Przejdź do zawartości

Stefan Wyczółkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Wyczółkowski
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Pełne imię i nazwisko

Stefan Michał Wyczółkowski

Data i miejsce urodzenia

13 sierpnia 1893
Chełm

Data i miejsce śmierci

1940
Charków

Przebieg służby
Lata służby

1915–1940

Siły zbrojne

Armia Imperium Rosyjskiego
Armia Polska we Francji
Wojsko Polskie

Jednostki

KRU Radomsko

Stanowiska

komendant RU

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Złoty Krzyż Zasługi (II RP) Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości Krzyż Wojenny 1914–1918 (Francja) Medal Zwycięstwa (międzyaliancki) Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)
Państwowa Odznaka Sportowa

Stefan Michał Wyczółkowski (ur. 13 sierpnia 1893 w Chełmie, zm. w kwietniu 1940 w Charkowie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 13 sierpnia 1893 w Chełmie[1][2]. Był synem Romualda i Antoniny z Grabińskich (zm. 1906)[3]. Ukończył gimnazjum klasyczne.

Służył w armii rosyjskiej. Po skończeniu szkoły oficerskiej w Odessie (1915), walczył na froncie. W 1917 roku w stopniu kapitana wstąpił do 1 polskiego pułku rezerwowego[4]. Po wybuchu rewolucji w Rosji przedostał się do Francji i służył w Armii gen. Hallera. Służył w 1 pułku strzelców polskich jako dowódca kompanii a następnie batalionu[4]. W drugiej połowie kwietnia 1919 roku wraz z pierwszymi oddziałami dotarł do Polski.

Wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej w szeregach 43 pułku strzelców Legionu Bajończyków. Dowodził batalionem.

Po zakończeniu działań wojennych pozostał w wojsku i w 1922 roku został zweryfikowany do stopnia kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku. Pozostał w 43 pułku strzelców Legionu Bajończyków, gdzie był dowódcą II baonu[5]. W tym samym roku został awansowany na majora piechoty ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku[6]. W jednostce służył do roku 1928. W 1928 został przeniesiony do 56 pułku piechoty wielkopolskiej na stanowisko dowódcy I baonu[7]. Od 1930 roku przebywał w dyspozycji szefa Departamentu Piechoty Ministerstwa Spraw Wojskowych[8] i kierowany był do różnych zadań m.in. jako dowódca Baonu Podchorążych Rezerwy Piechoty Nr 6a w Rawie Ruskiej[1], kierownik 6 Okręgowego Urzędu Wychowania Fizycznego i Przysposobienia Wojskowego we Lwowie. W czerwcu 1934 roku został przeniesiony do Powiatowej Komendy Uzupełnień Radomsko na stanowisko komendanta. 1 września 1938 roku dowodzona przez niego jednostka została przemianowana na Komendę Rejonu Uzupełnień Radomsko, a zajmowane przez niego stanowisko otrzymało nazwę „komendant rejonu uzupełnień”. W marcu 1939 roku w dalszym ciągu pełnił służbę na tym stanowisku[9]. W 1939 służył w Departamencie Piechoty MSWojsk.[10]

W czasie kampanii wrześniowej 1939 roku – po agresji ZSRR na Polskę – w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Przebywał w obozie w Starobielsku[10]. Wiosną 1940 roku został zamordowany przez funkcjonariuszy NKWD w Charkowie i pogrzebany potajemnie w bezimiennej mogile zbiorowej w Piatichatkach[10], gdzie od 17 czerwca 2000 roku mieści się oficjalnie Cmentarz Ofiar Totalitaryzmu w Charkowie[11]. Figuruje na Liście Starobielskiej NKWD, pod poz. 538[10].

5 października 2007 roku minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień podpułkownika[12][13][14]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007 roku w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”[15][16][17].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

17 stycznia 1933 Komitet Krzyża i Medalu Niepodległości odrzucił wniosek o nadanie mu tego odznaczenia „z powodu braku pracy niepodległościowej”[1].

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-03].
  2. a b Kartoteka personalno-odznaczeniowa. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-01-03].
  3. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 616, tu podano, że urodził się 19 sierpnia 1892.
  4. a b c Kazimierz Banaszek, Krystyna Wanda Roman, Zdzisław Sawicki, Kawalerowie Orderu Virtuti Militari w mogiłach katyńskich, 2000, s. 325.
  5. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 251, 408.
  6. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 232, 349.
  7. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 70, 173.
  8. Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 26, 435.
  9. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 19, 856.
  10. a b c d e f Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. 616.
  11. Księga Cmentarna Charkowa 2003 ↓, s. LXXIV.
  12. Lista osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie. [online], web.archive.org, s. 25 [dostęp 2024-08-28] [zarchiwizowane z adresu 2016-03-27] (pol.).
  13. Decyzja Nr 439/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 5 października 2007 w sprawie mianowania oficerów Wojska Polskiego zamordowanych w Katyniu, Charkowie i Twerze na kolejne stopnie oficerskie. Decyzja nie została ogłoszona w Dzienniku Urzędowym MON.
  14. Zbrodnia katyńska, miedzy prawdą i kłamstwem [online], edukacja.ipn.gov.pl, 2008, s. 215 [dostęp 2024-09-17] (pol.).
  15. Prezydent RP wziął udział w uroczystościach „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów” [online], prezydent.pl [dostęp 2024-08-26] (pol.).
  16. Harmonogram odczytywania nazwisk osób zamordowanych w Katyniu, Charkowie, Twerze i Miednoje mianowanych pośmiertnie na kolejne stopnie [online], policja.pl, s. 1-4 [dostęp 2024-08-28] (pol.).
  17. „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”. Portal polskiej Policji. [dostęp 2023-09-15].
  18. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921, s. 811.
  19. M.P. z 1928 r. nr 260, poz. 634 „w uznaniu zasług, położonych w poszczególnych działach pracy dla wojska”.
  20. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1928, s. 408.
  21. Na podstawie fotografii [1].
  22. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932, s. 336.
  23. a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 34 z 27 sierpnia 1921, s. 1318.
  24. a b Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 70.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]