Przejdź do zawartości

Titan IV

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Titan 4B/Centaur z sondą Cassini na stanowisku startowym 40, Przylądek Canaveral
Titan IV-A
Titan 4A
Rodzina rakiet nośnych Titan
Ilustracja
Pierwszy lot rakiety Titan IVA
Producent

Lockheed Martin Space Systems

Koszt wystrzelenia

400 mln USD

Data pierwszego startu

14 czerwca 1989

Data ostatniego startu

12 sierpnia 1998

Statystyki
Wszystkie starty

22

Udane starty

20 (91%)

Nieudane starty

2

Zdolność wynoszenia

17 700 kg na LEO, 6350 kg na GTO

Siła ciągu przy starcie

12 821,0 kN

Wymiary
Długość

51 m

Średnica

4,33 m

Masa całkowita

886 420 kg

Stopnie rakiety
Stopień 0.

2x UA1207

Stopień 1.

1x T-IV-1

Stopień 2.

1x T-IV-2

Stopień 3.

Centaur G (opcjonalny)

Stopień 4.

1x IUS (jako 3. człon, opcjonalny)

Titan IV-B
Titan 4B
Rodzina rakiet nośnych Titan
ilustracja
Producent

Lockheed Martin

Koszt wystrzelenia

432 mln USD

Data pierwszego startu

23 lutego 1997

Data ostatniego startu

19 października 2005

Statystyki
Wszystkie starty

17

Udane starty

15 (88%)

Nieudane starty

2

Zdolność wynoszenia

21 680 kg na LEO, 5760 kg na GTO

Siła ciągu przy starcie

13 693,8 kN

Wymiary
Długość

44,0 m

Średnica

3,05 m

Masa całkowita

943 050 kg

Stopnie rakiety
Stopień 0.

2x USRM

Stopień 1.

1x T-IV-1

Stopień 2.

1x T-IV-2

Stopień 3.

1x Centaur G (opcjonalnie)

Stopień 4.

1x IUS (jako 3. człon, opcjonalny)

Titan IV (włączając IVA i IVB) – model rakiety nośnej, która była używana przez US Air Force. Pierwszy start tej rakiety nastąpił 14 czerwca 1989 r., ostatni start odbył się 19 października 2005 r.

Rakiety Titan IV wynosiły na orbitę satelity wojskowe, ale za pomocą tej rakiety została też wystrzelona sonda kosmiczna Cassini-Huygens z misją na Saturna[1]. Łącznie rakiety tego typu startowały 39 razy, cztery starty zakończyły się niepowodzeniem[1].

Osiągi tej rakiety można porównać z obecnie używanymi rakietami Delta IV Heavy i Atlas V.

Istniały dwie główne odmiany – Titan IVA i Titan IVB różniące się rodzajem użytych członów wspomagających (dopalaczy). Oprócz tego każda z tych odmian miała swoje warianty – dwustopniowe, trójstopniowe (z dodanym członem górnym Centaur) lub czterostopniowe (w tym przypadku członem górnym był dwustopniowy Inertial Upper Stage)[1].

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Gunter Krebs: Titan-4. [w:] Gunter's Space Page [on-line]. [dostęp 2017-06-20]. (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Mark Wade: Titan 4B. Encyclopedia Astronautica. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-07)]. (ang.).
  • Mark Wade: Titan 4. Encyclopedia Astronautica. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-07-06)]. (ang.).