Trasa Niestachowska
Data otwarcia |
Lata 80.[1] |
---|---|
Długość |
3,4 km |
Jednostki pomocnicze Poznania | |
Mapa | |
Zdjęcie | |
Trasa Niestachowska (tutaj jako ulica Wincentego Witosa) w rejonie Bonina, widok w kierunku południowym. (2014) | |
Trasa Niestachowska – potoczna nazwa ciągu dwujezdniowych ulic w Poznaniu.
Charakterystyka
[edytuj | edytuj kod]Na Trasę Niestachowską składają się ulice: Żeromskiego, Niestachowska i Witosa od ul. Dąbrowskiego do Ronda Obornickiego. W kierunku południowym przedłużeniem Trasy Niestachowskiej są dwujezdniowe ul. Przybyszewskiego i ul. Reymonta oddane do użytku w 1964[2]. Trasa (od południa) przebiega na terenie wschodniej części Ogrodów, następnie przecina Niestachów, Bonin i Winiary. Przy Trasie znajdują się m.in. VII Liceum Ogólnokształcące, Ogród Dendrologiczny, niektóre zabudowania Uniwersytetu Przyrodniczego i pozostałości po kolei szklarniowej tej uczelni. Nad Trasą Niestachowską przebiega wiaduktem linia kolejowa z Poznania do Piły i Szczecina, a także ul. Wojska Polskiego, Aleje Solidarności i ul. Juraszów (wszystkie wiaduktami). Pod Trasą Niestachowską (na wysokości Parku Sołackiego) przechodzi ul. Warmińska. Pod trasą przepływają następujące cieki wodne: Seganka, Bogdanka i Wierzbak (wszystkie na tym odcinku skanalizowane). W rejonie Bonina istnieje także kładka dla pieszych i duży ekran akustyczny. Tworzy ona ponadto fragment II ramy komunikacyjnej Poznania. Do 19 grudnia 2014 r. trasa była fragmentem drogi krajowej nr 11, która obecnie omija miasto Zachodnią Obwodnicą[3]. Od 1 stycznia 2016 znajduje się w ciągu drogi wojewódzkiej nr 433[4].
Trasę oddano do ruchu w latach 80.[1], fragment stanowiący ulicę Wincentego Witosa wytyczono 2 czerwca 1981 roku[5]. Tego samego dnia odcinek ten otrzymał obecną nazwę[5].
Projektantami trasy byli inż. Jerzy Michalski (ówczesny kierownik Wojewódzkiej Pracowni Inżynierii Ruchu), inż. Wojciech Szkudlarz (Biuro Projektów Budownictwa Komunalnego w Poznaniu) oraz Bogusław Podbiera. Założyli oni istnienie barier dźwiękochłonnych na całej długości trasy (zrealizowano tylko fragment w rejonie Bonina), a także płytki chodnikowej za krawężnikami od zewnątrz i w pasie rozdziału (nie zrealizowano). Okrojenie projektu przez inwestora motywowane było brakiem środków finansowych[6].
Komunikacja miejska
[edytuj | edytuj kod]Trasą Niestachowską przebiegają linie autobusowe na zlecenie poznańskiego Zarządu Transportu Miejskiego, obsługiwane przez MPK Poznań:
- dzienne[7]
- 182 Górczyn – Osiedle Wichrowe Wzgórze
- 191 Osiedle Kopernika – Osiedle Jana III Sobieskiego
- 193 Górczyn – Osiedle Jana III Sobieskiego
- 195 Ogrody – Kiekrz
- nocne[8]
- 216 Literacka – Poznań Główny
- 226 Literacka – Poznań Główny (odwrotny kierunek wobec linii 216)
W latach 60. powstał projekt trasy tramwajowej na Piątkowo w ciągu dzisiejszej ulicy Niestachowskiej i Witosa. Planu nigdy nie zrealizowano, projektanci Trasy Niestachowskiej nie przewidzieli na niej linii tramwajowej[9].
Ciekawostka
[edytuj | edytuj kod]Pobocza Trasy Niestachowskiej zasiedla, lubiący otwarte, trawiaste przestrzenie, nornik zwyczajny (Microtus arvalis)[10].
Opisane obiekty
[edytuj | edytuj kod]Od północy:
- pętla tramwajowa Piątkowska,
- Szpital Wojewódzki,
- Szpital MSWiA,
- Osiedle Winiary,
- Wierzbak (ciek),
- biblioteka Uniwersytetu Przyrodniczego,
- Bonin,
- Kolegium Rungego,
- Kolej szklarniowa Akademii Rolniczej w Poznaniu (nieistniejąca),
- Ogród farmakognostyczny,
- Kolegium Cieszkowskich,
- Ogród Dendrologiczny Uniwersytetu Przyrodniczego,
- Sołacz,
- Park Sołacki,
- Bogdanka,
- Niestachów,
- baseny pływackie zaprojektowane przez Mariana Spychalskiego,
- wiadukty kolejowe (linie nr 354 i 351),
- Seganka,
- VII LO im. Dąbrówki.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Uwagi
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Zarząd Dróg Miejskich w Poznaniu: Historia ZDM. [dostęp 2020-03-28]. (pol.).
- ↑ Sprawozdania. XX Sesja Miejskiej Rady Narodowej (absolutoryjna), w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/1988, s.162, ISSN 0137-3552
- ↑ Ostatni odcinek zachodniej obwodnicy Poznania oddany do ruchu :: Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad - Serwis informacyjny. Generalna Dyrekcja Dróg Krajowych i Autostrad, 19-12-2014. [dostęp 2014-12-19]. (pol.).
- ↑ Zarządzenie nr 61 Generalnego Dyrektora Dróg Krajowych i Autostrad z dnia 23 grudnia 2015 r. zmieniające zarządzenie w sprawie nadania numerów drogom wojewódzkim. GDDKiA. [dostęp 2016-01-05]. (pol.).
- ↑ a b „Kronika Miasta Poznania”, nr 3-4/1984, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 1984, s. 63
- ↑ Wojciech Szkudlarz, Gdzie będzie jutro katastrofa, w: Poznaniak, nr 9/1991, s. 2
- ↑ Zarząd Transportu Miejskiego: Mapa sieci połączeń ZTM Poznań. ztm.poznan.pl, 2021-08-02. [dostęp 2021-08-19]. (pol. • ang.).
- ↑ Zarząd Transportu Miejskiego: Mapa sieci połączeń nocnych ZTM Poznań. ztm.poznan.pl, 2021-08-02. [dostęp 2021-08-19]. (pol. • ang.).
- ↑ Piotr Dutkiewicz: Tramwaje w Poznaniu. Wyd. 1. Poznań: KOLPRESS, 2005, s. 81. ISBN 839207841-1.
- ↑ Jan Śmiełowski, Radosław Dzięciołowski, Drobne i duże ssaki, w: Kronika Miasta Poznania, nr 3/2002, Wydawnictwo Miejskie, Poznań, 2002, s.187, ISSN 0137-3552
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Poznań – plan miasta i okolic 1:20.000, Wydawnictwo Pietruska & Mierkiewicz, Poznań, 2004, ISBN 83-87157-01-5
- Włodzimierz Łęcki, Piotr Maluśkiewicz, Poznań od A do Z, KAW, Poznań, 1986, ISBN 83-03-01260-6