SU-1
| Dane podstawowe | |
| Państwo | |
|---|---|
| Typ pojazdu |
samobieżne działo piechoty |
| Trakcja |
gąsienicowa |
| Załoga |
4 osoby |
| Dane techniczne | |
| Silnik |
4-cylindrowy silnik gaźnikowy T-26 o mocy 90 KM |
| Poj. zb. paliwa |
182 l |
| Pancerz |
nitowany z walcowanych płyt stalowych, 13 mm |
| Długość |
4,62 m |
| Szerokość |
2,44 m |
| Wysokość |
ok. 2,15 m |
| Prześwit |
0,39 m |
| Masa |
8 t |
| Osiągi | |
| Prędkość |
30 km/h |
| Zasięg pojazdu |
120 km (po drodze) |
| Pokonywanie przeszkód | |
| Brody (głęb.) |
0,8 m |
| Rowy (szer.) |
1,8-2,0 m |
| Ściany (wys.) |
0,75 m |
| Kąt podjazdu |
32° |
| Dane operacyjne | |
| Uzbrojenie | |
| 1 x armata pułkowa wz. 1927 kalibru 76,2 mm (35 nab.) 2(?) x czkm DT kalibru 7,62 mm | |
SU-1 – radzieckie samobieżne działo piechoty wykorzystujące podwozie czołgu T-26.
W 1932 roku w zakładach Bolszewik i Krasnyj Putiłowiec w Leningradzie skonstruowano działo samobieżne przeznaczone do współpracy z czołgami T-26. Na pozbawionym wieży podwoziu T-26 umieszczono nadbudówkę w zamocowanym 76,2 mm działem piechoty wz. 27. Dodatkowym uzbrojeniem pojazdu miały być prawdopodobnie dwa karabiny maszynowe DT. Prototypowy pojazd był prezentowany podczas kilku defilad, ale produkcji seryjnej nie rozpoczęto. Prawdopodobnymi przyczynami podjęcie takiej decyzji były wady pojazdu (mały kąt ostrzału działa, nieprzydatność krótkolufowej armaty do zwalczania czołgów) i brak odpowiedniej ilości podwozi czołgów T-26.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Janusz Magnuski. Lekkie działa samobieżne 76 mm dla wsparcia ogniowego sowieckiej piechoty. Cz. I. Przedwojenne eksperymenty. „Nowa Technika Wojskowa”. 2000. nr 9. s. str. 29-32. ISSN 1230-1655.