Przejdź do zawartości

Supernature

To jest dobry artykuł
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Supernature
Wykonawca albumu studyjnego
Goldfrapp
Wydany

17 sierpnia 2005

Nagrywany

2004–2005

Gatunek

electronica, synth pop

Długość

43:12

Wydawnictwo

Mute Records

Producent

Alison Goldfrapp, Will Gregory

Oceny
Album po albumie
Black Cherry
(2003) 		Supernature
(2005) 		We Are Glitter
(2006)

Supernature – trzeci album brytyjskiego duetu Goldfrapp, wydany przez Mute Records 17 sierpnia 2005 roku. Część krytyków chwaliła połączenie muzyki popowej i elektronicznej, podczas gdy drudzy uznali styl płyty za rozczarowujący[10]. Supernature i pierwszy singel, „Ooh La La”, znalazły się w pierwszej piątce, odpowiednio, najpopularniejszych albumów i singli[11]. W Ameryce Północnej, gdzie jako pierwszy został wydany singel „Number 1", album ukazał się 7 marca 2006 i na liście Billboardu osiągnął niskie pozycje[12].

Supernature dokumentuje zmianę stylu duetu w kierunku bardziej popowym i tanecznym w porównaniu do poprzednich nagrań. Inspiracjami dla muzyków byli Donna Summer i New Order. Supernature otrzymał nominację do Nagrody Grammy w 2007 w kategorii „Best Electronic/Dance Album”[13]. W styczniu 2006 Supernature stała się platynową płytą w Wielkiej Brytanii, na początku 2007 roku na całym świecie sprzedano ponad milion egzemplarzy[14][15].

Nagrywanie i produkcja

[edytuj | edytuj kod]

Supernature zawiera nagrania zbliżone stylistycznie do elektroniczno-tanecznego poprzedniego albumu, Black Cherry z 2003. (zwłaszcza do singli „Strict Machine” i „Twist”), ale większą rolę pełnią tu raczej subtelne motywy muzyczne niż efektofwne chórki jak w przypadku Black Cherry. Alison Goldfrapp określiła proces kompozycji albumu jako „elektroniczno-glamową fuzję między Berlinem, Nowym Jorkiem a północno-zachodnim Somerset”[16], i przyznała się do inspiracji twórczością takich artystów jak Donna Summer czy New Order[16].

Alison Goldfrapp i Will Gregory nagrali większość materiału na płytę pod koniec 2004 na wsi, pod Bath, tam gdzie powstała Black Cherry. Wynajęli mały dom i przez kilka miesięcy pisali muzykę; później wyjaśnili, że odludne miejsce pozwoliło im uniknąć rozpraszania się, a większość procesu tworzenia muzyki na płytę była „bardzo prosta”[17]. Według Goldfrapp pisanie tekstów na płytę przebiegało przy ustaleniu przez duet „pewnych granic”[18], a sesje w studio miały „demokratyczny” charakter[18]. Tekst „Number 1", drugiego singla z albumu, opowiada o roli i znaczeniu związków, nawet jeśli ostatecznie mają nie przetrwać[17].

W wywiadzie dla College Music Journal, Alison Goldfrapp wyjaśniła, że duet nigdy nie zamierzał tworzyć muzyki dance[18], jednak gdy single promujące Black Cherry odniosły sukces w amerykańskich klubach[19], muzycy zdecydowali się nagrać kolejny, bardziej taneczny album. „Ooh La La” był pierwszym utworem Goldfrapp w którym pojawiła się gitara elektryczna, jako sample z utworu „Spirit in the Sky” (1970) Normana Greenbauma[20]. Przed skomponowaniem utworu Goldfrapp i Gregory unikali gitary z powodu jej nadmiernie rozpoznawalnego rytmu[18]. Beat bębna basowego 4/4 (popularny w muzyce disco lat 70. four-to-the-floor) pojawia się w kilku utworach na płycie. W balladzie „Let It Take You” słychać efekty syntezatora[21], w „You Never Know” tło przetworzonego głosu Alison stanowią elektroniczne harmonie i dźwięki syntezatora[21]. Goldfrapp i Gregory wielokrotnie wymieniali „Satin Chic” jako ich ulubiony utwór na płycie[21].

Jednym z ulubionych instrumentów Alison jest klawiaturowy syntezator strunowy Rolanda[20]. W „Number 1" użyto po raz pierwszy starego syntezatora i aranżacji basu, które później były często wykorzystywane przez duet. Inny model syntezatora strunowego Rolanda, SH-09, był po raz pierwszy użyty przy nagraniu „Train” w 2003 i od tego czasu chętnie wykorzystywany przez Goldfrapp[20]. Z innych względów Goldfrapp chętnie korzysta ze starego rosyjskiego syntezatora, o którym mówiła, że „wygląda świetnie, bo wszystkie klawisze opisane są cyrylicą i nic z tego nie rozumiesz. To jest zupełnie poza kontrolą: myślisz o, to świetny dźwięk a wtedy robi się fffffft i wychodzi coś zupełnie innego. To zabawne”[22][20].

Recenzje

[edytuj | edytuj kod]

Supernature w recenzjach krytyków muzyki pop otrzymał ambiwalentne oceny. W recenzji PopMatters, Adrien Begrand napisał, że „chociaż Supernature nie ma wyobraźni Felt Mountain i zuchwałego błysku Black Cherry, nie schlebia popowej przeciętności”[23][7]. Rolling Stone pisał, że płyta jest „toksyczna i wyśmienita” i że „Supernature każe ci robić niedobre rzeczy – i spodoba ci się to”[24][25]. Recenzent Pitchfork Media Nitsuh Abebe był pod mniejszym wrażeniem, i napisał o piosenkach z albumu, że „sprawiają wrażenie wprawek: zbyt gęste i melodyjne żeby być muzyką dance, ale których melodie nie są dość chwytliwe jak na muzykę pop”[26]. Michael Hubbard z MusicOMH.com zrecenzował każdą piosenkę z albumu, i mimo że cały album ocenił jako „interesujący, nie klasyczny”, skrytykował go za „szybko następujące wyciszenie, ze słabymi, źle brzmiącymi piosenkami zostawionymi na koniec, zostawiającymi słuchacza z odczuciem że został oszukany”[27][28]. Recenzentka AllMusic Heather Phares określił Supernature jako „najprzystępniejszy album Goldfrapp”, a piosenkę „Ooh La La” jako najlepszy utwór duetu[29].

Andrew Carver chwalił brzmienie Supernature, zmieniających się od „mieszaniny hałasu przyszłości” po „aksamitną niemoralność”; określił album jako „jedno ostre nagranie”[30]. Jessica Suarez ze Spin magazine przyrównała „Ooh La La” do „Strict Machine” z poprzedniego albumu, pisząc o tym pierwszym utworze: „ma tak uproszczone brzmienie, że [jego] minimalistyczna powtarzalność niekiedy ociera się o przesadę”. Suarez chwaliła „Ride a White Horse” i „Fly Me Away” za „aksamitnie miękki wokal, pozostający taki nawet gdy jest silnie przetworzony”[31]. Mniej pozytywne opinie zawarte były w recenzji magazynu Stylus autorstwa Edwarda Oculicza, który uznał, że „Supernature nie jest dobrą płytą”[32][33].

Rolling Stone umieścił album na swojej liście 50 najlepszych płyt roku 2006 na 32. miejscu[34]. Goldfrapp otrzymał w 2007 dwie nominacje do tegorocznych Grammy Awards, „Best Electronic/Dance Album” i „Best Dance Recording” za „Ooh La La”[13].

Miejsca na listach i wyniki sprzedaży

[edytuj | edytuj kod]

Supernature zadebiutował na UK albums chart na pozycji 2. (najwyższą pozycję okupował Back to Bedlam Jamesa Blunta), ze sprzedanymi 52 976 egzemplarzami. Płyta pozostawała na liście przez 31 tygodni, i 13 stycznia 2006 roku stała się platynową[35][14]. W Australii album osiągnął 32. pozycję, mimo ograniczonej promocji[35]. W Austrii, Niemczech, Włoszech, Nowej Zelandii i Szwajcarii[35] płyta dostała się do pierwszej czterdziestki najlepiej sprzedających się albumów i na całym świecie sprzedano ponad milion kopii[15].

Supernature był pierwszym nagraniem Goldfrapp które znalazło się na liście 200 najlepiej sprzedających się płyt Billboardu, osiągając najwyższą 138. pozycję[12]. Osiągnął 3. pozycję na liście Top Heatseekers i 5. na liście Top Electronic Albums[12]. Od premiery w marcu 2006 roku w USA sprzedano 49 000 płyt[36]

Utwory

[edytuj | edytuj kod]
Alison Goldfrapp wykonująca „Number 1" podczas Wireless Festival w czerwcu 2006

Utwór „Ooh La La”, otwierający album Supernature, został wybrany na pierwszy singel „ponieważ dawał radę i utrzymany był w rytmie disco i glam poprzedniego albumu”[37]. Był to pierwszy utwór duetu w którym pojawiła się gitara elektryczna. Singel dostał dobre recenzje, i często był określany jako jeden z najlepszych momentów płyty[38]. W Wielkiej Brytanii „Ooh La La” był najpopularniejszym singlem Goldfrapp, osiągając miejsce 5 UK Charts[11]. Był też promowany w klubach w USA, dostając się do pierwszej dziesiątki singli Hot Dance Club Play na liście Billboardu. Drugi utwór, „Lovely 2 C U”, otrzymał mieszane recenzje, a jeden recenzent pisał o „leniwym efekciarskim brzmieniu glam” i „chórkach, zaskakujących jedynie swoją kompletną tępotą” [39].

„Ride a White Horse”, trzeci singel, był zainspirowany erą disco[40]. Tak jak poprzednie single z Supernature, dostał się do pierwszej dwudziestki singli w Wielkiej Brytanii[11]. Ballady „You Never Know” i „Let it Take You” mają ograniczony do minimum podkład elektroniczny, i były raczej dobrze przyjęte przez krytyków, porównujących ich styl do pierwszego albumu Goldfrapp, Felt Mountain[41]. „Fly Me Away”, kolejna elektroniczna ballada, została zilustrowana teledyskiem przedstawiającym Alison Goldfrapp jako elektroniczną lalkę; teledysk nie został jednak nigdy wydany[42] Piosenka nie była silnie promowana i przyniosła mniejszy komercyjny sukces niż inne single. „Slide In”, electroclashowa piosenka opowiadająca o seksie[potrzebny przypis], i „Koko” były porównywane do wczesnych kompozycji Gary’ego Numana[6][43]. Remiks „Slide In” autorstwa DFA został wydany na promocyjnym singlu w Wielkiej Brytanii na początku 2006 roku[44].

„Satin Chic” to piosenka disco z elementami glam rocka i piosenki kabaretowej, porównywana do wczesnych utworów Eltona Johna. Alison Goldfrapp i Will Gregory określali ja w wywiadach jako swoją ulubioną piosenkę z Supernature. „Satin Chic” została zremiksowana przez zespół The Flaming Lips i wydana na singlu w limitowanej edycji we wrześniu 2006 roku. W „Time Out from the World” gra orkiestra symfoniczna. Krytycy chwalili piosenkę jako „wyjątek od stylu dominującego na Supernature” z powodu „chwytliwego, olśniewającego klimatu”[28][43]. Tekst zamykającego album utworu i jednocześnie drugiego singla z płyty, „Number 1", opowiada o wadze i znaczeniu związków międzyludzkich. Piosenka oparta na linii basu i grze syntezatorów znalazła się na pierwszym miejscu US Dance Chart[45].

Oprawa graficzna

[edytuj | edytuj kod]

Na okładce płyty znajduje się zdjęcie odwróconej plecami do obiektywu Alison Goldfrapp, zasłaniającej ręką piersi, na tle czarnej kurtyny. Na europejskiej wersji okładki wokalistka pokazana jest od pasa w górę, na japońskiej i amerykańskiej w całości: widać na niej tren z pawich piór i złote buty na koturnach[46]. Autorem zdjęcia jest Ross Kirton.

Spis utworów

[edytuj | edytuj kod]

Wszystkie utwory napisane i skomponowane przez Alison Goldfrapp i Willa Gregory’ego, o ile nie zaznaczono inaczej.

  1. „Ooh La La” – 3:23
  2. „Lovely 2 C U” – 3:25
  3. „Ride a White Horse” (Goldfrapp, Gregory, Nick Batt) – 4:42
  4. „You Never Know” – 3:27
  5. „Let It Take You” – 4:30
  6. „Fly Me Away” – 4:25
  7. „Slide In” – 4:17
  8. „Koko” – 3:23
  9. „Satin Chic” – 3:28
  10. „Time Out from the World” – 4:47
  11. „Number 1” – 3:25
Bonusy na edycji cyfrowej[47]
  2. „Beautiful” – 4:51
  3. „Lovely 2 C U” (T. Raumschmiere Rmx) – 5:38

Twórcy

[edytuj | edytuj kod]

Lista twórców biorących udział w nagraniu Supernature[48]:

  • Alison Goldfrapp – śpiew, chórki, syntezatory, kierownictwo artystyczne
  • Nick Batt – syntezatory, programowanie
  • Will Gregory, Daniel Miller – syntezatory
  • Adrian Utley – gitara, gitara basowa
  • Charlie Jones – gitara basowa
  • Dave Power – perkusja
  • Ewan Pearson – programowanie
  • Nick Ingman – orkiestra
  • Steve R. Evans – inżynier dźwięku
  • Mat Bartram, Alex Dromgoole, Richard Edgeler, Tim Roe – asystenci inżyniera dźwięku
  • Dave Bascombe, Mark „Spike” Stent, Jeremy Wheatley – miks
  • Lee Groves – programowanie miksu
  • Ted Jensen – mastering
  • Rachel Thomas – set design
  • Mat Maitland, Gerard Saint – kierownictwo artystyczne

Edycje

[edytuj | edytuj kod]

Album został wydany w dwóch wersjach: jednopłytowej, umożliwiającej posiadaczom płyty dostęp do dodatków na stronie internetowej dzięki technologii Opendisc, i dwupłytowej, zawierającej muzykę w systemie surround na obu płytach. Pierwsza z płyt jest hybrydowym SACD z dźwiękiem w zapisie wielokanałowym 5.1 (SACD audio), stereo SACD audio i stereo CD audio; druga płyta to dysk DVD-Video, na którym znajduje się wielokanałowy zapis dźwiękowy płyty w DTS 96/24, dokument poświęcony zespołowi i teledyski do utworów „Ooh La La” i „Number 1.”

Format edycji płyty Kraj Nr katalogowy Data wydania
Standardowa edycja[49] Europa CDStumm250 22 sierpnia 2005
Standardowa edycja na rynek USA[50] U.S 9296-2 7 marca 2006
Edycja deluxe[51] Europa LCDStumm250 22 sierpnia 2005
Limitowana edycja deluxe[52] UK LCDStumm250 22 sierpnia 2005
Limitowana edycja deluxe na rynek USA[53] USA 9312-2 7 marca 2006
Winyl[54] UK Stumm250 22 sierpnia 2005
Edycja na rynek japoński[55] Japonia TOCP-66432 sierpień 2005
Edycja kanadyjska[56] Kanada 094635886023 7 marca 2006

Notowania

[edytuj | edytuj kod]
Kraj i lista Pozycja
Australia (ARIA)[57] 23
Austria (Ö3 Austria Top 40)[58] 33
Francja (SNEP)[59] 43
Hiszpania (Promusicae)[58] 50
Holandia (MegaCharts)[58] 36
Irlandia (IRMA)[60] 9
Niemcy (Media Control)[58] 26
Norwegia (VG-lista)[57] 36
Nowa Zelandia (RMNZ)[57] 35
Stany Zjednoczone (Billboard 200)[61] 138
Szwajcaria (Alben Top 100)[58] 29
Wielka Brytania (UK Albums Chart)[62] 2
Włochy (FIMI)[59] 36

Certyfikaty

[edytuj | edytuj kod]
Kraj Certyfikat
Irlandia (IRMA)[63] złota płyta
Wielka Brytania (BPI)[64] platynowa płyta

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Heather Phares: allmusic ((( Supernature > Overview ))). AllMusic. [dostęp 2008-03-07]. (ang.).
  2. ↑ Dorian Lynskey: CD: Goldfrapp, Supernature. theguardian.com, 2005-08-12. [dostęp 2008-03-07]. (ang.).
  3. ↑ Michael Hubbard: Goldfrapp – Supernature (Mute). musicOMH. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2005-11-26)]. (ang.).
  4. ↑ Hardeep Phull: Goldfrapp: Supernature. nme.com. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-27)]. (ang.).
  5. ↑ Nitsuh Abebe: Album Reviews: Goldfrapp: Supernature. Pitchfork, 2005-09-01. [dostęp 2007-06-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-06-09)]. (ang.).
  6. ↑ a b John Doran: review – Supernature. playlouder.com, 2005-08-26. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z [brak tego adresu] (2005-10-17)]. (ang.).
  7. ↑ a b Adrien Begrand: Goldfrapp: Supernature. popmatters.com, 2005-09-18. [dostęp 2008-03-07]. (ang.).
  8. ↑ Norman Mayers: Goldfrapp: Supernature Review. prefixmag.com. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2008-03-02)]. (ang.).
  9. ↑ Supernature (U.S. Version): Review. rollingstone.com. [dostęp 2008-03-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-03-16)]. (ang.).
  10. ↑ „Supernature by Goldfrapp”. Metacritic.com. Dostęp 16 czerwca 2007.
  11. ↑ a b c „UK Chart Archive”. everyHit.com. Dostęp 28 lutego 2008.
  12. ↑ a b c Billboard Chart History. billboard.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)]. Billboard.com. Dostęp 29 maja 2007.
  13. ↑ a b 49th Annual Grammy Awards [online], grammy.com [dostęp 2007-05-29] (ang.).
  14. ↑ a b „British Certified Awards”. British Phonographic Industry. 13 stycznia 2006. Dostęp 29 maja 2007.
  15. ↑ a b Goldfrapp Radio. goldfrapp.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-02-12)]. Goldfrapp.com. Dostęp 29 maja 2007.
  16. ↑ a b Week 34 Chart Roundup, chartsingles.net, 30 sierpnia 2005 [dostęp 2006-02-18] [zarchiwizowane 2010-06-16] (ang.).
  17. ↑ a b Lash, Jolie. „Goldfrapp Unleash Supernature”. Rolling Stone. 7 marca 2006. Data dostępu 25 marca 2006.
  18. ↑ a b c d Grow, Kory. „British electro-duo Goldfrapp evens out the odds with their latest, Supernature”. College Music Journal. Data dostępu 25 marca 2006.
  19. ↑ Billboard U.S. Single Positions. billboard.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-09-29)]. Billboard.com. Data dostępu 27 marca 2006.
  20. ↑ a b c d Michael Gallant, Retro Disco Ooh La La, keyboardmag.com, luty 2006 [dostęp 2006-03-25] [zarchiwizowane 2007-08-07] (ang.).
  21. ↑ a b c Supernature. North American DVD – „Little bits of Goldfrapp”. Information about the recording of Supernature.
  22. ↑ And we’ve got this old Russian synth that looks great because it’s all written in Russian [Cyrillic] and you can’t understand anything it says. It’s completely uncontrollable, so you think „Oh, this is a great sound,” and then it goes fffffft into something else. That’s fun.
  23. ↑ „Although Supernature lacks the imagination of Felt Mountain and the saucy brilliance of Black Cherry, it doesn’t pander to the pop crowd”.
  24. ↑ „Toxic and delicious (...) Supernature will make you do bad things – and like it”.
  25. ↑ Gitlin, Lauren. „Goldfrapp, Supernature (U.S. edition)”. Rolling Stone. 6 marca 2006. Dostęp 24 marca 2006.
  26. ↑ „Keep feeling like exercises: too thick and melodic to work like dance music, but with melodies that refuse to stick as satisfyingly as pop.” Abebe, Nitsuh. „Supernature by Goldfrapp”. Pitchfork. 1 września 2005. Dostęp 26 października 2006.
  27. ↑ „Curious, rather than classic, record (...) fading out early on, with poor, low quality songs at the end which leave the listener feeling cheated”.
  28. ↑ a b Hubbard, Michael. „Goldfrapp – Supernature (Mute)”. MusicOMH.com. 22 sierpnia 2005. Dostęp 24 marca 2006.
  29. ↑ Phares, Heather. „Supernature (Goldfrapp)”. AllMusic. 7 marca 2006. Dostęp 26 marca 2006.
  30. ↑ „A blend of future noise (...) crushed velvet corruption (...) one sharp recording”. Carver, Andrew. „CD review: Goldfrapp: Supernature”. Jam Canoe. Dostęp 27 marca 2006.
  31. ↑ „So simplistic that [its] minimalist repetition occasionally teeters over into redundancy (...) velvet-soft vocals, which stay that way even when heavily processed”. Suarez, Jessica. „Goldfrapp, Supernature”. Spin. Dostęp 27 marca 2005.
  32. ↑ „Supernature is not a great album”.
  33. ↑ Oculicz, Edward. „Goldfrapp; Supernature”. Stylus. Dostęp 27 marca 2006.
  34. ↑ The Top 50 Albums of the Year. rollingstone.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2009-04-01)]. Rolling Stone. 11 grudnia 2006. Dostęp 29 maja 2007.
  35. ↑ a b c „World Music Charts”. aCharts.us. Data dostępu 29 maja 2007.
  36. ↑ Caulfield, Keith. „Ask Billboard”. Billboard.com. 3 sierpnia 2006. Data dostępu 3 sierpnia 2006.
  37. ↑ „Because it was up and in your face and it carried on the theme of the glammy, discoey beat from the last album” van den Boogert, Kate. „ITV Goldfrapp: Ooh La La”. GoGo Paris in England. 6 lipca 2005. Dostęp 30 maja 2007.
  38. ↑ Hubbard, Michael. „Ooh La La” Single Review. MusicOMH.com. 8 sierpnia 2005. Dostęp 16 czerwca 2007.
  39. ↑ „Worst offender of sounding by-numbers, its lazy glam affectations sounding all the worse amid a chorus striking only in its complete dullness” Vernon, Polly. „Supernature Album Review”. The Guardian. 17 lipca 2005. Dostęp 16 czerwca 2007.
  40. ↑ Arjan Timmermans, Interview with Goldfrapp [online], arjanwrites.com, 9 grudnia 2005 [dostęp 2007-06-13] [zarchiwizowane z adresu 2023-04-08] (ang.).
  41. ↑ Empire, Kitty. „Alison’s Wonderland”. The Guardian. 14 sierpnia 2005. Dostęp 30 maja 2007.
  42. ↑ „Fly Me Away”. Mute Records. Dostęp 31 maja 2007.
  43. ↑ a b Lynskey, Dorian. „Supernature Album Review”. The Guardian. 12 sierpnia 2005. Dostęp 16 czerwca 2007.
  44. ↑ „Slide In” Promotional Single Goldfrapp.free.fr. Dostęp 30 maja 2007.
  45. ↑ „Hot Dance Singles Sales”. Billboard.com. Dostęp 12 czerwca 2007.
  46. ↑ Goldfrapp – Supernature. amazon.com. [dostęp 2023-09-20]. (ang.).
  47. ↑ Supernature by Goldfrapp on Apple Music. apple.com. [dostęp 2023-09-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-10-21)]. (ang.).
  48. ↑ Supernature (informacje we wkładce CD). Mute Records. sierpień 2005.
  49. ↑ „Supernature European CD”. Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
  50. ↑ „Supernature U.S. CD”. Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
  51. ↑ „Supernature European Deluxe CD”. Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
  52. ↑ „Supernature Limited Deluxe CD”. Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
  53. ↑ „Supernature U.S. Deluxe CD”. Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
  54. ↑ „Supernature Vinyl”. Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
  55. ↑ „Supernature Japanese CD”. Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
  56. ↑ „Supernature Canadian CD”. Goldfrapp.free.fr. Data dostępu 16 czerwca 2007.
  57. ↑ a b c Goldfrapp – Supernature. australian-charts.com. [dostęp 2023-09-20]. (ang.).
  58. ↑ a b c d e Goldfrapp – Supernature. austriancharts.at. [dostęp 2023-09-20]. (niem.).
  59. ↑ a b Goldfrapp – Supernature. lescharts.com. [dostęp 2023-09-20]. (fr.).
  60. ↑ Discography Goldfrapp. irish-charts.com. [dostęp 2023-09-17]. (ang.).
  61. ↑ Goldfrapp: Billboard 200. billboard.com. [dostęp 2023-09-19]. (ang.).
  62. ↑ Official Albums Chart on 28/8/2005. Official Charts Company. [dostęp 2023-09-20]. (ang.).
  63. ↑ 2005 Certification Awards – Gold. irishcharts.ie. [dostęp 2023-09-20]. (ang.).
  64. ↑ British album certifications – Goldfrapp – Supernature. bpi.co.uk. [dostęp 2023-09-19]. (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Supernature&oldid=73972290”