Przejdź do zawartości

Struwit

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Struwit
Ilustracja
Właściwości chemiczne i fizyczne
Skład chemiczny

(NH4)Mg[PO4]x 6 H2O

Twardość w skali Mohsa

1,5-2

Przełam

nierówny

Łupliwość

wyraźna

Układ krystalograficzny

rombowy

Gęstość minerału

1,7 g/cm³

Właściwości optyczne
Barwa

żółta,
brązowa,
rzadko bezbarwna,
biała (po dehydracji)

Rysa

biała

Połysk

szklisty
mętny (po dehydracji)

Struwit w moczu psa.

Struwit lub też guanit (fosforan magnezowo-amonowy) – mineralny, nieorganiczny związek chemiczny, opisany po raz pierwszy w 1845 roku.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Właściwości

[edytuj | edytuj kod]

Tworzy kryształy rombowe, krótkosłupowe, klinowe, grubotabliczkowe i wrosłe o szklistym połysku i brunatnej barwie. Łatwo ulega wietrzeniu, przechodząc w biały proszek.

Występowanie

[edytuj | edytuj kod]
Struwit. Zapchane rury kanalizacyjne

Występuje w młodych osadach o dużym udziale substancji organicznych, w złożach guana, kościach kopalnych, zwłaszcza zębach mamutów, kopalniach nawozów, kanałach, w szlamie z licznymi szczątkami organicznymi. Powstaje także w organizmach ludzkich, tworząc jeden z rodzajów złogów (kamieni) moczowych tzn. kamica moczowa struwitowa[1].

Miejsca występowania: Niemcy – okolice Hamburga, Dania – Limfiord, Australia – Wiktoria (jaskinie Skipton koło Ballarat), RPA – Kraj Przylądkowy, Wyspa Reunion (Ocean Indyjski).

Prawdopodobnie fosforan magnezowo-amonowy był otrzymywany w starożytnym Rzymie (ok. I w n.e.) z moczu[2].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

W starożytnym Rzymie był stosowany przez foluszników jako źródło gazowego amoniaku, do czyszczenia tkanin[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Różański, W. Kamica struwitowa, Przegląd Urologiczny, 2010, 11/2 (60)
  2. a b Michael Witty, Ancient Roman Urine Chemistry, „Acta Archaeologica”, 87 (1), 2016, s. 179–191, DOI10.1111/j.1600-0390.2016.12170.x [dostęp 2023-08-13] (ang.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • O. Medenbach, C. Sussieck-Fornefeld: Minerały, „Świat Książki” - 1996 r.
  • R. Hochleitner: Minerały i kryształy, „Muza S.A.” - 1994 r.
  • Walter Schumann: Minerały świata z systemem szybkiego oznaczania. Alma Press, 2003. ISBN 83-7020-313-2.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]