Przejdź do zawartości

Symcha Rotem

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Symcha Rotem
Szymon Rathajzer
Kazik
Ilustracja
Symcha Rotem
Data i miejsce urodzenia

10 lutego 1925
Warszawa

Data i miejsce śmierci

22 grudnia 2018
Jerozolima

Przebieg służby
Siły zbrojne

Żydowska Organizacja Bojowa
Armia Ludowa

Stanowiska

łącznik

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa:

Odznaczenia
Krzyż Wielki Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Oficerski Orderu Zasługi RP Złoty Medal Wojska Polskiego
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Symcha Rotem, ps. „Kazik” w Muzeum Historii Żydów Polskich POLIN

Symcha Rotem, ps. „Kazik” (hebr. שמחה רותם; ur. 10 lutego 1925 w Warszawie[1] jako Szymon Ratajzer[2], zm. 22 grudnia 2018 w Jerozolimie[3]) – polsko-żydowski działacz ruchu oporu w czasie II wojny światowej, uczestnik powstania w getcie warszawskim, łącznik Żydowskiej Organizacji Bojowej (ŻOB) po aryjskiej stronie Warszawy.

Od 2008 Honorowy Obywatel miasta stołecznego Warszawy.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się na warszawskim Czerniakowie jako Szymon Ratajzer i był najmłodszy z czwórki rodzeństwa. Matka pochodziła ze spolonizowanej żydowskiej rodziny Mińskich i prowadziła mydlarnię, zaś wywodzący się z tradycyjnej rodziny chasydów ojciec przejął po swoim ojcu funkcję kantora w synagodze[4].

W czasie bombardowania Warszawy w 1939 zginął jego młodszy brat, a on sam został ranny. Rodzinę Ratajzerów przesiedlono do getta pod koniec 1942 roku, już po wielkiej akcji deportacyjnej[5]. Sam Szymon Ratajzer, który już wcześniej związał się z żydowskim ruchem oporu po stronie aryjskiej, przedostał się do getta w listopadzie 1942, by przemycić dokumenty. Pozostał na miejscu i wstąpił do Żydowskiej Organizacji Bojowej. Brał udział w akcjach ekspropriacyjnych, a także w zamachach na żydowskich kolaborantów. Ze względu na „aryjski” wygląd i władanie świetną polszczyzną z warszawskim akcentem, otrzymał pseudonim „Kazik”, przedstawiano go także jako członka polskiego podziemia. W tej roli kierował akcją uwolnienia więzionych przez żydowską policję działaczy podziemia w getcie[6].

Podczas powstania w getcie był członkiem grupy bojowej dowodzonej przez Hanocha Gutmana, która walczyła na terenie szopu szczotkarzy, a następnie w getcie centralnym. 1 maja 1943, na zlecenie Komendy Głównej ŻOB, wraz z Zygmuntem Frydrychem przedostał się tunelem, przekopanym przez Żydowski Związek Wojskowy pod ulicą Bonifraterską[7], na stronę aryjską, gdzie nawiązał kontakt z tamtejszym przedstawicielem ŻOB, Icchakiem Cukiermanem, w celu zorganizowania wyjścia bojowców z getta. Ponieważ Cukierman nie był w stanie zorganizować akcji przerzutu, „Kazik” przeprowadził akcję dzięki własnym kontaktom z komunistycznym podziemiem i warszawskim półświatkiem[8][9].

W nocy z 8 na 9 maja powrócił kanałami do getta. 9 maja wraz z polskimi pracownikami wodociągów miejskich zorganizował przeprowadzenie kanałami na aryjską stronę grupy ok. 30 bojowców, napotkanej w kanałach. 10 maja bojowcy zostali ewakuowani z kanałów włazem przy ulicy Prostej i przewiezieni podstawioną ciężarówką do lasu w Łomiankach pod Warszawą[10].

Uczestniczył w powstaniu warszawskim walcząc w oddziale Armii Ludowej na Starym Mieście[11]. Brał udział w wyprowadzaniu oddziałów powstańczych kanałami na Żoliborz[12]. W styczniu 1945 na zlecenie Armii Ludowej został wysłany do Lublina wraz z Ireną Golblum. Ich celem było nawiązanie kontaktu z Tymczasowym Rządem Polskim. Nie widząc możliwości współpracy z nowymi, komunistycznymi władzami, Ratajzer opuścił Polskę[13]. W Budapeszcie spotkał się z Abą Kownerem i przystąpił do spisku mającego na celu zemstę na Niemcach. W planach spiskowców było zatrucie wodociągów, lub zatrucie chleba w obozach, w których alianci osadzali zidentyfikowanych esesmanów. Spisek jednak został odkryty, a Kowner aresztowany. Akcja zatrucia chleba w Dachau, którą kierować miał „Kazik”, została odwołana[14].

W 1946 dotarł do Palestyny i zamieszkał w Jerozolimie. Wstąpił do żydowskiej organizacji samoobrony Hagana, a po powstaniu państwa Izrael w stopniu porucznika uczestniczył w I wojnie izraelsko-arabskiej. Walczył także w kolejnych konfliktach zbrojnych Izraela. Działał w związkach zawodowych, a także zorganizował sieć spółdzielczych sklepów spożywczych, w których wprowadził pierwsze w Izraelu kody kreskowe[15].

Po wojnie stał się jednym z organizatorów emigracji do Palestyny, gdzie sam dotarł w listopadzie 1946, osiedlając się w Jerozolimie.

Jako jeden z ostatnich żyjących uczestników powstania brał udział w obchodach 65. rocznicy wybuchu powstania w getcie warszawskim w kwietniu 2008. 13 maja 2010, razem z Pniną Grynszpan-Frymer, wziął udział w odsłonięciu pomnika Ewakuacji Bojowników Getta Warszawskiego na ul. Prostej 51. W 2013 wraz z Chawką Folman-Raban uczestniczył w obchodach 70. rocznicy powstania w getcie warszawskim[16]. W kwietniu 2018 roku opublikował list otwarty, w którym odniósł się do przemówienia prezydenta RP Andrzeja Dudy wygłoszonego w 75. rocznicę powstania w getcie warszawskim, wyrażając swoją frustrację „uporczywą nieznajomością najistotniejszej różnicy między cierpieniem narodu polskiego w wyniku nazistowskiej okupacji, cierpieniem, którego nie lekceważę, a między systematycznym unicestwianiem moich braci i sióstr, polskich Żydów, przez niemiecką, nazistowską machinę zagłady, a także ignorowaniem faktu, że mieli w tym udział liczni przedstawiciele narodu polskiego”. Zaznaczył również, że jego ocena nie dotyczy „narodu polskiego jako całości”[17].

Jest autorem wspomnień opublikowanych w połowie lat osiemdziesiątych[18], których polskie wydanie zatytułowane Wspomnienia powstańca z warszawskiego getta ukazało się w 2012[19].

Został pochowany na cmentarzu w kibucu Harel. W jego pogrzebie uczestniczyli m.in. Naftali Bennett, Etan Broszi, Ajjelet Nahmias-Werbin, Awner Szalew, Jicchak Arad, Icchak Brawerman oraz przedstawiciele ambasady RP w Izraelu[20][21].

W amerykańskim filmie Uprising z 2001, w reżyserii Jona Avneta, w postać Kazika Ratajzera-Rotema wcielił się Stephen Moyer.

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Notacje historyczne: Symcha Ratajzer-Rotem. [dostęp 2013-04-19].
  2. ↑ 95 lat temu urodził się Symcha Ratajzer-Rotem, ostatni uczestnik powstania w getcie warszawskim. [w:] Żydowski Instytut Historyczny im. Emanuela Ringelbluma [on-line]. [dostęp 2022-12-24].
  3. ↑ Zmarł Symcha Rotem. [dostęp 2018-12-22].
  4. ↑ Tomasz Urzykowski, Nie żyje Symcha Rotem – bohater powstania w warszawskim getcie [online], warszawa.wyborcza.pl, 22 grudnia 2018 [dostęp 2018-12-23] (pol.).
  5. ↑ Bereś i Burnetko 2012 ↓, s. 26.
  6. ↑ Bereś i Burnetko 2012 ↓, s. 39–40.
  7. ↑ Symcha Rotem: Wspomnienia powstańca z warszawskiego getta. Warszawa: Veda, 2012, s. 77. ISBN 978-83-61932-28-4.
  8. ↑ Simḥa Rotem, Memoirs of a Warsaw Ghetto Fighter. The Past within Me, New Haven – London: Yale University Press, 1994, s. 48–49, ISBN 0-300-05797-0.
  9. ↑ Witold Bereś, Krzysztof Burnetko, Marek Edelman. Życie. Po prostu, Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 181, ISBN 978-83-247-0892-5.
  10. ↑ Symcha Rotem – na podstawie: Helena Rufeisen-Schűpper „Pożegnanie Miłej 18. Wspomnienia łączniczki Żydowskiej Organizacji Bojowej”, [w:] Getto Warszawskie, warszawa.getto.pl [dostęp 2018-12-23] [zarchiwizowane z adresu 2018-12-24] (pol.).
  11. ↑ Symcha Rotem: Wspomnienia powstańca z warszawskiego getta. Warszawa: Veda, 2012, s. 177. ISBN 978-83-61932-28-4.
  12. ↑ Bereś i Burnetko 2012 ↓, s. 122, 128.
  13. ↑ Bereś i Burnetko 2012 ↓, s. 140, 148–149.
  14. ↑ Bereś i Burnetko 2012 ↓, s. 152–156.
  15. ↑ Bereś i Burnetko 2012 ↓, s. 228.
  16. ↑ Jerzy Majewski, Tomasz Urzykowski: Gdy getto umierało. „Jednym słowem, jednym wskazaniem palca skazywali Żyda na śmierć”. wyborcza.pl, 19 kwietnia 2013. [dostęp 2013-05-17].
  17. ↑ Ratajzer w liście do Dudy: sprzeciwiam się fałszującemu fakty prawu [online], Onet Kultura, 26 kwietnia 2018 [dostęp 2019-04-20] (pol.).
  18. ↑ Conversations with Simha („Kazik”) Rotem, Survivor Who Took Part in the Warsaw Ghetto Uprising [online], Yad Vashem [dostęp 2021-08-09] (ang.).
  19. ↑ Wspomnienia powstańca z warszawskiego getta [online], Katalogi Biblioteki Narodowej [dostęp 2021-08-09] (pol.).
  20. ↑ דרור ליבה, קאז'יק הובא למנוחות: "לחמת כפרטיזן והצלת רבים", „Ynet”, 24 grudnia 2018 [dostęp 2024-12-06] (hebr.).
  21. ↑ "הוכחת שהיהודים יודעים להילחם": אחרון לוחמי מרד גטו ורשה הובא למנוחות - וואלה חדשות [online], וואלה, 24 grudnia 2018 [dostęp 2024-12-06] (hebr.).
  22. ↑ M.P. z 2013 r. poz. 496 – jako Simha Rotem.
  23. ↑ Prezydent odznaczył Symchę Rotema. [dostęp 2013-04-19].
  24. ↑ M.P. z 2003 r. nr 41, poz. 598 – pkt 4. (jako Rotem Simha).
  25. ↑ Podsekretarz Stanu w MON Robert Kupiecki złożył wizytę w Izraelu. wp.mil.pl, 9 maja 2013. [dostęp 2013-05-13]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-03)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Symcha_Rotem&oldid=75490432”