Stanisław Sitowicz

Stanisław Mikołaj Sitowicz
„Staropolski”
	starszy sierżant
Data i miejsce urodzenia	10 października 1899 ; Warszawa
Data i miejsce śmierci	17 kwietnia 1976 ; Warszawa
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1936
Siły zbrojne	Armia Imperium Rosyjskiego; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	4 pułk piechoty LP; 4 pułk piechoty Legionów; Sztab Generalny; 54 pułk piechoty; Batalion KOP „Skałat”
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa
	Odznaczenia

Stanisław Mikołaj Sitowicz (ur. 10 października 1899 w Warszawie, zm. 17 kwietnia 1976 tamże) – żołnierz armii rosyjskiej, Legionów Polskich i starszy sierżant Wojska Polskiego II RP. Uczestnik I wojny światowej i wojny polsko-bolszewickiej. Kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

Urodził się 10 października 1899 w rodzinie Teofila i Antoniny z d. Górecka^[1]. W 1914, podczas nauki w gimnazjum wstąpił do armii rosyjskiej. Od 1916 w szeregach POW. Zatrzymany przez władze niemieckie, zbiegł z aresztu. Wstąpił do 4 pułku piechoty LP. Został ponownie aresztowany za agitację przeciw składaniu przysięgi i ponownie udało mu się uciec. Od listopada 1918 w odrodzonym Wojsku Polskim w szeregach 3 kompanii, I batalionu 4 pułku piechoty. Brał udział w walkach obrony Lwowa.

Szczególnie odznaczył się w walce pod Pietkowem podczas której „z jedną sekcją przez 2 godziny wytrwał na posterunku, mimo rany i straty 3 ludzi. Wycofał się dopiero na rozkaz i dopiero po połączeniu z kompanią pojechał do szpitala”^[1]. Za tę postawę został odznaczony Orderem Virtuti Militari^[2].

W styczniu 1921 przydzielony do sekcji mobilizacyjnej Sztabu Generalnego. Następnie służył też w 54 pułku piechoty i w Korpusie Ochrony Pogranicza. W 1932 był podoficerem Batalionu KOP „Skałat”^[3]. Jako inwalida wojenny od 1936 w stanie spoczynku. Podczas II wojny światowej działał w konspiracji. Zmarł w Warszawie, pochowany na cmentarzu Bródnowskim (kwatera 81B-6-5)^[4].

Życie prywatne

Dwukrotnie żonaty: ze Stefanią Barylską (zm. 1940) i Marią Mazur (od 1942). Pięcioro dzieci^[1].

Ordery i odznaczenia

Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 275^[1]
Krzyż Niepodległości^[1] – 15 kwietnia 1932 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”^[5]
Krzyż Walecznych – dwukrotnie^[1]

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Polak (red.) 1991 ↓, s. 132.
↑ Lewicki 1929 ↓, s. 57.
↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 333.
↑ Stanisław Sitowicz [hasłow w wyszukiwarce internetowej] [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2023-09-17] .
↑ M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.

Bibliografia

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2020-03-31].
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792 – 1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Adam Lewicki: Zarys historii wojennej 4-go pułku piechoty Legionów. Warszawa: Zakłady Graficzne „Polska Zjednoczona”, 1929, seria: Zarys historii wojennej pułków polskich 1918–1920.

[CITEREFPolak_(red.)1991132-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Polak (red.) 1991 ↓, s. 132.

[CITEREFLewicki192957-2] Lewicki 1929 ↓, s. 57.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_8_z_4_lipca_1932_roku,_s._333-3] Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 8 z 4 lipca 1932 roku, s. 333.

[4] Stanisław Sitowicz [hasłow w wyszukiwarce internetowej] [online], brodnowski.grobonet.com [dostęp 2023-09-17] .

[5] M.P. z 1932 r. nr 92, poz. 124.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]