Styl publicystyczny

Styl publicystyczny, styl dziennikarski, styl publicystyczno-dziennikarski – styl funkcjonalny języka występujący na gruncie języka standardowego, stosowany w środkach masowego przekazu. Ma charakter wariantywny, wyróżnia się bogactwem tematycznym i różnorodnością kompozycyjną. Styl dziennikarski (z założenia obiektywny) można odróżnić od stylu publicystycznego, który przekazuje subiektywne poglądy autora.

Ze stylem naukowym łączą go takie cechy jak piśmienniczość, monologiczność i publiczny charakter. Styl ten wyróżnia się informatywnością, z czym wiąże się ograniczone występowanie powtórzeń i podawanie informacji faktograficznych (liczby, nazwy własne itp.). Charakterystyczną cechą wypowiedzi dziennikarskich jest posługiwanie się słownictwem wspólnym różnym odmianom językowym, wzbogaconym zarówno nazewnictwem fachowym, jak i wyrazami potocznymi. Część określeń stylu dziennikarskiego wykazuje charakter szablonowy; pewien udział w tym stylu mają też wyrazy modne (w szczególności nowe zapożyczenia).

Styl publicystyczno-dziennikarski, podobnie jak styl potoczny, odznacza się używaniem połączeń idiomatycznych, słów o silnym ładunku emocjonalnym, konkretnej metaforyki oraz skłonnością do skrótowości. Do stylu artystycznego zbliża go stosowanie podobnych środków obrazowych i figur stylistycznych. W obiektywnych tekstach dziennikarskich zaleca się unikanie sformułowań oceniających i perswazyjnych, choć w praktyce takie środki są w nich spotykane.

Pod względem gramatyki cechuje się gęstym wykorzystaniem form trzecioosobowych i czasu przeszłego, a także skondensowanie konstrukcji wyliczeniowych. Środki leksykalne dobiera się pod kątem największej zrozumiałości dla odbiorców, zaś wśród środków składniowych częsta jest parataksa.