Przejdź do zawartości

Stanisław Oślizło

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Oślizło
Ilustracja
Stanislaw Oślizło (2011)
Data i miejsce urodzenia

13 listopada 1937
Jedłownik

Obywatelstwo

niemieckie, polskie

Wzrost

178 cm

Pozycja

obrońca

Kariera seniorska[a]
Lata Klub Wyst. Gole
1953–1954 Kolejarz Wodzisław Śląski
1954–1955 Kolejarz Katowice
1956–1959 Górnik Radlin
1960–1972 Górnik Zabrze 296 (3)
Kariera reprezentacyjna
Lata Reprezentacja Wyst. Gole
1961–1971  Polska 57 (1)
Kariera trenerska
Lata Drużyna
197?-197? Górnik Zabrze (młodzież)
197?-197? Sparta Zabrze
197?-197? Zjednoczeni Zabrze
1977 Górnik 09 Mysłowice
1977 Piast Gliwice
1979 GKS Katowice
1979–1980 Zagłębie Sosnowiec (asystent)
1983–1985 Carbo Gliwice
1985–1986 Odra Wodzisław Śląski
1986 Pogoń Zabrze
1987–1988 AKS Chorzów
1990–1992 Górnik Zabrze (asystent)
1995 Górnik Zabrze
  1. Uwzględniono wyłącznie rozgrywki ligowe.
Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Stanisław Oślizło (ur. 13 listopada 1937 w Jedłowniku[a]) – polski piłkarz, występujący na pozycji obrońcy. Wychowanek Kolejarza Wodzisław, kapitan reprezentacji Polski i Górnika Zabrze, strzelec jedynej bramki w historii polskiej piłki w finale Pucharu Zdobywców Pucharów w meczu z Manchesterem City.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Pochodzi z dzielnicy Wodzisławia Śląskiego Jedłownika, jest absolwentem Liceum Ogólnokształcącego w Wodzisławiu Śląskim, wychowankiem, i byłym zawodnikiem Odry Wodzisław Śląski (ówcześnie Kolejarza Wodzisław Śl.). Następnie grał dla Kolejarza Katowice (1954-1955), i Górnika Radlin (1956-1959) z którym dwukrotnie awansował i spadał z Ekstraklasy. Następnie został zawodnikiem Górnika Zabrze (1960-1972). Oślizło to 57-krotny reprezentant Polski (1961-1971) – zdobywca 1 bramki, kapitan reprezentacji, 8-krotny mistrz Polski (1961-1972), 6-krotny zdobywca Pucharu Polski (1965, 1968, 1969, 1970, 1971, 1972), finalista Pucharu Zdobywców Pucharów (1970).

Zasłużony Mistrz Sportu. Czterokrotny laureat Złotych Butów w plebiscycie Sportu (1961, 1962/63, 1966/67 i 1967/68).

Jako trener prowadził m.in. GKS Katowice (runda wiosenna sezonu 1978/1979 i jesienna sezonu 1979/1980 – został zwolniony przed końcem rundy), Odrę Wodzisław Śląski, Piasta Gliwice, Carbo Gliwice i Górnika Zabrze. Sześciokrotnie podnosił Puchar (krajowy) Polski jako jedyny zawodnik w Europie i zdobył go z Górnikiem Zabrze na własność (jedyna drużyna w Polsce, która tego dokonała). Był twarzą jubileuszu 60-lecia Górnika Zabrze. Pełnił funkcję rzecznika zabrzańskiego klubu.

Postanowieniem prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego z 7 listopada 2001 został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski Orderu Odrodzenia Polski za wybitne zasługi dla rozwoju sportu piłkarskiego, za działalność społeczną[1].

Od 2014 członek Klubu Wybitnego Reprezentanta[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Obecnie dzielnica Wodzisławia Śląskiego.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]