Tadeusz Matysek

Tadeusz Matysek
	; ppłk Tadeusz Matysek
	podpułkownik
Data i miejsce urodzenia	17 września 1891 ; Stróże Wyżne
Data i miejsce śmierci	27 września 1944 ; Dössel
	Przebieg służby
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Jednostki	Dowództwo Okręgu Korpusu nr IV w Łodzi
Stanowiska	sędzia wojskowy, Szef WSO IV
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; Kampania wrześniowa
	Odznaczenia

Tadeusz Józef Matysek (ur. 17 września 1891 w Stróżach Wyżnych, zm. 27 września 1944 w Dössel) – doktor obojga praw (doctor utriusque iuris), podpułkownik audytor Wojska Polskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie Antoniego i Zofii z Drescherów; rodzina matki wywodziła się niemieckich kupców osiadłych w Krakowie. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Wiedeńskiego. Po studiach pełnił służbę w armii austro-węgierskiej. Został ranny w czasie I wojny światowej. Od 1918 służył w Wojsku Polskim. 1 listopada 1923 roku, jako kapitan rezerwy zatrzymany w służbie czynnej został odkomenderowany na trzy miesiące z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VIII w Grudziądzu do Wojskowego Sądu Rejonowego w Katowicach^[1].

W tym okresie Matysek wszedł w osobisty konflikt z Józefem Piłsudskim. Piłsudski próbował wpłynąć na toczące się postępowanie sądowe, w którym oskarżony był jego znajomy. Matysek stanowczo odmówił Piłsudskiemu i wydał wyrok nie po myśli marszałka. W rezultacie zablokował sobie karierę^{[potrzebny przypis]}.

Z dniem 15 stycznia 1926 roku został przeniesiony z Wojskowego Sądu Okręgowego Nr VIII do Prokuratury przy WSO Nr VIII na stanowisko podprokuratora^[2]^[3]. 11 grudnia 1931 roku Prezydent RP mianował go prokuratorem przy wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł z WSO Nr VIII do Prokuratury przy WSO Nr VIII na stanowisko prokuratora^[4]. 12 marca 1933 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z 1 stycznia 1933 roku i 3. lokatą w korpusie oficerów sądowych^[5]. 31 sierpnia 1935 roku Prezydent RP zwolnił go ze stanowiska prokuratora przy wojskowych sądach okręgowych i mianował sędzią orzekającym w wojskowych sądach okręgowych, a minister spraw wojskowych przeniósł go do Wojskowego Sądu Okręgowego Nr IV w Łodzi na stanowisko szefa sądu^[6]. Na tym stanowisku pełnił służbę do 18 września 1939 roku^[7].

Walczył w kampanii wrześniowej. Wzięty do niewoli niemieckiej. Jako oficer został początkowo umieszczony w Oflagu IV C w Colditz, a następnie przeniesiony do Oflagu VI B w Dössel.

Zginął 27 września 1944^[8] wraz z 89 współtowarzyszami podczas zbombardowania przez lotnictwo brytyjskie baraków oflagu. Choć celem brytyjskiego ataku była stacja kolejowa w Nörde, piloci RAF-u omyłkowo zrzucili jedną bombę na obóz^[9]. Pochowany został na miejscowym cmentarzu^[10].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (10 listopada 1938)^[11]
Złoty Krzyż Zasługi (10 listopada 1928)^[12]
Srebrny Krzyż Zasługi
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Życie prywatne

12 stycznia 1913 roku w kościele św. Mikołaja we Lwowie wziął ślub z Izabelą Burke (1879–1971), córką Michała i Eugenii z Zarzyckich h. Nowina. Izabela od strony ojca pochodziła ze starego irlandzkiego-normandzkiego rodu Burke, który po przegranej wojnie dwóch królów na mocy Traktatu z Limerick w 1691 roku opuścił wyspę.

Irlandczycy przez kolejne stulecia służyli na kontynencie w armiach państw katolickich. Irlandzka historiografia określa ich mianem dzikich gęsi. Burke wyemigrowali do Hiszpanii, a następnie stamtąd jej część do Austrii.

Izabela dorastała w Zbarażu, gdzie znajdowała się przez pewien czas pod opieką wujostwa - braci Niementowskich. Następnie wyjechała do Wiednia; tam poznała przyszłego męża. Mieli troje dzieci: Marię (1919–1998) oraz bliźniaków: Zygmunta (zmarł w wieku dziecięcym) i Stanisława (1921–2002).

Zobacz też

Przypisy

↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 755.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 8 z 6 lutego 1926 roku, s. 3, 7.
↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 694.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 220, 242.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 46.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 93, 100.
↑ Szurlej 1939 ↓, s. 3.
↑ Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką. [dostęp 2011-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-23)].
↑ Tadeusz Kryska-Karski, Straty Korpusu Oficerskiego 1939–1945
↑ Strona cmentarza w Dössel. [dostęp 2011-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-13)].
↑ M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie wojskowej”.
↑ M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2018-03-22].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Szymon Datner, Tragedia w Doessel. Ucieczki z niewoli niemieckiej 1939–1945 ciąg dalszy, Warszawa 1970.
Juliusz Pollack, Jeńcy polscy w hitlerowskiej niewoli, Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1986.
Tadeusz Kryska-Karski, Straty Korpusu Oficerskiego 1939–1945, Polska Fundacja Kulturalna, Londyn 1996.
Witold Jarno, Okręg Korpusu Wojska Polskiego nr IV Łódź 1918–1939, Instytut Historii Uniwersytetu Łódzkiego, Katedra Historii Polski Współczesnej, Wydawnictwo „Ibidem”, Łódź 2001, ISBN 83-88679-10-4.
Miesięcznik Jeńcy wojenni w niewoli Wermachtu nr 12/1988. Centralne Muzeum Jeńców Wojennych w Łambinowicach-Opolu.
Stanisław Szurlej: Pismo l.dz. 42/tjn./39/Sąd. szefa Sądownictwa Wojskowego MSWojsk. do szefa Biura Rejestracyjnego MSWojsk. w sprawie obsady personalnej wszystkich szczebli kierownictwa od początku roku 1935 do września 1939 r. z wyjątkiem sądów polowych, których obsada była dokonywana przez Biuro Personalne MSWojsk.. [w:] B.I. 12j [on-line]. IPMS, 1939-12-13. [dostęp 2018-09-08].

Linki zewnętrzne

Fotografie Oflagu VIB w Dössel. warburg.net. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-29)].
Strona poświęcona cmentarzowi w Dössel

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_71_z_13_listopada_1923_roku,_s._755-1] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 71 z 13 listopada 1923 roku, s. 755.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Dodatek_do_Nr_8_z_6_lutego_1926_roku,_s._3,_7-2] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Dodatek do Nr 8 z 6 lutego 1926 roku, s. 3, 7.

[CITEREFRocznik_Oficerski1928694-3] Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 694.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_6_z_23_marca_1932_roku,_s._220,_242-4] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 23 marca 1932 roku, s. 220, 242.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_3_z_14_marca_1933_roku,_s._46-5] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 3 z 14 marca 1933 roku, s. 46.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_11_z_31_sierpnia_1935_roku,_s._93,_100-6] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 31 sierpnia 1935 roku, s. 93, 100.

[CITEREFSzurlej19393-7] Szurlej 1939 ↓, s. 3.

[8] Straty osobowe i ofiary represji pod okupacją niemiecką. [dostęp 2011-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-01-23)].

[9] Tadeusz Kryska-Karski, Straty Korpusu Oficerskiego 1939–1945

[10] Strona cmentarza w Dössel. [dostęp 2011-02-19]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-13)].

[11] M.P. z 1938 r. nr 258, poz. 592 „za zasługi w służbie wojskowej”.

[12] M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]