Przejdź do zawartości

Stefania Łobaczewska

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefania Łobaczewska-Gérard de Festenburg
Data i miejsce urodzenia

31 lipca 1888
Lwów

Pochodzenie

polskie

Data i miejsce śmierci

16 stycznia 1963
Kraków

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

pedagog

Odznaczenia
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Medal 10-lecia Polski Ludowej

Stefania Łobaczewska-Gérard de Festenburg (ur. 31 lipca 1888 we Lwowie, zm. 16 stycznia 1963 w Krakowie) – polska muzykolog i profesor, badaczka zagadnień dziejowego rozwoju muzyki.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Studiowała muzykologię u A. Chybińskiego w Konserwatorium Galicyjskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie i u G. Adlera w Konserwatorium w Wiedniu. W 1928 roku uzyskała stopień doktora na Uniwersytecie Lwowskim na podstawie rozprawy O harmonice Debussy'ego w pierwszym okresie jego twórczości.

Od 1931 roku była profesorem w Konserwatorium Polskiego Towarzystwa Muzycznego we Lwowie, pozostała na uczelni do okupacji Lwowa przez Niemców. Później przebywała w majątku Stanisława Hofmokla w Zarzeczu koło Niska[1]. Ze względu na swoje żydowskie pochodzenie od roku 1942 do roku 1944 ukrywała się w Kraśniku, w majątku państwa Teleżyńskich (konspiratorów ZWZ, NOW, a później NSZ), pod nazwiskiem Stefania Biłobran. Wspólnie z nią zamieszkał, jako jej brat Jerzy Biłobran, Jerzy Sawicki[2].

Od 1945 roku była profesorem Państwowej Wyższej Szkoły Muzycznej w Krakowie (w latach 1952–1955 jej rektorem). W latach 1952–1959 pełniła funkcję kierownika Katedry Muzykologii Uniwersytetu Jagiellońskiego. W 1953 otrzymał Nagrodę Państwową III stopnia[3].

Zmarła 16 stycznia 1963 roku w Krakowie. Została pochowana w Alei Zasłużonych na cmentarzu Rakowickim[4] (kwatera LXVII-płn1-8)[5].

Grób Stefanii Łobaczewskiej na cmentarzu Rakowickim w Krakowie

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. J. Ogiński, Dziedzic z Zarzecza k. Niska, „Sztafeta”, nr 13, 29 marca 2001, s. 13.
  2. Marek Jan Chodakiewicz: Żydzi i Polacy 1918–1955. Wyd. 2. Warszawa: Fronda, 2000, s. 224. ISBN 978-83-62268-69-6.
  3. Dziennik Polski, rok IX, nr 173 (2948), s. 7.
  4. Karolina Grodziska Opis trasy zwiedzania cmentarza Rakowickiego [w:] Cmentarz Rakowicki w Krakowie wyd. przez Obywatelski Komitet Ratowania Krakowa, Agencja Omnipress Warszawa 1988, s. 133.
  5. Lokalizator Grobów - Zarząd Cmentarzy Komunalnych [online], www.zck-krakow.pl [dostęp 2023-09-01].
  6. M.P. z 1952 r. nr 70, poz. 1078 „za zasługi w dziedzinie kultury i sztuki”.
  7. M.P. z 1955 r. nr 103, poz. 1410 - Uchwała Rady Państwa z dnia 28 lutego 1955 r. nr 0/350 - na wniosek Ministra Kultury i Sztuki.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]