Przejdź do zawartości

Tian

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tian
Nazwa chińska
Pismo uproszczone

Pismo tradycyjne

Hanyu pinyin

Tiān

Wade-Giles

T’ien

Tian – jedno z najważniejszych pojęć chińskiej mitologii, filozofii i kosmogonii.

Słowo Tiān oznacza Niebiosa, Niebo, Bóg, Bogowie. W chińskiej filozofii Niebo było pierwiastkiem męskim, symbolizującym yang, w opozycji do symbolizującej yin Ziemi. W tradycyjnej chińskiej religii Niebo postrzegane było jako mieszkanie bogów. Niebo było także postrzegane jako osobowy, najwyższy bóg, czczony pod imieniem Shangdi. Niebiosa otoczone były w Chinach wielkim szacunkiem, upersonifikowane stanowiły stwórcę wszechrzeczy.

Kult Niebios był w Chinach kultem państwowym. Ofiary Niebu mógł składać tylko cesarz, będący Synem Niebios, potrzebujący ich mandatu, aby rządzić.

Wyrażenie tianxia (to, co jest pod niebem) jest synonimem Chin.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wolfram Eberhard: Symbole chińskie. Słownik. Kraków: Wyd. Universitas, 2007. ISBN 97883-242-0766-4.