Wikipedysta:El Slavco/brudnopis

Srebrna Flota 1715 roku – hiszpańska flota skarbów wioząca szlachetne kruszce i cenne materiały z Nowego Świata do Europy. Nazwę zawdzięczała srebru, który był głównym ładunkiem przewożonym podczas rejsu.

Tło powstania

Flota Kontynentalna

Tradycyjna wysyłania corocznych transportów złota, srebra i innych cennych materiałów (jak cukier, przyprawy, itp.) w formie silnie bronionych konwojów narodził się wraz z podbojem Ameryki przez Hiszpanów w XVI w. (tzw. floty skarbów). W XVIII w. transporty nadal były wysyłane, ale stawały się coraz mniej praktyczne. Przyczyną tego było wysokie ryzyko zatonięcia okrętów ze względu na sztormy (do takich sytuacji doszło m.in. w 1622, 1711 i 1733) oraz znaczny wzrost potęgi morskiej innych państw, które walczyły z Hiszpanami (w 1702 r. połączona flota angielsko-holenderska zatopiła hiszpańską flotę skarbów wspieraną przez eskadrę francuską w bitwie w Zatoce Vigo).

Po zakończeniu wojny o sukcesję hiszpańską król Filip V rozkazał w 1713 sprowadzić zza oceanu jak najwięcej cennych kruszców, których Hiszpania bardzo potrzebowała. Ich niedostatek wiązał się z ponad 10-letnią przerwą w dostawach, spowodowaną wojną i odcięciem kolonii hiszpańskich od dominium. 9 lipca do Nowego Świata wyruszyła tzw. Flota Kontynentalna pod dowództwem Don Antonia de Echeverzy y Zubiza, którego celem była Kartagena. Eskadra składała się z dwóch okrętów wojennych, dwóch statków handlowych i statku zaopatrzeniowego. Po drodze konwój zawinął do portów w Portobelo i Hawanie, gdzie pobrał zaopatrzenie przeznaczone dla Kartageny. Na miesjscu Do Sebastian zlecił wicekrólowo Peru, Diego Ladrónowi de Guevarze, zwiezienie srebra do Portobelo. Okazało się to niewykonalne, gdyż wicekról zdecydował o wysłaniu skarbów drogą okrężną - do Buenos Aires, skąd miały się udać transportem przez Atlantyk do Hiszpanii. W tej sytuacji de Echeverza y Zubiza zdecydował się na wypełnienie ładowni srebrem kartageńskim (zarówno państwowym jak i z zasobów prywatnych) oraz cennymi materiałami, m.in. tytoniem i drewnem brazylijskim. We wrześniu 1714 Flota Kontynentalna odpłynęła do Hawany, gdzie oczekiwała na eskadrę Don Juana Estebana de Ubilli, płynącą z Veracruz w Wicekrólestwie Nowej Hiszpanii.

Opóźnienia

Flota de Ubilii była opóźniona o ponad dwa lata. Do Veracruz przybyła 3 grudnia 1712, ale w wyniku sztormu utracono cztery statki, a pozostałe zostały uszkodzone. Przedłużała się także dostawa cennych dóbr wiezionych przez karawanę, transportującą produkty z Acapulco na wybrzeżu Pacyfiku (dostarczane przez tzw. Galeony z Manilii) do Veracruz na wybrzeżu Atlantyku. Eskadra de Ubilii, w sile dwóch okrętów wojennych i dwóch statków eskortowych, wypłynęła dopiero 4 maja 1715. W Hawanie doszło do dalszych opóźnień, gdyż lokalni kupcy nalegali aby do Europy zabrać także ich produkty. Ponadto, w międzyczasie przywieziono z Hiszpanii list, nakazujący obydwu dowódcom postój w Hawanie do czasu dostarczenia im biżuterii dla nowej żony króla, księżniczki parmeńskiej, Elżbiety.

Rejs i katastrofa

Ostatecznie, połączona flota pod dowództwem de Ubilii, wzmocniona dodatkową fregatą oraz francuskim okrętem Griffon (fr. gryf), wypłynęła w drogę powrotną dopiero 24 lipca. Zaczęła się już w tedy pora huraganów, co znacząco podnosiło ryzyko wyprawy. Mimo to pogoda sprzyjała flocie aż do 30 lipca. Dzięki temu okręty zdołały wykorzystać Prąd Zatokowy i bez przeszkód pokonać Cieśninę Florydzką. Okrętem flagowym floty był galeon Nuestra Senora de la Concepcion, na którym płyną de Ubilla. Z kolei de Echeverza y Zubiza pilnował tyłów eskadry płynąc na okręcie liniowym Nuestra Senora del Carmen y Antonio. Jednak 29 lipca pogoda zaczęła się psuć: na południowy-wschód od Kuby uformował się huragan i ruszył na północ. 30 lipca zmienił kurs i skierował się na zachód, w kierunku Srebrnej Floty, która płynęła na północ wzdłuż wschodniego wybrzeża Florydy. De Ubilla próbował skierować swoją eskadrę "na wiatr", aby uniknąć uderzenia huraganu. Jednak w nocy z 30 na 31 lipca huragan uderzył we flotę na południe od Cabo Cañaveral. Dwa statki zatonęły na morzu, podczas gdy dwa ciężkie okręty wojenne rozbiły się wczesnym rankiem na rafach koralowych. De Ubilla i Echeverza zginęli wraz z ponad 1000 ludzi. Pozostałe statki doznały znacznych uszkodzeń i zostały zepchnięte przez silne wiatry na mielizny i nie nadawały się do dalszej podróży. Około 1500 rozbitków, w znacznej mierze rannych i wyczerpanych zdołało dotrzeć na wybrzeże, gdzie jednak w kolejnych dniach ok. 500 z nich zmarło od ran oraz z braku żywności i wody. Życie pozostałych także było zagrożone gdyż w promieniu setek kilometrów nie było żadnych osiedli ludzkich, a klimat był niegościnny (wybrzeże było bagniste i porośnięte dżunglą.

Jedynym okrętem, który wyszedł bez większych uszkodzeń był francuski Griffon. Jego kapitan, Antonio Daire, nie znał zbyt dobrze wybrzeża Florydy i zdecydował się na ryzykowny manewr: skierował statek na północny-wschód, wprost w środek huraganu. Dzięki temu jednak jednostka przetrwała i 31 lipca dotarła do portu w Breście przywożąc 48 000 pesos. Dowódca jednostki do końca rejsu nie wiedział, że jego statek był jedynym, który przetrwał huragan.

Ratunek

Najstarszym oficerem ocalałym z katastrofy był admirał Don Francisco Salmon, który wziął na siebie misję uratowania rozbitków. W tym celu wysłała na północ, w niewielkiej łodzi, kapitana Sebastiana Mendeza, który miał dotrzeć do oddalonej o ponad 190 km osady San Agustín. Do celu dotarł on trzy dni później i osadnicy niezwłocznie wyruszyli z pomocą. Ponadto, 6 sierpnia Salmon wysłał pilota Nicolasa de Indię z osiemnastoma ludźmi kolejną łodzią na Kubę. De India dotarł do Hawany po dziesięciu dniach (15 sierpnia), skąd gubernator Vicente de Raja natychmiast wysłał slup wojenny na ratunek ocalałym. Poza rozbitkami podjęto także liczne próby wydobycia zatopionych skarbów. Do końca roku udało się odzyskać kruszce i towary wartości 5,2 mln hiszpańskich pesos. Akcję wydobycia prowadzono do lipca 1716 i w jej wyniku wydobyto jeszcze m.in. monety o wartości ok. 1,245 mln pesos. Pierwsze z wyłowionych skarbów dotarły do Kadyksu w sierpniu 1716. Swoje poszukiwania, do 1718 prowadzili także lokalni piraci, m.in. Henry Jennings, który w towarzystwie Johna Willisa i z 300 ludźmi zaatakował na dwóch slupach hiszpański obóz Palmar de Ays i zagarnął 120-350 000 pesos.

Według współczesnych ustaleń, biorących pod uwagę ówczesną plagę przemytu, na dnie morza spoczywa jeszcze skarb wartości ok. 2,2 mln ówczesnych pesos, tj. ok. 550 mln dolarów.

Lista okrętów Srebrnej Floty

Znane są nazwy ośmiu hiszpańskich jednostek, które wchodziły w skład floty skarbów. Były to:

• Urca de Lima
• Nuestra Señora del Carmen y San Antonio (dawny HMS Hampton Court)
• Santo Cristo de San Roman
• Nuestra Señora de las Nieves
• Nuestra Señora del Rosario y San Francisco Xavier
• Nuestra Señora del Carmen y San Antonio
• Nuestra Señora de Regla
• Nuestra Señora de la Popa

IX wyprawa krzyżowa

Wyprawy krzyżowe
Kierunki uderzeń krzyżowców (zielony), Mameluków (żółty) i Mongołów (czerwony) podczas IX krucjaty
Czas	1271–1272
Miejsce	Bliski Wschód
Terytorium	Królestwo Jerozolimy, Księstwo Antiochii, Hrabstwo Trypolisu, państwo mameluków
Przyczyna	Chęć odzyskania Jerozolimy przez chrześcijan
Wynik	dziesięcioletni rozejm
Strony konfliktu
Królestwo Anglii, Królestwo Jerozolimskie Hrabstwo Trypolisu, Ilchanidzi Mamelucy
Dowódcy
Edward Plantagenet Boemund VI Edmund Crouchback Hugo III Cypryjski Abaka-chan (Samagar) Bajbars
Siły
krzyżowcy: kilka tysięcy, kilkanaście statków Ilhanidzi: 10 tys. jazdy kilkadziesiąt tysięcy, 17 statków
Straty
nieznane nieznane

Paheri

P3 ḫrj / P3 ḥr r(w) j

Paheri jako opiekun syna faraona
Data i miejsce urodzenia	XVI w. p.n.e. Nekheb ?
Data śmierci	XIV w. p.n.e.
Miejsce spoczynku	Nekheb
Zawód, zajęcie	skryba
Miejsce zamieszkania	Nekheb, Esna
Narodowość	egipska
Tytuł naukowy	nomarcha
Stanowisko	kapłan, nomarcha
Pracodawca	faraon
Rodzice	Itruri (Atefrura) i Kem
Małżeństwo	Henut-er-neheh
Dzieci	synowie: Amonmes, Rahetep córki: Tatetes, Zab, Ty, Nubemnehebt

Tribble – fikcyjny gatunek stworzeń, zamieszkujących uniwersum Star Trek. Po raz pierwszy pojawiły się one w piętnastym odcinku drugiej serii (Kłopoty z Tribllami) serialu Star Trek: Oryginalna Seria.

Wygląd

Bitwa pod Talikotą

Armata Malik i Maidan wykorzystana przez Muzułmanów podczas bitwy
Czas	26 stycznia 1565
Miejsce	Talikota
Terytorium	sułtanatu Bijapuru
Przyczyna	islamska dążność do podboju całych Indii
Wynik	zdecydowane zwycięstwo Muzułmanów
Strony konfliktu
Sułtanaty dekańskie Królestwo Widźajanagaru
Dowódcy
Ali Adil Shah I Ibrahim Quli Qutb Shah Wali Hussain Nizam Shah I Ali Barid shah I Burhan Imad Shah Raja Ghorpade Aliya Rama Raya † Tirumala Deva Raya
Siły
ok. 110 000, w tym: 80 000 piechoty 30 000 jazdy kilkadziesiąt armat ponad 150 000, w tym: 140 000 piechoty 10 000 jazdy 100 słoni bojowych
Straty
umiarkowane do poważnych ciężkie (ok. 100 000)

Bitwa pod Talikotą – starcie zbrojne w dniu 26 stycznia 1565 pod miastem Talikota, pomiędzy armią hinduskiego Królestwa Widźajanagaru a muzułmańskimi wojskami sułtanatów dekańskich. Była to przełomowa bitwa dla dalszych losów południowych Indii.

Przyczyny bitwy

Skłócone ze sobą dynastie rządzące państewkami islamskimi w środkowo-południowych Indiach na początku 2 poł. XVI w. ostatecznie załagodziły spory między sobą i zjednoczyły się przeciwko swojemu naturalnemu religijnemu wrogowi – państwu Widźajanagaru. To ostatnie wiele państwo hinduskie, rządzone było przez Aliyę Rama Rayę, dominowało niepodzielnie nad całymi południowymi Indiami.

Kampania na Pacyfiku

I wojna światowa
Mapa niemieckich posiadłości na Pacyfiku w 1914
Czas	sierpień 1914 – styczeń 1915
Miejsce	środkowo-zachodni Pacyfik
Terytorium	Nowa Gwinea Niemiecka, Samoa Niemieckie
Przyczyna	wybuch I wojny światowej w Europie
Wynik	zwycięstwo państw Ententy
Strony konfliktu
Cesarstwo Niemieckie Australia Nowa Zelandia Wielka Brytania Japonia Francja
Siły
kilkuset ludzi rozrzuconych w koloniach Australia: 6000 ludzi oraz 8 okrętów Nowa Zelandia: ok. 1500 ludzi Wielka Brytania: kilka okrętów Japonia: nieznana liczba ludzi i okrętów Francja: pojedyncze okręty

Kampania na Pacyfiku – całość działań państw Ententy przeciwko posiadłościom niemieckim na Pacyfiku w czasie I wojny światowej. Operacje na dużą skalę trwały w tym regionie od sierpnia 1914 do stycznia 1915 i zakończyły się opanowaniem wszystkim terytoriów niemieckich przez wojska sprzymierzonych.

Samoa Niemieckie

30 sierpnia 1914: wciągnięcie brytyjskiej flagi w Apii

5 sierpnia 1914 na Samoa dotarła wiadomość o wybuchu wojny w Europie. Jeszcze tego samego dnia gubernator kolonii, Erich Schultz-Ewerth, na specjalnym zebraniu ogłosił, że w razie ataku kolonia podda się bez walki. Było to spowodowane praktycznie całkowitym brakiem żołnierzy. Porządek bowiem utrzymywała jedynie grupa 30 lokalnych milicjantów, tzw. Fitafita. 7 sierpnia Brytyjczycy uznali, że strategicznym celem jest niemiecka radiostacja w pobliżu miejscowości Apia na wyspie Upolu. Niemcy wykorzystywali ją w tym czasie do łączności m.in z Niemiecką Eskadrą Wschodnioazjatycką w Chinach.

15 sierpnia Nowa Zelandia wysłała na Samoa kontyngent 1473 ludzi. Przez Fidżi i z eskortą okrętów: HMAS Australia, HMAS Melbourne oraz Montcalm, dotarli oni do celu 29 sierpnia 1914. Niemcy oficjalnie nie oddali wyspy Nowozelandczykom ale, zgodnie z wcześniej przyjętym planem, nie stawili oporu. Okręty eskorty udały się z kolei 11 września w kierunku Nowej Gwinei. Już jednak 14 września do Samoa dotarły okręty niemieckie: SMS Scharnhorst i SMS Gneisenau, które podjęły próbę odbicia kolonii. Na miejscu jednak, admirał Maximilian von Spee stwierdził, że o ile odzyskanie kolonii nie sprawiło by problemu to jej utrzymanie posiadanymi siłami jest niewykonalne. Z tego powodu zdecydował się na opuszczenie Samoa i skierowaniu floty na Tahiti.

Nowozelandczycy w ramach okupacji ogłosili obowiązywanie dotychczasowego prawa niemieckiego w kolonii i zezwolili na pracę niemieckim urzędnikom. Jednak do 12 września wszyscy oni zrezygnowali, aby uniknąć zarzutów o kolaborację. Wraz z gubernatorem Schultz-Ewerthem zostali oni wysłani do Nowej Zelandii i tam internowani.

STRONY DO KORZYSTANIA: http://en.wikipedia.org/wiki/German_New_Guinea#World_War_I http://de.wikipedia.org/wiki/Deutsch-Neuguinea#Der_Erste_Weltkrieg http://de.wikipedia.org/wiki/Erster_Weltkrieg_an_Kolonialschauplätzen#Deutsch-Samoa http://de.wikipedia.org/wiki/Deutsch-Samoa http://en.wikipedia.org/wiki/Occupation_of_German_Samoa http://en.wikipedia.org/wiki/Mariana_Islands#Loss_from_Spain.2C_and_split_in_governance http://en.wikipedia.org/wiki/Asian_and_Pacific_theatre_of_World_War_I http://en.wikipedia.org/wiki/Military_history_of_New_Zealand_in_World_War_I#Other_theatres http://en.wikipedia.org/wiki/Military_history_of_Australia_during_World_War_I#German_New_Guinea http://en.wikipedia.org/wiki/Australian_Naval_and_Military_Expeditionary_Force http://en.wikipedia.org/wiki/Category:Military_history_of_Australia_during_World_War_I http://pl.wikipedia.org/wiki/Niemieckie_imperium_kolonialne

Oblężenie Salonik

Pozostałości murów miejskich z okresu oblężenia
Czas	1422 – 1430
Miejsce	Saloniki
Terytorium	Bizancjum (1422-1423) Republika Wenecka (1423-1430)
Przyczyna	podżeganie ludności greckiej przeciwko Turkom przez Bizantyjczyków
Wynik	zajęcie miasta przez Turków
Strony konfliktu
Cesarstwo Bizantyńskie Republika Wenecka Imperium osmańskie
Dowódcy
Bizancjum: Andronik Paleolog Rep. Wenecji: nieznany Murad II
Siły
Bizancjum: nieznane Rep. Wenecji: 2 000 żołnierzy i nieznana liczba okrętów nieznane ale duże (w tym flota)
Straty
nieznane, 2-7 000 jeńców (mieszkańców Salonik) nieznane

Bitwa pod Jaktorowem

II wojna światowa, Powstanie warszawskie 1944
Mjr Kotowski z żołnierzami przed wymarszem z puszczy
Czas	29 września 1944
Miejsce	okolice Jaktorowa i Żyrardowa
Terytorium	Generalne Gubernatorstwo
Przyczyna	powstanie warszawskie
Wynik	strategiczne zwycięstwo III Rzeszy
Strony konfliktu
Polska III Rzesza
Dowódcy
mjr Alfons Kotowski † Grupa Północna: płk Klein Grupa Południowa: mjr Nachtwey
Siły
ok. 2 tys. 6 tys. (w tym 2 kompanie czołgów) Luftwaffe
Straty
132 zabitych 120 rannych 150 jeńców (część rozstrzelano) ok. 200 zabitych kilkanaście pojazdów pancernych 1 myśliwiec

Bitwa pod Jaktorowem – starcie pomiędzy powstańcami AK Grupy Kampinos a wojskami III Rzeszy, stoczone 29 września 1944.

Sytuacja ogólna

Żołnierze Grupy Kampinos stanowili osłonę od północy dla oddziałów AK walczących w powstaniu warszawskim. Pod koniec września, gdy powstanie dobiegało końca, Niemcy zgromadzili wokół Puszczy Jaktorowskiej 6 tys. żołnierzy, ciężki sprzęt oraz czołgi. Dodatkowym wsparciem były siły Luftwaffe. W ten sposób postanowiono rozprawić się z partyzantami operującymi z puszczy. W ramach realizacji tego celu, od 22 września Niemcy prowadzili operację Sternschnuppe (Spadająca Gwiazda): lotnictwo prowadziło naloty, a piechota i oddziały pancerne zacieśniały pierścień okrążenia. W tej sytuacji dowodzący Grupą Kampinos mjr Alfons Kotowski ps. Okoń, zdecydował się na próbę przebicia się na południe. Z 3 tys. ludzi ok. 1/3 została jednak przez niego zdemobilizowana i miała przedzierać się na własną rękę.

Bitwa

Estêvão Cacella (ur. 1585 w Aviz, zm. 1630 na Wyżynie Tybetańskiej) – portugalski jezuita, misjonarz i odkrywca.

W 1604 Cacella wstąpił do zakonu jezuitów. Po dziesięciu latach zdecydował się w 1614 na podróż do Indii. Jakiś czas spędził na terenie Kerali, na południowo-zachodnim wybrzeżu Indii. W 1626 dotarła do niego wiadomość o odkryciu obecności chrześcijan w centralnej Azji przez jezuitę Nicolas Trigaulta (odkrycie steli z Xi'am.

Lot US Navy No. 19

Eskadra samolotów typu Grumman TBF Avenger
Miejsce	Atlantyk, w rejonie Trójkąta Bermudzkiego
Data	5 grudnia 1945
Godzina	ok. 18:20 czasu wschodniego czasu lokalnego ok. 0:20 czasu polskiego
Rodzaj	zaginięcie
Przyczyna	niewyjaśnione
Ofiary śmiertelne	27 osób (zaginieni)
Statek powietrzny
Typ	5 Grumman TBF Avenger 1 Martin PBM Mariner
Użytkownik	US Navy
Numer	TBF Avenger: FT-28, FT-36, FT-3, FT-117, FT-91; PBM Mariner BuNo 59225
Start	baza US Navy w Fort Lauderdale, Floryda
Cel lotu	lot szkoleniowy
Numer lotu	19
Liczba załogi	14 ludzi w 5 Avengerach; 13 w Marinerze
Ofiary śmiertelne	27
Położenie na mapie świata Pozycja z ok. 17:50
29°00′N 79°00′W

Lot 19 – oznaczenie lotu szkoleniowego eskadry pięciu amerykańskich samolotów typu Grumman TBF Avenger, które zaginęły bez śladu 5 grudnia 1945 w rejonie Trójkąta Bermudzkiego. W akcji poszukiwawczej tego samego dnia US Navy straciła także łódź latającą typu Martin PBM Mariner z trzynastoma członkami załogi. Incydenty te uważa się za początek legendy o dziwnych zjawiskach w Trójkącie Bermudzkim, choć najstarsze zachowane wzmianki pochodzą już z XVII w., a nawet z pierwszej wyprawy Krzysztofa Kolumba z 1492.

Lot szkoleniowy

Mapa rejonu zaginięcia Lotu 19. Legenda:
1. i 5. Miejsce startu i planowanego powrotu.
2. Miejsce bombardowania.
3. Planowane miejsce zmiany kursu na północ.
4. Planowany punkt powrotny nad Florydę.
6. Przybliżone położenie popołudniu, po zejściu z kursu.
7. Ostatnie znane miejsce eskadry i jej kurs.
8.Miejsce startu Marinera BuNo 59225.
9. Miejsce katastrofy Marinera.
10. Florida Keys, które dowódca eskadry uznał za swoje położenie.

Standardowy lot szkoleniowy – oznaczony numerem 19 – zaplanowano na 5 grudnia 1945, na godz. 13:45 czasu wschodniego. Przyjęto nazwę "Problem nawigacyjny nr 1.". W programie szkolenia było pokonanie trzech odcinków: w kierunku wschodnim, ku Bahamom; na północ, nad Grand Bahama; na południowy-zachód, do bazy.

Ćwiczeniami miał dowodzić instruktor, por. Charles Carroll Taylor. Był to doświadczony oficer, który wylatał już 2500 godzin głównie na Avengerach. Z powodu spóźnienia się Taylora, eskadra składająca się z samolotu porucznika i czterech szkoleniowych wystartowała z lotniska w Fort Lauderdale o 14:10. Pogoda nad Atlantykiem była wtedy korzystna, stan morza umiarkowany.

Pierwszy i drugi odcinek pokonano bez większych problemów, przeprowadzono ćwiczebne bombardowanie (o 15:00) oraz odbyto lot nad Grad Bahamą. Podczas tego manewru eskadra zeszła jednak z kursu z uwagi na awarie kompasów. Problem ten przewinął się przez rozmowę radiową samolotu Taylora (FT-28) z jednym z samolotów w rejonie ćwiczeń (FT-74). Por. Taylor stwierdził, że jest pewny iż jest w rejonie Florida Keys (w rzeczywistości prawdopodobnie były to Bahamy), ale z powodu utraty kompasów nie może odnaleźć Fort Lauderdale. FT-74 zawiadomił bazę eskadry i zaproponował zagubionym skręt, w ten sposób aby mieli słońce po swoim lewym skrzydle i w ten sposób dalszy lot nad Florydę (ku północy, gdyż domniemaną pozycją był archipelag Florida Keys).

Po 16:00 Taylor otrzymał wiadomość z bazy aby włączył nadajnik SRR, dzięki któremu zdołano by za pomocą triangulacji określić położenie eskadry. Jednak o 16:45 porucznik poinformował bazę, że przez 45 min. eskadra poleci kursem 030 a następnie skręci na północ, aby upewnić się że nie jest nad Zatoką Meksykańską. O 16:56 baza ponownie wezwała Taylora do włączenia SRR, także bezskutecznie. Jednak następnie Taylor nakazał zmianę kursu na 090 przez dziesięć minut. W bazie jednocześnie podsłuchano opinię jednego z pilotów "Cholera, gdybyśmy mogli lecieć po prostu na zachód, dolecielibyśmy do domu. Jak się później miało okazać podjęcie tej decyzji byłoby najwłaściwszym co piloci w eskadrze mogli zrobić. Z uwagi jednak na dowódcę, eskadra wykonywała jego rozkazy.

Tymczasem pogoda zaczęła się pogarszać. Wpłynęło to na jakość komunikacji radiowej, która była przerywana. Bazie udało się jednak ustalić, że eskadra musi być ok. 370 km na wschód od wybrzeża Florydy. W odpowiedzi porucznik zdecydował się na kurs 270 stopni na zachód i lecieć nim tak długo dopóki nie zobaczą lądu lub nie wyczerpią paliwa. Taylor poprosił tez o prognozę pogody na 17:24.

Zaginięcie

O 17:50 eskadrę wreszcie namierzyło kilka naziemnych stacji radiowych. W ten sposób udało się im uzyskać przybliżoną pozycję zaginionych samolotów – w okręgu o promieniu ok. 190 km od pozycji 29°N i 79°W. Znajdowały się więc ok. trzykrotnie dalej na północ niż pozycja, z której miały wracać z ćwiczeń. Lecąc na zachód eskadra dotarłaby do środkowej lub środkowo-północnej Florydy. Jednak nikt nie przekazał tych informacji na falach otwartych i eskadra Taylora pozostała niepoinformowana.

Powstanie wielkopolskie 1848 roku

Powstanie wielkopolskie
Czas	20 marca- 9 maja 1848
Miejsce	Wielkopolska
Terytorium	Wielkie Księstwo Poznańskie
Przyczyna	Wiosna Ludów
Wynik	kapitulacja Polaków
Strony konfliktu
powstańcy wielkopolscy Królestwo Prus
Dowódcy
Ludwik Mierosławski Friedrich August Peter von Colomb
Siły
początkowo ok. 20 tys.; po ugodzie w Jarosławcu ok.4-5 tys. ok. 40 tys. regularnej armii, kilkanaście dział; milicja obywatelska
Straty
640 zabitych ok.500 zabitych

Powstanie wielkopolskie zwane także powstaniem poznańskim – powstanie, które wybuchło w Wielkopolsce w 1848 r., będące częścią ogólnopolskiego planu powstania narodowego w czasie europejskiej Wiosny Ludów.

Na wieść o berlińskiej rewolucji marcowej utworzono w Poznaniu 20 marca Komitet Narodowy, do którego przyłączyli wypuszczeni z pruskiego więzienia działacze związani z przygotowaniami powstania w 1846 r. (Ludwik Mierosławski i Karol Libelt). Komitet proklamował niepodległość, odmawiając bezpośredniego wcielenia części Poznańskiego do Prus i przystąpił do organizacji sił zbrojnych. Naczelnym wodzem powstania został Ludwik Mierosławski.

W Komitecie istniały dwa skrzydła: lewe, którego celem było powstanie ludowe i walka przeciw monarchii, oraz prawe, dążące do porozumienia z królem pruskim w zamian za uzyskanie autonomii dla Poznańskiego.

11 kwietnia 1848 Komitet podpisał z przedstawicielem władz pruskich ugodę w Jarosławcu. W zamian za obietnicę autonomii części Poznańskiego zgodzono się na rozwiązanie większości oddziałów powstańczych (kosynierów). Ugodę tę kosynierzy przyjęli jako zdradę. Prusacy nie dotrzymali obietnicy i przystąpili do likwidacji sił powstańczych. Mimo że Polacy odnieśli kilka zwycięstw (m.in. pod Miłosławiem i pod Sokołowem) wojska powstańcze uległy rozprzężeniu. Ostatecznie 8 maja, w wyniku rosnącego osłabienia liczebnego sił polskich i braku amunicji, doszło do podpisania umowy kapitulacyjnej. Powstańcy złożyli broń 9 maja w Bardzie.

Bibliografia

• Topolski Jerzy, Trzeciakowski Lech (red.), Dzieje Poznania, tom II cz. 1 1793-1918, Warszawa-Poznań 1994, Państwowe Wydawnictwo Naukowe ISBN 83-01-11393-6
• Zdrada Jerzy, Historia Polski 1795-1914, Warszawa 2007, Wydawnictwo Naukowe PWN ISBN 978-83-01-14506-4

! Kategoria:Wydarzenia 1848

Bitwa w Zatoce Matanzas

Wojna osiemdziesięcioletnia
Kuba z zaznaczonym miejscem bitwy
Czas	7-8 września 1628 roku
Miejsce	północne wybrzeże Kuby
Terytorium	Wicekrólestwo Nowej Hiszpanii
Przyczyna	wojna niderlandzko-hiszpańska
Wynik	złupienie floty skarbów
Strony konfliktu
Hiszpania Republika Zjednoczonych Prowincji
Dowódcy
Juan de Benavides Bazán Piet Heyn
Siły
21 okrętów 31 okretów
Straty
16 okrętów zdobytych

Bitwa w Zatoce Matanzas – starcie morskie pomiędzy okrętami wojennymi Niderlandów i Hiszpanii w trakcie wojny osiemdziesięcioletniej. Zdobyte przez Holendrów na flocie skarbów bogactwa były największym w historii łupem.

Śląskie hymny narodowe – z uwagi na skomplikowaną historię Śląska, przynależność do kilku państw jednocześnie i wielokulturowość mieszkańców, Śląsk nigdy nie posiadał i nie posiada do dziś jednego oficjalnego hymnu narodowego. Istnieje co najmniej kilka pieśni pełniących rolę nieoficjalnych hymnów. Napisano je w językach: czeskim i polskim Oprócz tego istnieje też nieoficjalny hymn Śląska Cieszyńskiego w języku polskim oraz kilka pieśni polskich i jedna niemiecka jako nieformalne hymny Górnego Śląska.

Historia hymnów śląskich

Okres zaborów

Największą liczbę pieśni aspirujących do miana hymnu Śląska, napisali Polacy i polskojęzyczni Ślązacy. Miało to związek z polityką władz niemiecko-pruskich, sytuacją w zaborze rosyjskim oraz okresem plebiscytu na Górnym Śląsku.

Do najstarszych pieśni narodowych Śląska zaliczyć można tzw. "Śląski hymn narodowy" z okresu powstania styczniowego lub międzypowstaniowego. Faktycznie nie jest to nowa pieśń napisana dla mieszkańców Śląska (przede wszystkim Polaków z Górnego Śląska, o których sympatie zabiegano) a jedynie wariant pieśni "Boże, coś Polskę".

Identyczne pochodzenie ma też pieśń "Śląsk moja Ojczyzna" z drugiej poł. XIX w. Także w niej użyto melodii "Boże, coś Polskę" a nowe słowa napisał ks. Franciszek Ksawery Przyniczyński. Pieśń ta miała być odpowiedzią na wprowadzoną przez Otto von Bismarcka politykę germanizacji, ale nie zwracała się otwarcie przeciwko innym narodom w odróżnieniu do "Sląskiego hymnu...".

Obydwie pieśni powstały w trudnym okresie powstań i prześladowań ludności polskiej w XIX w. Jednak przede wszystkim pieśń "Śląski hymn narodowy" była próbą zamanifestowania, że Polacy mieszkają nie tylko w zaborach, ale także na ziemiach które w skład I Rzeczpospolitej nigdy nie wchodziły i zawierała pewne treści szowinistyczne. Mimo, że również "Śląsk moja Ojczyzna" była pieśnią czysto polską to raczej odnosiła się ona bezpośrednio do śląskości mieszkańców tej dzielnicy a nie do ich polskości. Przez to raczej druga z tych pieśni była bliższa prawdziwemu hymnowi państwowemu.

"Slezská vlasti..." - hymn czeski

Obecnie do Czech należy tylko niewielka część Śląska: większość powiatu Jeseník w Kraju ołomunieckim; części powiatów Bruntál i Frýdek-Místek, większość powiatu Ostrawy i całe powiaty Karwiny i Opawy w Kraju morawsko-śląskim. Jednak najstarszy znany hymn dzielnicy śląskiej z całkowicie własną melodią i słowami powstał właśnie w języku czeskim w roku 1885. Autorem słów był wybitny czeski poeta Adolf Heyduk. Muzykę skomponował Eduard Bartoníček. Nieoficjalną nazwą pieśni są słowa dwóch pierwszych linijek tekstu: "Slezská vlasti, půdo svatá, zemi nejkrásnější všech" (tłum. "Śląska ojczyzno, ziemio święta, kraju najpiękniejszy z wszystkich"). Czeski hymn cechuje przede wszystkim uwielbienie dla Śląska wywodzące się od jego kilkuwiekowej przynależności do krajów Korony Św. Wacława i w odróżnieniu do polskich pieśni nie odwołuje się ani do "czeskości" tego regionu ani do jego śląskości.

"Hymn Śląski" - polski hymn z 1920

Podobny wydźwięk do "Śląskiego hymnu narodowego" z okresu zaborów miał też "Hymn Śląski" skomponowany przez autora melodii do Roty, Feliksa Nowowiejskiego do słów Stanisława Rybki. Pieśń ta powstała w 1920 i była propagowana wśród polskojęzycznych mieszkańców Górnego Śląska jako forma propagandy przed zaplanowanym na 1922 Plebiscyt na Górnym Śląsku. Z uwagi na swoją polityczną funkcję odnosiła się jednak nie do całego obszaru Śląska a jedynie do objętej plebiscytem części Śląska Górnego.

"Oberschlesien ist mein Liebes Heimatland"

http://www.mbp.katowice.pl/index.php?menu=projekty&strona=europejskieabecadlo&id=praca2 http://forum.zapomniany.rybnik.pl/printview.php?t=1029&start=25&sid=52353d70ed7b9ecdd0c85545e0a67d11 http://a-pesni.golosa.info/polsk/slaskmoja.htm http://a-pesni.golosa.info/polsk/slaskihymn.htm http://encyklopedia.pwn.pl/haslo.php?id=3963907 http://opavskeslezsko.webnode.cz/ http://jankowice.rybnik.pl/groby/gregor.html http://www.naszraciborz.pl/historia/drukuj/0/3985.html

Historia lotnictwa w Polsce

Początki (XVI-XVIII w.)

Pierwsze przeprowadzone eksperymenty związane z szeroko pojętym lotnictwem na ziemiach etnicznie polskich sięgają czasów nowożytnych.

Na przełomie XVI i XVII w. Walenty Zebisz (Valentin Sebisch lub Valentinus Sebisch de Raduskowie) przeprowadzał doświadczenia z zakresu budowy i wykorzystania rakiet. W latach 1647-1648 na dworze króla Władysława IV działał Tito Liwio Borattini, który zaprezentował władcy statek powietrzny własnej konstrukcji, który – według niepotwierdzonych źródeł – zdołał wznieść się ponad powierzchnię ziemi.

Hotel Bristol

nr rej. A/1653/97 z 15.12.1997
Państwo	Polska
Miejscowość	Bytom
Adres	ul. Dworcowa 16
Typ budynku	kamienica
Styl architektoniczny	klasycyzm, secesjonizm
Architekt	mistrz budowlany Herrmann; przebudowy: J. Cyganek; Ahrens; planowany: Waldemar Musioł
Kondygnacje	5
Rozpoczęcie budowy	1858
Ukończenie budowy	1858
Ważniejsze przebudowy	1895, 1910, 2011?
Właściciel	Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Usług Turystycznych Sp. z o.o.
Strona internetowa

Hotel Bristol – dwugwiazdkowy hotel w Bytomiu, znajdujący się przy głównym deptaku na ul. Dworcowej 16. Hotel położony jest w sąsiedztwie galerii usługowo-handlowej Agora oraz dworców: autobusowego i kolejowego. Siedzibą Bristolu jest zabytkowa klasycystyczno-secesyjna, 5-kondygnacyjna kamienica z 1858.

Historia

Budynek, w którym mieści się obecny Hotel Bristol został wzniesiony w 1858 wg projektu mistrza budowlanego Herrmanna. Od samego początku gmach przeznaczony był do świadczenia usług noclegowo-hotelarskich. Początkowo był siedzibą Hotelu Sanssouci (z fr. Sans souci = Bez zmartwień). W roku 1895 gmach hotelu przeszedł pierwszy znaczący remont – dokonano przebudowy jego wnętrz, nad czym czuwał architekt J. Cyganek. Kolejną przebudowę przeprowadzono w 1910, tym razem pod kierownictwem Ahrensa. W tym samym roku hotel zmienił także swoją nazwę z Sanssouci na Kaiserhof (niem. Cesarski dwór).

Hotel obecnie

Przebudowy sprawiły, że współcześnie budynek hotelu wyróżniają dwa style architektoniczne: klasycystyczny i secesjonistyczny. Obecna nazwa hotelu została nadana prawdopodobnie po zajęciu miasta 27 stycznia 1945 przez oddziały Armii Czerwonej w ramach tzw. repolonizacji.

15 grudnia 1997 budynek hotelu został wpisany do rejestru zabytków. W 2010 Bristol został przejęty przez Wojewódzkie Przedsiębiorstwo Usług Turystycznych Sp. z o.o. z siedzibą w Katowicach. Na rok 2011 zaplanowano rozpoczęcie procesu rewitalizacji budynku pod kierownictwem architekta Waldemara Musioła. Pierwszy etap prac ma na celu odnowę zewnętrznej elewacji hotelu oraz naprawę przeciekającego dachu. Docelowo Bristol ma osiągnąć rangę nawet czterogwiazdkowego hotelu.

Pokoje

Hotel udostępnia obecnie 35 pokoi na wyposażeniu których znajdują się: łazienka (opcjonalnie), TV, telefon i bezprzewodowy Internet. Pokoje podzielone są na:

• szesnaście 1-osobowych
• dwanaście 2-osobowych
• dwa 1-osobowe typu studio
• cztery 2-osobowe typu studio
• jeden apartament dla nowożeńców

Uzupełnieniem usług hotelarskich są sala konferencyjna, pokój biznesowy i parking dozorowany. Na terenie hotelu działa także kawiarnia Bristol Café.

Bibliografia

• Cztery gwiazdki dla Bristolu? [w:] "Bytom. Tygodnik miejski" nr 45 (dodatek do "Polska Dziennik Zachodni" z 12.11.2010);
• Wykaz zabytków gminy Bytom – dostęp: 7 grudnia 2010;

Linki zewnętrzne

• Oficjalna strona internetowa

Kategoria:Hotele w Polsce Kategoria:Zabytki Bytomia

Bitwa pod Kodziowcami

II wojna światowa, Agresja ZSRR na Polskę 1939
Czas	22 września 1939
Miejsce	Kodziowce, okolice Sopoćkiń
Terytorium	II Rzeczpospolita
Przyczyna	kampania wrześniowa
Wynik	zwycięstwo Polaków
Strony konfliktu
Polska ZSRR
Dowódcy
mjr Stanisław Żukowski† mjr Stanisław Siciński rtm. Narcyz Łopianowski mjr Czuwakin
Siły
101 Pułk Ułanów 2 Brygada Czołgów 1 batalion czołgów BT-7 XV Korpusu Pancernego 2 kompanie piechoty zmotoryzowanej
Straty
kilkunastu zabitych ok. 20 rannych wg Rosjan: 10-21 zabitych 14-33 rannych 17 czołgów i samochodów pancernych

Bitwa pod Kodziowcami – starcie pomiędzy wojskami polskimi i radzieckimi 22 września 1939 w czasie sowieckiego ataku na Polskę. Część większego starcia pod Sopoćkiniami.

21 września niemal wszystkie polskie oddziały wycofały się z Grodna i okolic w kierunku Puszczy Augustowskiej. W pobliżu wsi Kodziowce nad Czarną Hańczą rozlokował się 101 Pułk Ułanów mjra Stanisława Żukowskiego z Brygady Rezerwowej Kawalerii Wołkowysk. W wyniku ruchu wojsk sowieckich, w nocy z 21/22 września rozpoczęły się walki w okolicach Sopoćkiń a polski 101 Pułk znalazł się w okrążeniu. W nocy rozpoczęła się wymiana ognia, a ok. 1 w nocy 22 września Rosjanie pod dowództwem mjra Czuwakina rozpoczęli główny atak. W tej sytuacji mjr Żukowski zdecydował się poprowadzić swoich ludzi osobiście do walki na bagnety.

W czasie bitwy zginęli m.in. mjr Żukowski i por. Stanisław Dobrzański. Źle dowodzone oddziały rosyjskie poniosły jednak duże straty i nie podjęły próby zatrzymania Polaków, którzy wycofywali się na Litwę. Po udanej osłonie reszty sił polskich, 24 września na Litwę wycofał się także 101 Pułk Ułanów. Tam też cała formacja została internowana. Według oficjalnego raportu Czuwakina z walk pod Sopoćkiniami, strona rosyjska straciła 22 czołgi i samochody pancerne oraz kilkudziesięciu ludzi. Z tego aż 17 pojazdów zniszczył 101 Pułk Ułanów, z którego wyróżnił się zwłaszcza rtm. Narcyz Łopianowski. Na stanowisku dowódcy poległego Żukowskiego zastąpił mjr Stanisław Siciński.

Według historyków bitwa pod Kodziowcami była największym polskim zwycięstwem w kampanii 1939 przeciw ZSRR.

Zobacz też

• Kampania wrześniowa
• Agresja ZSRR na Polskę 1939
• Obrona Grodna
• Narcyz Łopianowski

Biblografia

• Grzelak Czesław, Kodziowce 1939, Warszawa 1993;
• Tenże, Wilno, Grodno, Kodziowce 1939, Warszawa 2002;
• Tenże, Agresja sowiecka na Polskę w 1939 roku w świetle najnowszych badań [w:] "Chłodnym okiem. Biuletyn Pro Milito. Bezpieczeństwo, Obronność, Wydarzenia i Opinie", nr 6, wrzesień 2009 – dostęp: 27 listopada 2010.

Kategoria:Bitwy kampanii wrześniowej Kategoria:Agresja ZSRR na Polskę 1939

Zamek Habsburg
Habsburg

Zamek współcześnie
Państwo	Szwajcaria
Miejscowość	Habsburg
Ukończenie budowy	XI- XIII wiek
Położenie na mapie Szwajcarii Zamek Habsburg Habsburg
47°27′45,86″N 8°10′51,74″E

Habichtsburg (niem. Jastrzębi Gród), obecnie Habsburg– średniowieczny zamek, rodowa siedziba cesarskiej dynastii Habsburgów. Znajduje się w gmnie Habsburg, w kantonie Argowia w północnej Szwajcarii. Habsburgowie zajmowali zamek jedynie przez 200 lat, gdyż będąc coraz potężniejszym, ród uznał dotychczasową siedzibę za zbyt mało reprezentatywną i oddał ją w ręcę swojej służby najpóźniej w latach 30-tych XIII wieku. Forteca znajduje się obecnie na liście szwajcarskich zabytków o znaczeniu narodowym.

Początki

Pierwsze ślady osadnictwa w pobliżu zamku pochodzą z okresu halsztackiego (tzw. Hallstatt D1). Później, w I wieku, na obecnym wzgórzu zamkowym istniała rzymska wieża obserwacyjna. Pod koniec III wieku, na wzgórzu powstała osada cywilna, zapewniająca większą ochronę przed najazdami Alemanów, którzy jednak w początkach V wieku zaczęli osiedlać się w rejonie Argowii.

Pierwsze umocnienia przyszłej rodowej siedziby zostały wzniesione w latach 20-tych i 30-tych XI wieku przez Radbota, hrabiego Klettgau, który był młodszym synem założyciela dynastii – Guntrama Bogatego. Jednak pierwszym w pełni udokumentowanym członkiem dynastii, który pisał się von Habsburg był dopiero wnuk Radnota, hrabia Otto II († 1111).

Kampania Śląska

IV koalicja antyfrancuska
Czas	2 listopada 1806– 28 czerwca 1807
Miejsce	Śląsk
Terytorium	Królestwo Prus
Przyczyna	dążenie do osłabienia pruskiego potencjału militarnego
Wynik	zwycięstwo wojsk napoleońskich
Strony konfliktu
I Cesarstwo Francuskie Bawaria Wirtembergia Królestwo Saksonii Królestwo Prus
Dowódcy
ks., adm., Hieronim Bonaparte gen., Bernhard von Deroy gen. Reinhart Seckendorf gen. von Lindner hr., Karl Georg von Hoym ks. gen. Fryderyk Ferdynand von Anhalt-Köthen
Siły
ok. 23– 27 tys. 15 500
Straty
niewielkie bardzo duże (głównie jeńcy)

Kampania nadbużańsko-wołyńska

Inwazja na Rosję (1812)
Czas	16 lipca 1812– 30 stycznia 1813
Miejsce	Departamenty: lubelski, siedlecki; Powiat włodzimierski
Terytorium	Księstwo Warszawskie / Imperium Rosyjskie
Przyczyna	konflikt Napoleona I z Aleksandrem I
Wynik	zwycięstwo Rosjan
Strony konfliktu
Księstwo Warszawskie, Królestwo Saksonii, Cesarstwo Austriackie Imperium Rosyjskie
Dowódcy
ks. Karol Schwarzenberg gen. Jean Reynier gen. Antoni Amilkar Kosiński gen. Aleksander Tormasow, adm. Paweł Cziczagow, gen. Fabian Sacken, gen. Walenty Mussin-Puszkin
Siły
ok. 50- 57 tys., w tym: 30 tys. Austriaków 17 tys. Sasów 3- 7 tys. Polaków zmienne: Tormasow– ok. 45 tys. Cziczagow– ok. 64 tys. Sacken– 30 tys. Mussin-Puszkin– 7- 10 tys.
Straty
ok. 7- 9 tys. poniżej 10 tys.

Kampania nadbużańsko-wołyńska – działania zbrojne na pograniczu Księstwa Warszawskiego i Imperium Rosyjskiego podczas inwazji na Rosję w oku 1812. Siły napoleońskie nad Bugiem miały wiązać część wojsk rosyjskich, a w sprzyjającym momencie wkroczyć na Wołyń i wywołać antyrosyjskie powstanie.

Pierwsze oblężenie Rodos

Średniowieczna ilustracja przedstawiająca oblężenie Rodos w 1480
Czas	23 maja – 17 sierpnia 1480
Miejsce	Rodos
Terytorium	wyspa Rodos
Przyczyna	próba opanowania wschiodniego Morza Śródziemnego przez Turków
Wynik	zwycięstwo joannitów
Strony konfliktu
Joannici Imperium Osmańskie
Dowódcy
Pierre d'Aubusson Antoine d'Aubusson Gedik Ahmed Pasza Mesih Pasza
Siły
ok. 3,5 tys. (w tym: ponad 500 rycerzy-zakonników ponad 2000 żołnierzy 70- 100 tys. żołnierzy 160- 170 okrętów
Straty
nieznane, ale ciężkie 9 tys. zabitych 15 tys. rannych

Pierwsze oblężenie Rodos – miało miejsce pomiędzy 23 maja a 17 sierpnia 1480 roku, kiedy wojska tureckie próbowały bezskutecznie zająć stolicę państwa joannitów – Rodos.