UGM-109/RGM-109 Tomahawk
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent | |
| Odmiany |
UGM-109, RGM-109 |
| Użycie bojowe | |
| Wymiary | |
| Długość |
6,25 metra |
| Średnica |
0,52 metrów |
| Masa |
1452 kg |
| Rozpiętość |
2,62 metrów |
| Parametry techniczne | |
| Napęd |
startowy: rakietowy (paliwo stałe) |
| Zasięg |
450–2500 km (wersje) |
| Naprowadzanie |
bezwładnościowe i TERCOM |
| Parametry użytkowe | |
| Celność |
CEP: 10 metrów |
| Głowica | |
UGM-109/RGM-109 Tomahawk – zaliczany do broni precyzyjnego rażenia amerykański pocisk manewrujący przeznaczony do odpalania z wyrzutni umieszczonych w okrętach podwodnych (UGM-109) i nawodnych (RGM-109), w obu przypadkach określany także jako Tomahawk SLCM (Submarine Launched Cruise Missile i Ship Launched Cruise Missile). Pociski tego typu przenosić mogą głowice jądrowe, odłamkowo-burzące, elektromagnetyczne oraz kasetowe, w celu atakowania celów lądowych lub nawodnych.
Rozwój
[edytuj | edytuj kod]Rozwój morskiego pocisku samosterującego rozpoczął się w 1972 roku, kiedy program marynarki Stanów Zjednoczonych zmierzał do zapewnienia flocie pocisków manewrujących dla okrętów nawodnych i podwodnych, w wariantach przeznaczonych do ataku na jednostki nawodne przeciwnika, oraz cele lądowe. Pierwsze podwodne testowe odpalenie pocisku miało miejsce w 1978 roku, wtedy też General Dynamics otrzymał kontrakt na opracowanie i rozwój systemu.
Oryginalnie zaplanowane trzy wersje pocisku, odpalane z okrętów nawodnych oraz podwodnych:
- UGM-109A TLAM-N (Tomahawk Land Attack Missile – Nuclear);
- UGM-109B TASM (Tomahawk Anti-Ship Missile);
- UGM-109C TLAM-C (Tomahawk Land Attack Missile – Conventional) z głowicą konwencjonalną.
Czwarta wersja – UGM-109D TLAM-D – z konwencjonalną głowicą wyposażoną w subamunicję, weszła do służby w 1989 roku.
Pierwsze pociski odpalane z okrętów nawodnych, które weszły do służby w US Navy w 1983 roku na pokładzie pancernika USS „New Jersey” (BB-62)[1], znane były jako BGM-109 Tomahawk. Jednak trzy lata później dokonano podziału klasyfikacyjnego tych pocisków na odpalane z okrętów nawodnych RGM-109 oraz UGM-109 odpalane z zanurzonych okrętów podwodnych.
W 2012 roku siły zbrojne USA zamówiły kolejną partię 252 pocisków wersji Block IV, za 254,6 mln USD, w tym 120 dla okrętów podwodnych[2].
W 2024 roku, Australia zdecydowała o zakupie zapasu 220 taktycznych pocisków manewrujących Tomahawk[3], które mają służyć m.in. na niszczycielach rakietowych typu Hobart oraz planowanych atomowych okrętach podwodnych typu Virginia.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]- Inne pociski rakietowe o podobnych możliwościach z podobnego okresu
- Missile de Croisière Naval, francuski pocisk manewrujący dalekiego zasięgu
- Kalibr, rosyjski pocisk manewrujący dalekiego zasięgu
- CJ-10, chiński pocisk manewrujący dalekiego zasięgu
- Nirbhay, indyjski pocisk manewrujący dalekiego zasięgu
- Babur, pakistański pocisk manewrujący dalekiego zasięgu
- Hyunmoo-3, południowo-koreański pocisk manewrujący dalekiego zasięgu
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Kenneth P. Werrell: The evolution of the cruise missile. Wyd. drugie. Washington, D.C: Air University, Air University Press, s. 192–193. OCLC 12022079.
- ↑ Informacje. „Raport – Wojsko Technika Obronność”. Nr 01/2013, s. 66. Agencja Lotnicza Altair. ISSN 1429-270x.
- ↑ Australia to pursue nuclear-powered submarines through new trilateral enhanced security partnership - Prime Minister of Australia, 2021