Whakamoke heru

Whakamoke heru
Hormiga et Scharff, 2020
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	Araneomorphae
Rodzina	Malkaridae
Podrodzina	Tingotinginae
Rodzaj	Whakamoke
Gatunek	Whakamoke heru

Whakamoke heru – gatunek pająka z rodziny Malkaridae i podrodziny Tingotinginae. Występuje endemicznie na Nowej Zelandii.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2020 roku przez Gustava Hormigę i Nikolaja Scharffa na łamach Invertebrate Systematics w ramach rewizji taksonomicznej nowozelandzkich Malkaridae. Jako miejsce typowe wskazano Queen Charlotte Sound w rezerwacie Iwituaroa. Epitet gatunkowy oznacza w języku maoryskim „grzebień” i odnosi się do układu kolców na pierwszej parze odnóży tych pająków.

Morfologia

Samice osiągają od 3,81 do 5,03 mm, a samce od 3,02 do 3,47 mm długości ciała. Prosoma jest ciemnobrązowa, w widoku bocznym prostokątna, pozbawiona podziału na część głowową i tułowiową. U samic prosoma ma od 1,57 do 1,88 mm długości i od 1,25 do 1,41 mm szerokości, zaś u samców od 1,3 do 1,67 mm długości i od 1,06 do 1,29 m szerokości. Jamka karapaksu wykształcona jest w postaci podłużnej linii u samca osiągającej niemal 1/6, a u samicy prawie 1/8 jego długości. Wszystkie oczy oddalone są od siebie na odległości mniejsze niż ich średnice. Oczy środkowych par rozstawione są na planie czworokąta o przedniej i tylnej krawędzi tak samo szerokich. Wysokość nadustka jest od 3,6 do 3,7 raza większa od średnicy oczu pary przednio-środkowej. Szczękoczułki mają dwa zęby na krawędzi przedniej, dwa zęby na krawędzi tylnej i niewielką nabrzmiałość w części nasadowej od strony przedniej. Sternum jest tarczowate. Odnóża pierwszej pary mają uda od 1,5 do 1,9 raza dłuższe od karapaksu. Opistosoma (odwłok) ma ciemnobrązowe, silnie zesklerotyzowane skutum i brązowe dyski ze szczecinkami.

Nogogłaszczki samca mają dłuższe niż szerokie, pozbawione wyrostków i apofiz cymbium, szeroką nasadę i wklęśniętą tylną krawędź falistego paracymbium, najszerszy u nasady i szpatułkowaty u szczytu embolus okrążający połowę tegulum oraz zakrywający ¾ długości embolusa wyrostek sierpowaty konduktora. Samica ma epigynum szersze niż dłuższe, zaopatrzone w odwrotnie sercowatą i słabo zesklerotyzowaną przegrodę środkową. Krótkie przewody kopulacyjne prowadzą do kulistych zbiorników nasiennych o kolczastych wnętrzach, z których przewody zapładniające wychodzą ogonowo.

Ekologia i występowanie

Pająk ten zasiedla lasy liściaste, w tym zdominowane przez bukany, oraz namorzyny. Prowadzi skryty tryb życia. Bytuje w ściółce i pod butwiejącymi kłodami.

Gatunek ten występuje endemicznie na Nowej Zelandii. Na Wyspie Południowej jest szeroko rozprzestrzeniony, zaś na Wyspie Północnej ograniczony do regionu Wellington na jej południowym skraju.