Roman Gesing

Roman Gesing
Data i miejsce urodzenia	23 grudnia 1903 ; Orłów
Data i miejsce śmierci	14 lutego 1975 ; Warszawa
	Minister leśnictwa i przemysłu drzewnego
Okres	od 18 maja 1961; do 30 czerwca 1970
Przynależność polityczna	Zjednoczone Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Jan Dąb-Kocioł
Następca	Jerzy Popko
	Wojewoda rzeszowski
Okres	od 20 grudnia 1945; do 30 marca 1947
Przynależność polityczna	Polskie Stronnictwo Ludowe
Poprzednik	Jan Mirek
Następca	Jan Mirek
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Roman Gesing (ur. 23 grudnia 1903 w Orłowie, zm. 14 lutego 1975 w Warszawie) – polski inżynier leśnik i polityk. Poseł na Sejm Ustawodawczy oraz Sejm PRL II kadencji, w latach 1961–1970 minister leśnictwa i przemysłu drzewnego. Budowniczy Polski Ludowej.

Życiorys

Syn Romana, chłopa zaangażowanego w ruchu ludowym i Józefy, brat Franciszka. Rodzina Gesingów pochodziła z Niemiec, która w XVIII wieku osiedliła się w Polsce podczas tzw. kolonizacji józefińskiej. Gesingowie przejęli polskie wartości patriotyczne, dlatego podczas II wojny światowej nie podpisali volkslisty, przez co musieli opuścić dom i gospodarkę przed represjami. Szkołę czteroklasową ukończył w Orłowie. Cztery klasy gimnazjum ukończył w Mielcu, a dalsze cztery klasy gimnazjum ukończył w Jarosławiu, gdzie w 1923 roku uzyskał świadectwo dojrzałości. Następnie przez rok był zastępcą nauczyciela w szkole powszechnej w Pławie. W 1924 roku rozpoczął studia leśne na Wydziale Rolniczo-Lasowym Politechniki Lwowskiej, gdzie w 1932 roku uzyskał dyplom inżyniera leśnika. W latach 1924–1931 jako student był czynnym działaczem Związku Młodzieży Wiejskiej RP „Wici”. W latach 1928–1931 jako student zarządzał majątkiem leśnym Polany^[1].

W latach 1931–1933 był prezesem powiatowym Stronnictwa Ludowego w Mielcu. W 1933 roku objął stanowisko leśniczego i kierownika tartaku w dobrach rawskich Pawła Sapiehy. W 1938 roku objął stanowisko nadleśniczego w Kątach i kierownika tartaków firmy „Przemysł Drzewny S.A. w Krakowie”. W 1939 roku został wybrany do Rady Naczelnej Stronnictwa Ludowego. Podczas II wojny światowej kierował podziemnym ruchem oporu na terenie powiatów jasielskiego, krośnieńskiego, brzozowskiego i sanockiego. 20 września 1942 roku został aresztowany przez Gestapo i osadzony w obozie koncentracyjnym Auschwitz, a następnie w latach 1944–1945 był przenoszony do obozów Sachsenhausen, Buchenwald i Wansleben, gdzie 14 kwietnia 1945 roku został wyzwolony przez wojska amerykańskie, a w sierpniu powrócił do kraju^[1].

20 grudnia 1945 roku Roman Gesing jako jedyny członek Polskiego Stronnictwa Ludowego, został powołany na stanowisko wojewody rzeszowskiego. Jako wojewoda 11 kwietnia 1946 roku wystąpił z wnioskiem o aresztowanie greckokatolickich biskupów przemyskich Jozafata Kocyłowskiego i Grzegorza Łakoty^[a], wniosek został przyjęty i biskupów aresztowano w czerwcu 1946 roku i deportowano na Ukrainę^[2]. 30 marca 1947 roku złożył rezygnację ze stanowiska wojewody rzeszowskiego.

W 1947 został wybrany na posła na Sejm Ustawodawczy z okręgu wyborczego Rzeszów^[3]. Do 1949 roku był kierownikiem Wydziału Organizacyjnego PSL. W 1949 roku został członkiem Rady Naczelnej Zjednoczonego Stronnictwa Ludowego 7 stycznia 1950 roku został dyrektorem Departamentu Techniki w Ministerstwie Lasów, a 1 września 1954 roku został dyrektorem Departamentu Lasów Nadzorowanych i Łowiectwa. W 1957 uzyskał mandat poselski z okręgu wyborczego Dębica na Sejm PRL II kadencji. W 1957 roku został podsekretarzem stanu w Ministerstwie Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego, a 18 maja 1961 roku został powołany na stanowisko ministra tego resortu. Jako minister podwyższył jakość prac hodowlanych, prowadził zalesienia inwestycyjne na gruntach nieleśnych, otwierał nowe szkoły leśne i doprowadził do wydania wielu aktów normatywnych z zakresu ochrony przyrody. Za poparciem Romana Gesinga w 1967 roku utworzono Słowiński Park Narodowy, a w latach 1961–1970 zatwierdzono 200 nowych rezerwatów przyrody, osiągnięto pełną restytucję łosia i hodowli żubra. Podjęto się również opracowania planów Bieszczadzkiego i Roztoczańskiego Parku Narodowego^[4]. Zmarł 14 lutego 1975 roku w Warszawie.

Był również wiceprezesem Zarządu Głównego Związku Bojowników o Wolność i Demokrację. Pełnił funkcję sekretarza generalnego Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego^[5].

Pochowany 17 lutego 1975 w Alei Zasłużonych na cmentarzu Powązki Wojskowe w Warszawie w kwaterze C2-tuje-2^[6]. W pogrzebie udział wzięli m.in. członkowie władz naczelnych ZSL z prezesem Naczelnego Komitetu, marszałkiem Sejmu Stanisławem Gucwą na czele oraz przedstawiciele rządu i organizacji społecznych. Nad otwartą mogiłą przemówienie wygłosił wiceprezes ZSL Zdzisław Tomal^[7].

Jego żoną była Włodzimiera z domu Deszkiewicz (1906-1990)^[6].

Został wybrany patronem Technikum Leśnego w Zagnańsku.

Odznaczenia

Order Budowniczych Polski Ludowej (1974)^[8]
Order Sztandaru Pracy I klasy (1964)^[9].
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski
Złoty Krzyż Zasługi (1954)^[10]
Medal 10-lecia Polski Ludowej (1955)^[11]
Krzyż Oświęcimski (pośmiertnie, 1985)^[12]
Odznaka 1000-lecia Państwa Polskiego (1966)^[13]
Order Ludowej Republiki Bułgarii (Bułgaria, 1967)^[14]

Uwagi

↑ Na terenie województwa rzeszowskiego prowadzono nacisk na biskupa Jozafata Kocyłowskiego, aby wierni greckokatoliccy dobrowolnie zgodzili się na wyjazd na Ukrainę. Gdy biskup nadal odmawiał, wówczas wojewoda Roman Gesing wystąpił z wnioskiem o jego aresztowanie.

Przypisy

↑ ^a ^b Biografia Romana Gesinga. [dostęp 2017-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-30)].
↑ Udział wojewody w procesie Józefa Kocyłowskiego (s. 21) [dostęp 2017-03-30].
↑ Koniec złudzeń. Ludowcy z Rzeszowszczyzny wobec wyborów do Sejmu Ustawodawczego w styczniu 1947 r. [dostęp 2017-03-30].
↑ Leśnik. – Asset Publisher [online], tomaszow.lublin.lasy.gov.pl [dostęp 2018-02-19] (niem.).
↑ Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 28, s. 94, czerwiec 1975. Koło Lwowian w Londynie.
↑ ^a ^b Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.
↑ „Pogrzeb Romana Gesinga”, [w:] „Trybuna Śląska”, nr 41 (9637), 18 lutego 1975, s. 2.
↑ Zaszczytne wyróżnienie i uhonorowanie najbardziej zasłużonych ludzi pracy, „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 1.
↑ Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964.
↑ M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1184.
↑ M.P. z 1955 r. nr 42, poz. 411.
↑ Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705-1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944-1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 123.
↑ Nadzwyczajna sesja Sejmu [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.
↑ „Trybuna Robotnicza”, nr 79, 4 kwietnia 1967, s. 2.

Bibliografia

[2] Na terenie województwa rzeszowskiego prowadzono nacisk na biskupa Jozafata Kocyłowskiego, aby wierni greckokatoliccy dobrowolnie zgodzili się na wyjazd na Ukrainę. Gdy biskup nadal odmawiał, wówczas wojewoda Roman Gesing wystąpił z wnioskiem o jego aresztowanie.

[Biografia-1] Biografia Romana Gesinga. [dostęp 2017-03-29]. [zarchiwizowane z tego adresu (2017-03-30)].

[3] Udział wojewody w procesie Józefa Kocyłowskiego (s. 21) [dostęp 2017-03-30].

[4] Koniec złudzeń. Ludowcy z Rzeszowszczyzny wobec wyborów do Sejmu Ustawodawczego w styczniu 1947 r. [dostęp 2017-03-30].

[5] Leśnik. – Asset Publisher [online], tomaszow.lublin.lasy.gov.pl [dostęp 2018-02-19] (niem.).

[6] Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 28, s. 94, czerwiec 1975. Koło Lwowian w Londynie.

[cmentarzekomunalne-7] Wyszukiwarka cmentarna – Warszawskie cmentarze.

[8] „Pogrzeb Romana Gesinga”, [w:] „Trybuna Śląska”, nr 41 (9637), 18 lutego 1975, s. 2.

[9] Zaszczytne wyróżnienie i uhonorowanie najbardziej zasłużonych ludzi pracy, „Dziennik Polski”, 1974, nr 172, s. 1.

[10] Wręczenie odznaczeń w Belwederze. „Nowiny”, s. 2, nr 170 z 20 lipca 1964.

[11] M.P. z 1954 r. nr 98, poz. 1184.

[12] M.P. z 1955 r. nr 42, poz. 411.

[13] Stefan Oberleitner, Polskie ordery, odznaczenia i niektóre wyróżnienia zaszczytne 1705-1990: vademecum dla kolekcjonerów. Polska Rzeczpospolita Ludowa, 1944-1990, Wydawnictwo Kanion, 1992, s. 123.

[14] Nadzwyczajna sesja Sejmu [w:] „Trybuna Robotnicza”, nr 172, 22 lipca 1966, s. 1.

[15] „Trybuna Robotnicza”, nr 79, 4 kwietnia 1967, s. 2.

[1]

[a]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

Wojewodowie lwowscy z siedzibą w Rzeszowie (VIII 1944 – VII 1945)	Wiktor Jedliński Stanisław Janusz Stanisław Tkaczow Edward Kluk
Wojewodowie rzeszowscy (1945–1950)	Edward Kluk Jan Mirek Roman Gesing Jan Mirek
Przewodniczący Prezydium WRN w Rzeszowie (1950–1973)	Bolesław Geraga Wacław Rózga Franciszek Jagusztyn Michał Ostrowski Edward Duda Franciszek Dąbal
Wojewodowie rzeszowscy (1973–1998)	Henryk Stefanik Bolesław Rek Tadeusz Materka Henryk Ficek Kazimierz Ferenc Kazimierz Surowiec Zbigniew Sieczkoś
Wojewodowie podkarpaccy (od 1999)	Zbigniew Sieczkoś Zdzisław Siewierski Jan Kurp Ewa Draus Mirosław Karapyta Małgorzata Chomycz-Śmigielska Ewa Leniart Teresa Kubas-Hul