Przejdź do zawartości

T-44

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
T-44
Ilustracja
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR

Producent

Fabryka nr 75, Charków

Typ pojazdu

czołg średni

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

4 (dowódca, kierowca, celowniczy, ładowniczy)

Historia
Prototypy

1943

Produkcja

1944–1947

Wycofanie

lata 80. XX w.

Egzemplarze

1831 szt.

Dane techniczne
Silnik

wysokoprężny, 4-suwowy, 12-cylindrowy widlasty W-44 o mocy 500 KM przy 1800 obr./min

Transmisja

mechaniczna

Poj. zb. paliwa

500 l oleju napędowego (główne)
150 l (dodatkowe)

Pancerz

kadłub spawany z płyt walcowanych, wieża odlewana, 30–120 mm

Długość

7,65 m
6,07 m (kadłuba)

Szerokość

3,1–3,18 m

Wysokość

2,40 m

Prześwit

0,42 m

Masa

31,8 t

Osiągi
Prędkość

51,6 km/h

Zasięg pojazdu

235–300 km (po drodze)

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

1,3 m

Rowy (szer.)

2,5 m

Ściany (wys.)

0,73 m

Kąt podjazdu

30–32°

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x armata wz. 1943 ZIS-S-53 kal. 85 mm
2 x czkm DTM kal. 7,62 mm
Użytkownicy
Armia Radziecka

T-44czołg średni konstrukcji radzieckiej z okresu II wojny światowej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Radzieccy konstruktorzy sprzętu pancernego doskonale zdawali sobie sprawę z niedostatków podstawowego radzieckiego czołgu II wojny światowej T-34. Przez cały okres wojny trwały prace nad jego następcą. W końcu 1943 roku na osobisty rozkaz Stalina, biuro konstrukcyjne fabryki nr 183 przystąpiło do prac nad czołgiem noszącym początkowo oznaczenie „Obiekt 136”. Został on później przemianowany na T-44. Szefem biura konstrukcyjnego był A.A. Morozow[1]. W jego konstrukcji wykorzystano doświadczenia z produkcji i użycia, a także wiele zespołów z T-34/85. Wprowadzono też istotne zmiany. Czołg miał zupełnie nowy kadłub, zawieszenie, silnik, układ transmisyjny. Bardzo istotną zmianą było usytuowanie silnika. Zamiast wzdłuż jak we wszystkich poprzednich czołgach radzieckich i zagranicznych ustawiono go w poprzek kadłuba. Miało to rewolucyjne skutki dla sposobu projektowania następców T-44 (m.in. T-54, T-55). Takie usytuowanie silnika radykalnie zmieniło kształt kadłuba, był niższy (o 300 mm) i szerszy (o 180 mm) niż ten w T-34. Usunięto stanowisko strzelca-radiotelegrafisty, więc załoga uległa zmniejszeniu do 4 osób[1]. Czołg T-44 przyjęto do produkcji i uzbrojenia w lipcu 1944 roku. Produkcję zlecono Fabryce nr 75 w Charkowie. Do końca 1944 roku wyprodukowano 25 wozów, a w 1945 roku 880 sztuk. Produkcja była kontynuowana do maja 1947, kiedy został zastąpiony na liniach produkcyjnych przez czołg podstawowy T-54. Czołgi T-44 były modyfikowane w latach 60. XX. Otrzymały wtedy oznaczenie T-44M. Powstała też wersja z armatą D-10T kal. 100 mm oznaczona jako T-44S[1].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

Pierwsze jednostki liniowe, uzbrojone w czołgi T-44, osiągnęły gotowość bojową w czerwcu 1945. Po raz pierwszy zostały zastosowane bojowo w czasie zbrojnej interwencji na Węgrzech w 1956 roku. Pojazdy pozostawały w uzbrojeniu Armii Radzieckiej do lat 80. XX w. W ostatnim okresie występowały one głównie w jednostkach szkolnych. Wiele wycofanych czołgów T-44, a czasem wyłącznie ich wieże, wykorzystano w budowie fortyfikacji granicznych. Broniły one Moskwy oraz granicy z Chińską Republiką Ludową. W latach 60. i 70. XX w., bliżej nieznana liczba czołgów (podobno nawet kilkadziesiąt) została przekazana wytwórni filmowej Mosfilm. Na ich bazie wykonywano jeżdżące makiety czołgów niemieckich, wykorzystywane w filmach wojennych.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Andrzej Zasieczny: Czołgi II wojny światowej. Warszawa: Almapress, 2005, s. 145–146. ISBN 83-7020-325-6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]