Strefa zamieszkania
Strefa zamieszkania – strefa w ruchu drogowym, w której pieszy może się poruszać swobodnie po całej udostępnionej do użytku publicznego przestrzeni i ma pierwszeństwo przed pojazdami (kierujący musi ustąpić pieszemu w każdym wypadku).
W prawie o ruchu drogowym jest to obszar obejmujący drogi publiczne lub inne drogi, na którym obowiązują szczególne zasady ruchu drogowego, a wjazdy i wyjazdy oznaczone są odpowiednimi znakami drogowymi[1].
Ponadto:
- Obowiązuje ograniczenie prędkości do 20 km/h.
- Postój pojazdu jest dozwolony jedynie w miejscach do tego wyznaczonych.
- Progi zwalniające oraz przejścia dla pieszych nie muszą być oznaczone znakami pionowymi A-11a.
- Dziecko do 7 roku życia może poruszać się po strefie i bawić bez opieki osoby dorosłej.
- Opuszczając strefę zamieszkania, należy ustąpić pierwszeństwa wszystkim uczestnikom ruchu drogowego.
Strefa zamieszkania to także specjalny obszar nie tylko ze względu na obowiązujące normy prawne, ale także z uwagi na to, że ma on służyć przede wszystkim osobom tam zamieszkującym, wypoczywającym, uczęszczającym do szkół, robiącym zakupy w sieciach sklepów itp. Ma również zapewnić bawiącym się na tym obszarze dzieciom maksimum bezpieczeństwa.
Najczęstsze lokalizacje stref
[edytuj | edytuj kod]Cechy strefy zamieszkania
[edytuj | edytuj kod]- Brak obowiązku malowania przejść dla pieszych – piesi mogą bezpiecznie poruszać się po całej strefie.
- Zarządcami tych stref są często jednostki niezwiązane z ruchem drogowym.
- Częste użycie progów zwalniających, które mają na celu fizyczne ograniczenie prędkości pojazdów.
Zobacz też
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. – Prawo o ruchu drogowym (Dz.U. z 2022 r. poz. 988).