Vostok
Wyspa Vostok | |
Państwo | |
---|---|
Akwen | |
Archipelag | |
Powierzchnia |
0,3 km² |
Populacja • liczba ludności |
|
Położenie na mapie Kiribati | |
10°03′47″S 152°18′40″W/-10,063056 -152,311111 | |
Położenie wyspy na mapie Kiribati |
Vostok (ang. Vostok Island) – niezamieszkany atol na Oceanie Spokojnym, w archipelagu Line Islands, należący do Kiribati[1].
Wyspa ma kształt zbliżony do trójkąta, otoczona jest przez rafę przybrzeżną o szerokości do 100 m[2]. Powierzchnia wyspy wynosi około 0,3 km². Wysokość nie przekracza 5 m n.p.m.[1]. Od najbliższej wyspy Flint oddalona jest o około 140 km[2].
Wyspę 3 sierpnia 1820 roku odkrył rosyjski badacz Fabian Gottlieb von Bellingshausen, który nadał jej nazwę na cześć swojego okrętu „Wostok”[1][2]. W kolejnych latach wyspa dostrzeżona została przez kilka amerykańskich wypraw wielorybniczych. Ich uczestnicy, przekonani, że dotarli do niej pierwsi, nadali jej nazwy Stavers Island, Reaper Island, Leavitts Islands i Anne Island[3][2]. W 1860 roku na mocy ustawy o wyspach z guanem roszczenie do wyspy ogłosiły Stany Zjednoczone, a w 1873 roku podobne roszczenie wysunęła Wielka Brytania. W 1972 roku wyspa włączona została w skład brytyjskiej kolonii Wyspy Gilberta i Lagunowe, a w 1979 roku stała się częścią niepodległego państwa Kiribati. W tym samym roku objęta ochroną jako rezerwat przyrody[1].
Na wyspie znajduje się jeden z najmniej naruszonych przez człowieka ekosystemów na Oceanie Spokojnym. W przeciwieństwie do okolicznych wysp nie została zasiedlona przez Polinezyjczyków, a w XIX wieku nie podjęto na niej eksploatacji wartościowych wówczas złóż guana. Pierwsze odnotowane lądowanie człowieka na wyspie miało miejsce w 1879 roku, kiedy to rozbił się tu brytyjski statek „Tokatea”. Rozbitkowie wkrótce opuścili wyspę, udając się na Tahiti[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c d Vostok Island, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-01-05] (ang.).
- ↑ a b c d e Vostok Island's History Is Yet To Be Made. „Pacific Islands Monthly”. 37 (9), s. 86-87, 1966-01-01. (ang.).
- ↑ A. G. Findlay: A Directory for the Navigation of the Pacific Ocean. Cambridge University Press, 2013, s. 896. (ang.).