Roztocze Środkowe
 Wzgórza w okolicach Jacni | |
| |
| Megaregion | |
|---|---|
| Prowincja | |
| Podprowincja | |
| Makroregion | |
| Mezoregion |
Roztocze Środkowe |
| Zajmowane jednostki administracyjne |
|
Roztocze Środkowe (343.22) (Roztocze Tomaszowskie) – mezoregion fizycznogeograficzny w południowo-wschodniej Polsce, jeden z trzech mezoregionów Roztocza. Roztocze Środkowe graniczy od zachodu z Roztoczem Zachodnim, od północy z Padołem Zamojskim, od wschodu z Grzędą Sokalską i Równiną Bełską, a od południa z Roztoczem Wschodnim i Równiną Biłgorajską[1].
Region jest wyżyną zbudowaną z piaskowców mioceńskich i wapieni litotamniowych, zwykle bez pokrywy lessowej. Osiąga wysokość do 385 m n.p.m. (Wapielnia)[2]. Roztocze Środkowe przecinają podłużne doliny górnych odcinków Wieprza, Sołokiji i Tanwi (z wodospadami). Jest to region silnie zalesiony. Na jego obszarze znajduje się Roztoczański Park Narodowy, Krasnobrodzki Park Krajobrazowy oraz pomnik przyrody nieożywionej, tzw. Płaczący Kamień – ostaniec o obwodzie kilkunastu metrów. Roztocze Środkowe jest regionem o wysokiej atrakcyjności turystycznej[1].
Region leży głównie w granicach woj. lubelskiego, obejmując tylko północno-wschodni fragment woj. podkarpackiego w okolicach Narola. Rozpościera się na terenie czterech powiatów: zamojskiego, biłgorajskiego, tomaszowskiego i lubaczowskiego. Roztocze Środkowe ciągnie się od Szczebrzeszyna do poprzecznego obniżenia między Narolem a Lubyczą Królewską[3].
W obrębie regionu leży 6 miast: Tomaszów Lubelski, Szczebrzeszyn, Zwierzyniec, Krasnobród, Józefów i Narol, ponadto miejscowości Bełżec, Lubycza Królewska, Susiec, Guciów, Tarnawatka, Krynice, Adamów i Podlesina[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Jerzy Kondracki, Geografia regionalna Polski, Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1998, s. 288–289, ISBN 83-01-12479-2.
- ↑ a b Edward Słoniewski, Roztocze, Warszawa: PTTK „Kraj”, 1998, s. 18, ISBN 83-7005-410-2.
- ↑ Geoportal. Mapa lotnicza [online] [dostęp 2024-04-16].