Przejdź do zawartości

Roman Hawranke

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Roman Hawranke
Ilustracja
major piechoty major piechoty
Data i miejsce urodzenia

15 lipca 1878
Mlewo

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Cesarstwa Niemieckiego
Wojsko Polskie

Jednostki

64 Pułk Piechoty

Stanowiska

dowódca batalionu

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari

Roman Hawranke (ur. 15 lipca 1878 w Mlewie) – major piechoty Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 15 lipca 1878 w Mlewie, w rodzinie Ottona, nauczyciela, i Emmy z Makowskich[1].

Po zakończeniu I wojny światowej, jako były oficer Armii Cesarstwa Niemieckiego został przyjęty do Wojska Polskiego i zatwierdzony w stopniu porucznika[2]. W tym stopniu latem 1919 został mianowany dowódcą I batalionu w formowanym Grudziądzkim Pułku Strzelców[3]. W szeregach przemianowanego 64 pułku piechoty pełnił tę funkcję na froncie w wojnie polsko-bolszewickiej, w tym w walkach nad Berezyną, gdzie 5 czerwca 1920 został ranny, po czym trafił do szpitala[4]. Potem ponownie dowodził I batalionem od 27 lipca do 1 sierpnia 1920, lecz po odnowieniu ran ustąpił[5]. Od 29 października 1920 do końca walk był dowódcą II batalionu[6].

Po wojnie został awansowany na kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[7]. do 1923 był p.o. dowódcy II batalionu 64 pułku piechoty w Grudziądzu[8]. Następnie otrzymał awans na majora z dniem 1 lipca 1923[9] i był etatowym dowódcą II batalionu[10][11]. Z dniem 1 marca 1927 został mu udzielony dwumiesięczny urlop z zachowaniem uposażenia, a z dniem 30 kwietnia tego roku został przeniesiony w stan spoczynku[12]. W 1928 mieszkał w Grudziądzu[13]. W 1934 jako emerytowany major był przydzielony do Oficerskiej Kadry Okręgowej nr VIII jako oficer przewidziany do użycia w czasie wojny i pozostawał wówczas w ewidencji Powiatowej Komendy Uzupełnień Grudziądz[14].

Sąd Okręgowy IV Wydział Karny w Grudziądzu na podstawie art. 7 § 1 i 2 dekretu z 28 czerwca 1946 o odpowiedzialności karnej za odstępstwo od narodowości w czasie wojny 1939–1945[15] i rozporządzenia Rady Ministrów z 19 września 1946 o rozciągnięciu przepisów dekretu z dnia 28 czerwca 1946 o odpowiedzialności karnej za odstępstwo od narodowości w czasie wojny 1939-1945 r. do czynów popełnionych poza obszarem województwa Śląsko-Dąbrowskiego wszczął postępowanie sądowe w sprawie przeciwko Romanowi Hawranke, ur. 16 lipca 1878, synowi Ottona i Emmy, ostatnio zamieszkałemu w Grudziądzu przy ul. Krótkiej 4, oskarżonemu o zbrodnię z art. 1 § 1 wspomnianego dekretu („kto, będąc obywatelem polskim, w czasie pomiędzy 1 września 1939 a 9 maja 1945 zgłosił swoją przynależność do narodowości niemieckiej lub uprzywilejowanej przez okupanta, podlega karze więzienia do lat 10”)”[16].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Roman Hawranke. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.6-537 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-10-17].
  2. Wykaz oficerów, którzy nadesłali swe karty kwalifikacyjne, do Wydziału prac przygotowawczych, dla Komisji Weryfikacyjnej przy Departamencie Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1920, s. 37.
  3. 16 Dywizja 1929 ↓, s. 14.
  4. 16 Dywizja 1929 ↓, s. 28, 84.
  5. 16 Dywizja 1929 ↓, s. 84.
  6. 16 Dywizja 1929 ↓, s. 85.
  7. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 406.
  8. Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 308.
  9. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 349.
  10. Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 276.
  11. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 55 z 22 maja 1925, s. 273.
  12. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 5 lutego 1927, s. 38, 44.
  13. Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 899.
  14. Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 326, 1011.
  15. Dz.U. z 1946 r. nr 41, poz. 237.
  16. Monitor Polski nr 53. 1948-06-05. [dostęp 2024-10-17].
  17. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 10 z 30 kwietnia 1922, s. 321.
  18. 16 Dywizja 1929 ↓, s. 76.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]