Sulica (broń)

Sulica – odmiana lekkiej włóczni pochodzenia bałtyjskiego o krótkim drzewcu i osadzonym na nim długim i wąskim grocie, używana od XII do XVI wieku. Określana w źródłach również jako szulycza, lancea alias sulica, cuspidea alias sulica, spiculis alias sulica.

Budowa

Dzięki swej prostej budowie sulice były łatwe do wykonania i dlatego cena ich była niższa niż na przykład mieczy. Sulice miały krótkie drzewce umożliwiające walkę wręcz oraz miotanie z wolnej ręki.

Grot sulicy mierzył 15–20 cm i był mniejszy od grotu kopii, a większy od grotu strzały. Grot często wyposażony był w trzpień uniemożliwiający zagłębianie się grota w drzewcu. Mógł też mieć ogranicznik uniemożliwiający zbyt głębokie zagłębienie się w ciele przeciwnika (co pozwalało na wielokrotne użycie podczas walki) lub hak służący do ściągania jeźdźca z siodła.

Występowanie

Sulica szeroko używana była w krajach bałtyckich, Rosji, na Ukrainie oraz niektórych terenach Polski i Prus. Stosowali ją również husyci, którzy w podstawowym wyposażeniu wozu bojowego posiadali zwykle czterech suliczników. Podobny rodzaj uzbrojenia zauważany jest również na terenie Niderlandów i Burgundii. W XV wieku często była jedyną bronią polskiego pospolitego ruszenia.

Kontrowersje

Nie udało się dotychczas jednoznacznie wyjaśnić, jaki rodzaj broni drzewcowej kryje się pod terminem „sulice”, nie ma jednolitej opinii zarówno co do konstrukcji, jak i jej genezy.

Sulica w literaturze

Ulrich von Jungingen w powieści Krzyżacy został ugodzony sulicą:

Mistrz, uderzon ostrzem litewskiej sulicy w usta i dwukrotnie raniony w twarz, odbijał przez jakiś czas mdlejącą prawicą ciosy; wreszcie, pchnięty rohatyną w szyję, zwalił się jak dąb na ziemię.

Henryk Sienkiewicz, Krzyżacy Tom II