Przejdź do zawartości

Stefan Narębski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stefan Narębski
Ilustracja
Tablica upamiętniająca architekta na ścianie jego domu w Wilnie
Data i miejsce urodzenia

2 lutego 1892
Grozny, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

16 listopada 1966
Warszawa, Polska

Narodowość

polska

Alma mater

Instytut Inżynierii Cywilnej w Petersburgu

Praca
Projekty

Budynek Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku
Budynek szkoły na Antokolu w Wilnie

Stefan Narębski (ur. 2 lutego 1892 w Groznym, zm. 16 listopada 1966 w Warszawie) – polski architekt.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1911 roku ukończył Szkołę Realną w Wilnie i podjął studia w Instytucie Inżynierii Cywilnej w Petersburgu. Studia ukończył w 1916 roku i pracował jako technik w instytutach wojskowych w Kijowie i Witebsku. Po odzyskaniu niepodległości przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował Biurze Projektowym Gmachów Reprezentacyjnych (w latach 1918–1921). Studiował też na Politechnice Warszawskiej, gdzie jego wykładowcami byli Stanisław Noakowski i Oskar Sosnowski. W 1922 roku uzyskał dyplom architekta i przeprowadził się do Włocławka, gdzie podjął pracę w biurze projektowym należącym do jego teścia, Antoniego Olszakowskiego.

W latach 1925–1926 nauczał rysunku w Gimnazjum Humanistycznym im. Jana Długosza, a w latach 1927–1928 pełnił funkcję Architekta Miejskiego Włocławka. W tym czasie zaprojektował społecznie budynek Muzeum Ziemi Kujawskiej i Dobrzyńskiej we Włocławku przy ulicy Słowackiego, zbudowany w latach 1927–1930.

W 1928 roku wrócił do Wilna, gdzie objął funkcję architekta miejskiego. Pełnił ją do wybuchu II wojny światowej. W tym czasie powstały m.in. szkoła na Antokolu, Pałac Arcybiskupi, przeprowadzono renowację ratusza i Pałacu Prezydenckiego.

Od 1935 roku prowadził wykłady zlecone na Uniwersytecie Stefana Batorego. W 1937 roku otrzymał stanowisko profesora i kierownika Katedry Projektowania Wnętrz na Wydziale Sztuk Pięknych. Prowadził też wykłady dotyczące budownictwa wiejskiego na Wydziale Matematyczno-Przyrodniczym.

W czasie wojny pracował w biurze projektowym "Promprojekt" w Wilnie (1940-1941), potem jako rzeczoznawca w antykwariacie Niecieckich. Brał udział w tajnym nauczaniu i ruchu oporu. W 1943 roku został aresztowany, uwięziony na Łukiszkach i wysłany do obozu w Prawieniszkach. W latach 1944–1945 pracował jako główny inżynier w biurze "Listrojprojekt".

Po wojnie trafił do Torunia, gdzie 1 października 1945 zatrudnił się na tworzonym wówczas Uniwersytecie Mikołaja Kopernika. Organizował Wydział Sztuk Pięknych, był jego dziekanem (w latach 1946–1948, 1951–52) i prodziekanem (1945–1946). Od 1945 do przejścia na emeryturę w 1962 roku kierował Katedrą Projektowania Wnętrz.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Miał troje dzieci: Barbarę (1921–2000) artystę-grafika, Wojciecha (1925–2023) geologa oraz Juliusza (1927–1993) fizjologa i neurologa.

Wybrane prace

[edytuj | edytuj kod]

Wybrane publikacje

[edytuj | edytuj kod]
  • Metoda szybkiego rysunku perspektywicznego: podręcznik praktyczny dla zatrudnionych w zawodach technicznych i artystycznych oraz dla uczniów szkół zawodowych i artystycznych (1935. współautor)
  • Kaplica renesansowa we Włocławku i jej związki z kaplicą Firlejowską w Bejscach (1962)
  • Zarys historii meblarstwa (1968, współautor)

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Sławomir Kalembka (red.), Pracownicy nauki i dydaktyki Uniwersytetu Mikołaja Kopernika 1945–2004. Materiały do biografii, Toruń: Wydawnictwo Uniwersytetu Mikołaja Kopernika, 2006, s. 491-492, ISBN 83-231-1988-0.
  • Stefan Narębski 1892-1966 : architekt, konserwator, profesor. Towarzystwo Przyjaciół Muzeum Okręgowego w Toruniu, 2017. ISBN 978-83-933282-7-7.