Syncom 1

Syncom 1
Inne nazwy	S00553
Indeks COSPAR	1963-004A
Zaangażowani	Hughes Space and Communications
Rakieta nośna	Thor Delta B
Miejsce startu	Cape Canaveral Air Force Station, USA
	Orbita (docelowa, początkowa)
Perygeum	34 392 km
Apogeum	36 739 km
Okres obiegu	1425,5 min
Nachylenie	33,3°
Mimośród	0,027975
	Czas trwania
Początek misji	14 lutego 1963 05:35:08 UTC
	Wymiary
Kształt	cylindryczny
Wymiary	0,71×0,39 m
Masa całkowita	pusty 39 kg; z paliwem 68 kg
	Multimedia w Wikimedia Commons

Syncom 1 (ang. synchronous communication satellite) – niedoszły pierwszy geostacjonarny satelita telekomunikacyjny; pierwszy z trzech w serii Syncom. Początkowe testy łączności na orbicie eliptycznej zakończyły się sukcesem. Kontakt z satelitą urwał się jednak podczas osiągania docelowej orbity geosynchronicznej. Nigdy nie udało się odzyskać kontaktu z satelitą.

Opis misji

Zadaniem misji było przetestowanie łączności prowadzonej poprzez satelitę umieszczonego na orbicie o okresie obiegu 24h, nachylonej pod kątem 30° w stosunku do równika. Po wystrzeleniu (14 lutego 1963) Syncoma na silnie eliptyczną orbitę pomyślnie przeprowadzono wstępne testy łączności z okrętem USNS „Kingsport”, znajdującym się u wybrzeży Nigerii. Około 5 godzin po starcie polecono włączyć silnik, który miał umieścić satelitę na końcowej orbicie geostacjonarnej. Po 20 sekundach, gdy manewr powinien zostać zakończony, nie można było skontaktować się ze statkiem. NASA uznała, że satelita musiał zostać wytrącony ze swojej osi obrotu w czasie uruchomienia silnika. Mimo dalszych prób, nie udało się nawiązać łączności. Obserwatorium Boyden w Republice Południowej Afryki, używając danych zebranych przez USNS Kingsport, dostrzegło satelitę Syncom 1 poprzez teleskop 1 marca 1963.

Ostatnie znane położenie (10 marca 1987) to 172,58°. Dryfował wówczas w tempie 2,429°/dzień w kierunku wschodnim.

Budowa i działanie

Skonstruowany przez Hughes Space and Communications Syncom 1 miał kształt walca o wymiarach 71 x 39 cm (64 cm wraz z dyszą). Ze spodu cylindra wystawała dysza silnika satelity (ciąg 1000 funtów). Ze szczytu zaś wystawała antena do łączności z Ziemią. Cała boczna powierzchnia satelity pokryta była przez 3840 krzemowych ogniw słonecznych, dających moc 29 W. Ogniwa te ładowały akumulatory niklowo-kadmowe. Centralną część kadłuba zajmował silnik i zbiorniki paliwa; wokół nich rozmieszczono dwa zbiorniki nadtlenku wodoru (dla 2 silniczków kontrolujących pozycję satelity) i dwa zbiornik azotu (dla 2 silniczków kontrolujących ruch obrotowy statku).

Syncom przenosił dwa (w tym jeden zapasowy) aktywne przekaźniki z translacją częstotliwości (z 7,36 GHz na 1,815 GHz). Przekaźniki mogły transmitować jedną dwukierunkową rozmowę telefoniczną lub 16 jednokierunkowych połączyć teletekstowych. Wybór odbiornika i nadajnika był sterowany z Ziemi. Jeden odbiornik miał pasmo 13 MHz, dla transmisji TV, a drugi miał pasmo 5 MHz.

Do przesyłania telemetrii i komend używano czterech anten biczowych.

Bibliografia

Linki zewnętrzne

The Stay-Putnik – obszerny artykuł popularnonaukowy o misji Syncom 1 (ang.)