Wikipedysta:Garcia1~plwiki/brudnopis

A.C. Milan

Pełna nazwa	Associazione Calcio Milan S.p.A.
Przydomek	Rossoneri (czerwono-czarni) Diavolo (diabeł)
Barwy	czerwono-czarne
Data założenia	16 grudnia 1899
Debiut w najwyższej lidze	6 października 1929 Milan - Brescia 4:1
Liga	Serie A Serie A Puchar Włoch Puchar UEFA
Państwo	brak flagi
brak państwa
Adres	Via Filippo Turati 3 20121 Milano
Stadion	Stadion Giuseppe Meazzy ("San Siro")
Prezes	brak, obowiązki pełni: Adriano Galliani
Trener	Carlo Ancelotti
Asystent trenera	Mauro Tassotti oraz Filippo Galli
Stroje domowe Stroje wyjazdowe
Strona internetowa

{{Klub sportowy infobox}} Nieoczekiwana grafika: "prezes", "trener" oraz "asystent trenera".

Associazione Calcio Milan (wymowa^ⓘwymowa) - włoski klub piłkarski z siedzibą w Mediolanie, wielokrotny klubowy mistrz Europy i świata.

Zespół występuje w koszulkach w czerwono-czarne pasy oraz białych spodenkach; od barw wywodzi się ich przydomek rossoneri ("czerwono-czarni"). Jeden z najbardziej utytułowanych klubów w historii: 7 razy zwyciężył w Pucharze Europy (drugie miejsce, za Realem Madryt), a także 17 razy wygrał mistrzostwo Włoch (również drugie miejsce, za Juventusem) i 5 razy Puchar Włoch.

Milan, obok argentyńskiego Boca Juniors, jest najbardziej utytułowanym zespołem w historii na szczeblu międzynarodowym (18 oficjalnych trofeów). Jako jedyny klub w historii 4 razy wygrywał na szczeblu ponadkontynentalnym - 3 razy w Pucharze Interkontynentalnym i raz w Klubowych Mistrzostwach Świata.

Klub został utworzony 16 grudnia 1899 przez sześciu brytyjskich imigrantów, wśród których znajdował się Herbert Kilpin, tradycyjnie uważany za założyciela mediolańskiego zespołu. Początkowo istniały w nim dwie sekcje: piłki nożnej i krykieta. Po sześciu latach ta ostatnia została zlikwidowana, a Milan stał się klubem czysto piłkarskim. Pamiętając o swoich początkach, zespół zachował w nazwie angielską (a także lombardzką) nazwę miasta, zamiast włoskiej formy Milano.

Tradycyjnie A.C. Milan (nazywany przez kibiców na całym świecie po prostu Milan) był klubem związanym ze środowiskiem robotniczym i związkami zawodowymi, podczas gdy drugi pierwszoligowy zespół z Mediolanu - Internazionale, był wspierany przez bogatszych kibiców. Obecnie podział ten ulega zatarciu; Milan jest kierowany przez magnata medialnego i premiera Italii Silvio Berlusconiego, podczas gdy Interem zarządza centrolewicowy biznesmen Massimo Moratti.

Swoje domowe mecze Milan rozgrywa na miejskim stadionie Stadionie Giuseppe Meazzy, potocznie nazywanym swoją pierwotną nazwą - San Siro. Na obiekcie tym występuje również Inter.

Mediolański klub jest członkiem-założycielem Europejskiego Zrzeszenia Klubowego, będącego następcą grupy G-14. Sponsorem generalnym Milanu jest austriacka firma prowadząca internetowe zakłady sportowe - bwin.com.

Associazione Calcio Milan jest spółką akcyjną, od 1986 należącą do koncernu Fininvest. Od 8 maja 2008, po objęciu przez Silvia Berlusconiego posady premiera Włoch, klubem formalnie zarządza wiceprezes Adriano Galliani.

Historia klubu

Historia Milanu jest nierozerwalnie związana z brytyjskimi imigrantami, upowszechniającymi pod koniec XIX wieku we Włoszech nowoczesne technologie przemysłu włókienniczego. Dzięki nim nowoczesny futbol zyskał w Italii ogromną popularność. W 1887 w Turynie powstały pierwsze kluby sportowe z sekcją piłkarską: Torino Football and Cricket Club oraz Nobili Torino.

W 1898 powstała Włoska federacja Piłkarska (FIF), która w tym samym roku zorganizowała pierwsze zawody o tytuł mistrza Włoch z udziałem 4 zespołów. Pod koniec następnego roku w Mediolanie, jako drugi klub z sekcją piłkarską w stolicy Lombardii (po SEF Mediolanum), został założony Milan Cricket and Foot-Ball Club, znany dzisiaj jako A.C. Milan.

Założenie klubu i pierwsze lata (1899 - 1922)

Herbert Kilpin, jeden z założycieli Milanu

Mediolański klub został założony 16 grudnia 1899 jako Milan Cricket and Foot-Ball Club przez sześciu brytyjskich imigrantów: Herberta Kilpina, Alfreda Odmonde Edwardsa, Davida Allisona, Edwarda Nathana Berrę, Samuela Richarda Davisa i Barnetta (imię nieznane).

Edwards, były brytyjski wicekonsul, został jego pierwszym prezydentem. Klub posiadał dwie sekcje: krykieta (dowodzoną przez Berrę) i piłki nożnej (prowadzoną przez Allisona). Trenerem drużyny piłkarskiej został Kilpin.

15 stycznia 1900 Milan został członkiem Włoskiej Federacji Piłkarskiej, a 11 marca rozegrał swój pierwszy mecz w historii, wygrywając z zespołem Mediolanum 2:0. Dokładnie trzy miesiące po uzyskaniu członkowstwa w FIF, 15 kwietnia, Mediolańczycy rozegrali pierwsze spotkanie w oficjalnych zawodach. W meczu trzeciej rundy mistrzostw Włoch przegrali z FC Torinese 0:3. W tym samym roku Milan zdobył też swoje pierwsze trofeum, wygrywając Medal Króla po zwycięstwie nad Juventusem 2:0.

W roku 1901 piłkarze Milanu dotarli do finału mistrzostw kraju, gdzie pokonali w wyjazdowym spotkaniu niepokonaną dotychczas drużynę z Genui 3:0. Obronili również Medal Króla. Rok później genueńscy piłkarze zrewanżowali się Mediolańczykom, wygrywając 2:0. Natomiast po trzecim triumfie z rzędu w rozgrywkach o Medal Króla w 1903 Milan zdobył to trofeum na własność.

W 1905 zakończyła działalność sekcja krykieta. Na kolejny tytuł mistrzowski piłkarze Milanu czekali do roku 1906. W grupie finałowej uzyskali tyle samo punktów, co Juventus. Po remisie w pierwszym meczu barażowym zespół z Turynu nie przyjechał na rewanż i tym samym tytuł trafił do Mediolanu. Rok później rossoneri obronili mistrzostwo.

W tamtym okresie Milan brał również udział w rozgrywkach mistrzowskich FNGI (Włoskiej Federacji Gimnastycznej). Po triumfie w 1902 (ex-aqueo z Andreą Doria), w latach 1904-1907 udało mu się zdobyć tytuł cztery razy z rzędu. Z powodzeniem grał również w meczach o Piłkę Dapplesa (Palla d'Argento Henry Dapples). Mecze o to trofeum cieszyły się większym zainteresowaniem niż mistrzostwa Włoch, nagrodę przejmował zespół który pokonał aktualnego jej posiadacza. W latach 1905-1908 Milan 22 razy zdobywał lub skutecznie bronił trofeum.

W roku 1908 mediolański klub, podobnie jak kilka innych czołowych włoskich drużyn, został wykluczony z rozgrywek z powodu posiadania w drużynie obcokrajowców. Po konflikcie wśród członków klubu dotyczącego ewentualnej przyszłości w zespole zawodników spoza Włoch wystąpiła z niego "postępowa" grupa członków, zakładając swoją własną drużynę - Internazionale, która w założeniu miała być otwarta na graczy z różnych krajów. Prawdopodobnie był to jednak tylko pretekst do opuszczenia Milanu.

Puchar Spensleya Puchar dla trzykrotnego z rzędu mistrza Włoch. Milan otrzymał to trofeum w 1908, jako rekompensatę za niesłuszne wykluczenie z rozgrywek i utratę szansy obrony tytułów z dwóch poprzednich lat.

Rok później zawieszone zespoły zostały przywrócone do rozgrywek. Federacja uznała swój błąd, przyznając Milanowi w ramach rekompensaty Puchar Spensleya, przeznaczony dla drużyny która 3 razy z rzędu wygrałaby mistrzostwo Włoch. W kilku kolejnych sezonach Milan zajmował dalsze pozycje w oficjalnych rozgrywkach, najczęściej odpadając w eliminacjach regionalnych mistrzostw Włoch.

W sezonie 1915/16 zespół zdobył Puchar Federalny, o który walczyły włoskie zespoły w zastępstwie zawodów o mistrzostwo Włoch przerwanych z powodu I wojny światowej. W sezonie 1916/17 Milan wygrał mistrzostwa Lombardii, organizowane w miejsce zawieszonej ligi. Rok później zespół zdobył Puchar Lombardii (Puchar Mauro), wygrywając w barażowym meczu z Interem 8:1.

W 1919 z powodu nieistniejącej już od dawna sekcji krykieta zespół zmienił nazwę na Milan Football Club. Po wznowieniu rozgrywek o mistrzostwo Włoch Milan dwukrotnie odpadł w grupie półfinałowej.

W sezonie 1921/22 nastąpił konflikt pomiędzy włoską federacją piłkarską a klubami żądającymi utworzenia jednolitej najwyższej klasy rozgrywkowej. Konflikt zakończył się założeniem konkurencyjnej federacji - Confederazione Calcistica Italiana. W mistrzostwach CCI wystartowało większość czołowych klubów Włoch, w tym Milan, który zajął dziewiątą pozycję w grupie eliminacyjnej.

Lata przeciętności (1922 - 1950)

Vittorio Pozzo, trener Milanu w latach 1924-1926, w latach 30. dwukrotnie doprowadził reprezentację Włoch do tytułu mistrzów świata

W 1922 spór między federacjami został zażegnany, a najlepsze kluby powróciły do FIGC i wystartowały w rozbudowanych Mistrzostwach Pierwszej Dywizji. Milan zajął w fazie eliminacyjnej czwarte miejsce, będąc pod wodzą pierwszego w swojej historii profesjonalnego zagranicznego trenera - Austriaka Ferdinanda Oppenheima. W kilku kolejnych sezonach Milan zajmował miejsce w środku grup eliminacyjnych. 19 września 1926 klub rozegrał swój pierwszy mecz na nowo wybudowanym stadionie San Siro, przegrywając z Interem 3:6. Na tym obiekcie oba mediolańskie kluby grają do dzisiaj.

W sezonie 1926/27 po raz pierwszy rozgrywki o mistrzostwo Włoch odbyły się bez eliminacji regionalnych. W podzielonej na 2 grupy dwudziestozespołowej Dywizji Narodowej Milan zajął drugie miejsce w eliminacjach, a następnie szóste w finałach, co było najlepszym wynikiem klubu od czasu zakończenia wojny. W sezonie 1928/29 Milan znalazł się o krok od awansu do finałowego dwumeczu, zajmując drugie miejsce w grupie eliminacyjnej. W barażu o awans do Pucharu Mitropa Mediolańczycy zmierzyli się Genoą. Po dwóch meczach i dogrywkach doszło do losowania, które rossoneri przegrali.

Rozgrywki sezonu 1929/30 po raz pierwszy zostały rozegrane pod nazwą Serie A. 6 października 1929 Milan wygrał w swoim historycznym meczu z Brescią 4:1, a pierwszego gola w Serie A dla Mediolańczyków strzelił Mariano Tansini. Przez kilka kolejnych sezonów drużyna grała ze zmiennym szczęściem, zajmując z reguły miejsca w środku tabeli.

W 1936 nastąpiła kolejna zmiana nazwy klubu na Milan Associazione Sportiva. W tym samym roku Milan po raz pierwszy dotarł do półfinału Pucharu Włoch, przegrywając z Alessandrią. 26 czerwca 1938 mediolański zespół zadebiutował międzynarodowych rozgrywkach o Puchar Mitropa, przegrywając 0:3 wyjazdowy mecz z rumuńskim zespołem Ripensia Timisoara. W rewanżu Milan nie zdołał odrobić strat i awansować do ćwierćfinału, wygrywając 3:1.

Na przełomie lat 1938 i 1939 faszystowski reżim Mussoliniego nakazał zmienić nazwę klubu na całkowicie włoską - Associazione Calcio Milano. Natomiast Aldo Boffi został w ówczesnym sezonie pierwszym w historii Milanu królem strzelców Serie A, strzelając 19 bramek. Wyczyn swój powtórzył w sezonach 1929/40 i 1941/42 (odpowiednio 24 i 22 gole).

Mimo rozpoczęcia II wojny światowej Serie A grała do roku 1943. Milan nie odniósł w niej większych sukcesów, podobnie jak w dwóch następnych latach w turniejach regionalnych organizowanych w zastępstwie zawieszonej ligi. Wyjątkiem był rok 1942, w którym zespół dotarł po raz pierwszy do finału Pucharu Włoch, przegrywając po barażowym meczu z Juventusem 1:4.

14 czerwca 1945 nastąpiła kolejna zmiana nazwy klubu na Associazione Calcio Milan, która obowiązuje do dnia dzisiejszego. Jesienią 1945 Serie A wznowiła rozgrywki. Milan zajął w fazie eliminacyjnej czwarte miejsce ex aequo z zespołem Brescii. Po barażach Mediolańczycy awansowali do grupy finałowej, gdzie stanęli na najniższym stopniu podium. W styczniu 1947 Milan po raz pierwszy objął prowadzenie w tabeli Serie A. Ostatecznie - po fatalnej końcówce sezonu - z trudem zajęli drugie miejsce. Rok później do Mediolanu przybył reprezentant Szwecji, Gunnar Nordahl. Od tego momentu włoski klub na długie lata zagościł w czołówce włoskiego i europejskiego futbolu.

Trzy dekady sukcesów (1950 - 1979)

Gre-No-Li Tercet szwedzkich napastników występował w Milanie od sezonu 1949/50. Już w pierwszym sezonie występów w lidze włoskiej zdobyli oni łącznie 71 bramek, przyczyniając się do ustanowienia klubowego rekordu - 118 goli w sezonie.

W sezonie 1949/50 Milan już z tercetem szwedzkich napastników w składzie - Gren, Nordahl i Liedholm (potocznie nazywanych Gre-No-Li) zdobył wicemistrzostwo Włoch, plasując się tuż za Juventusem. Ten ostatni został jednak pokonany w Turynie 7:1. Do historii włoskiego futbolu przeszedł Nordahl, który ustanowił aktualny do dziś rekord wszech czasów ligi włoskiej - 35 goli w jednym sezonie. Łącznie szwedzki napastnik pięciokrotnie zostawał królem strzelców Serie A (w latach 1950, 1951, 1953, 1954 i 1955).

W następnym sezonie Milan po raz czwarty w historii został mistrzem Włoch. Dodatkowo mediolański zespół zdobył Puchar Łaciński, wygrywając w finale z Lille OSC 5:0. Kolejne tytuły mistrzowskie włoski klub zdobywał w sezonach 1954/55 i 1956/57.

W sezonie 1955/56 zespół wziął udział w pierwszej edycji rozgrywek o Puchar Europy. W historycznym meczu, 1 listopada 1955, rossoneri przegrali na własnym boisku z FC Saarbrücken 3:4. W rewanżu Milan odrobił straty, wygrywając 4:1, a później dotarł do półfinału w którym okazał się minimalnie słabszy od późniejszego triumfatora, Realu Madryt. Latem 1956 Milan po raz drugi wygrał rozgrywki Pucharu Łacińskiego (w finale 2:1 z Atlético Bilbao).

Aż do roku 1957 Milan przez 10 sezonów z rzędu zawsze zajmował miejsce na podium. W sezonie 1957/58 Milan po raz pierwszy zagrał w finale europejskich pucharów, przegrywając w Brukseli po dogrywce z Realem 2:3.

Kolejny tytuł mistrzowski mediolański klub zdobył w sezonie 1961/62, pod wodzą trenera Nereo Rocco, a José Altafini został królem strzelców ligi. Rok później rossoneri po raz pierwszy wygrali w rozgrywkach o Puchar Europy, dokonując tego także jako pierwszy włoski zespół. Na londyńskim Wembley Milan pokonał SL Benfica 2:1. Kapitanem zwycięskiego zespołu był Cesare Maldini. Zwycięstwo to dało Milanowi prawo do gry o Puchar Interkontynentalny. Po zaciętym trójmeczu mediolański klub uległ brazylijskiemu Santosowi (z Pelém w składzie) 4:2, 2:4 i 0:1.

W kilku kolejnych latach Milan grał bez sukcesów. Sytuacja odmieniła się w roku 1967, gdy klub po raz pierwszy w historii zdobył Puchar Włoch, wygrywając w finale z Padovą 1:0. Rok później mediolańczycy zdobyli swój dziewiąty tytuł mistrza Włoch, a w finałowym meczu Pucharu Zdobywców Pucharów pokonali Hamburger SV 2:0 po dwóch bramkach Kurta Hamrina. Natomiast Pierino Prati został kolejnym królem strzelców ligi włoskiej w barwach Milanu.

W kolejnym sezonie (1968/69) klub dotarł do finału Pucharu Europy. Jego przeciwnikiem był Ajax Amsterdam, mający w swoim składzie Johana Cruijffa. Milan wygrał 4:1 i po raz drugi zdobył najcenniejsze europejskie trofeum, a hat-trick w meczu finałowym uzyskał Prati. Następnie po raz pierwszy w swojej historii zespół triumfował w Pucharze Interkontynentalnym, wygrywając dwumecz z argentyńskim Estudiantes La Plata (1:2 i 3:0). Na zakończenie 1969 Gianni Rivera jako pierwszy gracz w historii Milanu został wybrany najlepszym piłkarzem Europy i otrzymał Złotą Piłkę.

Na kolejne sukcesy Milan czekał do sezonu 1971/72. Zdobył swój drugi Puchar Włoch, a rok później powtórzył to osiągnięcie, dokładając ponadto Puchar Zdobywców Pucharów po zwycięstwie 1:0 nad Leeds United. W dramatycznych okolicznościach Milan utracił szansę na dziesiąty tytuł mistrzowski. Cztery dni po finale PZP przegrał w wyjazdowym meczu z Weroną 3:5. Na pocieszenie Gianni Rivera zdobył tytuł króla strzelców Serie A.

W sezonu 1973/74 Milan po raz drugi z rzędu zagrał w finale Pucharu Zdobywców Pucharów, jednak nie obronił trofeum, przegrywając z 1. FC Magdeburg 0:2. Nie sprostał również Ajaksowi w rywalizacji o Superpuchar Europy (1:0 i 0:6).

Po spadku formy w następnych latach klub znalazł się w sezonie 1976/77 tuż nad strefą spadkową Serie A. Mediolański zespół w decydującym spotkaniu wygrał z Catanzaro 3:2 i uniknął spadku. W Pucharze Włoch natomiast wygrał grupę półfinałową i w derbowym meczu finałowym na San Siro pokonał Inter 2:0, zdobywając to trofeum po raz czwarty.

W sezonie 1978/79 Milan toczył zaciętą walkę w lidze z Perugią. Mimo, że ich rywale nie przegrali ani jednego ligowego meczu, mediolańczycy zdobyli tytuł mistrzowski. Był to dziesiąty triumf zespołu, co oznaczało, że Milan jako trzeci klub we Włoszech (po Juventusie i Interze) uzyskał prawo do noszenia na koszulkach symbolicznej gwiazdki.

Degradacja i powrót na szczyt (1979 - 1996)

Totonero W wyniku afery korupcyjnej w 1980 Milan (wraz z Lazio) po raz pierwszy w historii został zdegradowany do Serie B. Po raz drugi mediolański klub spadł do drugiej ligi w 1982. Łącznie zespół rozegrał w tych rozgrywkach 76 spotkań, z których 37 wygrał, 30 zremisował i 9 przegrał.

W 1980 została ujawniona afera "czarnego totka" (totonero). Działacze i piłkarze dziewięciu włoskich klubów organizowali nielegalne zakłady piłkarskie i manipulowali wynikami meczów rozgrywanych w lidze włoskiej. Za udział w tym procederze został m.in. dożywotnio zdyskwalifikowany prezydent Milanu Felice Colombo. Czasową karą dyskwalifikacji zostali ukarani trzej piłkarze mediolańskiego klubu: Enrico Albertosi, Giorgio Morini i Stefano Chiodi.

Włoski trybunał sportowy zdegradował zespoły Milanu i Lazio do Serie B oraz przyznał ujemne punkty kilku innym zespołom. Sezon 1980/81 Milan po raz pierwszy spędził w drugiej lidze. Mediolańczycy wygrali te rozgrywki i awansowali do Serie A. W kolejnym sezonie ligi włoskiej Milan, targany konfliktami i nieporozumieniami, walczył o utrzymanie. Ostatecznie klub nie zdołał zająć odpowiednio bezpiecznego miejsca w tabeli, po dramatycznej końcówce sezonu i zajęciu 14. miejsca w gronie 16 zespołów po raz drugi znalazł się w Serie B.

W tym samym sezonie Milan wystartował w turnieju o Puchar Mitropa, w którym startowali zwycięzcy drugich lig z Włoch, Czechosłowacji, Jugosławii i Węgier. Ostatecznie turniej zakończył się zwycięstwem włoskiego zespołu.

W sezonie 1982/83 Milan po raz drugi wygrał rozgrywki drugiej ligi. Od tego czasu nieprzerwanie gra w Serie A. Po awansie Milan próbował odbudować swoją pozycję, zajmując w trzech kolejnych sezonach miejsca w środku ligowej tabeli (kolejno ósme, piąte i siódme).

Będący w kłopotach finansowych klub został przejęty na początku 1986 przez Silvia Berlusconiego, włoskiego magnata medialnego. Sezon 1986/87 Milan zakończył na piątym miejscu w tabeli po zwycięstwie 1:0 w barażowym meczu o awans do Pucharu UEFA z Sampdorią, a Pietro Paolo Virdis został kolejnym królem strzelców ligi wśród rossonerich.

Latem 1987 Berlusconi zatrudnił w zespole trójkę Holendrów: Marco van Bastena, Franka Rijkaarda i Ruuda Gullita. W czerwcu Milan wygrał zorganizowane przez nowego prezesa nieoficjalne mistrzostwa świata - Mundialito. W trzeciej już edycji zawodów klub pokonał zespoły Porto, Paris SG i Barcelony oraz zremisował z Interem, wygrywając turniej bez straty gola. Bardzo dobra gra Gullita zarówno w Milanie, jak i w reprezentacji Holandii zaowocowała przyznaniem mu pod koniec roku Złotej Piłki.

Marco van Basten, dwukrotny zdobywca Pucharu Europy i tytułu króla strzelców Serie A w barwach Milanu

Rok później, latem 1988, Milan pod wodzą Arrigo Sacchiego odzyskał tytuł mistrzowski, wygrywając na wyjeździe w decydującym meczu na dwie kolejki przed końcem rozgrywek z broniącym tytułu SSC Napoli (z Diego Maradoną w składzie) 3:2. Rok 1988 po raz drugi z rzędu zakończył się zwycięstwem gracza mediolańskiego zespołu w plebiscycie France Football. Tym razem Złotą Piłkę otrzymał van Basten.

Wiosną sezonu 1988/89 Milan awansował do finału Pucharu Europy, wygrywając m.in. w półfinale z Realem Madryt 5:0. 24 maja 1989 Mediolańczycy wygrali na Camp Nou w Barcelonie z rumuńską Steauą Bukareszt 4:0. Triumf Milanu obserwowało na katalońskim stadionie 90 tysięcy kibiców tego zespołu. Do zwycięstwa w Europie rossoneri dołożyli rozgrywany po raz pierwszy Superpuchar Włoch (za rok 1988). Natomiast po raz drugi z rzędu Złotą Piłkę zdobył van Basten. Także po raz drugi całe podium tego plebiscytu zajęli piłkarze Milanu - co jest ewenementem w historii tej nagrody.

Rok 1990 zakończył się całkowitym sukcesem Milan na szczeblu międzynarodowym. Klub obronił zdobyty rok wcześniej Puchar Europy (1:0 z Benficą w finale), po raz pierwszy triumfował w meczach o Superpuchar Europy (1:1 i 1:0 z Barceloną) oraz drugi raz w historii zdobył Puchar Interkontynentalny (1:0 z kolumbijskim Nacional Medellin). Do pełni szczęścia rossonerim zabrakło obrony mistrzowskiego tytułu. Zadecydowała przedostatnia kolejka. Milan przegrał w niej wyjazdowy mecz z Weroną 1:2, podczas którego czerwone kartki ujrzeli trener i trzech graczy mediolańskiego zespołu. Marco van Basten zdobył swój pierwszy tytuł króla strzelców ligi włoskiej.

Triumf w Pucharze Europy po raz kolejny dał Milanowi prawo gry o dodatkowe trofea. Klub po raz drugi z rzędu zdobył Superpuchar Europy (1:1 i 2:0 z Sampdorią) oraz Puchar Interkontynentalny (3:0 z paragwajską Olimpią Asunción). W sezonie 1990/91 Milan ponownie zajął drugie miejsce w Serie A. Natomiast w europejskich pucharach zespół odpadł w ćwierćfinale z Olympique Marsylia, po opuszczeniu boiska w trakcie awarii oświetlenia w końcówce wyjazdowego rewanżu. Mediolański klub został za to ukarany wykluczeniem z kolejnej edycji europejskich pucharów.

Następne lata to dominacja Milanu w Serie A. W latach 1992-1994 Milan trzy razy z rzędu wygrywał ligę włoską. W sezonie 1991/92 po raz drugi królem strzelców został Marco van Basten. Został także pierwszym graczem w historii klubu, który trzykrotnie został uhonorowany Złotą Piłką. W sezonie 1992/93 Mediolańczycy przegrali finałowe spotkanie Pucharu Europy (po raz pierwszy rozgrywane pod nazwą "Liga Mistrzów") z Olympique Marsylia (0:1).

Gli Invincibili W latach 1991-1993 Milan w 58 kolejnych spotkaniach odniósł 32 zwycięstwa i uzyskał 26 remisów zyskując miano "Niezwyciężonych".

Rok później drużyna odbiła sobie to niepowodzenie, zdobywając piąty Puchar Europy, wygrywając w finale na Stadionie Olimpijskim w Atenach z Barceloną 4:0. W tych samych latach Milan trzykrotnie wygrywał również mecze o Superpuchar Włoch. W międzyczasie klub ustanowił też rekord Italii pod względem kolejnych meczów w Serie A bez porażki - 58.

Do bogatej kolekcji trofeów mediolański klub dołożył w początkach 1995 kolejny, wygrywając Superpuchar Europy po zwycięstwie w dwumeczu z londyńskim Arsenalem (0:0 i 2:0). W tym samym roku tytuł najlepszego piłkarza europejskich klubów, a tym samym Złotą Piłkę, otrzymał liberyjski napastnik Milanu George Weah. Pasmo sukcesów włoskiego zespołu zakończyło się w roku 1996 zdobyciem 15. tytułu mistrzowskiego. Rok wcześniej klub przegrał kolejny finał Ligi Mistrzów (0:1 z Ajaxem).

Przełom wieków i współczesność (1996 - 2009)

W sezonach 1996/97 i 1997/98 klub osiągał bardzo słabe wyniki, co skutkowało brakiem awansu do europejskich pucharów. W rozgrywkach ligowych piłkarze Milanu zajmowali kolejno 11. i 10. pozycję. Jedynym jasnym punktem zespołu była gra w Pucharze Włoch, w którym Milan przegrał w kwietniu 1998 w finałowej rywalizacji z Lazio Rzym (1:0 i 1:3).

Latem 1997 karierę piłkarską, po 20 latach gry w Milanie, zakończył Franco Baresi. Włoski obrońca został klubowym rekordzistą, zatrzymując się na 719 rozegranych spotkaniach w barwach mediolańskiego zespołu (wynik ten poprawił w pierwszej dekadzie obecnego wieku Paolo Maldini).

Na szczyt ligi włoskiej zespół powrócił w sezonie 1998/99. Milan w siedmiu ostatnich kolejkach Serie A odrobił siedmiopunktową stratę do rzymskiego Lazio i zdobył szesnasty tytuł mistrzowski. W sezonie 1999/00 do mediolańskiego klubu dołączył Ukrainiec Andrij Szewczenko. Już w swoim pierwszym sezonie został królem strzelców Serie A, jednak Milan nie zdołał obronić tytułu, plasując się na najniższym stopniu ligowego podium.

W 2001 stanowisko trenera zespołu objął Carlo Ancelotti. Nowatorskie metody szkoleniowe oraz taktyka wprowadzone przez byłego gracza Milanu poskutkowały kolejnym pasmem sukcesów w historii klubu - już w sezonie 2001/02 mediolański zespół dotarł do półfinału Pucharu UEFA, gdzie odpadł po dwumeczu z Borussią Dortmund (0:4 i 3:1).

W sezonie 2002/03 rossoneri w półfinale Ligi Mistrzów zagrali po raz pierwszy w historii z innym zespołem z Włoch - Interem. Po zaciętych derbach do finału awansował Milan dzięki bramce strzelonej na wyjeździe (0:0 i 1:1). W finale przeciwnikiem Mediolańczyków był kolejny rywal z Serie A - Juventus. Po bezbramkowym remisie Milan wygrał w rzutach karnych 3-2 i po raz szósty sięgnął po Puchar Europy. Opaskę kapitana w tym meczu nosił Paolo Maldini. Po 40 latach włoski obrońca powtórzył wyczyn swojego ojca Cesare, który zdobył najcenniejsze europejskie trofeum jako kapitan włoskiego klubu w 1963.

W tym samym roku klub po raz piąty zdobył Puchar Włoch, pokonując w finale Romę (4:1 i 2:2). W sierpniu rossoneri pokonali w meczu o Superpuchar Europy FC Porto 1:0.

Kaká, mistrz świata i zdobywca Pucharu Europy w barwach Milanu

W sezonie 2003/04 Milan zdobył siedemnasty - jak dotąd ostatni - tytuł mistrzowski. Pomógł w tym nowy rozgrywający mediolańskiej drużyny - Brazylijczyk Kaká, wspomagany przez Szewczenkę, który zdobył swój drugi tytuł króla strzelców ligi włoskiej. W rozgrywkach międzynarodowych zespołowi szło nieco gorzej. Milan przegrał po rzutach karnych z Boca Juniors mecz o Puchar Interkontynentalny, natomiast w Lidze Mistrzów klub odpadł w ćwierćfinale z Deportivo La Coruña głównie przez słaby mecz rewanżowy (4:1 i 0:4). Rossoneri zakończyli sezon zdobyciem piątego Superpucharu Włoch, co jest do dziś rekordem tych rozgrywek. Natomiast pod koniec roku Szewczenko jako piąty gracz w historii Milanu zdobył Złotą Piłkę.

W sezonie 2004/05 klub zajął drugie miejsce zarówno w lidze włoskiej, jak i Lidze Mistrzów. W tej ostatniej Milan rozgrywał dramatyczne mecze. W półfinale (2:0 i 1:3 z PSV Eindhoven) zdobył bramkę na wagę awansu już w doliczonym czasie gry. W finale z Liverpoolem Mediolańczycy prowadzili do przerwy trzema bramkami, by ostatecznie zremisować 3:3. W rzutach karnych lepszy okazał się zespół z Anglii.

W sezonie 2005/06 Milan zajął początkowo drugie miejsce w Serie A, zdobywając 88 punktów, co było klubowym rekordem. W 38 meczach zespół odniósł 28 zwycięstw, uzyskał 4 remisy i poniósł 6 porażek. Klub dotarł też do półfinału Ligi Mistrzów. Po zakończeniu sezonu okazało się, że Milan jest jednym z klubów zamieszanych w aferę Calciopoli. Początkowo klubowi odebrano 44 punkty, wykluczając go z europejskich pucharów w kolejnym sezonie. Ostatecznie wskutek braku bezpośrednich dowodów korupcji Milan został ukarany za przekroczenie regulaminu przez Adriano Gallianego odjęciem 30 punktów i przesunięciem na trzecią pozycję w tabeli. UEFA natomiast dopuściła zespół do kwalifikacji Ligi Mistrzów.

Sezon 2006/07 mediolańska drużyna rozpoczęła z ośmioma ujemnymi punktami. Milan grał ze zmiennym szczęściem, kończąc ligowe rozgrywki na 4. pozycji. W Pucharze Europy, po wygraniu rozgrywek w swojej grupie, zespół eliminował kolejnych rywali w fazie pucharowej: Celtic, Bayern i Manchester United. Po meczach z tą ostatnią drużyną Milan awansował do finału, w którym - jak dwa lata wcześniej - zmierzył się z Liverpoolem. Po zwycięstwie 2:1 Mediolańczycy zdobyli najważniejsze europejskie trofeum piłkarskie po raz siódmy.

Sezon 2007/08 Milan rozpoczął od zdobycia piątego w swojej historii Superpucharu Europy (europejski rekord) po zwycięstwie nad Sevillą FC 3:1. W grudniu 2007 Złotą Piłkę otrzymał Kaká, będąc szóstym zawodnikiem w historii klubu, który został laureatem tej nagrody.

Rok 2007 Milan zakończył zwycięstwem w klubowych mistrzostwach świata. W finałowym spotkaniu Mediolańczycy pokonali Boca Juniors 4:2. Oznaczało to, że po raz trzeci w historii Milan zdobył potrójną koronę (Puchar Europy, Superpuchar Europy oraz Puchar Interkontynentalny lub Klubowe MŚ). Tym samym włoski zespół został najbardziej utytułowanym klubem w oficjalnych rozgrywkach międzynarodowych, mając na koncie 18 trofeów.

Ligę mediolański klub zakończył sezon na 5. pozycji. Milan wygrał 18 spotkań oraz uzyskał 10 remisów i tyle samo porażek. Zespół strzelił 66 bramek, tracąc 38.

Przed rozpoczęciem sezonu 2008/09 w drużynie zaszły spore zmiany w składzie. Do zespołu dołączyli m.in. mistrzowie świata, Brazylijczyk Ronaldinho i Włoch Gianluca Zambrotta. Po dwóch latach gry w Chelsea do Milanu powrócił również Andrij Szewczenko. Po zwycięstwie w dwumeczu ze szwajcarskim FC Zürich mediolański zespół awansował do fazy grupowej Pucharu UEFA. Zajmując drugie miejsce w swojej grupie Milan awansował do 1/16 finału. Po dwóch remisach z Werderem Brema (1:1 i 2:2) rossoneli odpadli z dalszych rozgrywek. Również w Pucharze Włoch zespół nie odniósł sukcesu, odpadając w 1/8 finału po porażce z Lazio.

W styczniu 2009 do Milanu dołączył wypożyczony z Los Angeles Galaxy na dwa miesiące David Beckham. Po dobrych występach Anglika jego kontrakt został przedłużony do końca sezonu. W Serie A, po zmiennych występach na początku roku, włoski zespół zanotował wzrost formy w marcu i kwietniu. Pod koniec tego ostatniego miesiąca Mediolańczycy awansowali na 2. pozycję w tabeli oraz zapewnili sobie 11. z rzędu awans do europejskich pucharów.

Milan w poszczególnych sezonach

1899: Założenie klubu 1900: Porażka w półfinale mistrzostw Włoch; Medal Króla 1901: Mistrzostwo Włoch; Medal Króla 1902: Porażka w finale mistrzostw Włoch; Medal Króla 1903: Porażka w półfinale mistrzostw Włoch 1904: Porażka w półfinale mistrzostw Włoch 1905: 2. miejsce w grupie eliminacyjnej (Lombardia) 1906: Mistrzostwo Włoch 1907: Mistrzostwo Włoch 1908: Milan wykluczony z rozgrywek 1909: 2. miejsce w grupie eliminacyjnej (Lombardia) 1909/10: 6. miejsce w lidze włoskiej	1910/11: 2. miejsce w grupie eliminacyjnej mistrzostw Włoch (Liguria-Lombardia-Piemont) 1911/12: 2. miejsce w grupie eliminacyjnej mistrzostw Włoch (Liguria-Lombardia-Piemont) 1912/13: 1. miejsce w grupie eliminacyjnej mistrzostw Włoch (Liguria-Lombardia), 2. miejsce w grupie półfinałowej (Włochy Północne) 1913/14: 3. miejsce w grupie eliminacyjnej mistrzostw Włoch (Lombardia-Piemont) 1914/15: 1. miejsce w eliminacyjnej grupie D mistrzostw Włoch (Włochy Północne), 1 miejsce w grupie B półfinałów (Włochy Północne), 4 miejsce w Grupie Finałowej (Włochy Północne) 1915/16: Puchar Federacji 1916/17: Brak oficjalnych rozgrywek 1917/18: Brak oficjalnych rozgrywek 1918/19: Brak oficjalnych rozgrywek 1919/20: 1. miejsce w eliminacyjnej grupie B mistrzostw Włoch (Włochy Północne, Lombardia), 3 miejsce w Grupie A półfinałów (Włochy Północne)	1920/21: 1. miejsce w eliminacyjnej grupie B mistrzostw Włoch (Włochy Północne, Lombardia), 4 miejsce w grupie A półfinałów (Włochy Północne) 1921/22: 9. miejsce w grupie A mistrzostw Włoch federacji CCI 1922/23: 4. miejsce w grupie B mistrzostw Włoch (Liga Północna) 1923/24: 9. miejsce w grupie B mistrzostw Włoch (Liga Północna) 1924/25: 8. miejsce w grupie B mistrzostw Włoch (Liga Północna) 1925/26: 7. miejsce w grupie B mistrzostw Włoch (Liga Północna) 1926/27: 2. miejsce w grupie B mistrzostw Włoch, 6 miejsce w grupie finałowej 1927/28: 4. miejsce w grupie A mistrzostw Włoch, 6 miejsce w grupie finałowej 1928/29: 2. miejsce w grupie A mistrzostw Włoch 1929/30: 11. miejsce w Serie A
1930/31: 12. miejsce w Serie A 1931/32: 4. miejsce w Serie A 1932/33: 11. miejsce w Serie A 1933/34: 9. miejsce w Serie A 1934/35: 10. miejsce w Serie A 1935/36: 8. miejsce w Serie A 1936/37: 4. miejsce w Serie A 1937/38: 3. miejsce w Serie A 1938/39: 9. miejsce w Serie A 1939/40: 8. miejsce w Serie A	1940/41: 3. miejsce w Serie A 1941/42: 9. miejsce w Serie A; finał Pucharu Włoch 1942/43: 6. miejsce w Serie A 1944: Brak oficjalnych rozgrywek 1945: Brak oficjalnych rozgrywek 1945/46: 4. miejsce w grupie eliminacyjnej Serie A, 3. miejsce w grupie finałowej 1946/47: 4. miejsce w Serie A 1947/48: 2. miejsce w Serie A 1948/49: 3. miejsce w Serie A 1949/50: 2. miejsce w Serie A	1950/51: Mistrzostwo Włoch; Puchar Łaciński 1951/52: 2. miejsce w Serie A 1952/53: 3. miejsce w Serie A; finał Pucharu Łacińskiego 1953/54: 3. miejsce w Serie A 1954/55: Mistrzostwo Włoch 1955/56: 2. miejsce w Serie A; Puchar Łaciński 1956/57: Mistrzostwo Włoch 1957/58: 9. miejsce w Serie A; finał Pucharu Europy 1958/59: Mistrzostwo Włoch 1959/60: 3. miejsce w Serie A
1960/61: 2. miejsce w Serie A 1961/62: Mistrzostwo Włoch 1962/63: 3. miejsce w Serie A; Puchar Europy 1963/64: 3. miejsce w Serie A; porażka w Pucharze Interkontynentalnym 1964/65: 2. miejsce w Serie A 1965/66: 7. miejsce w Serie A 1966/67: 8. miejsce w Serie A; Puchar Włoch 1967/68: Mistrzostwo Włoch; 2. miejsce w grupowym finale Pucharu Włoch; Puchar Zdobywców Pucharów 1968/69: 2. miejsce w Serie A; Puchar Europy; Puchar Interkontynentalny 1969/70: 4. miejsce w Serie A	1970/71: 2. miejsce w Serie A; 2. miejsce w grupowym finale Pucharu Włoch 1971/72: 2. miejsce w Serie A; Puchar Włoch 1972/73: 2. miejsce w Serie A; Puchar Włoch; Puchar Zdobywców Pucharów 1973/74: 7. miejsce w Serie A; finał Pucharu Zdobywców Pucharów; porażka w Superpucharze Europy 1974/75: 5. miejsce w Serie A; finał Pucharu Włoch 1975/76: 3. miejsce w Serie A 1976/77: 10. miejsce w Serie A; Puchar Włoch 1977/78: 4. miejsce w Serie A 1978/79: Mistrzostwo Włoch 1979/80: 3. miejsce w Serie A, spadek do Serie B wskutek decyzji FIGC	1980/81: 1. miejsce w Serie B, awans do Serie A 1981/82: 14. miejsce w Serie A, spadek do Serie B; Puchar Mitropa 1982/83: 1. miejsce w Serie B, awans do Serie A 1983/84: 8. miejsce w Serie A 1984/85: 5. miejsce w Serie A; finał Pucharu Włoch 1985/86: 7. miejsce w Serie A 1986/87: 5. miejsce w Serie A 1987/88: Mistrzostwo Włoch 1988/89: 3. miejsce w Serie A; Superpuchar Włoch; Puchar Europy 1989/90: 2. miejsce w Serie A; finał Pucharu Włoch; Puchar Europy; Superpuchar Europy; Puchar Interkontynentalny
1990/91: 2. miejsce w Serie A; Superpuchar Europy; Puchar Interkontynentalny 1991/92: Mistrzostwo Włoch 1992/93: Mistrzostwo Włoch; Superpuchar Włoch; finał Pucharu Europy 1993/94: Mistrzostwo Włoch; Superpuchar Włoch; Puchar Europy; porażka w Superpucharze Europy; porażka w Pucharze Interkontynentalnym 1994/95: 4. miejsce w Serie A; Superpuchar Włoch; finał Pucharu Europy; Superpuchar Europy; porażka w Pucharze Interkontynentalnym 1995/96: Mistrzostwo Włoch 1996/97: 11. miejsce w Serie A; porażka w Superpucharze Włoch 1997/98: 10. miejsce w Serie A; finał Pucharu Włoch 1998/99: Mistrzostwo Włoch 1999/00: 3. miejsce w Serie A; porażka w Superpucharze Włoch	2000/01: 6. miejsce w Serie A 2001/02: 4. miejsce w Serie A 2002/03: 3. miejsce w Serie A; Puchar Europy; Puchar Włoch; Superpuchar Europy 2003/04: Mistrzostwo Włoch; porażka w Superpucharze Włoch; porażka w Pucharze Interkontynentalnym 2004/05: 2. miejsce w Serie A; Superpuchar Włoch; finał Pucharu Europy 2005/06: 3. miejsce w Serie A, przesunięty z 2. miejsca wskutek decyzji FIGC 2006/07: 4. miejsce w Serie A; Puchar Europy 2007/08: 5. miejsce w Serie A, Superpuchar Europy, Klubowe Mistrzostwo Świata 2008/09: co najmniej 6. miejsce w Serie A

Siedziby i oficjalne nazwy klubu

Historyczne siedziby klubu:

Fiaschetteria Toscana, Via Berchet 1 (1899 - 1909) Birreria Spatenbrau, Via U. Foscolo 2 (1909 - 1912) Bottiglieria Franzini, Via Mercanti 1 (1912 - 1915) Birreria Colombo, Via U. Foscolo 2 (1915 - 1923) Bar Vittorio Emanuele, Via Orefici 7 (1923 - 1926) Via Meravigli 7 (1926 - 1930) Via G. Negri 8 (1930 - 1940)

Via del Lauro 4 (1940 -1949) Corso Venezia 36 (1949 - 1955) Via Andegari 4 (1955 - 1962) Via Donizetti 24 (1962 - 1963) Via Gabrio C. Serbelloni 5 (1963 - 1966) Via F. Turati 3 (od 1966)

Historyczne nazwy klubu:

Milan Cricket & Foot-Ball Club (1899 - 23 marca 1919) Milan Football Club (23 marca 1919 - 1936) Milan Associazione Sportiva (1936 - 15 lutego 1939)

Associazione Calcio Milano (15 lutego 1939 - 14 czerwca 1945) Associazione Calcio Milan (od 14 czerwca 1945)

Osiągnięcia

Milan wywalczył 45 oficjalnych trofeów: 27 krajowych i 18 międzynarodowych. Pod tym względem jest jednym z najbardziej utytułowanych klubów świata. Więcej trofeów krajowych posiada jedynie Juventus, a pod względem ilości trofeów międzynarodowych Milan zajmuje 1. miejsce na świecie (razem z Boca Juniors) oraz w Europie (samodzielnie).

Od 1979 Milan jest jednym z trzech włoskich klubów (obok Juventusu i Interu, które mają prawo nosić na koszulkach symbol gwiazdy oznaczający 10 zdobytych tytułów mistrzowskich. Mediolański klub jest też jest jednym z pięciu zespołów, których zawodnicy w meczach Ligi Mistrzów mają prawo nosić na rękawach specjalne logo - honorową odznakę UEFA, przyznawaną za zdobycie przez klub pięciu Pucharów Europy lub wygranie tego trofeum 3 razy z rzędu.

Milan może również pochwalić się wieloma indywidualnymi sukcesami swoich piłkarzy. Jego zawodnicy 16 razy zdobywali tytuł króla strzelców Serie A, a także 8 razy zdobywali nagrodę Złotej Piłki dla najlepszego piłkarza w Europie.

Sukcesy krajowe

Mistrzostwo Włoch Zwycięstwo (17): 1901, 1906, 1907, 1950/51, 1954/55, 1956/57, 1958/59, 1961/62, 1967/68, 1978/79, 1987/88, 1991/92, 1992/93, 1993/94, 1995/96, 1998/99, 2003/04 2. miejsce (15): 1902, 1909/10, 1910/11, 1947/48, 1949/50, 1951/52, 1955/56, 1960/61, 1964/65, 1970/71, 1971/72, 1972/73, 1989/90, 1990/91, 2004/05 3. miejsce (20): 1900, 1903, 1904, 1911/12, 1937/38, 1940/41, 1945/46, 1948/49, 1952/53, 1953/54, 1959/60, 1962/63, 1963/64, 1968/69, 1975/76, 1979/80, 1988/89, 1999/00, 2002/03, 2005/06

Puchar Włoch Zwycięstwo (5): 1966/67, 1971/72, 1972/73, 1976/77, 2002/03 2. miejsce (7): 1941/42, 1967/68, 1970/71, 1974/75, 1984/85, 1989/90, 1997/98 Superpuchar Włoch Zwycięstwo (5): 1988, 1992, 1993, 1994, 2004 Porażka (3): 1996, 1999, 2003

Sukcesy międzynarodowe

Puchar Europy Zwycięstwo (7): 1962/63, 1968/69, 1988/89, 1989/90, 1993/94, 2002/03, 2006/07 Porażka w finale (4): 1957/58, 1992/93, 1994/95, 2004/05 Puchar Zdobywców Pucharów Zwycięstwo (2): 1967/68, 1972/73 Porażka w finale (1): 1973/74 Superpuchar Europy Zwycięstwo (5): 1989, 1990, 1994, 2003, 2007 Porażka (2): 1974, 1993

Puchar Interkontynentalny Zwycięstwo (3): 1969, 1989, 1990 Porażka (4): 1963, 1993, 1994, 2003 Klubowe Mistrzostwa Świata Zwycięstwo (1): 2007

Sukcesy w rozgrywkach nieoficjalnych

Triumfy uznawane za oficjalne jedynie przez Włoską Federację Piłkarską:

Medal Króla Zwycięstwo (3): 1900, 1901, 1902 Puchar Federalny Zwycięstwo (1): 1915/16 Mistrzostwo Serie B Zwycięstwo (2): 1980/81, 1982/83

Puchar Łaciński Zwycięstwo (2): 1951, 1956 Porażka w finale (1): 1953 Puchar Mitropa Zwycięstwo (1): 1981/82

Królowie strzelców Serie A

Aldo Boffi (3): 1938/39 (19 goli), 1939/40 (24), 1941/42 (22) Gunnar Nordahl (5): 1949/50 (35), 1950/51 (34), 1952/53 (26), 1953/54 (23), 1954/55 (27) Jose Altafini (1): 1961/62 (22) Pierino Prati (1): 1967/68 (15)

Gianni Rivera (1): 1972/73 (17) Pietro Paolo Virdis (1): 1986/87 (17) Marco van Basten (2): 1989/90 (19), 1991/92 (25) Andrij Szewczenko (2): 1999/2000 (24), 2003/04 (24)

Laureaci Złotej Piłki

Gianni Rivera (1): 1969 Ruud Gullit (1): 1987 Marco van Basten (3): 1988, 1989, 1992

George Weah (1): 1995 Andrij Szewczenko (1): 2004 Kaká (1): 2007

Milan w sezonie 2008/09

Skład zespołu

Oficjalna kadra zespołu w sezonie 2008/09.

Nr	Kraj	Imię i nazwisko	Data urodzenia	Poprzedni klub
Bramkarze
1.	Brazylia	Nélson de Jesús Silva (Dida)	7 października 1973	Corinthians F.C.
12.	Włochy	Christian Abbiati	8 lipca 1977	Atlético Madryt
16.	Australia	Željko Kalac	16 grudnia 1972	Perugia Calcio
Obrońcy
2.	Brazylia	Felipe Mattioni	15 października 1988	Grêmio Porto Alegre
3.	Włochy	Paolo Maldini (kapitan)	26 czerwca 1968	wychowanek
4.	Gruzja	Kakhaber Kaładze	27 lutego 1978	Dynamo Kijów
13.	Włochy	Alessandro Nesta	19 marca 1976	Lazio
15.	Włochy	Gianluca Zambrotta	19 lutego 1977	Barcelona
18.	Czechy	Marek Jankulovski	9 maja 1977	Udinese Calcio
19.	Włochy	Giuseppe Favalli	8 stycznia 1972	Inter Mediolan
24.	Szwajcaria	Philippe Senderos	14 lutego 1985	Arsenal Londyn
25.	Włochy	Daniele Bonera	31 maja 1981	Parma F.C.
36.	Włochy	Matteo Darmian	2 grudnia 1989	wychowanek
77.	Włochy	Luca Antonini	4 sierpnia 1982	wychowanek
Pomocnicy
8.	Włochy	Gennaro Gattuso	9 stycznia 1978	Salernitana
14.	Urugwaj	Mathías Cardacio	2 października 1987	Nacional de Montevideo
21.	Włochy	Andrea Pirlo	19 maja 1979	Brescia Calcio
23.	Włochy	Massimo Ambrosini	29 maja 1977	AC Cesena
32.	Anglia	David Beckham	2 maja 1975	AC Cesena
84.	Francja	Mathieu Flamini	7 marca 1984	Arsenal Londyn
Napastnicy
7.	Brazylia	Alexandre Rodrigues da Silva (Pato)	2 września 1989	Internacional Porto Alegre
9.	Włochy	Filippo Inzaghi	9 sierpnia 1973	Juventus Turyn
10.	Holandia	Clarence Seedorf	1 kwietnia 1976	Inter Mediolan
11.	Włochy	Marco Borriello	18 czerwca 1982	Genoa CFC
20.	Urugwaj	Tabarè Viudez	8 września 1989	Defensor Sporting
22.	Brazylia	Ricardo Izecson dos Santos Leite (Kaká)	22 kwietnia 1982	São Paulo FC
76.	Ukraina	Andrij Szewczenko	29 września 1976	Chelsea Londyn
80	Brazylia	Ronaldo de Assís Moreira (Ronaldinho)	21 marca 1980	FC Barcelona

Piłkarze Milanu, od lewej kolejno: Gennaro Gattuso, Filippo Inzaghi, Andrea Pirlo, Ronaldinho, Andrij Szewczenko

Transfery w 2009

Przybyli:

• David Beckham (z Los Angeles Galaxy)
• Felipe Mattioni (z Gremio)
• Thiago Silva (z Fluminense, kontrakt od lipca 2009)

Odeszli:

• Emerson (rozwiązanie kontraktu)

Transfery w sesji letniej 2008

Przybyli:

Christian Abbiati (z Atlético Madryt) Luca Antonini (z Empoli) Marco Borriello (z Genoi) Mathías Cardacio (z Nacional de Montevideo) Mathieu Flamini (z Arsenalu)

Ronaldinho (z Barcelony) Philippe Senderos (z Arsenalu) Andrij Szewczenko (z Chelsea) Tabarè Viudez (z Defensor Sporting) Gianluca Zambrotta (z Barcelony)

Odeszli:

Willy Aubameyang (do Avellino) Cristian Brocchi (do Lazio) Cafu (koniec kariery) Digão (do Standardu Liège) Valerio Fiori (koniec kariery) Alberto Gilardino (do Fiorentiny)

Yoann Gourcuff (do Bordeaux) Massimo Oddo (do Bayernu) Alberto Paloschi (do Parmy) Ronaldo (koniec kontraktu) Serginho (koniec kariery) Dario Šimić (do Monaco)

Sztab szkoleniowy

Członkowie sztabu szkoleniowego Milanu w sezonie 2008/09:

Trener: Carlo Ancelotti Asystenci trenera: Mauro Tassotti, Filippo Galli Trenerzy bramkarzy: Villiam Vecchi (odpowiedzialny), Beniamino Abate Trenerzy siłowi: Daniele Tognaccini (odpowiedzialny), Giovanni Mauri Menedżer zespołu: Vittorio Mantana Dyrektor medyczny: Armando Gozzini

Koordynator medyczny: Jean Pierre Meersseman Główny lekarz: Massimiliano Sala Fizjoterapeuci: Giorgio Puricelli, Tomislav Vrbnjak, Sebastiano Genovese, Marco Paesanti, Cristiano Parolini, Roberto Morosi Trener przygotowania atletycznego: William Tillson Masażyści: Roberto Boerci, Endo Tomonori

Drużyny młodzieżowe i dziecięce

Milan posiada młodzieżowe i dziecięce zespoły we wszystkich kategoriach wiekowych, uczestniczące w oficjalnych rozgrywkach juniorów.

Najstarszym zespołem jest Primavera, w której grają zawodnicy do dwudziestego życia. Gracze Primavery stanowią naturalne zaplecze pierwszej drużyny, a jej członkowie często powoływani są do szerokiej kadry klubu i uczestniczą w treningach razem z seniorami.

W razie potrzeby najlepsi gracze włączani są do składu na mecze Milanu. W sezonie 2008/09 są nimi: obrońcy Denis Fondrini i Nicola Pasini oraz pomocnicy: Wilfred Osuji, Jordan Pedrocchi i Rodney Strasser. Ten ostatni ma już za sobą debiut w Serie A.

Najważniejsze osiągnięcia juniorów

• Młodzieżowe Mistrzostwo Włoch Primavera (1): 1964/65
• Młodzieżowy Puchar Włoch Primavera (1): 1984/85
• Młodzieżowe Mistrzostwo Włoch Berretti (6): 1971/72, 1981/82, 1982/83, 1984/85, 1989/90, 1993/94
• Zwycięstwo w Torneo di Viareggio (8): 1949, 1952, 1953, 1957, 1959, 1960, 1999, 2001

Lista juniorskich zespołów Milanu

Primavera (rocznik 1989 i młodsi) Berretti (rocznik 1990 i młodsi) Allievi Nazionali (rocznik 1992 i młodsi) Allievi Regionali (rocznik 1992 i młodsi) Giovanissimi Nazionali (rocznik 1994) Giovanissimi Regionali "B" (rocznik 1995)

Giovanissimi Regionali "C" (rocznik 1996) Esordienti "B1" 1997 (rocznik 1997) Esordienti "B2" 1997 (rocznik 1997) Pulcini 1998 (rocznik 1998) Pulcini 1999 (rocznik 1999) Pulcini 2000 (rocznik 2000 i młodsi)

Boiska i stadiony

W pierwszych latach swojego istnienia Milan wielokrotnie zmieniał boiska, na których rozgrywał swoje mecze jako gospodarz. Łącznie mediolański zespół grał na ośmiu różnych boiskach. Od grudnia 1949 mediolański zespół występuje w roli gospodarza na stadionie San Siro.

• Trotter (1900 - 1903). Nieistniejące już boisko znajdujące się w miejscu, gdzie dziś istnieje mediolański Dworzec Centralny. Położone na placu Andrea Doria posiadało jedynie drewniane bramki bez siatek oraz linie namalowane wapnem. Mecze można było oglądać za darmo. W meczu Milanu z Genoą padł ówczesny rekord frekwencji: spotkanie obserwowało 500 widzów.
• Acquabella (1903 - 1905). Od towarzyskiego meczu z Genoą 15 marca 1903 (0:0). Boisko posiadało niewielką trybunę oraz było ogrodzone, wstęp na mecze nadal był nieodpłatny.
• Campo Milan di Porta Monforte (1906 - 1914). W późniejszych latach (od 1909), po zmianie umiejscowienia wejścia na boisko, nazwa zmieniona na Campo di Via Fratelli Bronzetti. Po raz pierwszy obowiązywał zakup biletów, 7 stycznia 1906 na Porta Monforte po raz pierwszy we Włoszech został rozegrany mecz z siatkami w bramkach (Milan - US Milanese 4:3). Pierwszym graczem rossonerich który umieścił piłkę w siatce był Guido Pedroni.
• Arena Civica (1908 - 1914, 1941 - 1949).
• Velodoromo Sempione (1914 - 1920). Stadion przy via Arona posiadał dwie zadaszone trybuny. Inauguracja nastąpiła 31 maja 1914, Milan zremisował z FC Phoenix Karlsruhe 3:3.
• Campo Pirelli (1919). Z boiska w północnomediolańskiej dzielnicy Bicocca Milan korzystał od września do listopada 1919. Dodatkowo w sezonie 1919/20 Milan występował gościnnie na boiskach Campo Ausonia Pro Gorla i Campo U.S. Milanese.
• Viale Lombardia (1920 - 1926). Stadion (obecnie Viale Campania) posiadał obszerne trybuny oraz szatnie z prawdziwego zdarzenia. Swoje mecze rozgrywała też na nim włoska drużyna narodowa.
• San Siro (1926 - 1941, od 1945).

Arena Civica

Jeden z najstarszych mediolańskich obiektów sportowych, zbudowany w 1807. Od 1870 własność miasta. Swoje mecze piłkarskie rozgrywała na nim głównie drużyna Interu. Dwukrotnie obiekt ten służył jako domowe boisko piłkarzom Milanu: w latach 1908-1914 oraz 1941-1949. Po raz ostatni Milan zagrał w roli gospodarza na Arenie 30 listopada 1949 (MIlan - Atalanta 2:1).

Latem 1956 na Arena Civica odbył się turniej o Puchar Łaciński, wygrany przez Milan. Obecnie odnowiony stadion posiada ok. 10 tysięcy miejsc. Występuje na nim drużyna Brera F.C., jeden z mediolańskich zespołów grających w jednej z niższych klas rozgrywkowych.

San Siro

Stadionem, na którym zespół Milanu obecnie rozgrywa swoje mecze w roli gospodarza, jest Stadion Giuseppe Meazzy, powszechnie nazywany swoją pierwotną nazwą - San Siro. W sezonie 2008/09 obiekt posiada 80 074 miejsc siedzących do dyspozycji kibiców. Boisko na San Siro ma 105 metrów długości i 68 szerokości. Jest to stadion miejski, więc na tym samym obiekcie rozgrywa swoje spotkania drugi mediolański klub - Inter.

Budowa stadionu została rozpoczęta w grudniu 1925. Inauguracja nastąpiła 19 września 1926 - Milan przegrał z Interem 3:6. Nazwa stadionu - San Siro - powstała od nazwy dzielnicy, w której został wybudowany. W 1981 obiekt został nazwany imieniem słynnego gracza obu mediolańskich zespołów - Giuseppe Meazzy. Jednak kibice najczęściej używają pierwotnej nazwy.

Na San Siro odbyło się 8 spotkań mistrzostw świata (3 podczas MŚ 1934 i 5 na MŚ 1990). Ponadto mediolański stadion 7 razy gościł uczestników finałowych spotkań europejskich pucharów: 3 razy finalistów Pucharu Europy i 4 razy finalistów Pucharu UEFA.

W klasyfikacji UEFA San Siro jest jednym z 27 stadionów ocenionych na 5 gwiazdek (najwyższa klasa). W podziemiach stadionu znajduje się klubowe muzeum Milanu i Interu, otwarte 5 października 1996 z inicjatywy Onorato Arisiego.

19 grudnia 2005 wiceprezydent Milanu Adriano Galliani zapowiedział rozpoczęcie konsultacji w sprawie budowy nowego stadionu. Byłby on do wyłącznego użytku Milanu i tylko do rozgrywania spotkań piłki nożnej (bez bieżni lekkoatletycznej). Także wśród władz Interu pojawiły się plany budowy nowego obiektu, co z kolei spowodowało pomysły wykupienia przez Milan "San Siro" z rąk miasta i rozpoczęcie gruntownej przebudowy stadionu, tak aby spełniał on standardy współczesnych, najnowocześniejszych obiektów.

Kibice

Widok na główną trybunę przed meczem Milanu z Chievo w 2006

Fani Milanu stanowią jedną z największych i najstarszych zorganizowanych grup kibiców we Włoszech. Pierwsze grupy skupiały wielu emigrantów z południowych Włoch, którzy przybyli do Mediolanu w poszukiwaniu pracy. Tradycyjnie Milan był wspierany przez robotników i związkowców, podczas gdy Inter był klubem typowej klasy średniej. Obecnie grupy kibiców nie są z reguły ukierunkowane politycznie, jednak wśród rossonerich nadal dominują fani ze środowisk robotniczych (zarówno lewicowi jak i prawicowi). Brak grup o charakterze skrajnie prawicowym.

Kibice Milanu należą do bardziej spokojnych grup na Półwyspie Apenińskim. Awantury z ich udziałem zdarzają się stosunkowo rzadko. Jednocześnie milaniści pod względem opraw meczowych czy też zaangażowania w aktywny doping na trybunach należą zdaniem wielu obserwatorów do europejskiej czołówki.

Do najpoważniejszych incydentów z udziałem kibiców Milanu doszło w sezonie 1994/95. W meczu Ligi Mistrzów bramkarz Casino Salzburg został uderzony w głowę plastikową butelką rzuconą z trybun. Kilka tygodni później podczas meczu z Genoą jeden z kibiców gości został śmiertelnie pchnięty nożem.

Fani mediolańskiego klubu przyjaźnią się we Włoszech jedynie z kibicami Brescii, w przeszłości także z sympatykami Bolonii i Como. Do najbardziej nielubianych przez nich zespołów należą Juventus, Verona, Inter, Fiorentina, Roma, Atalanta, Napoli, Sampdoria, Lazio, Cagliari oraz Genoa.

Na szczeblu międzynarodowym milanistów łączą pozytywne stosunki z kibicami hiszpańskiej Sevilli. Przyjaźń z sympatykami tego zespołu rozpoczęła się w meczu o Superpuchar Europy w 2007, przed którym zmarł piłkarz sewilskiej drużyny, Antonio Puerta. Kibice wspólnie oddali hołd hiszpańskiemu zawodnikowi, wzajemnie dopingując zawodników obu zespołów.

Kartonowa choreografia kibiców Milanu po zdobyciu mistrzostwa Włoch w 2004

Najbardziej zagorzali fani Milanu zasiadają w sektorze Curva Sud (Zakole Południowe). W sektorze tym zasiada do 10 000 kibiców. Przeciwległy sektor (Curva Nord) tradycyjnie przypisany jest kibicom Interu.

Kibicujemy najlepszej drużynie jaką kiedykolwiek widział świat (fragment popularnej stadionowej pieśni kibiców Milanu)

Kibice Milanu zorganizowani są w wiele nieoficjalnych grup, do których należą lub należały:

• Fossa dei Leoni (Jama Lwów) - najstarsza i największa grupa fanatycznych kibiców Milanu. Założona w 1968, zakończyła działalność w listopadzie 2005 po stracie swojej wyjazdowej flagi (niepisany zwyczaj włoskich grup). Apolityczna, liczyła do 10 000 członków.
• Brigate Rossonere - druga pod względem wielkości, założona w 1975, liczy ok. 3 000 członków.
• Alternativa Rossonera - około 800 członków.
• Commandos Tigre - założona w 1967, około 300 członków.
• inne mniejsze grupy: Dannati, Gruppo Lucifero, Gruppo Veleno, Guerrieri Ultras Curva Sud Milano, Lord Kaos, Panthers, Prugne Korps, Rams, Rembambi, Sconvolts, Torcida Rossonera, Vecchia Guardia

Wszystkie najważniejsze sukcesy kibice Milanu świętują na Piazza del Duomo, placu przed mediolańską katedrą. Nieoficjalnym hymnem fanów klubu jest popularna w Mediolanie piosenka z lat 30. - O mia bela Madonina.

Frekwencja

Wykres statystycznych przedstawiający średnią ilość kibiców Milanu w poszczególnych sezonach na San Siro w meczach ligowych

Milan jest jednym z czołowych klubów świata pod względem frekwencji na swoich domowych meczach. W sezonie 2007/08 mecze mediolańskiego zespołu w Serie A na San Siro oglądało średnio 56 642 widzów, co plasuje Milan na 9. miejscu w Europie i 1. we Włoszech. W ostatnich 10 sezonach liczba średnia liczba widzów wynosiła od ok. 47 do 63 tysięcy. Do legendy mediolańskiego klubu przeszedł mecz finałowy Pucharu Europy 1989 w Barcelonie. W stolicy Katalonii pojawiło się ok. 90 tysięcy kibiców Milanu. Frekwencja kibiców na ligowych meczach Milanu w ostatnich 10 sezonach: Sezon Widzów Ranking   Sezon Widzów Ranking 1998/99 57 760 2 2003/04 63 245 1 1999/00 58 522 3 2004/05 63 595 1 2000/01 52 304 3 2005/06 59 993 1 2001/02 58 616 3 2006/07 47 117 2 2002/03 61 534 2 2007/08 56 642 1

Popularność Milanu

Milan jest jednym z czołowych klubów pod względem liczby kibiców we Włoszech oraz na świecie. Według badań sondażowych liczba kibiców Milanu w Italii wynosi ok. 7.4 miliona. Bardziej popularnym klubem we Włoszech jest jedynie Juventus. Ok. 23% włoskich kibiców kibicuje Milanowi, według innego sondażu do grona kibiców mediolańskiego klubu zalicza się 12.4% populacji Włoch (w tym 20.3% wśród osób do 24 roku życia).

W Europie Milanowi kibicuje 22.2 miliona osób, co daje włoskiemu klubowi piąte miejsce na kontynencie (za Barceloną, Realem Madryt, Manchesterem United oraz Arsenalem) i pierwszą pozycję wśród zespołów Serie A.

Sympatię do mediolańskiego klubu deklaruje wielu sportowców, aktorów i polityków z Włoch i innych krajów świata. Jednym z nich jest amerykański koszykarz Kobe Bryant, którego ojciec występował we włoskiej lidze koszykówki. Także inny amerykański gracz, Dennis Rodman, jest kibicem włoskiego klubu.

Tiziano Crudeli, włoski dziennikarz, kibic Milanu

Innymi znanymi sportowcami kibicującymi Milanowi są kierowcy Formuły 1 Felipe Massa oraz Robert Kubica, Antonio Rossi, pochodzący z lombardzkiego Lecco dwukrotny mistrz olimpijski w wioślarstwie oraz Diana Bianchedi, mistrzyni olimpijska w szermierce. Także mistrz świata w boksie zawodowym, Giacobbe Fragomeni, jest zagorzałym kibicem rossonerich. Do kibiców Milanu zaliczał się również zwycięzca kolarskich wyścigów Giro d'Italia i Tour de France - Marco Pantani.

Do najbardziej znanych kibiców Milanu wśród włoskich dziennikarzy sportowych należy Tiziano Crudeli. Uczucia do mediolańskiego zespołu deklaruje włoski aktor i scenarzysta Diego Abantuono, autor wielu cytatów na temat Milanu. Innymi kibicami mediolańskiego klubu z branży filmowej są: włoski komik Teo Teocoli oraz hiszpańska aktorka Natalia Estrada, była partnerka Paolo Berlusconiego, brata prezydenta Milanu.

Wśród polityków kibicujących Milanowi znajdują się Silvio Berlusconi - honorowy prezydent klubu, premier Włoch i lider partii Forza Italia a także Roberto Maroni z Ligi Północnej, były minister opieki społecznej. Kibicem Milanu jest również opozycyjny rywal Berlusconiego z partii komunistycznej, Fausto Bertinotti.

Milanowi kibicuje także angielski piosenkarz Robbie Williams.

Associazione Italiana Milan Clubs

Milan posiada specjalną komórkę klubu, zrzeszającej wszystkie oficjalne fankluby zespołu - Associazione Italiana Milan Clubs (AIMC). Do AIMC należy wiele fanklubów z całego świata.

Poza Włochami fankluby milanistów znajdują się w takich krajach jak Australia, Belgia, Brazylia, Chiny, Chorwacja, Czechy, Dania, Francja, Grecja, Holandia, Kamerun, Kanada, Luksemburg, Malta, Niemcy, Polska, Serbia, Stany Zjednoczone i Szwajcaria.

W Polsce jedynym oficjalnym fanklubem Milanu jest Milan Club Polonia, założony pod koniec grudnia 2001, a przyjęty w poczet fanklubów 21 czerwca 2005. W sezonie 2008/09 MCP liczy 415 członków. Fanklub ma dotychczas na koncie 18 zorganizowanych wyjazdów na mecze Milanu.

Symbole klubu

Logo

Stolik w szatni Milanu z klubowym logo

Flaga Mediolanu, wykorzystana w logo klubu

Logo klubu przedstawia połączenie klubowych barw w postaci czarno-czerwonych pasów oraz miejską flagę Mediolanu (czerwony krzyż na białym tle), oba elementy wpisane są w okrąg. Ponad nim znajduje się skrót nazwy zespołu - "ACM", a poniżej - rok założenia (1899). Całość otoczona jest czerwoną elipsą. Często ponad właściwym logo umieszczona jest żółta, pięcioramienna gwiazda, przyznana Milanowi za osiągnięcie dziesięciu tytułów mistrza Włoch.

Z okazji stulecia klubu w roku 1999 klub przygotował specjalne logo w kształcie pucharu i składające się z wizerunku piłki oraz napisów 100 Milan, 1899 - 1999.

Hymn Milanu

Hymnem Milanu (Inno Milan) jest utwór Milan, Milan! - utwór napisany z okazji zdobycia 11. tytułu mistrzowskiego w 1988. Od tego czasu utwór ten jest tradycyjnie odgrywany przez meczami drużyny na własnym boisku. Autorem słów jest Massimi Guantini, natomiast muzykę skomponował Tony Renis.

Maskotka

Od 16 lutego 2006 Milan posiada swoją oficjalną maskotkę o imieniu Milanello, zaprojektowaną przez Warner Bros.. Milanello ma postać czerwonego diabła z piłką przy nodze, ubranego w strój mediolańskiego zespołu.

Do 2006 klubową maskotką była żółta postać o imieniu Dudy.

Klubowe barwy i stroje

Komplet strojów Milanu w sezonie 2008/09, na górze: stroje domowe i stroje wyjazdowe, na dole: trzeci komplet strojów i stroje bramkarskie

Klubowe barwy Milanu to czerwony i czarny. Barwy te w momencie ich przyjęcia miały symbolizować: czerwień - kolor ognia (nawiązanie do symboliki piekła, diabły - pierwszy przydomek Milanu) i zapał do gry członków zespołu, natomiast czerń - strach przeciwników:

Jesteśmy drużyną diabłów. Naszymi kolorami będą czerwony jak ogień i czarny jak strach naszych rywali! (Herbert Kilpin)

Jednocześnie nawiązują one do barw zespołu klubu piłkarskiego z Nottingham, rodzinnego miasta Herberta Kilpina - założyciela Milanu.

Podstawowy strój graczy to koszulki w czerwone-czarne pasy, białe spodenki i czarne skarpetki. Strój wyjazdowy jest cały w kolorze białym, w takich strojach najczęściej grają też piłkarze Milanu w meczach finałowych europejskich pucharów. Czasem stosowany jest też trzeci komplet strojów - obecnie w całości w kolorze czarnym. Bramkarze Milanu od sezonu 2002/03 występują w ciemnożółtych (czasem zielonych) koszulkach, czarnych spodenkach i czarnych skarpetkach.

Od sezonu 2006/2007 na koszulkach mediolańskiego zespołu znajduje się logo oficjalnego sponsora - austriackiej firmy prowadzącej internetowe zakłady sportowe - bwin.com, z którą Milan podpisał czteroletni kontrakt. W poprzednich dwunastu sezonach głównym sponsorem zespołu był Opel. Stroje zawodników są produkowane przez niemiecki Adidas.

Przydomki

Najczęściej używanym przydomkiem Milanu jest rossoneri - "czerwono-czarni", co związane jest z klubowymi barwami mediolańskiego zespołu. Drugim przydomkiem, który jest obecnie używany, jest diavolo - "diabeł". W ten sposób Herbert Kilpin, jeszcze przed założeniem Milanu, określił drużynę którą miał zamiar utworzyć.

To ostatnie zwycięstwo Genui, wkrótce będę w Mediolanie i zrobię z nich drużynę prawdziwych diabłów przed którymi będziecie drżeć! (Herbert Kilpin)

W pierwszej połowie XX wieku kibice Milanu byli nazywani przez fanów Interu i casciavitt (lub i casciavid) - "śrubokręty". Było to związane ze stereotypem kibica - robotnika (fanami Milanu były osoby wywodzące się głównie ze środowisk robotniczych, bogatsi kibicowali Interowi). Określenie to, pochodzące z języka lombardzkiego, w późniejszych latach kibice przyjęli sami dla siebie, a casciavitt stał się nieoficjalnym przydomkiem zespołu.

Zastrzeżone numery

• 3. Paolo Maldini, w Milanie od 1984 do dziś, po jego odejściu koszulkę z tym numerem będzie mógł założyć tylko jego syn, Christian (ur. 16 czerwca 1996)
• 6. Franco Baresi, w Milanie 1977-1997

Media związane z klubem

Forza Milan!

Czasopismo poświęcone Milanowi, miesięcznik. Założony w listopadzie 1963 przez dziennikarza Gino Sansoniego. Pierwotnie magazyn był oficjalnym pismem fanklubów drużyny. W 1979 Forza Milan! zyskał aprobatę władz Milanu jako oficjalne czasopismo klubu.

Forza Milan! zawiera informacje o zespołu i piłkarzach, wywiady oraz komentarze i dyskusje na tematy dotyczące zarówno aktualnej sytuacji zespołu, jak i jego celów na przyszłość oraz działalności społecznej klubu. Posiada też działy poświęcone drużynom juniorskim oraz oficjalnym fanklubom.

Od stycznia 1997 magazyn wydawany jest przez wydawnictwo Panini Comics. Redaktorem naczelnym czasopisma jest Fabrizio Melegari. Z czasopismem współpracują tacy dziennikarze jak Tiziano Crudeli, Mauro Suma, Charles Pellegatti i Luca Serafini. Cena czasopisma w 2009 wynosi 3.5 euro.

Milan Channel

Cyfrowy, kodowany kanał telewizyjny w stu procentach poświęcony mediolańskiej drużynie. Założony na stulecie klubu, pierwszą transmisję przeprowadził 16 grudnia 1999. Przez całą dobę kanał prezentuje historię i teraźniejszość klubu, programy o zawodnikach, wywiady i najnowsze informacje o zespole.

Stacja znajduje się na platformie cyfrowej Sky Italia na kanale 230. Jako pierwsza stacja klubowa we Włoszech przekroczyła liczbę 50 000 widzów abonujących kanał. Prezesem stacji jest Ricardo Silva, funkcję dyrektora programowego pełni Mauro Suma. W 2009 miesięczny abonament wynosi 8.72 euro.

Radio Milan Inter

Prywatna stacja z siedzibą w Mediolanie poświęcona w głównej mierze zespołom Milanu oraz Interu. Założona 23 grudnia 2005 jako MilanInter FM przez Giorgio Michelettiego i Lukę Galliatiego.

W 2008 stacja posiadała średnio 48 tysięcy słuchaczy. Radio Milan Inter jest również bezpłatnie dostępne w internecie.

Obiekty związane z klubem

Milanello

Nowoczesny ośrodek treningowy Milanu, położony ok. 40 km od Mediolanu, w pobliżu Varese. Zbudowany w 1963 z inicjatywy Andrei Rizzoliego, w większości został przebudowany podczas kadencji prezydenta Berlusconiego. Otoczony lasem obiekt zajmuje powierzchnię 1 600 hektarów. W Milanello oprócz piłkarzy Milanu często trenuje także reprezentacja Włoch.

Milanello posiada dwa treningowe, kilkudziesięciometrowe boiska oraz bieżnię o długości ponad 1 kilometra. Na terenie obiektu znajduje się też centrum wypoczynkowo-konferencyjne oraz sala gimnastyczna wyposażona w najnowsze osiągnięcia techniki sportowej, mające na celu doprowadzenie graczy Milanu do optymalnej sprawności fizycznej.

Treningi w Milanello można oglądać na klubowym kanale Milan Channel dzięki sieci kamer umieszczonych na terenie ośrodka.

Milan Lab

Utworzone w lipcu 2002 nowoczesne biomechaniczne centrum badawcze, zajmujące się analizą formy i parametrów psychofizycznych graczy Milanu. Każdy z piłkarzy przechodzi w nim regularne badania, sprawdzające m.in. odporność psychiczną, czas reakcji czy też parametry mięśni. Systemy komputerowe analizują wszystkie dane, dobierając optymalny rodzaj treningu, a także dietę zawodnika, co pozwala w znacznym stopniu obniżyć prawdopodobieństwo spadku formy lub kontuzji. W Milan Lab piłkarze odbywają również zajęcia z psychologiem.

Bezpośrednią przyczyną powstania laboratorium był przypadek Fernando Redondo, którego zatrudnienie kosztowało mediolański klub olbrzymią kwotę, podczas gdy już na pierwszym treningu argentyński gracz odniósł kontuzję. Wyeliminowała go ona z gry na dwa lata. Od tego czasu, dzięki współpracy klubu z biomechanikami, liczba niespodziewanych urazów w zespole spadła w znaczący sposób.

New Milan Point

Oficjalny sklep Milanu. W jego asortymencie znajdują się nie tylko oficjalne stroje zespołu czy też sprzęt sportowy z autografami piłkarzy, lecz także wiele innych przedmiotów z logo mediolańskiego klubu.

Obiekt znajduje się na trzech poziomach, z czego jeden posiada oficjalną klubową kawiarnię i salę kinową. Prezentowane są w niej wszystkie wyjazdowe spotkania Milanu, a w pozameczowym czasie transmitowana jest klubowa telewizja.

Piłkarze w historii klubu

Galeria sławy

Najwybitniejsi piłkarze w historii Milanu, umieszczeni w galerii sławy włoskiego klubu (Hall of Fame). Należy do niej 47 sław piłkarskich i trenerskich: 44 wymienionych poniżej zawodników oraz 5 trenerów (Nereo Rocco, Arrigo Sacchi, Giuseppe Viani, Fabio Capello i Giovanni Trapattoni). Dwaj ostatni byli zarówno szkoleniowcami, jak i graczami mediolańskiego zespołu.

Demetrio Albertini José Altafini Roberto Baggio Franco Baresi Oliver Bierhoff Zvonimir Boban Ruben Buriani Cafu Fabio Capello Alessandro Costacurta Fabio Cudicini Marcel Desailly Roberto Donadoni Alberigo Evani Filippo Galli

Giovanni Galli Gunnar Gren Ruud Gullit Leonardo Nils Liedholm Giovanni Lodetti Aldo Maldera Cesare Maldini Daniele Massaro Gunnar Nordahl Pierino Prati Luigi Radice Frank Rijkaard Gianni Rivera Roberto Rosato

Sebastiano Rossi Manuel Rui Costa Dino Sani Dejan Savićević Juan Alberto Schiaffino Karl-Heinz Schnellinger Serginho Marco Simone Angelo Benedicto Sormani Mauro Tassotti Giovanni Trapattoni Marco van Basten Pietro Paolo Virdis George Weah

Członkowie galerii sławy, od lewej kolejno: Oliver Bierhoff, Fabio Capello, Frank Rijkaard, Giovanni Trapattoni, Pietro Paolo Virdis

Mistrzowie świata w zespole Milanu

José Altafini (Brazylia, MŚ 1958) Amarildo (Brazylia, MŚ 1962) Pietro Arcari (Włochy, MŚ 1934) Franco Baresi (Włochy, MŚ 1982) Claudio Borghi (Argentyna, MŚ 1986) Cafú (Brazylia, MŚ 1994 i 2002) Fulvio Collovati (Włochy, MŚ 1982) Marcel Desailly (Francja, MŚ 1998) Dida (Brazylia, MŚ 2002) Christophe Dugarry (Francja, MŚ 1998) Giovanni Galli (Włochy, MŚ 1982) Gennaro Gattuso (Włochy, MŚ 2006) Alcides Ghiggia (Urugwaj, MŚ 1950) Alberto Gilardino (Włochy, MŚ 2006) Jimmy Greaves (Anglia, MŚ 1966) Filippo Inzaghi (Włochy, MŚ 2006) Kaká (Brazylia, MŚ 2002)

Leonardo (Brazylia, MŚ 1994) Daniele Massaro (Włochy, MŚ 1982) Giuseppe Meazza (Włochy, MŚ 1934 i 1938) Alessandro Nesta (Włochy, MŚ 2006) Massimo Oddo (Włochy, MŚ 2006) Pietro Pasinati (Włochy, MŚ 1938) Andrea Pirlo (Włochy, MŚ 2006) Rivaldo (Brazylia, MŚ 2002) Ronaldinho (Brazylia, MŚ 2002) Ronaldo (Brazylia, MŚ 1994 i 2002) Paolo Rossi (Włochy, MŚ 1982) Roque Júnior (Brazylia, MŚ 2002) Dino Sani (Brazylia, MŚ 1958) Juan Alberto Schiaffino (Urugwaj, MŚ 1950) Patrick Vieira (Francja, MŚ 1998) Pietro Vierchowod (Włochy, MŚ 1982) Gianluca Zambrotta (Włochy, MŚ 2006)

Piłkarze FIFA 100

Na liście FIFA 100, przygotowanej na jubileusz stulecia FIFA znajduje się 123 mężczyzn i 2 kobiety, uznanych za najwybitniejszych graczy w historii. Znajduje się na niej 26 piłkarzy, którzy występowali w mediolańskim zespole.

• Argentyńczycy (1): Hernán Crespo
• Brazylijczycy (4): Cafu, Rivaldo, Ronaldinho, Ronaldo
• Duńczycy (1): Brian Laudrup
• Francuzi (4): Marcel Desailly, Jean-Pierre Papin, Lilian Thuram, Patrick Vieira
• Liberyjczycy (1): George Weah
• Holendrzy (6): Edgar Davids, Ruud Gullit, Patrick Kluivert, Frank Rijkaard, Clarence Seedorf, Marco van Basten
• Portugalczycy (1): Rui Costa
• Ukraińcy (1): Andrij Szewczenko
• Włosi (7): Roberto Baggio, Franco Baresi, Paolo Maldini, Alessandro Nesta, Gianni Rivera, Paolo Rossi, Christian Vieri

Kapitanowie Milanu

Paolo Maldini - kapitan Milanu, rekordzista pod względem ilości występów w reprezentacji Włoch

W historii Milanu funkcję kapitana drużyny pełniło 41 zawodników. Trzech z nich dostąpiło tego zaszczytu dwukrotnie: Giuseppe Bonizzoni (1934/35-1935/36 i 1938/39-1939/40), Giuseppe Antonini (1942/43-1943/44 i 1945/46-1948/49) oraz Gianni Rivera (1966/67-1974/75 i 1976/77-1978/79).

Pierwszym kapitanem drużyny był Anglik David Allison, pełnił on tę funkcję w pierwszym meczu klubu, po czym zastąpił go Herbert Kilpin. Od sezonu 1997/98 jest nim Paolo Maldini. Najdłużej - 15 sezonów - funkcję kapitana pełnił Franco Baresi (1982/83-1996/97).

Reprezentanci Włoch

W piłkarskiej reprezentacji Włoch zagrało 82 piłkarzy, którzy w momencie wyjścia na boisko znajdowali się w składzie mediolańskiego zespołu. Jako pierwsi we włoskiej drużynie zagrali Aldo Cevenini i Pietro Lana, występując 15 maja 1910 w debiutanckim meczu drużyny narodowej przeciwko reprezentacji Francji. Mecz zakończył się zwycięstwem włoskiego zespołu 6:2, a Lana zdobył 3 bramki, w tym pierwszą bramkę tej drużyny w historii.

Ostatnim jak dotąd piłkarzem Milanu w barwach włoskiego zespołu narodowego był Gianluca Zambrotta, który 20 marca 2008 zagrał w towarzyskim meczu z reprezentacją Austrii (2:2). Najwięcej spotkań w zespole Italii spośród zawodników Milanu rozegrali: Paolo Maldini - 126 (rekord Włoch), Franco Baresi - 81 oraz Demetrio Albertini - 79.

Obcokrajowcy

W historii Milanu w składzie drużyny znajdowało się ponad 150 obcokrajowców, reprezentujących wszystkie pięć kontynentów. Najwięcej graczy z Europy pochodziło ze Szwajcarii (17) oraz Anglii (14). Wśród graczy amerykańskich dominowali Brazylijczycy (21) i Argentyńczycy (17). Z Afryki po dwóch graczy pochodziło z Nigerii i Senegalu. Azję reprezentował Ümit Davala z Turcji, natomiast Australię i Oceanię - Australijczyk Željko Kalac.

Prezesi klubu

1899-1909: Alfred Edwards 1909: Giannino Camperio (tymczasowo) 1909-1928: Piero Pirelli 1928-1930: Luigi Ravasco 1930-1933: Mario Bernazzoli 1933-1935: Luigi Ravasco (Komisarz Nadzwyczajny) 1935-1936: Pietro Annoni 1936-1937: Pietro Annoni, Giovanni Lorenzini, Rino Valdemeri (tymczasowo) 1937-1939: Emilio Colombo 1939-1940: Achille Invernizzi 1940-1944: Umberto Trabattoni (Komisarz Nadzwyczajny) 1944-1945: Antonio Busini 1945-1954: Umberto Trabattoni 1954-1963: Andrea Rizzoli 1963-1965: Felice Riva

1965-1966: Federico Sordillo (tymczasowo) 1966-1967: Luigi Carraro 1967-1971: Franco Carraro 1971-1972: Federico Sordillo 1972-1975: Albino Buticchi 1975-1976: Bruno Pardi 1976-1977: Vittorio Duina 1977-1980: Felice Colombo 1980-1982: Gaetano Morazzoni 1982-1986: Giuseppe Farina 1986: Rosario Lo Verde 1986-2004: Silvio Berlusconi 2004-2006: brak 2006-2008: Silvio Berlusconi od 2008: brak

Trenerzy zespołu

Trenerska historia Milanu zawiera kilkadziesiąt nazwisk, począwszy od Herberta Kilpina. Jednak w pierwszych latach klubu formalne stanowisko trenera nie istniało. Niektóre źródła traktują jako pierwszego trenera Daniele Angeloniego, który dowodził piłkarzami mediolańskiego zespołu w 1907, czasem jako pierwszy szkoleniowiec rossonerich wymieniany jest Ferdinand Oppenheim, pracujący w klubie w latach 1922-1924.

Wielokrotnie w dziejach Milanu istniało stanowisko dyrektora technicznego. Dyrektorzy często mieli większy wpływ na zespół niż szkoleniowcy formalnie zatrudnieni na stanowisku trenera. Jako pierwszy, w latach 1937-1940, był nim József Bánás. Ostatnim jak dotychczas dyrektorem technicznym Milanu był w 2001 Fatih Terim.

Trzykrotnie zdarzyło się, że Milan miał osobnego trenera dowodzącego zespołem w konkretnych rozgrywkach. W 1953 w meczach Pucharu Łacińskiego na ławce trenerskiej zasiadał Gunnar Gren, w 1958 w meczach Pucharu Włoch Milan był prowadzony przez Luigi Bonizzoniego, a w 1961 szkoleniowcem Milanu w meczach o Puchar Przyjaźni był Nereo Rocco.

Dotychczasowym rekordzistą, jeśli chodzi o najdłuższy nieprzerwany staż trenerski w Milanie, był Herbert Kilpin, który przez 6 lat (1900-1906) był trenerem rossonerich. Po 5 lat bez przerwy pracowali we włoskim zespole profesjonalni szkoleniowcy: Nereo Rocco (1967-1972) i Fabio Capello (1991-1996), obaj trenowali Milan także w innych latach, jednak w krótszym okresie. Obecnie rekord należy do Carlo Ancelottiego, który trenuje mediolański klub od 2001.

Część szkoleniowców Milanu miało za sobą karierę piłkarską w tym zespole. Należą lub należeli do nich tacy trenerzy jak Carlo Ancelotti, Daniele Angeloni, Paolo Barison, Fabio Capello, Massimo Giacomini, Gunnar Gren, Nils Liedholm, Cesare Maldini, Giorgio Morini, Hector Puricelli, Luigi Radice i Giovanni Trapattoni

Chronologiczna lista trenerów Milanu:

1900-1906: Herbert Kilpin 1907: Daniele Angeloni 1908-1911: Giovanni Camperio 1911-1915: Komisja Techniczna 1915-1916: Guido Moda 1916-1918: brak 1918-1919: Komisja Techniczna 1919-1921: Guido Moda 1921-1922: brak 1922-1924: Ferdinand Oppenheim 1924-1926: Vittorio Pozzo 1926: Guido Moda 1926-1928: Herbert Burgess 1928-1931: Engelbert König 1931-1933: József Bánás 1933-1934: József Viola 1934-1936: Adolfo Baloncieri 1936-1937: William Garbutt 1937-1940: József Bánás 1937-1938: Hermann Felsner 1938-1940: József Viola 1940-1941: Guido Ara i József Bánás 1940-1941: Antonio Busini 1941-1943: Mario Magnozzi 1943-1945: Giuseppe Santagostino 1945-1946: Adolfo Baloncieri 1945-1947: Antonio Busini 1946-1949: Giuseppe Bigogno 1948-1954: Antonio Busini

1949-1952: Lajos Czeizler 1952: Gunnar Gren 1952-1953: Mario Sperone 1953: Gunnar Gren 1953: Arrigo Morselli 1953-1954: Béla Guttmann 1954-1956: Hector Puricelli 1956-1957: Felice Arienti 1956-1957: Giuseppe Viani 1957-1958: Giuseppe Viani 1958: Luigi Bonizzoni 1958-1960: Luigi Bonizzoni 1958-1965: Giuseppe Viani 1960-1961: Paolo Todeschini 1961-1963: Nereo Rocco 1963-1964: Luis Carniglia 1964-1966: Nils Liedholm 1966: Giovanni Cattozzo 1966-1967: Arturo Silvestri 1967-1972: Nereo Rocco 1972-1973: Cesare Maldini 1972-1973: Nereo Rocco 1973-1974: Nereo Rocco 1974: Cesare Maldini 1974: Giovanni Trapattoni 1974-1976: Gustavo Giagnoni 1975-1976: Nereo Rocco

1976: Giovanni Trapattoni 1976: Paolo Barison 1976-1977: Giuseppe Marchioro 1977: Nereo Rocco 1977-1979: Nils Liedholm 1979-1981: Massimo Giacomini 1981: Italo Galbiati 1981-1982: Luigi Radice 1982: Italo Galbiati 1982: Francesco Zagatti 1982-1984: Ilario Castagner 1984: Italo Galbiati 1984-1987: Nils Liedholm 1987: Fabio Capello 1987-1991: Arrigo Sacchi 1991-1996: Fabio Capello 1996: Giorgio Morini 1996: Oscar Washington Tabárez 1996-1997: Arrigo Sacchi 1997-1998: Fabio Capello 1998-2001: Alberto Zaccheroni 2001: Mauro Tassotti 2001: Cesare Maldini 2001: Antonio Di Gennaro 2001: Fatih Terim od 2001: Carlo Ancelotti

Rywalizacja sportowa

Milan posiada wielu rywali, z którymi toczy długoletnią rywalizację. Najczęściej mediolański klub grał z Interem Mediolan - 269 razy, Juventusem Turyn - 254, AC Torino - 188, AS Roma - 166, FC Bologna - 160, Lazio Rzym - 153, ACF Fiorentina - 150, Genoa CFC - 124, Atalantą Bergamo i Sampdorią Genua - po 121.

Na szczeblu międzynarodowym Milan spotykał się najczęściej z zespołami: Real Madryt - 12 razy, FC Barcelona - 11, Ajax Amsterdam i Bayern Monachium - po 10 oraz FC Porto - 9.

Bilans Milanu w oficjalnych spotkaniach wedug stanu na koniec sezonu 2007/08:

Rozgrywki	Sezony	Mecze	Zwycięstwa Milanu	Remisy	Porażki Milanu	Bramki zdobyte	Bramki stracone
Mistrzostwa Włoch	102	2945	1416	850	679	5025	3156
Puchar Włoch	60	340	176	92	72	583	333
Superpuchar Włoch	8	8	4	2	2	13	8
Puchar Europy	23	205	112	48	45	361	176
Puchar Zdobywców Pucharów	4	30	17	10	3	47	20
Puchar UEFA	11	73	36	14	23	104	70
Superpuchar Europy	7	12	7	3	2	13	11
Puchar Interkontynentalny	7	10	4	1	5	17	15
Klubowe Mistrzostwa Świata	1	2	2	0	0	5	2
Pozostałe rozgrywki	-	127	70	23	34	273	166
Razem	•	3752	1844	1043	865	6441	3957

Derby Mediolanu

Jednym z najważniejszych wydarzeń w piłkarskim kalendarzu Milanu są derby Mediolanu (potocznie nazywane Derby della Madonnina) z Interem. Mediolańskie derby należą do najstarszych i najczęściej rozgrywanych meczów derbowych w światowej piłce nożnej, dotychczas zostało rozegranych 269 takich spotkań.

Oprócz regularnych spotkań derbowych w Serie A oba mediolańskie zespoły 23 razy grały ze sobą także w Pucharze Włoch. Dwukrotnie (razem cztery rozegrane mecze) Milan trafiał na Inter w dwumeczach Ligi Mistrzów: w półfinale sezonu 2002/03 oraz w ćwierćfinale sezonu 2004/05. W obu przypadkach do kolejnej rundy awansował Milan. Ponadto tradycją stały się przedsezonowe mecze o Trofeum TIM (dodatkowo z udziałem Juventusu), lecz nie są one zaliczane do oficjalnych statystyk (mecze trwają po 45 minut).

Derby Mediolanu znane są z gorącej atmosfery na trybunach, jednak z reguły nie dochodziło do poważniejszych zakłóceń porządku. Na stadionie pojawia się wtedy wiele flag i transparentów dotyczących obu zespołów, często o charakterze ironicznym i humorystycznych. Jednymz wyjątków był mecz w ćwierćfinale Ligi Mistrzów 2004/05, gdy bramkarz Milanu Dida został trafiony przez kibica Interu racą w bark. Mecz został przerwany, a następnie Milanowi został przyznany walkower.

W ogólnej statystyce meczów derbowych lepszy jest Milan, który wygrał 105 meczów w stosunku do 92 Interu. W samej Serie A przewagę posiada jednak Inter (54 zwycięstwa tego zespołu i 47 Milanu). Jedyny mecz pomiędzy tymi zespołami na szczeblu finałowym odbył się w roku 1977. W finale Pucharu Włoch Milan wygrał 2:0.

Pierwszy, nieoficjalny mecz pomiędzy mediolańskimi zespołami odbył się w 1908 i zakończył zwycięstwem Milanu 6:3. Natomiast pierwszy mecz oficjalny został rozegrany 18 października tego samego roku. W spotkaniu o Puchar Chiasso rossoneri wygrali 2:1 po golach Lany i Forlano.

Najwyższe zwycięstwo w tej rywalizacji Milan odniósł w 1918, wygrywając w meczu o Puchar Mauro 8:1 (5 goli Aldo Ceveniniego, 2 gole jego brata Luigiego i 1 gol Mariniego). Inter wygrał zaś w 1910 w wyjazdowym meczu w ramach mistrzostw Włoch 5:0.

6 lutego 1949 w meczu Serie A padł najwyższy remis - 4:4. Bramki dla Milanu zdobyli Annovazzi, Sloan oraz dwie Nordahl. Natomiast 6 listopada tego samego roku padło 11 bramek - Inter wygrał 6:5 (bramki dla Milanu: Candiani II - dwie, Nordahl, Liedholm i Annovazzi). Natomiast w XXI wieku najwięcej bramek w meczu derbowym padło 29 października 2006 - Milan przegrał u siebie 3:4 (gole Seedorfa, Gilardino i Kaki).

11 maja 2001 w meczu Serie A Milan odniósł swoje najwyższe zwycięstwo w tych rozgrywkach nad Interem, wygrywając 6:0 (po dwa gole Comandiniego i Szewczenki oraz po jednym Giunto i Serginho).

W ostatnim z dotychczas rozegranych spotkań, 15 lutego 2009, Inter pokonał Milan 2:1.

Bilans Milanu w derbach Mediolanu według stanu na 1 maja 2009:

Mecze	Zwycięstwa Milanu	Remisy	Zwycięstwa Interu	Bramki Milanu	Bramki Interu
268	105	72	91	429	394

Mecze z Juventusem

Drugim największym rywalem Milanu pod względem ilości rozegranych spotkań jest Juventus. Oba kluby spotkały się dotychczas 254 razy. Żaden z klubów nie uzyskał znaczącej przewagi w tej rywalizacji, obecnie minimalnie lepszy bilans posiada Milan. Jest to rywalizacja dwóch najbardziej utytułowanych włoskich drużyn.

Oprócz spotkań w Serie A oba zespoły spotykają się każdego roku w corocznym spotkaniu o Trofeum Berlusconiego. W meczach o to trofeum 8 razy lepszy był Juventus, 6 razy Milan.

Najwyższe zwycięstwa Milan odniósł w latach 1901 (7:0 w meczu towarzyskim) i 1912 (8:1 w mistrzostwach Włoch), Juventus - w latach 1925 (6:0) i 1927 (8:2, oba mecze w ramach mistrzostw Włoch). Do historii przeszło również wyjazdowe ligowe zwycięstwo Milanu w 1950 (7:1, po trzech bramkach Nordahla i po jednej Grena, Liedholma, Buriniego i Candianiego). Triumf ten Mediolańczycy odnieśli po wodzą węgierskiego trenera Lajosa Czeizlera.

Juventus zrewanżował się w 1996, wygrywając 6:1. Oba powyższe wyniki to najwyższe porażki tych klubów w historii na własnym boisku.

Trzykrotnie oba zespoły spotykały się w finale Pucharu Włoch. W latach 1942 i 1990 w finałowych dwumeczach lepszy okazał się Juventus, w 1973 w Rzymie w decydującym spotkaniu po rzutach karnych wygrał Milan.

Jednym z najważniejszych momentów tej rywalizacji był finał Ligi Mistrzów w sezonie 2002/03. Na stadionie w Manchesterze padł wówczas bezbramkowy remis, a w rzutach karnych lepsi okazali się piłkarze Milanu wygrywając 3-2. Był to pierwszy i jedyny finał Pucharu Europy z udziałem dwóch włoskich zespołów.

W ostatnim z dotychczas rozegranych spotkań, 14 grudnia 2008, Juventus pokonał w Turynie Milan 4:2.

Bilans Milanu w meczach z Juventusem według stanu na 1 maja 2009:

Mecze	Zwycięstwa Milanu	Remisy	Zwycięstwa Juventusu	Bramki Milanu	Bramki Juventusu
254	88	80	86	374	367

Serie A

Diagram statystyczny przedstawiający końcowe pozycje Milanu w kolejnych sezonach ligi włoskiej

Od momentu utworzenia jednolitej ligi włoskiej (w sezonie 1929/30) Milan na 76 rozegranych sezonów 74 razy występował w najwyższej klasie rozgrywkowej - Serie A. Tylko 2 razy mediolański klub zagrał w drugiej lidze - w sezonach 1980/81 i 1982/83. W tabeli wszech czasów ligi włoskiej Milan zajmuje 3. miejsce (3067 pkt), ustępując jedynie Juventusowi (3515) i Interowi (3179). Bilans Milanu w ostatnich 10 sezonach Serie A: Sezon Miejsce Punkty Mecze Zwycięstwa Remisy Porażki Gole zdobyte Gole stracone 1998/99 1 70 34 20 10 4 59 34 1999/00 3 61 34 16 13 5 65 40 2000/01 6 49 34 12 13 9 56 46 2001/02 4 55 34 14 13 7 47 33 2002/03 3 61 34 18 7 9 55 30 2003/04 1 82 34 25 7 2 65 24 2004/05 2 79 38 23 10 5 63 28 2005/06 3 58 38 28 4 6 85 31 2006/07 4 61 38 19 12 7 57 36 2007/08 5 64 38 18 10 10 66 38

Bilans Milanu w meczach Serie A według stanu na koniec sezonu 2007/08:

Sezony	Mecze	Zwycięstwa Milanu	Remisy	Porażki Milanu	Bramki zdobyte	Bramki stracone
74	2486	1186	749	551	4073	2545

Puchar Włoch

Dotychczas Milan wystąpił w 61 edycjach (na 62 rozegrane) Pucharu Włoch. 5 razy wygrywał trofeum, 12 razy uczestniczył co najmniej w finale, 23 razy w półfinale i 39 razy w ćwierćfinale.

Milan nie brał udziału jedynie w pierwszej edycji Pucharu Włoch (w roku 1922), podobnie jak większość czołowych włoskich zespołów.

Osiągnięcia Milanu w kolejnych edycjach Pucharu Włoch:

Sezon	Runda		Sezon	Runda		Sezon	Runda		Sezon	Runda
1926/27	1/16 finału		1964/65	1. runda		1980/81	faza grupowa		1996/97	1/4 finału
1935/36	1/2 finału		1965/66	1/4 finału		1981/82	faza grupowa		1997/98	finał
1936/37	1/2 finału		1966/67	zwycięstwo		1982/83	1/4 finału		1998/99	1/8 finału
1937/38	1/2 finału		1967/68	2. miejsce		1983/84	1/4 finału		1999/00	1/4 finału
1938/39	1/2 finału		1968/69	1/4 finału		1984/85	finał		2000/01	1/2 finału
1939/40	1/8 finału		1969/70	faza grupowa		1985/86	1/8 finału		2001/02	1/2 finału
1940/41	1/8 finału		1970/71	2. miejsce		1986/87	1/8 finału		2002/03	zwycięstwo
1941/42	finał		1971/72	zwycięstwo		1987/88	1/8 finału		2003/04	1/2 finału
1942/43	1/4 finału		1972/73	zwycięstwo		1988/89	2. runda grupowa		2004/05	1/4 finału
1958	6 miejsce		1973/74	grupa półfinałowa		1989/90	finał		2005/06	1/4 finału
1958/59	1/8 finał		1974/75	finał		1990/91	1/2 finału		2006/07	1/2 finału
1959/60	2. runda		1975/76	grupa półfinałowa		1991/92	1/2 finału		2007/08	1/8 finału
1960/61	1/8 finału		1976/77	zwycięstwo		1992/93	1/2 finału		2008/09	1/8 finału
1961/62	2. runda'		1977/78	grupa półfinałowa		1993/94	1/8 finału
1962/63	1/8 finału		1978/79	faza grupowa		1994/95	1/8 finału
1963/64	1/4 finału		1979/80	1/4 finału		1995/96	1/4 finału

Bilans Milanu w meczach Pucharu Włoch według stanu na koniec sezonu 2008/09:

Sezony	Mecze	Zwycięstwa Milanu	Remisy	Porażki Milanu	Bramki zdobyte	Bramki stracone
61	341	176	92	73	584	335

Europejskie puchary

Piłkarze Milanu świętują zdobycie Pucharu Europy w roku 2007

Wykres statystyczny przedstawiający fazy rozgrywek które osiągnął Milan w poszczególnych sezonach

Sezon 2008/09 był dla Milanu 39., w którym wystąpił w rozgrywkach o europejskie trofeum. Z dotychczasowych startów 9 edycji zakończyło się triumfem Mediolańczyków. W finale Milan brał udział 14 razy, 18 razy dochodził co najmniej do półfinału, a 23 razy do ćwierćfinału. W tabeli wszech czasów europejskich pucharów klub zajmuje 5. miejsce (414 pkt; za Barceloną, Realem, Juventusem i Bayernem). Sezon 2009/10 będzie 11. sezonem z rzędu, w którym Milan zagra w europejskich pucharach (rekord klubu). W sezonach 2002/03-2006/07 Milan był jedyną drużyną, która wystąpiła we wszystkich pięciu edycjach Ligi Mistrzów, awansując co najmniej do ćwierćfinału, z czego 3 razy zagrał w finale, 2 razy zwyciężając. W sezonach 2000/01-2006/07 Milan 7 razy z rzędu był najlepszą włoską drużyną w poszczególnych edycjach europejskich pucharów. Osiągnięcia Milanu w kolejnych edycjach europejskich pucharów: Sezon Rozgrywki Runda   Sezon Rozgrywki Runda 1955/56 PE 1/2 finału 1987/88 PU 1/16 finału 1957/58 PE finał 1988/89 PE zwycięstwo 1959/60 PE 1/8 finału 1989/90 PE zwycięstwo 1961/62 PMT 1. runda 1990/91 PE 1/4 finału 1962/63 PE zwycięstwo 1992/93 PE finał 1963/64 PE 1/4 finału 1993/94 PE zwycięstwo 1964/65 PMT 1. runda 1994/95 PE finał 1965/66 PMT 1/8 finału 1995/96 PU 1/4 finału 1967/68 PZP zwycięstwo 1996/97 PE faza grupowa 1968/69 PE zwycięstwo 1999/00 PE 1. runda grupowa 1969/70 PE 1/8 finału 2000/01 PE 2. runda grupowa 1971/72 PU 1/2 finału 2001/02 PU 1/2 finału 1972/73 PZP zwycięstwo 2002/03 PE zwycięstwo 1973/74 PZP finał 2003/04 PE 1/4 finału 1975/76 PU 1/4 finału 2004/05 PE finał 1976/77 PU 1/8 finału 2005/06 PE 1/2 finału 1977/78 PZP 1/16 finału 2006/07 PE zwycięstwo 1978/79 PU 1/8 finału 2007/08 PE 1/8 finału 1979/80 PE 1/16 finału 2008/09 PU 1/16 finału 1985/86 PU 1/8 finału

Bilans Milanu w meczach europejskich pucharów według stanu na koniec sezonu 2008/09:

Sezony	Mecze	Zwycięstwa Milanu	Remisy	Porażki Milanu	Bramki zdobyte	Bramki stracone
39	316	171	74	71	528	273

Historyczne mecze i składy

Pierwszy oficjalny mecz

Ustawienie taktyczne Milanu (2-3-5) w pierwszym oficjalnym meczu

• 15 kwietnia 1900, Turyn: FC Torinese – Milan 3:0 (2:0) (szczegóły)

Bramki: 1:0 Bosio 15', 2:0 Bosio 18', 3:0 Bosio 70' Skład Milanu: Hoberlin Hood — Cignaghi (imię nieznane), Lorenzo Torretta, Kurt Lies, Herbert Kilpin, Guido Valerio — Antonio Dubini, Samuel Davies, Penhvyn Neville — David Allison, Attilio Formenti

W pierwszym swoim oficjalnym meczu Milan zagrał w mistrzostwach Włoch z zespołem FC Torinese, jednym z założycieli Włoskiej Federacji Piłkarskiej. Mecz odbył się na turyńskim stadionie Velodromo Umberto I. Mediolański zespół był jedyną drużyną z Lombardii, otrzymał więc automatyczną kwalifikację do półfinału. Stawką meczu był awans do spotkania finałowego, w którym na rywala czekał broniący tytułu zespoł Genoa CFC. W mediolańskim zespole wystąpiło 6 Brytyjczyków oraz 5 Włochów, drużyna zagrała popularnym wówczas systemem 2-3-5 (2 obrońców, 3 pomocników i 5 napastników).

Finały europejskich pucharów

Finały Pucharu Europy:

• 28 maja 1958, Bruksela: Milan - Real Madryt 2:3 (2:2, 0:0) (szczegóły)

Bramki: 1:0 Schiaffino 59', 1:1 Di Stéfano 74', 2:1 Grillo 78', 2:2 Rial 79', 2:3 Gento 107' Skład Milanu: Narciso Soldan — Alfio Fontana, Cesare Maldini, Eros Beraldo, Mario Bergamaschi — Luigi Radice, Giancarlo Danova, Nils Liedholm, Juan Alberto Schiaffino — Ernesto Grillo, Ernesto Cucchiaroni

---

• 22 maja 1963, Londyn: Milan – Benfica Lizbona 2:1 (0:1) (szczegóły)

Bramki: 0:1 Eusébio 19', 1:1 Altafini 58', 2:1 Altafini 70' Skład Milanu: Giorgio Ghezzi — Mario David, Mario Trebbi, Víctor Benítez, Cesare Maldini, Giovanni Trapattoni — Dino Sani, Gianni Rivera — Gino Pivatelli, José Altafini, Bruno Mora

---

• 28 maja 1969, Madryt: Milan - Ajax Amsterdam 4:1 (2:0) (szczegóły)

Bramki: 1:0 Prati 7', 2:0 Prati 39', 2:1 Vasović 60'(k), 3:1 Prati 75', 4:1 Sormani 67' Skład Milanu: Fabio Cudicini — Angelo Anquilletti, Karl-Heinz Schnellinger, Roberto Rosato, Saul Malatrasi, Giovanni Trapattoni — Kurt Hamrin, Kurt Hamrin, Angelo Sormani, Gianni Rivera, Pierino Prati

---

Ustawienie taktyczne Milanu (4-4-2) w finale Pucharu Europy 1989

• 24 maja 1989, Barcelona: Milan - Steaua Bukareszt 4:0 (3:0) (szczegóły)

Bramki: 1:0 Gullit 17', 2:0 van Basten 26', 3:0 Gullit 38', 4:0 van Basten 46' Skład Milanu: Giovanni Galli — Mauro Tassotti, Alessandro Costacurta (Filippo Galli 74'), Franco Baresi, Paolo Maldini — Carlo Ancelotti, Frank Rijkaard, Angelo Colombo, Roberto Donadoni — Ruud Gullit (Pietro Paolo Virdis 60'), Marco van Basten

---

• 23 maja 1990, Wiedeń: Milan - Benfica Lizbona 1:0 (0:0) (szczegóły)

Bramki: 1:0 Rijkaard 68' Skład Milanu: Giovanni Galli — Mauro Tassotti, Paolo Maldini, Alessandro Costacurta, Franco Baresi — Angelo Colombo (Daniele Massaro 89'), Carlo Ancelotti (Filippo Galli 72'), Frank Rijkaard, Ruud Gullit, Alberigo Evani — Marco van Basten

---

• 26 maja 1993, Monachium: Milan - Olympique Marsylia 0:1 (0:1) (szczegóły)

Bramki: 0:1 Boli 44' Skład Milanu: Sebastiano Rossi — Mauro Tassotti, Paolo Maldini, Demetrio Albertini, Alessandro Costacurta, Franco Baresi — Gianluigi Lentini, Frank Rijkaard — Marco van Basten (Stefano Eranio 86'), Roberto Donadoni (Jean-Pierre Papin 55'), Daniele Massaro

---

• 18 maja 1994, Ateny: Milan - FC Barcelona 4:0 (2:0) (szczegóły)

Bramki: 1:0 Massaro 22', 2:0 Massaro 45', 3:0 Savićević 47', 4:0 Desailly 59' Skład Milanu: Sebastiano Rossi — Christian Panucci, Filippo Galli, Mauro Tassotti, Paolo Maldini (Stefano Nava 84') — Demetrio Albertini, Marcel Desailly, Roberto Donadoni, Zvonimir Boban — Dejan Savićević, Daniele Massaro

---

• 24 maja 1995, Wiedeń: Milan - Ajax Amsterdam 0:1 (0:0) (szczegóły)

Bramki: 0:1 Kluivert 85' Skład Milanu: Sebastiano Rossi — Christian Panucci, Paolo Maldini, Demetrio Albertini, Alessandro Costacurta, Franco Baresi — Roberto Donadoni, Marcel Desailly, Zvonimir Boban (Gianluigi Lentini 85') — Daniele Massaro (Stefano Eranio 90'), Marco Simone

---

• 28 maja 2003, Manchester: Milan – Juventus 0:0, karne 3-2 (szczegóły)

Bramki: - Skład Milanu: Dida — Alessandro Costacurta (Roque Júnior 66'), Alessandro Nesta, Paolo Maldini, Kacha Kaładze — Gennaro Gattuso, Andrea Pirlo (Serginho 71'), Clarence Seedorf, Rui Costa (Massimo Ambrosini 87') — Andrij Szewczenko, Filippo Inzaghi

---

• 25 maja 2005, Stambuł: Milan - Liverpool F.C. 3:3 (3:3, 3:0), karne 2-3 (szczegóły)

Bramki: 1:0 Maldini 1', 2:0 Crespo 38', 3:0 Crespo 44', 3:1 Gerrard 54', 3:2 Smicer 56', 3:3 Xabi Alonso 60' Skład Milanu: Dida — Cafú, Jaap Stam, Alessandro Nesta, Paolo Maldini — Andrea Pirlo, Gennaro Gattuso (Rui Costa 112'), Clarence Seedorf (Serginho 86'), Kaká — Andrij Szewczenko, Hernán Crespo (Jon Dahl Tomasson 85')

---

Ustawienie taktyczne Milanu (4-3-2-1) w finale Ligi Mistrzów 2007, zwane popularnie "choinką"

• 23 maja 2007, Ateny: Milan - Liverpool F.C. 2:1 (1:0) (szczegóły)

Bramki: 1:0 Inzaghi 45', 2:0 Inzaghi 82', 2:1 Kuyt 89' Skład Milanu: Dida — Massimo Oddo, Alessandro Nesta, Paolo Maldini, Marek Jankulovski (Kacha Kaładze 80') — Gennaro Gattuso, Andrea Pirlo, Massimo Ambrosini, Clarence Seedorf (Giuseppe Favalli 90 2') — Kaká — Filippo Inzaghi (Alberto Gilardino 88')

Finały Pucharu Zdobywców Pucharów:

• 23 maja 1968, Rotterdam: Milan - Hamburger SV 2:0 (2:0) (szczegóły)

Bramki: 1:0 Hamrin 3', 2:0 Hamrin 15' Skład Milanu: Fabio Cudicini — Angelo Anquilletti, Roberto Rosato, Giovanni Trapattoni, Karl-Heinz Schnellinger, Giovanni Lodetti, Gianni Rivera, Nevio Scala, Kurt Hamrin, Angelo Benedicto Sormani, Pierino Prati

---

• 16 maja 1973, Saloniki: Milan - Leeds United 1:0 (1:0) (szczegóły)

Bramki: 1:0 Chiarugi 4' Skład Milanu: Villiam Vecchi — Giuseppe Sabadini, Giulio Zignoli, Angelo Anquilletti, Maurizio Turone, Roberto Rosato (Dario Dolci 59'), Gianni Rivera, Romeo Benetti, Riccardo Sogliano, Albertino Bigon, Luciano Chiarugi

---

• 8 maja 1974, Rotterdam: Milan - 1. FC Magdeburg 0:2 (0:1) (szczegóły)

Bramki: 0:1 Lanzi 40'(s), 0:2 Seguin 74' Skład Milanu: Pierluigi Pizzaballa — Karl-Heinz Schnellinger, Angelo Anquilletti, Enrico Lanzi, Giuseppe Sabadini — Mario Bergamaschi (Alessandro Turini 60'), Romeo Benetti, Gianni Rivera, Aldo Maldera — Alberto Bigon, Carlo Tresoldi

Inne historyczne mecze

Mecze zakończone rekordowymi wynikami:

• 5 lutego 1950: Turyn: Juventus - Milan 1:7 (1:4) - najwyższe zwycięstwo Milanu w Serie A na wyjeździe

Bramki: 1:0 J. Hansen 12', 1:1 Nordahl 15', 1:2 Gren 23', 1:3 Liedholm 24', 1:4 Nordahl 26', 1:5 Nordahl 49', 1:6 Burini 70', 1:7 Candiani 84' Skład Milanu: Lorenzo Buffon — Carlo Belloni, Mario Foglia, Carlo Annovazzi — Omero Tognon, Andrea Bonomi — Renzo Burini, Gunnar Gren, Gunnar Nordahl, Nils Liedholm, Enrico Candiani

---

• 18 lutego 1951, Mediolan: Milan - Palermo 9:0 (3:0) - najwyższe zwycięstwo Milanu w Serie A na własnym boisku

Bramki: 1:0 Burini 10', 2:0 Liedholm 28', 3:0 Gren 37', 4:0 Liedholm 46', 5:0 Nordahl 49', 6:0 Burini 51', 7:0 Santagostino 54', 8:0 Santagostino 62', 9:0 Burini 76' Skład Milanu: Lorenzo Buffon — Arturo Silvestri, Andrea Bonomi, Carlo Annovazzi, Omero Tognon, Benigno De Grandi, Giuseppe Santagostino, Gunnar Gren, Gunnar Nordahl, Nils Liedholm, Renzo Burini

---

• 16 stycznia 1974, Amsterdam: Ajax – Milan 6:0 (2:0) - najwyższa porażka Milanu na szczeblu międzynarodowym

Bramki: 1:0 Mulder 26', 2:0 Keizer 35', 3:0 Neeskens 72', 4:0 Rep 82', 5:0 G. Muhren 85'(k), 6:0 Haan 87' Skład Milanu: Villiam Vecchi — Mario Anquiletti, Karl-Heinz Schnellinger, Dario Dolci, Maurizio Turone — Giuseppe Sabadini, Aldo Maldera, Romeo Benetti — Giorgio Biasiolo (Carlo Tresoldi 71'), Gianni Rivera, Luciano Chiarugi

---

• 6 kwietnia 1997, Mediolan: Milan - Juventus 1:6 (0:2) - najwyższa porażka Milanu w Serie A na własnym boisku

Bramki: 0:1 Jugović 19', 0:2 Zidane 31'(k), 0:3 Jugović 49', 0:4 Vieri 70', 0:5 Amoruso 73', 1:5 Simone 76', 1:6 Vieri 80' Skład Milanu: Sebastiano Rossi — Paolo Maldini, Pietro Vierchowod, Michael Reiziger, Franco Baresi — Zvonimir Boban, Marcel Desailly (Mauro Tassotti 81'), Jesper Blomqvist (Roberto Baggio 60'), Dejan Savićević - Christophe Dugarry, Marco Simone

Finał Klubowych Mistrzostw Świata:

• 16 grudnia 2007, Jokohama: Milan – Boca Juniors 4:2 (1:1) (szczegóły)

Bramki: 1:0 Inzaghi 21', 1:1 Palacio 23', 2:1 Nesta 50', 3:1 Kaká 61', 4:1 Inzaghi 70', 4:2 Ambrosini 85'(s) Skład Milanu: Dida — Paolo Maldini, Alessandro Nesta, Kacha Kaładze, Daniele Bonera — Gennaro Gattuso (Emerson 65'), Andrea Pirlo, Massimo Ambrosini — Kaká, Clarence Seedorf (Cristian Brocchi 87'), Filippo Inzaghi (Cafu 76')

Mecze o Puchar Interkontynentalny:

16 października 1963, Mediolan: Milan - São Paulo FC 4:2 (2:0) 14 listopada 1963, Rio de Janeiro: São Paulo FC - Milan 4:2 (0:2) 16 listopada 1963, Rio de Janeiro: São Paulo FC - Milan 1:0 (1:0) 8 października 1969, Mediolan: Milan - Estudiantes 3:0 (2:0) 22 października 1969, Buenos Aires: Estudiantes - Milan 2:1 (2:1)

17 grudnia 1989, Tokio: Milan - Nacional Medellin 1:0 (0:0, 0:0) 9 grudnia 1990, Tokio: Milan - Olimpia Asunción 3:0 (1:0) 12 grudnia 1993, Tokio: Milan - São Paulo FC 2:3 (0:1) 1 grudnia 1994, Tokio: Milan - Vélez Sársfield 0:2 (0:0) 14 grudnia 2003, Jokohama: Milan – Boca Juniors 1:1 (1:1), karne 2-4

Mecze o Superpuchar Europy:

9 stycznia 1974, Mediolan: Milan - Ajax Amsterdam 1:0 (0:0) 16 stycznia 1974, Amsterdam: Ajax Amsterdam - Milan 6:0 (2:0) 23 listopada 1989, Barcelona: Milan - FC Barcelona 1:1 (0:1) 7 grudnia 1989, Mediolan: Milan - FC Barcelona 1:0 (0:0) 10 października 1990, Genua: Sampdoria Genua - Milan 1:1 (1:1) 29 listopada 1990, Mediolan: Milan - Sampdoria Genua 2:0 (1:0)

12 stycznia 1994, Parma: AC Parma - Milan 0:1 (0:1) 2 lutego 1994, Mediolan: Milan - Parma F.C. 0:2 (0:1, 0:1) 1 lutego 1995, Londyn: Arsenal Londyn - Milan 0:0 8 lutego 1995, Mediolan: Milan - Arsenal Londyn 2:0 (1:0) 29 sierpnia 2003, Monaco: Milan - FC Porto 1:0 (1:0) 31 sierpnia 2007, Monaco: Milan - FC Sevilla 3:1 (0:1)

Finały mistrzostw Włoch:

5 maja 1901, Genua: Genoa - Milan 0:3 13 kwietnia 1902, Genua: Genoa - Milan 2:0

29 kwietnia 1906, Turyn: Juventus - Milan 0:0 6 maja 1906, Turyn: Milan - Juventus 2:0 (walkower)

Finały Pucharu Włoch:

21 czerwca 1942, Mediolan: Milan - Juventus Turyn 1:1 (1:1, 0:0) 28 czerwca 1942, Turyn: Juventus Turyn - Milan 4:1 14 czerwca 1967, Rzym: Milan - Padova Calcio 1:0 (0:0) 27 czerwca 1971, Genua: AC Torino - Milan 0:0, karne 5-3 5 lipca 1972, Rzym: Milan - SSC Napoli 2:0 (0:0) 1 lipca 1973, Rzym: Milan - Juventus Turyn 1:1 (0:1), karne 5-2 28 czerwca 1975, Turyn: ACF Fiorentina - Milan 3:2 (1:1) 3 lipca 1977, Mediolan: Milan - Inter Mediolan 2:0 (0:0)

30 czerwca 1985, Mediolan: Milan - Sampdoria Genua 0:1 (0:1) 3 lipca 1985, Genua: Sampdoria Genua - Milan 2:1 (1:0) 28 lutego 1990, Turyn: Juventus Turyn - Milan 0:0 25 kwietnia 1990, Mediolan: Milan - Juventus Turyn 0:1 (0:1) 8 kwietnia 1998, Mediolan: Milan - Lazio Rzym 1:0 (0:0) 29 kwietnia 1998, Rzym: Lazio Rzym - Milan 3:1 (0:0) 20 maja 2003, Rzym: AS Roma - Milan 1:4 (1:0) 31 maja 2003, Mediolan: Milan - AS Roma 2:2 (0:0)

Mecze o Superpuchar Włoch:

14 czerwca 1988, Mediolan: Milan - Sampdoria Genua 3:1 (1:1) 30 sierpnia 1992, Mediolan: Milan - AC Parma 2:1 (1:1) 21 sierpnia 1993, Waszyngton: Milan - AC Torino 1:0 (1:0) 28 sierpnia 1994, Mediolan: Milan - Sampdoria Genua 1:1 (1:1, 1:0), karne 4-3

25 sierpnia 1996, Mediolan: Milan - AC Fiorentina 1:2 (1:1) 21 sierpnia 1999, Mediolan: Milan - AC Parma 1:2 (0:0) 3 sierpnia 2003, East Rutherford: Juventus Turyn - Milan 1:1 (1:1, 0:0), karne 5-3 21 sierpnia 2004, Mediolan: Milan - Lazio Rzym 3:0 (2:0)

Pierwsze mecze w różnych rozgrywkach:

• 11 marca 1900, Mediolan: Milan - SEF Mediolanum 2:0 - pierwszy, nieoficjalny mecz Milanu w historii
• 18 października 1908, Chiasso: Milan - Inter Mediolan 2:1 - pierwsze derby Mediolanu
• 6 stycznia 1927, Mediolan: Milan - Rivarolese 7:1 - pierwszy mecz w Pucharze Włoch
• 6 października 1929, Mediolan: Milan - Brescia Calcio 4:1 (3:1) - pierwszy mecz w Serie A
• 1 listopada 1955, Mediolan: Milan - FC Saarbrücken 3:4 (3:1) - pierwszy mecz w europejskich pucharach

Rekordy i statystyki

Najwięcej meczów w Milanie
Poz.	Zawodnik	Mecze
1	Paolo Maldini	897
2	Franco Baresi	719
3	Alessandro Costacurta	663
4	Gianni Rivera	658
5	Mauro Tassotti	583
6	Angelo Mario Anquilletti	418
7	Cesare Maldini	412
8	Demetrio Albertini	406
9	Gennaro Gattuso	398
10	Nils Liedholm	394
11	Alberigo Evani	393
12	Roberto Donadoni	390
13	Massimo Ambrosini	367
14	Giovanni Trapattoni	351
15	Omero Tognon	342
Najwięcej bramek w Milanie
Poz.	Zawodnik	Bramki
1	Gunnar Nordahl	221
2	Andrij Szewczenko	175
3	Gianni Rivera	164
4	José Altafini	161
5	Aldo Boffi	136
6	Marco Van Basten	124
7	Filippo Inzaghi	115
8	Giuseppe Santagostino	106
9	Pierino Prati	102
10	Louis Van Hege	98
11	Kaká	93
12	Alberto Bigon	90
13	Nils Liedholm	89
14	Renzo Burini	88
15	Pietro Paolo Virdis	76
Dane według stanu na 1 maja 2009. Symbolem piłki oznaczono graczy którzy nie zakończyli jeszcze kariery..

• Najwyższe zwycięstwa u siebie
  • w meczach oficjalnych: Milan - Audax Modena 13:0 (4 października 1913, mistrzostwa Włoch)
  • w Serie A: Milan - US Palermo 9:0 (18 lutego 1951)
  • w Pucharze Włoch: Milan - Padova Calcio 8:1 (13 września 1958)
  • w rozgrywkach międzynarodowych: Milan - US Luksemburg 8:0 (12 września 1962, Puchar Europy)
• Najwyższe zwycięstwa na wyjeździe
  • w meczach oficjalnych: Ausonia Pro Gorla - Milan 0:10 (21 października 1919, mistrzostwa Włoch)
  • w Serie A: Genoa CFC - Milan 0:8 (5 czerwca 1955)
  • w Pucharze Włoch: Como - Milan 0:5 (8 czerwca 1958)
  • w rozgrywkach międzynarodowych: US Luksemburg - Milan 0:6 (19 września 1962, Puchar Europy)
• Najwyższe porażki u siebie
  • w meczach oficjalnych: Milan - FC Bologna 0:8 (5 listopada 1922, mistrzostwa Włoch)
  • w Serie A: Milan - Juventus Turyn 1:6 (6 kwietnia 1997)
  • w Pucharze Włoch: Milan - AS Roma 0:4 (21 listopada 1979)
  • w rozgrywkach międzynarodowych: Milan - FC Barcelona 0:2 (4 listopada 1959, Puchar Europy); Milan - Espanyol Barcelona 0:2 (21 października 1987, Puchar UEFA); Milan - Ajax Amsterdam 0:2 (23 listopada 1994, Puchar Europy); Milan - Lille OSC 0:2 (6 grudnia 2006, Puchar Europy); Milan - Arsenal Londyn 0:2 (4 marca 2008, Puchar Europy)
• Najwyższe porażki na wyjeździe
  • w meczach oficjalnych: Juventus Turyn - Milan 6:0 (25 października 1925, mistrzostwa Włoch); Juventus Turyn - Milan 8:2 (10 lipca 1927, mistrzostwa Włoch); Ajax Amsterdam - Milan 6:0 (16 stycznia 1974, Superpuchar Europy)
  • w Serie A: Alessandria - Milan 6:1 (26 stycznia 1936); AS Roma - Milan 5:0 (3 maja 1998)
  • w Pucharze Włoch: ACF Fiorentina - Milan 5:0 (13 kwietnia 1940); AC Torino - Milan 5:0 (16 maja 1943)
  • w rozgrywkach międzynarodowych: Ajax Amsterdam - Milan 6:0 (16 stycznia 1974, Superpuchar Europy)
• Najwięcej meczów z rzędu bez porażki w lidze: 58 (od 26 maja 1991 do 21 marca 1993, rekord Włoch i trzeci wynikw Europie)
• Najwięcej zwycięstw z rzędu: 10 (od 28 stycznia do 1 kwietnia 1951 oraz od 16 stycznia do 20 marca 1994)
• Najwięcej meczów z rzędu bez porażki w europejskich pucharach - 17 (od 19 kwietnia 1972 do 10 kwietnia 1974)
• Najwięcej meczów w historii: Paolo Maldini - 897. Drugi w tej klasyfikacji Franco Baresi zaliczył 719 spotkań.
• Najwięcej bramek w historii: Gunnar Nordahl - 221. Potrzebował na to 8 sezonów, co dało mu średnią 27.6 goli na sezon. Na drugim miejscu znajduje się Andrij Szewczenko, który w 8 sezonach strzelił 175 bramek.
• Najwięcej goli w jednym sezonie Serie A: Gunnar Nordahl - 35 (rekord Włoch)
• Najwiecej zdobytych bramek w jednym sezonie Serie A: 118 bramek w 38 spotkaniach, średnia 3.11 gola na mecz (sezon 1949/50)
• Najmniej straconych bramek w jednym sezonie Serie A: 12 bramek w 30 spotkaniach, średnia 0.4 gola na mecz (sezon 1968/69, rekord Włoch)
• Sezony mistrzostw Włoch bez porażki: 2 (rok 1907 - 4 zwycięstwa i 2 remisy oraz sezon 1991/92 - 22 zwycięstwa i 12 remisów). Ten ostatni sezon to jedyny przypadek od momentu utworzenia Serie A, kiedy mistrz Włoch nie przegrał ani jednego meczu.
• Milan 4 razy zdobywał europejskie trofeum nie odnosząc ani jednej porażki w całych rozgrywkach:
  • PZP 1967/68: 4 zwycięstwa, 6 remisów, bramki 17-7
  • PZP 1972/73: 7 zwycięstw, 2 remisy, bramki 15-4
  • PE 1988/89: 5 zwycięstw, 4 remisy, bramki 20-5
  • PE 1993/94: 7 zwycięstw, 5 remisów, bramki 21-2
• Królowie strzelców Serie A: 16 (łącznie 8 graczy, rekord Włoch)
• Finały oficjalnych rozgrywek międzynarodowych: 29 (11 w Pucharze Europy, 3 w Pucharze Zdobywców Pucharów, 7 w Superpucharze Europy, 7 w Pucharze Interkontynentalnym i 1 w Klubowych Mistrzostwach Świata; rekord)
• Finały włoskich rozgrywek pucharowych: 20 (12 w Pucharze Włoch i 8 w Superpucharze Włoch, rekord ex aequo z Juventusem)
• Ilość oficjalnych międzynarodowych trofeów: 18 (rekord ex aequo z Boca Juniors)
• Najdłuższa passa bramkarza bez puszczonego gola: Sebastiano Rossi - 929 minut (sezon 1993/94, rekord Włoch)
• Najwięcej spotkań w Serie A w historii: Paolo Maldini - 643 (rekord)
• Milan jest rekordzistą pod względem ilości zdobytych Superpucharów Europy oraz Superpucharów Włoch. Oba trofea mediolański klub zdobywał 5 razy.
• Milan 52 razy plasował się na podium mistrzostw Włoch: 17 razy na 1. miejscu, 15 razy na 2. i 20 razy na 3. Łącznie daje to 51% wszystkich edycji rozgrywek (102) w których brał udział.
• W sezonie 1993/94 oba mediolańskie kluby zdobyły europejskie trofeum - Milan Puchar Europy, Inter Puchar UEFA. To jedyny przypadek dwóch zwycięskich klubów z jednego miasta w tym samym sezonie w historii europejskich pucharów.

A.C. Milan w rankingach

W klubowym rankingu UEFA, prowadzonym od sezonu 1997/98 i obejmującym wyniki drużyn klubowych z pięciu ostatnich edycji europejskich pucharów od daty ogłoszenia klasyfikacji, Milan dwukrotnie znalazł się na pierwszej pozycji: w sezonach 2005/06 i 2006/07.

W rankingu prowadzonym przez Międzynarodową Federację Historyków i Statystyków Futbolu (IFFHS), prowadzonym od stycznia 1991 i obejmującym wyniki uzyskane we wszystkich oficjalnych rozgrywkach, Milan zwyciężał w rocznej klasyfikacji za lata 1995 i 2003. W klasyfikacji miesięcznej, obejmującej wyniki za ostatni rok od dnia ogłoszenia rankingu, Mediolańczycy znajdowali się na czele 37 razy (rekord rankingu; w następujących okresach: styczeń 1991 - luty 1991, styczeń 1993 - październik 1993, styczeń 1994 - październik 1994, listopad 1995 - marzec 1996, maj 2003 - październik 2003, grudzień 2003 - styczeń 2004 oraz marzec 2004 - kwiecień 2004). Dwukrotnie Milan został Drużyną Miesiąca: w październiku 2004 oraz w maju 2005.

W klasyfikacji wszech czasów obejmującej okres od powstania rankingu IFFHS (1991-2008) Milan znajduje się na 4. pozycji, za Barceloną, Manchsterem i Juventusem Turyn.

W plebiscycie czytelników FIFA Magazine, opublikowanym 23 grudnia 2000 Milan został sklasyfikowany na 9. pozycji (ex aequo z Flamengo i River Plate) w rankingu najlepszych klubów XX wieku (1.53% głosów).

W plebiscycie magazynu World Soccer mediolański klub trzykrotnie otrzymywał nagrodę dla najlepszej drużyny roku na świecie (klasyfikacja obejmowała łącznie zarówno drużyny klubowe, jak i reprezentacje narodowe): w latach 1989 (51% głosów), 1994 (33%) i 2003 (23%).

W 2007 World Soccer uznał Milan z sezonu 1989/90 za najlepszą drużynę klubową wszech czasów i czwartą w klasyfikacji obejmującej łącznie drużyny klubowe i reprezentacyjne.

Milan w rankingu UEFA w kolejnych sezonach:

1997/98 - nie sklasyfikowany 1998/99 - nie sklasyfikowany 1999/00 - 53.

2000/01 - 36. 2001/02 - 23. 2002/03 - 10.

2003/04 - 9. 2004/05 - 3. 2005/06 - 1.

2006/07 - 1. 2007/08 - 2.

Milan w rankingu IFFHS w kolejnych latach:

1991 - 32. 1992 - 2. 1993 - 2. 1994 - 3. 1995 - 1.

1996 - 19. 1997 - 182. 1998 - 123. 1999 - poniżej 25. 2000 - 14.

2001 - 23. 2002 - 5. 2003 - 1. 2004 - 10. 2005 - 4.

2006 - 4. 2007 - 3. 2008 - poniżej 25.

A.C. Milan jako spółka

Adriano Galliani, dyrektor generalny Milanu

Silvio Berlusconi, honorowy prezes Milanu

Według rankingu opublikowanego przez magazyn Forbes, A.C. Milan jest szóstym klubem świata pod względem wartości rynkowej. Wartość klubu w 2008 została oszacowana na 990 milionów dolarów. W 2007 Milan znajdował się w tym rankingu na piątej pozycji, osiągając wartość 824 milionów dolarów.

W 2008 przychody A.C. Milan S.p.A. wyniosły 237.9 miliona dolarów. Spółka zanotowała stratę w wysokości 66.8 miliona dolarów, za przyczynę takiego wyniku według Adriano Gallianiego miała wpływ w głównej mierze nieobecność Milanu w rozgrywkach Ligi Mistrzów.

Głównym sponsorem klubu jest austriacka internetowa firma bukmacherska bwin.com. Czteroletni kontrakt został podpisany przed sezonem 2006/07. Stroje zawodników oraz sprzęt sportowy dostarcza Adidas. Umowa z niemieckim producentem została podpisana do końca sezonu 2016/17.

Kapitał spółki Associazione Calcio Milan S.p.A. jest podzielony na 48 milonów akcji, z których każda warta jest 0.52 euro. Około 99,93% z nich należy do koncernu Fininvest. Pozostałe akcje podzielone są wśród 108 mniejszych akcjonariuszy.

Spółka kontroluje 100% akcji Milan Entertainment Srl, Milan Real Estate Spa i Fondazione Milan Onlus. Ponadto posiada 50% akcji zarządzającego Stadionem Giuseppe Meazzy Consorzio San Siro Duemila oraz 45% udziałów lokalnej agencji rozwoju ASanSiro.

Zarząd spółki

• Prezes: brak
• Wiceprezes i Dyrektor Generalny: Adriano Galliani
• Wiceprezesi:
  Paolo Berlusconi, Gianni Nardi
• Członkowie zarządu:
  Pasquale Cannatelli, Leandro Cantamessa, Michele Carpinelli, Alfonso Cefaliello, Francesco Forneron Mondadori, Giancarlo Foscale, Livio Gironi, Paolo Ligresti

Oficjalni sponsorzy

Lista oficjalnych sponsorów klubu w sezonie 2008/09.

• Główny sponsor: bwin.com
• Sponsor Telewizyjny: Sky
• Sponsor Techniczny: Adidas
• Złoty Sponsor: Dolce & Gabbana
• Główni Sponsorzy Instytucjonalni:
  Audi, Emirates, General Logistics Systems, Intesa San Paolo, Nivea For Men
• Sponsorzy Instytucjonalni:
  Adecco, Alice, Al Tayer, Bavaria, Cronotech, Eagle Pictures, MSC Crociere, Nutrilite, Ricoh, San Carlo, Sony, Telecom Italia Mobile
• Oficjalni Partnerzy:
  Atahotels, Caffe' Barbera, Carta Viva Milan, Emiliana Serbatoi, Eminflex, Fassi, Fondital, Garelli, Global Relax, Grafiche Casbot, Il Mobile, Il Pastaio, Kirby, Limonta, Norda, Parmacotto, Pasqua, Powerade, Promocard, Radio Italia, RVA, Santa Margherita, Sixtus, Technogym, Unidelta, Valvitalia

Sponsorzy w historii klubu

Główni sponsorzy: 1899-1981: brak 1981-1982: Pooh Jeans 1982-1983: Hitachi 1983-1984: Olio Cuore Wiosna 1984: Retequattro 1984-1985: Oscar Mondadori 1985-1987: Fotorex U-Bix 1987-1992: Mediolanum 1992-1994: Motta 1994-2006: Opel od 2006: bwin.com

Sponsorzy techniczni: 1899-1978: brak 1978-1979: Adidas 1979-1980: Adidas - Linea Milan 1980-1982: Linea Milan 1982-1984: NR 1984-1985: Rolly Go 1985-1986: Gianni Rivera 1986-1990: Kappa 1990-1993: Adidas 1993-1998: Lotto od 1998: Adidas

Działalność społeczna

Fundacja Milanu

Fundacja Milanu (Fondazione Milan Onlus) została założona z inicjatywy klubu 20 lutego 2003. Celem fundacji jest

zaspokojenie podstawowych potrzeb oraz zapewnienie praw do opieki socjalnej, edukacji (...) oraz szerzenie kultury sportu i aktywności fizycznej jako środka mającego na celu zdrowie psychiczne i fizyczne oraz poprawę jakości życia

W ciągu sześciu lat swojej działalności fundacja wsparła 39 projektów na łączną kwotę ponad 3 milionów euro. Pomogła m.in. w programach UNICEFu, wsparła kliniki pediatryczne i oddziały neonatologii w szpitalach oraz pomogła w budowie placów zabaw i parków rozrywki dla dzieci.

W zarządzie fundacji zasiadają: Adriano Galliani (prezydent), Paolo Berlusconi (wiceprezydent) oraz 13 innych członków, wśród których znajduje się obrońca Milanu Paolo Maldini. Sekretarzem generalnym fundacji jest były gracz mediolańskiego zespołu, Leonardo Nascimento de Araújo.

Fundacja Gol de Letra

Milan współpracuje również z organizacją Fundação Gol de Letra (we Włoszech Associazione Gol de Letra Italia), założoną przez Brazylijczyka Leonardo, działającego także w Fundacji Milanu. Ma ona na celu aktywne zaangażowanie w rozwiązywanie problemów doświadczanych przez dzieci w Brazylii, będących ofiarami handlarzy narkotyków.

Milan Junior

Milan Junior to nazwa oznaczająca cykl imprez sportowych oraz różnego rodzaju usługi i produkty związane z piłką nożną. Projekt ten powstał w 1999 jako Milan Progetto Giovani, jego celem jest zachęcić do fizycznej aktywności dzieci i młodzież. W skład projektu wchodzą m.in.:

• Milan Junior Camp - obozy organizowane w ponad 100 miejscowościach Włoch i poza ich granicami dla dziewcząt i chłopców od 8 do 15 lat. Są one połączeniem szkółek piłki nożnej oraz profesjonalnych kursów języka angielskiego.
• Sunday Camp - niedzielne obozy piłkarskie dla dzieci od 6 do 11 lat, odbywające się w centrum sportowym "Lombardia Uno" w Mediolanie oraz na stadionie San Siro.
• Milan Park - objazdowy park zabaw dla dzieci i rodziców.
• MGeneration - oficjalny klub kibiców Milanu dla dzieci i młodzieży do 18 roku życia.
• Scuole Calcio - szkoły piłki nożnej dla dzieci od 6 do 8 lat, prowadzone zgodnie z wytycznymi Włoskiej Federacji Piłkarskiej.

Superleague Formula

Milan jest jednym z 20 klubów, który bierze udział w sportowo-reklamowych wyścigach specjalnych samochodów - Superleague Formula. Każdy pojazd jest reprezentowany przez inny klub piłkarski. Zawody są transmitowane przez wiele klubowych stacji telewizyjnych, w tym Milan Channel.

Milan, obok tureckiego Galatasaray, wchodzi w skład włoskiego zespołu Scuderia Playteam. Zawodnikiem reprezentującym włoski klub w 2008 był Holender Robert Doornbos, były kierowca Formuły 1. Natomiast kierowcami testowymi byli Włosi Giambattista Giannoccaro oraz Edoardo Mortara. Skład zespołu w roku 2009 nie został jeszcze ustalony.

W 2008 Robert Dornboos wywalczył dla włoskiego zespołu 3. pozycję w końcowej klasyfikacji w stawce 18 bolidów. W 12 wyścigach dwukrotnie odnosił zwycięstwo - na torach Nürburgring oraz Circuito Permanente de Jerez. W łącznej klasyfikacji Milan uzyskał 335 punktów, przegrywając jedynie z pojazdami reprezentującymi Beijing Guo'an (413 pkt) i PSV (337 pkt).

Drużyna kobiet

Autonomiczną sekcję mediolańskiego klubu stanowi drużyna kobiet - Associazione Calcio Femminile Milan (A.C.F. Milan). Drużyna pań została założona w 1970. Funkcję prezydenta pełni Francesco Crudo.

Zawodniczki Milanu grają, podobnie jak ich klubowi koledzy, w czerwono-czarnych koszulkach oraz białych spodenkach. Stroje wyjazdowe są białe. Trenerem zespołu jest Gianni Zambetta. Oprócz seniorek, A.C.F. Milan posiada juniorskie drużyny dziewcząt.

W sezonie 2008/09 zespół występuje w kobiecych rozgrywkach Serie A. Jest czterokrotnym mistrzem Włoch (w sezonach 1973, 1975, 1991/92, 1998/99), dwukrotnym zdobywcą Pucharu Włoch (1975/76, 1997/98) oraz dwukrotnym zdobywcą Superpucharu Włoch (1998, 1999).

Swoje domowe mecze panie rozgrywają na boisku centrum sportowego Snam San Donato Milanese.

Bibliografia

Literatura przedmiotu:

• Almanacco Illustrato del Milan wyd. II, pr. zbiorowa p. red. Fabrizio Melegari, wyd. Panini, marzec 2005, ISBN 977-1129-338-008
• Sergio Barbero, Il diavolo in corpo. Storia del grande Milan, wyd. Graphot, 2004, ISBN 88-86906-67-6
• Paweł Czado, AC Milan, seria "Słynne kluby piłkarskie", wyd. Oficyna Wydawnicza Atena, wrzesień 2007, ISBN 978-83-7552-042-2
• Wielkie kluby Europy - AC Milan, dodatek do Przeglądu Sportowego, nr 97 (14475), 24 kwietnia 2007, ISSN 0137-9267

Pozostałe źródła drukowane:

• Almanacco Illustrato del Calcio - La Storia 1898-2004, wyd. Panini, 2005
• Sergio Barbero, I Miti del Milan, wyd. Graphot, 2000, ISBN 88-86906-54-4
• Europejskie finały od A do Z, seria "Encyklopedia Piłkarska FUJI", tom 23, p. red. Andrzeja Gowarzewskiego, wyd. GiA, 1999, ISBN 83-905424-9-8
• Forza Milan!, numery od 12/2004 do 6/2005
• Il libro del calcio italiano, dodatek do Il Corriere dello Sport-Stadio, październik 2000
• Od Realu do Barcelony: historia pucharu mistrzów, seria "Encyklopedia piłkarska Fuji", tom 4, p. red. Henryka Bilińskiego, wyd. GiA, 1992, ISBN 83-90022-73-5
• Piłka Nożna, różne numery z lat 1998-2007, ISSN 0137-4710
• Skarb kibica - Włochy, dodatek do Przeglądu Sportowego, nr 203 (15154), 30 sierpnia 2008, ISSN 0137-933X

Źródła internetowe:

• AC MILAN - Sito Ufficiale
• ACMilan.PL
• ACMilan.com.pl
• RSSSF -- The Rec.Sport.Soccer Statistics Foundation
• Magliarossonera.it - l'enciclopedia del Milan online

Literatura dodatkowa

Panoramiczny widok wnętrza stadionu San Siro

Lista zawiera spis pozycji poświęconych w całości lub w dużej części Milanowi.

• Annuario del calcio italiano 2004-2005, wyd. De Agostini, październik 2004
• Gino Bacci, La lunga marcia, wyd. Eco, 2007, ISBN 978-88-8113-354-3
• Sergio Barbero, Milan - Lo specchio del diavolo, wyd. Graphot
• Sergio Barbero, Nel nome del diavolo, wyd. Graphot, 1992, ISBN 978-88-86906-88-3
• Fabrizio Calzia, Francesco Caremani, Il diavolo e i suoi profeti, wyd. Bradipolibri, 2003, ISBN 978-88-88329-29-1
• Tiziano Crudeli, Crudelmente Milan. 20 anni di passione rossonera, wyd. Libri di Sport, 2007, ISBN 978-88-87676-48-8
• Giancarlo Dotto, La squadra perfetta, wyd. Monadadori, 2008, ISBN 978-88-04-57766-9
• Carlo Fontanelli, Un secolo rossonero 1899-1999 - La storia del Milan, wyd. Geo Edizioni, kwiecień 2000
• Curzia Ferrari, Giovanni Lodetti, Un cielo dipinto di rossonero, wyd. Ancora, 2007, ISBN 978-88-514-0444-4
• Filippo Grassia, Storia del Milan, wyd. SEP, 2006, ISBN 978-88-87110-67-8
• Filippo Grassia, Marco Ravezzani, Il grande calcio a Milano. 1961-1975 (Volume 1), wyd. Mondadori, 2003, ISBN 978-88-370-3054-4
• Filippo Grassia, Marco Ravezzani, Il grande calcio a Milano. 1976-1990 (Volume 2), wyd. Mondadori, 2004, ISBN 978-88-370-3054-4
• La storia del Milan, seria Le grandi squadre del calcio italiano, wyd. L'airone, 2005, ISBN 978-88-7944-722-5
• Fabrizio Melegari, CentoMilan, il libro ufficiale, wyd. Panini, 1999
• Milan Football Club visto durante venticinque anni di sua vita, Mediolan, 1925
• Carlo Pellegatti, Milan, Gramese Editore, 2000, ISBN 978-88-8440-009-3
• Quelli che il Diavolo, seria 'I Tascabili - Ultimo Stadio', wyd. Fratelli Frilli, 2003, ISBN 88-87923-75-2
• Dante di Ragogna, Milan - Triestina, seria Le partite della storia, wyd. Edizioni Luglio, 2004, ISBN 88-89153-04-0
• Mauro Suma, Segni particolari. Il Milan visto dal di dentro, wyd. Libri di Sport, 2005, ISBN 978-88-87676-57-0
• Fabrizio Tanzilli, La settima meraviglia del Milan, wyd. R & C Ricerca e Comunicazione, 2007, ISBN 978-88-903101-0-2
• Sergio Travaglia, Diavolo d'un Milan, wyd. Sperling & Kupfer, 1994, ISBN 978-88-200-1905-1
• Francesco Valitutti, Breve storia del grande Milan, wyd. Newton Compton, ISBN 978-88-8183-147-0
• Daniele Vecchi, Noi, la storia, wyd. Libri di Sport, 2007, ISBN 978-88-87676-92-1

Zobacz też

• Historia A.C. Milan
• Włoskie kluby piłkarskie
• Serie A
• Serie A (2008/2009)
• Puchar Włoch w piłce nożnej
• Puchar UEFA 2008/2009
• Reprezentacja Włoch w piłce nożnej
• Europejskie Zrzeszenie Klubowe
• A.C.F. Milan
• Piłka nożna we Włoszech

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona klubu: ACMilan.com (wł.) (ang.) (hiszp.) (port.) (jap.) (chiń.)
• Media i organizacje: Magazyn Forza Milan! (wł.), Milan Channel (wł.), Fundacja Milanu (wł.)
• Oficjalne multimedia w serwisie YouTube: Youtube MILAN CHANNEL (ang.)
• Strony polskich kibiców: ACMilan.pl (pol.), Milan Club Polonia (pol.), ACMilan.com.pl (pol.), ACMILAN24.com (pol.)
• Newsy na temat Milanu w serwisach: La Gazzetta dello Sport (wł.), FC Italia (wł.)
• Statystyki Milanu w serwisach: football365.com (ang.), ESPN (ang.), resultsfromfootball.com (ang.)
• Strony Milanu w katalogu Open Directory Project: włoskie, angielskie