Rena Rolska

Rena Rolska
	; Rena Rolska (2008)
Imię i nazwisko	Regina Rollinger-Jonkajtys
Data i miejsce urodzenia	19 stycznia 1932 ; Warszawa
Data śmierci	27 sierpnia 2024
Gatunki	pop
Aktywność	1955–1981
Wydawnictwo	Polskie Nagrania „Muza”, Melodia U.S.A.
	Odznaczenia

Rena Rolska, właśc. Regina Rollinger-Jonkajtys (ur. 19 stycznia 1932 w Warszawie, zm. 27 sierpnia 2024^[1]) – polska piosenkarka i aktorka estradowa.

Życiorys

Rena Rolska zadebiutowała w 1955 roku, podczas koncertu audycji radiowej „Zgaduj zgadula”, w Hali Gwardii w Warszawie jako solistka Orkiestry Tanecznej Polskiego Radia pod dyrekcją Jana Cajmera^[2].

W latach 1956–1960 występowała w kabarecie architektów Pineska. W 1961 roku Piosenka prawdę Ci powie (Marek Sart – Kazimierz Kord) w jej wykonaniu otrzymała I nagrodę w konkursie na polską piosenkę. Ten sam utwór śpiewała również podczas Międzynarodowego Festiwalu Piosenki Sopot 1961, gdzie otrzymała wyróżnienie. Podczas I Krajowego Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1963) została także wyróżniona w kategorii wykonawców. Od tej chwili występowała wiele razy na festiwalach w Opolu – w koncertach Mikrofon i ekran lub w Premierach Opola. Wyjeżdżała ponadto wielokrotnie z własnymi recitalami do Związku Radzieckiego i brała udział w koncertach galowych polskiej estrady. Występowała w Stanach Zjednoczonych, Kanadzie, Belgii, Austrii, Mongolii, państwach tzw. demokracji ludowej.

Występowała również w kabarecie Dreszczowiec z Marianem Jonkajtysem, R. Polakiem, Wojciechem Młynarskim, w telewizji (recitale) i w audycji radiowej Podwieczorek przy mikrofonie, gdzie odtwarzała postać uczennicy w scenkach Rolska do tablicy (Zenona Wiktorczyka, J. Baranowskiego, R. Sadowskiego). W latach 1971–1978 występowała w Teatrze Syrena w Warszawie. Swój ostatni występ dała w Sali kongresowej w Warszawie w 1981, po czym zakończyła karierę na estradzie. Następnie zajęła się metaloplastyką i inkrustacją w drewnie^[3]. Od 2004 do 2010 pełniła funkcję przewodniczącej warszawskiego Koła Artystów Estrady^[4].

Dwukrotnie otrzymała Złoty Mikrofon, nagrodę Polsko-Amerykańskiej Agencji Artystycznej i zaproszenie do USA od impresario Henryka Michalskiego.

Życie prywatne

Dwukrotnie zamężna. Jej pierwsze zawarte w 1953 roku małżeństwo zakończyło się rozwodem. Jej drugim mężem od 1965 był aktor Marian Jonkajtys, z którym miała syna Grzegorza (ur. 1972)^[3].

5 września 2024 została pochowana w grobie rodzinnym na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach w Warszawie^[5](kwatera B36-4-29)^[6].

Filmografia

Sam pośród miasta (1965)

Piosenki

Bal u Zizi (muz. K. Wieczorek, sł. Zbigniew Stawecki, 1965)
Błękitna laguna (muz. Romuald Żyliński, sł. Igor Sikirycki, 1958)
Deszcz (muz. Władysław Szpilman, sł. Konstanty Ildefons Gałczyński, 1961)
Dobre były czasy przyjacielu (romans, sł. Adam Kreczmar, 1971)
Dwudziestu trzech (muz. Ryszard Sielicki, sł. Andrzej Bianusz, 1967)
Dziś jest kto inny (muz. Stefan Rembowski, sł. Andrzej Bianusz, 1964)
Ej, Piotr (muz. Ryszard Sielicki, sł. Andrzej Bianusz, 1965)
Esteta (muz. Jerzy Derfel, sł. Marian Jonkajtys, 1967)
Gdy w ogrodzie botanicznym (muz. Artur Gold, sł. Andrzej Włast – przedwoj., 1959)
Gość z zaświatów (muz. Janusz Bogacki, sł. Maciej Zembaty, 1967)
Jesienna rozłąka (muz. Jerzy Gert, sł. Bronisław Brok, 1961)
Jeszcze poczekajmy (muz. Jerzy Wasowski, sł. Bronisław Brok, 1961)
Most ze światła (muz. Marek Sart, sł. Tadeusz Śliwiak, 1970)
Na Francuskiej (muz. R. Sielicki, sł. B. Choiński i J. Gałkowski, 1960)
Na szczęście (muz. Romuald Żyliński, sł. Edward Fiszer, 1965)
Nasza miłość ma kolor jesieni (muz. Edward Czerny, sł. Andrzej Tylczyński, Zbigniew Zapert, 1961)
Nie oczekuję dziś nikogo (muz. W. Derwid – pseudonim Witolda Lutosławskiego, sł. Zbigniew Kaszkur, Zbigniew Zapert, 1959)
Nie wolno mi (muz. Nicola Salerno, sł. N. Pilchowska, 1964)
Niech pan mnie weźmie (muz. i sł. Zdzisław Gozdawa i Wacław Stępień, 1972; ... ze sobą do domu)
Nieśmiały pierwszy śnieg (muz. Wiesław Machan, sł. Janusz Odrowąż, 1960)
Oczy czarne (muz. ludowa rosyjska, sł. Ryszard Marek Groński, 1971)
Oddaj mi każdy dzień (muz. Władysław Szpilman, sł. Kazimierz Winkler, 1960)
Pewien uśmiech (muz. Ryszard Sielicki, sł. Janusz Odrowąż, 1957)
Piosenka prawdę ci powie (muz. Marek Sart, sł. Karol Kord, 1961) – 1. nagroda na Konkursie Piosenki Polskiej w 1961
Pocałuj mnie choć jeden raz (muz. Romuald Żyliński, sł. Roman Sadowski, 1964)
Rausz (muz. V. Villoldo, sł. Zbigniew Stawecki, 1965)
Rozejdźmy się w przyjaźni (muz. Stefan Musiałowski, sł. Irena Grygolunas, 1958)
Serce na śniegu (muz. Arno Babadżanian, polskie słowa Zbigniew Stawecki)
Sam mi mówiłeś (muz. Jerzy Petersburski, sł. Marian Hemar – przedwoj., 1959)
Samotne oczekiwanie (muz. Marian Radzik, sł. Bolesław Żabko-Potopowicz, 1963)
To niby takie proste (muz. Wiktor Kolankowski, sł. Włodzimierz Patuszyński, 1960)
Trzy listy (muz. Leon Boruński, sł. Jerzy Jurandot – przedwoj., 1959)
W taki dzień (muz. Jerzy Geisler, sł. Antoni Kamiński, 1962)
Właśnie dlatego (muz. Marek Sart, sł. Andrzej Tylczyński, 1965)
Wszystko co mam (muz. Adam Markiewicz i Stefan Rembowski, sł. Krystyna Wolińska, 1961)
Za ostatnich rubli pięć (muz. M. Makarow, sł. Marian Jonkajtys, 1971)
Zapomnij o mnie (muz. Henryk Wars, sł. Andrzej Włast – przedwoj., 1965)
Zatańczmy tango (muz. Henryk Wars, sł. Andrzej Włast, przedwojenna) – śpiewała od 1965
Zawsze będzie czegoś ci brak (muz. Jan Markowski, sł. W. Stępień, O. Ozierowski – przedwoj., 1959)
Złoty pierścionek (muz. Jerzy Wasowski, sł. Roman Sadowski) – śpiewała od 1959

Odznaczenia

Złoty Krzyż Zasługi (1979)^[7]
Brązowy (2005), Srebrny (2015) i Złoty (2022) Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”^[8]

Przypisy

↑ Nie żyje Rena Rolska. To ona wylansowała przebój, który znają wszyscy. ludzie.fakt.pl. [dostęp 2024-08-27].
↑ Krzysztof Lubczyński rozmawia z Reną Rolską [online], Pisarze.pl, 24 sierpnia 2015 [dostęp 2022-06-02] (pol.).
↑ ^a ^b Wywróżono jej rodzinę i karierę. Dla pierwszego męża prawie porzuciła śpiewanie [online], Viva.pl [dostęp 2024-08-27] (pol.).
↑ Gwiazda polskiej piosenki nagle zniknęła. Co się stało? [online], Fakt, 12 maja 2016 [dostęp 2024-08-27] (pol.).
↑ Była muzyczną ikoną PRL-u. Pogrzeb Reny Rolskiej. muzyka.interia.pl. [dostęp 2024-09-05].
↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
↑ Spotkanie twórców i artystów polskiej estrady. „Nowiny”. 146, s. 2, 2 lipca 1979.
↑ Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. [dostęp 2019-01-06]. (pol.).

Bibliografia

Rena Rolska. bibliotekapiosenki.pl. [dostęp 2012-02-15]. (pol.).
Rena Rolska. discogs.com. [dostęp 2012-02-15]. (ang.).
Rena Rolska w bazie filmpolski.pl

[1] Nie żyje Rena Rolska. To ona wylansowała przebój, który znają wszyscy. ludzie.fakt.pl. [dostęp 2024-08-27].

[2] Krzysztof Lubczyński rozmawia z Reną Rolską [online], Pisarze.pl, 24 sierpnia 2015 [dostęp 2022-06-02] (pol.).

[:0-3] Wywróżono jej rodzinę i karierę. Dla pierwszego męża prawie porzuciła śpiewanie [online], Viva.pl [dostęp 2024-08-27] (pol.).

[4] Gwiazda polskiej piosenki nagle zniknęła. Co się stało? [online], Fakt, 12 maja 2016 [dostęp 2024-08-27] (pol.).

[5] Była muzyczną ikoną PRL-u. Pogrzeb Reny Rolskiej. muzyka.interia.pl. [dostęp 2024-09-05].

[6] Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze

[Spotkanie_twórców_i_artystów-s2-7] Spotkanie twórców i artystów polskiej estrady. „Nowiny”. 146, s. 2, 2 lipca 1979.

[Lista_laureatów_medalu_Zasłużony-8] Lista laureatów medalu Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. Ministerstwo Kultury i Dziedzictwa Narodowego. [dostęp 2019-01-06]. (pol.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]