi środkami pachnące kwiaty zebrane są po 6–25 w grona.

Ornithogalum dubium - ma kwiaty na dłuższych szypułkach zebrane w grona. Na rynku dostępne są odmiany o żółtych, pomarańczowych i czerwonych kwiatach.

Ornithogalum saundersiae – ma płaskie, białe lub kremowe kwiaty z zielonym oczkiem, zebrane na końcu łodygi w kwiatostan.

Ornithogalum thyrsoides - Śniedek wiechowaty, pochodzi z południowej Afryki, jest wyjątkowo trwały i dobrze znosi nawet dłuższy niedobór wody. Ma białe, osadzone na długich szypułkach kwiaty, skupione w gęste kwiatostany.

Ornithogalum umbellatum - Śniedek baldaszkowaty, to gatunek europejski, silnie rozrasta się tworząc kobierzec białych kwiatów w kształcie gwiazdek średnicy około 2 cm, zielono paskowanych na zewnątrz, zebranych po 6–20 w baldachogrona na szypułkach 30–40 cm długości. Kwitnie w maju. Gdy pojawiają się kwiaty, długie odziomkowe liście zaczynają więdnąć i zamierać. Kwiaty otwierają się tylko w dni słoneczne o godzinie 10 a zamykają około 15. Cebule sadzi się we wrześniu na głębokość 8–10 cm. Zimuje w gruncie. Jest to mało wymagająca roślina polecana dla początkujących. Najlepiej rośnie na glebie lekkiej w miejscu nasłonecznionym, ale dość dobrze znosi nawet duże zacienienie. Cebule tworzą liczne cebulki potomne.

Wiktor Borodziej (ur. 1956) w Warszawie - prof. dr hab., polski historyk, profesor Collegium Civitas, kierownik Zakładu Historii Najnowszej w Instytucie Studiów Politycznych PAN, członek Kolegium Instytutu Pamięci Narodowej, członek zespołów redakcyjnych "Totalitarian Movements and Political Religions" (Frank Cass Publishers), "Cold War History" (Frank Cass Publishers), "Journal of Cold War Studiem" (MIT Press). W latach 1975-1995 prezes Polskiego Związku Alpinizmu.

w 1979 r. w wieku 23 lat, tuż po studiach objął funkcję niemiecko-polskiej komisji podręcznikowej. Zrobił habilitację w 1990 rdotyczyła Polski w stosunkach mioędzynarodowych w latach 1945-1947

Książki napisane: Warschauer Aufstand - (Powstanie Warszawskie)- 2001, w j. niemieckim. w 2004 r. uzyskał tytuł profesora zwyczajnego.; jednym z recenzentów była Anna Wolff-Powęska

Stypendysta m.in.:

• Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu (1996),
• Woodrow Wilson Center w Waszyngtonie (2000-2001),
• The Norwegian Nobel Institute (2002).

Laureat wielu prestiżowych nagród, w tym:

• nagrody Fundacji Na Rzecz Nauki Polskiej;
• nagrody Edukacyjnej Prezydenta miasta stołecznego Warszawy dla Najlepszego Nauczyciela Akademickiego w 2003 roku;
• nagrody PAN;
• nagrody im. J. Mieroszewskiego;
• nagrody Clio.

Autor szeregu książek dotyczących współczesnej historii Polski m.in.:

• Prasa polska w latach 1918-1939 (Warszawa 1980),
• Stanisław Mikołajczyk 1901-1966. Zarys biografii politycznej (Warszawa 1991),

Paczkowski, Andrzej Paczkowski, Andrzej Paczkowski, Andrzej

05.02.2007 HISTORIA ODROWĄŻA

Nazwa osady pochodzi od rodu Odrowążów, który w X wieku przenosząc swą siedzibę rodową znad górnej Odry na ziemię sandomierską wybrała to miejsce Nie znamy pierwszych władców Odrowąża, a pierwszym o którym istnieje wzminka w dokumentach z 1119-1124 roku jest Prędota Stary. Następnym właścicielem Odrowąża był jego syn Saul (Szaweł), a po nim wnuk Prędoty - Iwo (Jan) biskup krakowski zwany Odrowążem.

Odrowąż położony jest niemal w połowie drogi między Końskimi (16km) a Skarżyskiem Kamienną (20km). Został prawdopodobnie założony w X wieku, stanowił pierwotną siedzibę rodu Odrowążów w Małopolsce. Był w posiadaniu wielu znakomitych rodów Rzeczypospolitej: Odrowążów, Kmitów, Kurowskich, Kostków, Tarłów czy Poniatowskich.

W swojej długiej historii przechodził różne koleje losu. W 1399 król Władysław II Jagiełło na prośbę Mikołaja Kurowskiego nadaje Odrowążowi prawa miejskie.
Powtórna lokacja miasta następuje w 1611 r. na prośbę Anny Ostrogorskiej - król Zygmunt III Waza nadaje Odrowążowi prawa miejskie na prawie niemieckim, potwierdza to król Stanisław August Poniatowski w 1785 roku, dodając liczne przywileje, aby miasto to mogło się rozwijać.

Po rozbiorach Polski Odrowąż traci swą rangę i jest schodzi do rangi wieś.

Odrowąż wiele ucierpiał w czasie licznych wojen, w 1655 roku byli tu Szwedzi, rabując i niszcząc miasto oraz kościół. W końcu XVIII wieku przechodziły tędy wojska rosyjskie, które siały spustoszenie i strach wśród tutejszych mieszkańców. Wiek XIX i mające w tym czasie miejsce powstania: listopadowe i styczniowe, też nie ominęły Odrowąża. Po ich upadku nastąpiły represje wobec ludności. Wiek XX, czyli dwie wojny światowe, przyniosły także śmierć i zniszczenie.

Najpiękniejszym zabytkiem Odrowąża jest kościół św. Jacka Odrowąża i św. Katarzyny z Aleksandrii.

Z jego powstaniem wiąże się miejscowa legenda. Podobno świątynia miała być postawiona nie w obecnym miejscu, tylko na sąsiednim wzgórzu, gdzie jest Świerczów Mały. Gdy zwieziono budulec i zaczęto obrabiać drewno, wióry odpadające spod toporów cieśli jakąś nadprzyrodzoną mocą leciały na sąsiednie wyższe wzgórze. Uznano w tym moc Bożą, wskazującą na godniejsze miejsce do budowy świątyni. Przewieziono więc materiały i wzniesiona kościół właśnie tam. Być może był to kościół drewniany.

Druga legenda mówi, że pierwotnym fundatorem kościoła w Odrowążu miał być św. Jacek, który w swoich pielgrzymkach apostolskich, nawiedzając Końskie, miał w Odrowążu zatknąć krzyż misyjny właśnie w miejscu, gdzie dziś stoi kościół. Było to w połowie XIII wieku.

Pierwotny kościół był prawdopodobnie budowlą małą, wielkości być może dzisiejszej nawy głównej. W 1529 roku ufundowano pierwszy dzwon z napisem "O Rex Gloriae Christe veni in pace" - 1529". Drugi największy dzwon ufundował Feliks Budzyński w 1562 roku (napis "Christus Rex fortis venit in pace et Deus Homo factus es"). Budzyński ufundował też kamienną chrzcielnicę w stylu renesansowym, na której znajdują się herby właścicieli Odrowąża.

W latach 1659-1670 przystąpiono do odbudowy kościoła po najeździe szwedzkim; przy tej okazji postanowiono też świątynię rozbudować. Do gruntownego remontu doszło jednak dopiero na przełomie lat 50/60 XIX wieku.

Wewnątrz świątyni znajduje się obraz św. Jacka, który od wieków uznawany był za słynący łaskami. Świątynia, choć nieoficjalnie, jest jakby sanktuarium św. Jacka o wielowiekowych tradycjach kultu tego świętego. Obraz reprezentował Odrowąż na sławnej kilkanaście lat temu wystawie "Polska Jagiellonów" w Krakowie oraz na zamku Schallaburg w Austrii, gdzie jego reprodukcja znalazła się w zbiorach katalogu.

Na terenie parafii znajduje się także kaplica św. Rozalii wybudowana po ustąpieniu "czarnej zarazy", która szalała w I połowie XVII wieku. Została ona rozebrana w XX wieku, a na jej miejscu w roku 1906 zbudowano nową drewnianą kaplicę z ołtarzem św. Rozalii.
 

/źródło: Piotr Solarz, Historia Parafii w Odrowążu, Towarzystwo Przyjaciół Odrowąża, Odrowąż 1999/

ROZWÓJ PRZEMYSŁU W OKOLICACH ODROWĄŻA

W okolicach Odrowąża najczęściej wydobywano syderyt występujący w formie przypominającej bochny chleba, który zawierał rudę żelaza. Rozkwit produkcji żelaza trwał do połowy XVII wieku. Wtedy nazwano Odrowąż żelaznym miastem, ponieważ stał się ośrodkiem handlu wyrobami z żelaza i kamienia. Legenda mówi, że do miasta prowadziły żelazne bramy.

O znajdujących się w rejonie Odrowąża kuźnicach wiemy niewiele. Pierwsze wzmianki pochodzą z XVI wieku.

WALORY TURYSTYCZNE ODROWĄŻA

Odrowąż otaczają wspaniałe lasy sosnowe z domieszką świerku, jodły i modrzewia, a także drzew liściastych. Bogate jest także podszycie leśne, a w runie występują: paprocie, mchy, borówka czarna oraz liczne grzyby.

W dawnych czasach w tutejszych lasach żyły żubry, tury oraz niedźwiedzie i wilki. Dziś spotyka się tu: dziki, lisy, sarny, wiewiórki, zające.

Rezerwaty w okolicach Odrowąża.

"ŚWINIA GÓRA" - ścisły rezerwat leśny położony w odległości 10 km na południe od Odrowąża. Powstał on w 1938 roku i stanowi jedyny w Górach Świętokrzyskich zachowany fragment zbiorowiska leśnego o dużym stopniu zróżnicowania, odpowiadający dawnej Puszczy Świętokrzyskiej. Najstarsze jodły i modrzewie liczą tu nawet 200 lat!!!

"MAJDÓW" I "CIECHOSTOWICE" - znajdują się na wschód od Odrowąża (ok. 10 km).

"MROCZKÓW" - utworzony w 1938 roku - chroniony jest tu drzewostan jodły, modrzewia polskiego i jodły. Spotyka się tu też jawor i klon.

"GAGATY SOŁTYKOWSKIE" - najmłodszy, utworzony w 1997 roku. Powstał na terenie byłej kopalni gliny. W wyniku działalności przemysłowej, odkryto tu skały dolnojurajskie z ery mezozoicznej należące to tzw. serii zagajskiej. Znaleziono tu również szczątki roślin, korzeni i skrzypów (kalamitów). Natrafiono także na pozostałości drzew.

Na terenie rezerwatu odkryto też trop dinozaura z rodzaju Amaepunos.

/źródło: Piotr Solarz, Dzieje Odrowąża, cz. I, Towarzystwo Przyjaciół Odrowąża, Odrowąż 2002/

Leopold Pac-Pomarnacki (ur. 28 sierpnia 1907 r. w Koźliszkach na Litwie - zm. 25 stycznia 1992r. w Radomiu) - leśnik, myśliwy, ornitolog, badacz, publicysta, autor ok. 800 prac naukowych i wielu artykułów publicystycznych, Sybirak, żołnierz Armii Andersa, uczestnik walk o Monte Cassino.

Urodził się w Koźliszkach na Litwie, kończył gimnazjum i liceum w Wilnie razem z Czesławem Miłoszem. Już przed wojną publikował artykuły o tematyce łowieckiej i przyrodniczej, wydał 3 książki. Przyczynił się do powstania ogrodu zoologicznego w Wilnie. W 1937 roku przeniósł się do Radomia, gdzie w Dyrekcji Lasów Państwowych objął stanowisko łowczego. Podczas II wojny światowej był internowany i zesłany do pracy w kopalni na Workucie. Potem wraz z II Korpusem Armii Polskiej walczył pod Monte Cassino, Anconą i Bolonią. Po wojnie wrócił do kraju i pracował w dyrekcji Lasów Państwowych jako inspektor do spraw łowiectwa. Publikował, w czasopismach zamieścił kilkaset artykułów, monografii naukowych i opowieści myśliwskich.

Zamordowani na Ukrainie i Białorusi to: oficerowie i podoficerowie WP, (w tym rezerwy, m.in. lekarze i prawnicy), KOP i funkcjonariusze PP, ziemianie, urzędnicy państwowi i samorządowi, działacze publiczni. Wśród zamordowanych znaleźli się m.in. poseł na Sejm RP i działacz społeczny Dezydery Smoczkiewicz, zięć Henryka Sienkiewicza ppłk Tadeusz Korniłowicz, mjr dr n. med. Władysław Sochacki, płk dypl. kaw. Konstanty Drucki-Lubecki, płk dypl. Jan W. Jordan-Rozwadowski.

Mordy odbywały się – jak w przypadku obozów katyńskich – w kwietniu i maju 1940 r. Można z dużym prawdopodobieństwem przypuszczać, że więźniowie z Kijowa spoczywają w podkijowskiej Bykowni (Rada OPWiM rozpoczęła tam w 2001 r. prace poszukiwawcze polskich grobów), z Charkowa – na terenie VI Kwartału Parku Leśnego. W 15 odkrytych tam i przebadanych w roku 1991 oraz w latach 1994-1996 masowych polskich grobach zakopano zwłoki 4302 zamordowanych Polaków; gdy ze Starobielska wysłano na śmierć do Charkowa 3809 jeńców. Nieznane pozostaje miejsce ukrycia zwłok zamordowanych w Chersoniu.

Przetrzymywani w więzieniach na tzw. Zachodniej Ukrainie zostali rozstrzelanych na mocy decyzji prezydium WKP(b) z 5 marca 1940 roku, tej samej, na mocy której Sowieci rozstrzelali polskich oficerów z obozów w Kozielsku, Starobielsku i Ostaszkowie. Wykazy wymieniają niemal 3500 osób, w większości cywilów, aresztowanych przez Sowietów po napaści na Polskę 17 września 1939 r. i przetrzymywanych w więzieniach w Mińsku, Kijowie, Charkowie i Chersoniu. Przedmioty należace do niektórych z nich zostały wydobyte w latach osiemdziesiątych i dziewięćdziesiątych podczas przeprowadzonych ekshumacji w Bykowni.

Leopold Endel-Ragis ps. Ślaski, Lipiński (ur. 11 listopada 1894 — 1943), płk dypl. WP, dowódca 8 pp Leg. w Lublinie, szef Sztabu Dowództwa Okręgu Kor­pusu nr II Lublin. We Lwowie ukończył seminarium nauczycielskie. Aktywnie uczestniczył w miejscowym Związku Strzelec­kim, gdzie uzyskał stopień podchorążego. Od sierpnia 1914 r. do paździer­nika 1917 r. walczył w Legionach, m.in. w 5 pp, awansując na stopień chorążego. Po kryzysie przysięgowym wcielony został do armii austriac­kiej, podnosząc tu swoje kwalifikacje wojskowe na kursie oficerskim. Od listopada 1918 r. był komendantem POW w Piotrkowie, a następnie do­wódcą II baonu w 26 pp, awansując na stopień majora. W pułku tym odbył kampanię polsko-ukraińską i polsko-radziecką, wyróżniając się m.in. w bojach o Kowel podczas kontrofensywy polskiej w sierpniu—wrześniu 1920 r.

W l. 1922—1924 studiował w Wyższej Szkole Wojennej, uzyskując tytuł oficera dyplomowanego i awans na stopień podpułkownika. Przez kilka miesięcy pracował w Ministerstwie Spraw Wojskowych, po czym przeszedł do linii na szefa sztabu 7 DP w Częstochowie. Z początkiem kwietnia 1927 r. przybył do Lublina, obejmując dowództwo 8 pp Leg., a 1 grudnia 1930 r. został szefem sztabu w DOK II z jednoczesnym awan­sem na stopień pułkownika dypl. W 1935 r. ponownie przeszedł na sta­nowisko liniowe jako dowódca piechoty dyw. w 9 DP w Siedlcach. Tuż przed rozpoczęciem II wojny światowej Endel-Ragis dostał nominację na dowódcę 22 Dywizji Piechoty Górskiej w Przemyślu, z którą wyruszył na front w ramach Armii „Kraków". Podczas odwrotu Armii na linię Wisły i Sanu dowodzona przez niego dywizja stoczyła 7—8 IX ciężki bój w okolicach Buska. Dowódca, przekonany, że jego dywizja została oto­czona i rozbita przez Niemców, usiłował popełnić samobójstwo. Po wy­leczeniu się z ran podjął działalność konspiracyjną.

Od października 1939 r. do grudnia 1941 r. był komendantem Służby Zwycięstwu Polski — Związku Walki Zbrojnej Okręgu Kieleckiego, a następnie inspektorem KG AK. Zmarł w Warszawie 19 II. Odznaczony był m.in.: Orderem Krzy­ża VM 5 kl., Krzyżem Niepodległości, Orderem Polonia Restituta 4 kl., dwukrotnie Krzyżem Walecznych oraz Złotym Krzyżem Zasługi, posiadał także odznakę „Parasol".

Lista starszeństwa oficerów Legionów Polskich, W. 1917; „Roczniki Oficerskie" 1923, 1924, 1928, 1932; W. Kwiatkowski, Dziesięciolecie akcji oświatowej i społecznej w korpusie lubelskim, L. 1929, J. Kreiss, Zarys historii wojennej 26 pp. Warszawa [b.d.]; H. Żelewski, Dzieje bojowe 8 pp Legionów, L. 1985; T. Jurga, Obrona Polski 1939, W. 1990 (biogram pióra W. Strzałkowskiego); M. Ney-Krwawicz, Komenda Główna AK, W. 1991.

Maciej Sobieraj dowodził 22 Dywizją Piechoty Górskiej, potem był (o ile dobrze wiem) komendantem obwodu Radomsko - Lubelskiego AK, na koniec był inspektorem w Komendzie Głównej AK. Zmarł 1.02.1943 w Warszawie. Pochowany jest na Bródnie pod nazwiskiem Śląski. Urodził sie 11.11.1898 w Żółkwi.