Szkoła Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie | |
| Rozformowanie | |
| Tradycje | |
| Rodowód |
Centralna Szkoła Podoficerów |
| Dowódcy | |
| Ostatni |
ppłk Wilhelm Popelka |
| Organizacja | |
| Dyslokacja | |
| Rodzaj sił zbrojnych | |
| Rodzaj wojsk | |
| Podległość | |
Szkoła Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2 – szkoła podoficerska piechoty Wojska Polskiego.
Historia szkoły
[edytuj | edytuj kod]31 sierpnia 1931 Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski rozkazał szefowi Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych przeformować, w terminie do 1 września 1931, Szkołę Podoficerów Zawodowych Piechoty stacjonującą w garnizonie Grudziądz, w Szkołę Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 2.
Szkoła została zorganizowana według etatu PS 10-50 skład osobowy Nr 37 „Organizacja pokojowa piechoty”:
- komenda szkoły
- kwatermistrzostwo
- pluton administracyjny
- 1 kompania szkolna małoletnich
- 2 kompania szkolna małoletnich
- 3 kompania szkolna małoletnich
- kadra kursu dla podoficerów zawodowych
Kompanie szkolne miały być rozwijane sukcesywnie począwszy od szkolnego 1931/1932, natomiast kadra kursu na specjalny rozkaz[1].
14 września 1931 naukę rozpoczęło 135 kandydatów przeniesionych ze Szkoły Podoficerów Piechoty Nr 1 w Koninie. W sierpniu 1932 szkoła została przeniesiona do garnizonu Śrem, gdzie zajęła koszary po Batalionie Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 7[2].
26 marca 1934 Minister Spraw Wojskowych, marszałek Polski Józef Piłsudski wprowadził odznakę pamiątkową dla absolwentów szkoły według wzoru zatwierdzonego trzy lata wcześniej dla szkoły konińskiej. Odznaki różniły się jedynie numerem szkoły[3]. Od szkolnego 1937/1938 uczelnia kształciła, w systemie dwuletnim, uczniów mających ukończone siedem klas szkoły powszechnej[4].
Szkoła była jednostką mobilizującą. W dniach 24-27 sierpnia 1939, w mobilizacji alarmowej, w grupie jednostek oznaczonych kolorem niebieskim, sformowała dwie kolumny taborowe parokonne nr 701 i 702 dla 14 DP. Z chwilą ogłoszenia mobilizacji powszechnej szkoła podlegała likwidacji[5].
Kadra i absolwenci szkoły
[edytuj | edytuj kod]- Komendanci
- mjr Franciszek Wielgut (1931-1932)
- ppłk Wilhelm Popelka (1932-1939)
- Oficerowie
- por. Leon Gnatowski
- por. / kpt. Ryszard Jagiełło
- Absolwenci
- Antoni Tomiczek (1933)
- Edmund Szamlewski (1934)
- Kazimierz Fuhrman (1935)
- Antoni Żubryd (1936)
- Antoni Nadolny (1936)
- Organizacja i obsada personalna w 1939
Pokojowa obsada personalna szkoły w marcu 1939[6][a]:
- komendant – ppłk Wilhelm Popelka
- adiutant – kpt. adm. (piech.) Włodzimierz Duda
- lekarz medycyny – kpt. lek. Franciszek Benendo
- zastępca komendanta ds. gospodarczych – kpt. adm. (piech.) Antoni Józef Lange
- oficer administracyjno-materiałowy – por. Antoni Sokół
- oficer gospodarczy – por. int. Franciszek Polak †1940 Katyń[8]
- dowódca 1 kompanii – kpt. Andrzej Ślęzak
- dowódca plutonu – kpt. Jan III Sikorski
- dowódca plutonu – por. Jan Julian Bonin
- dowódca plutonu – por. Leon Kucharski
- dowódca 2 kompanii – kpt. Klemens Piestrzyński
- dowódca plutonu – por. Stefan Sitkiewicz
- dowódca plutonu – por. Mieczysław Sidziński
- dowódca plutonu – por. Józef Zdrajkowski
- dowódca 3 kompanii – kpt. Stanisław Bieniaszkiewicz
- dowódca plutonu – kpt. Ryszard Jagiełło
- dowódca plutonu – por. Wincenty Maria Józef Tyra
- dowódca plutonu – chor. Albin Iberla
- dowódca 4 kompanii – kpt. Kamil Piotr Gudowski
- dowódca plutonu – kpt. piech. Jan Mieczysław Szczęsny †1940 Charków[9]
- dowódca plutonu – por. piech. Witold Borzdziłowski
- dowódca plutonu – por. Stanisław Kostka Kucharski
Uwagi
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Wykaz zawiera obsadę jednostki według stanu bezpośrednio przed rozpoczęciem mobilizacji pierwszych oddziałów Wojska Polskiego w dniu 23 marca 1939, ale już po przeprowadzeniu ostatnich awansów ogłoszonych z datą 19 marca 1939[7].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 27 z 31 sierpnia 1938, poz. 347.
- ↑ Kwitkowski 1992 ↓, s. 7.
- ↑ Dz. Rozk. MSWojsk. Nr 3 z 26 marca 1934, poz. 19.
- ↑ Kwitkowski 1992 ↓, s. 8.
- ↑ Rybka i Stepan 2010 ↓, s. 173, 850.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. 459–460.
- ↑ Rocznik oficerski 1939 ↓, s. VI.
- ↑ Księga Cmentarna Katynia 2000 ↓, s. 496.
- ↑ Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 532.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Dziennik Rozkazów Ministra Spraw Wojskowych 1931, 1934.
- Kazimierz Bar. Akta szkół wojskowych piechoty, kawalerii i artylerii z lat 1918—1939. „Biuletyn Wojskowej Służby Archiwalnej”. 3, 1973. Warszawa: Centralne Archiwum Wojskowe. ISSN 0137-5547.
- Jerzy Ciesielski, Zuzanna Gajowniczek, Grażyna Przytulska, Wanda Krystyna Roman, Zdzisław Sawicki, Robert Szczerkowski, Wanda Szumińska: Charków. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Jędrzej Tucholski (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2003. ISBN 83-916663-5-2.
- Jan Kiński, Helena Malanowska, Urszula Olech, Wacław Ryżewski, Janina Snitko-Rzeszut, Teresa Żach: Katyń. Księga Cmentarna Polskiego Cmentarza Wojennego. Marek Tarczyński (red.). Warszawa: Oficyna Wydawnicza RYTM, 2000. ISBN 83-905590-7-2.
- Aleksander Kwitkowski. Podoficerskie szkoły piechoty dla małoletnich w II Rzeczypospolitej. „Wojskowy Przegląd Historyczny”. 2 (140), s. 3-16, 1992. Warszawa: Wydawnictwo „Czasopisma Wojskowe”. ISSN 1640-6281.
- Stanisław Rutkowski: Zarys dziejów polskiego szkolnictwa wojskowego. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1970, seria: Biblioteka Wiedzy Wojskowej.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Najlepsza broń. Plan mobilizacyjny „W” i jego ewolucja. Warszawa: Oficyna Wydawnicza „Adiutor”, 2010. ISBN 978-83-86100-83-5.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. T. 29. Kraków: Fundacja Centrum Dokumentacji Czynu Niepodległościowego. Biblioteka Jagiellońska, 2006. ISBN 83-7188-899-6.