Raz Degan
| Data i miejsce urodzenia |
25 sierpnia 1968 |
|---|---|
| Zawód |
aktor, reżyser, model |
| Lata aktywności |
od 1994 |
| Strona internetowa | |
Raz Degan (ur. 25 sierpnia 1968 w kibucu Sede Nechemja) – izraelski aktor i reżyser, model[1].
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Wczesne lata
[edytuj | edytuj kod]Urodził się w Sede Nechemja w Kibcu w Izraelu jako syn Adiny Degan i Eliaha Degana. Odbył trzyletnią służbę wojskową w armii izraelskiej.
Kariera
[edytuj | edytuj kod]W wieku 21 lat rozpoczął karierę jako model[2]. Pojawiał się na okładkach najważniejszych magazynów w branży, takich jak „Elle”, „Vogue”, „Cosmopolitan” czy „Glamour”. Był reprezentowany przez agencję Riccardo Gay Model Management[3]. Uczestniczył w pokazach w Tajlandii, Stanach Zjednoczonych[4], Australii, Francji i we Włoszech, gdzie zdobył popularność dzięki udziałowi w licznych reklamach telewizyjnych, w tym Jägermeistera (1995)[5], Polaroid Corporation (1995) w roli piosenkarza rockowego czy Pino Silvestre (1996).
Później Raz Degan poświęcił się aktorstwu, pracując zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i we Włoszech. W 1994 pojawił się w komediodramacie Roberta Altmana Pret-a-Porter z Marcello Mastroiannim i Sophią Loren. Dwa lata potem zagrał w dreszczowcu Carlo Vanzina Dźwięk (Squillo, 1996)[6] i był także bohaterem teledysku do piosenki Amedeo Minghiego „Cantare è d’amore” (1996). Na planie dreszczowca Para morderców (Coppia omicida, 1998) spotkał się z Raoulem Bovą. Studiował aktorstwo w Actor’s Studio w Nowym Jorku[7].
Po udziale w ekranizacji tragedii Williama Szekspira Tytus Andronikus (Titus, 1999)[8], w 2000 przeniósł się do Los Angeles, gdzie studiował, aby zostać nauczycielem jogi w Santa Monica[9].
W 2002 powrócił do Włoch i otworzył East West Gallery w Mediolanie, galerię sztuki promującą młodych artystów malarzy z całego świata[9]. Zwrócił na siebie uwagę jako król Dariusz III, Szach Persji w widowiskowym dramacie historycznym Olivera Stone’a Aleksander (Alexander, 2004)[10].
W 2002 zagrał Jezusa w spektaklu Giorgio Albertazzi’ego Pilato sempre[11][12].
W 2004 wraz ze swoją partnerką Paolą Barale nakręcił film dokumentalny Film prywatny (Film privato), emitowany przez Italia 1. Zagrał postać profesora w dramacie Ermanna Olmiego Sto gwoździ (Centochiodi, 2007), który był prezentowany na 60. Festiwalu Filmowym w Cannes i nominowany do nagrody Davida. Po występie w głównej roli inspektora Alessandro Castriego w komediodramacie Albakiara – Il film (2008), wystąpił jako Alberto da Giussano we włoskim filmie kostiumowym Renza Martinelliego Barbarossa: Klątwa przepowiedni (Barbarossa, 2009) z Rutgerem Hauerem.
W 2010 wraz z Milly Carlucci był jednym z konkurentów szóstej edycji programu Rai 1 Dancing with the Stars (Ballando con le stelle)[3]. Był gospodarzem programu telewizyjnego Italia 1 Mistero[3]. Jako operator biograficznego filmu dokumentalnego Nadava Schirmana Zielony książę (The Green Prince, 2014) był nominowany do Złotej Żaby na Międzynarodowym Festiwalu Sztuki Autorów Zdjęć Filmowych Camerimage w Toruniu[13].
W 2016 wyreżyserował film dokumentalny Ostatni szaman (The Last Shaman)[14], za który zdobył nagrodę jury na LifeArt Festival.
W 2017 został zwycięzcą jako jeden z uczestników dwunastej edycji programu reality show Canale 5 Wyspy sławy (L’isola dei famosi)[15][16]. Wystąpił w jednym z odcinków serialu Rai 1 Śledztwa Lolity Lobosco (Le indagini di Lolita Lobosco, 2021)[17] – Spaghetti all’assassina z Francesco De Vito.
Życie prywatne
[edytuj | edytuj kod]Był w nieformalnym związku z francuską modelką Aurelie Claudel (ur. 1980). W latach 2002–2008 był związany z włoską aktorką Paolą Barale (ur. 1967)[18]. W sierpniu 2008 spotykał się z Kasią Smutniak[19][20].
Filmografia
[edytuj | edytuj kod]| Rok | Tytuł | Rola | Reżyser |
|---|---|---|---|
| 1994 | Pret-a-Porter | model (cameo) | Robert Altman |
| 1996 | Alisea i wyśniony książę (Sorellina e il principe del sogno, TV) | Demian | Lamberto Bava |
| Dźwięk (Squillo) | Toni | Carlo Vanzina | |
| 1998 | Para morderców (Coppia omicida) | Vito | Claudio Fragasso |
| Dziewczyny z Placu Hiszpańskiego (Le Ragazze di Piazza di Spagna, serial TV) | Książę Edoardo Forti Di San Sebastiano | ||
| 1999 | Tytus Andronikus (Titus) | Alarbus | Julie Taymor |
| 2001 | Beztroski w Rzymie (Giravolte) | Bo | Carola Spadoni |
| 2004 | Aleksander (Alexander) | Dariusz III, Szach Persji | Oliver Stone |
| Camera cafè (serial TV) | |||
| 2005 | Jedna setka gwoździ (Cento chiodi, dokumentalny) | protagonista | |
| 2007 | Sto gwoździ (Centochiodi) | profesor | Ermanno Olmi |
| 2008 | Albakiara | inspektor Castri | Stefano Salvati |
| 2009 | Barbarossa: Klątwa przepowiedni (Barbarossa) | Alberto da Giussano | Renzo Martinelli |
| 2010-2013 | Mistero (serial TV) | ||
| 2011 | Terytorium wroga (Forces spéciales) | Ahmed Zaief | Stéphane Rybojad |
| 2012 | Omamamia | Silvio | Tomy Wigand |
| 2021 | Śledztwa Lolity Lobosco (Le indagini di Lolita Lobosco, serial TV) | Luca Miniero |
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Raz Degan. Listal. [dostęp 2016-07-27]. (ang.).
- ↑ Raz Degan Facts. Famous Birthdays. [dostęp 2019-01-12]. (ang.).
- ↑ a b c Andrew (2015-12-20): Raz Degan, biografia. Biografieonline. [dostęp 2015-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
- ↑ Marty P (2018-11-22): Chi è Raz Degan: età, curiosità e vita privata dell’attore israeliano. SoloGossip.it. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
- ↑ Roberta Mercuri (2018-08-25): Raz Degan, 50 anni da leone (libero). „Vogue”. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
- ↑ Raz Degan. Filmow.com. [dostęp 2019-01-12]. (port.).
- ↑ Raz Degan. MYmovies. [dostęp 2019-01-12]. (wł.).
- ↑ Personalidade: Raz Degan (Israel). InterFilmes.com. [dostęp 2019-01-12]. (port.).
- ↑ a b Raz Degan’s Biography. Wall Of Celebrities. [dostęp 2016-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
- ↑ Raz Degan. ČSFD.cz. [dostęp 2016-07-27]. (cz.).
- ↑ ‘Pilato sempre’ torna il testo che scandalizzò l’ America. Repubblica. [dostęp 2016-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
- ↑ Pilato Sempre. Taormina-arte.com. [dostęp 2015-12-20]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
- ↑ Raz Degan Awards. FamousFix. [dostęp 2021-07-27]. (ang.).
- ↑ Ben Kenigsberg: Review: Desire to Heal in ‘The Last Shaman’ Only Raises Questions. „The New York Times”, 11 maja 2017. [dostęp 2021-08-10]. (ang.).
- ↑ Stella (2018-02-12): Raz Degan: “Un figlio? Ecco perchè non sono ancora diventato padre”. SoloGossip.it. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
- ↑ Isola, Raz Degan contro tutti, la Marcuzzi replica: «Non puoi trattarmi così». Spettacoli. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
- ↑ Raz Degan, on Instagram the photo that everyone likes and makes Can Yaman envy. World News, 6 kwietnia 2021. [dostęp 2021-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2021-00-10)]. (naur.).
- ↑ Raz Degan e la dedica dolcissima alla sua ex Paola Barale: “Alcune cose sono senza tempo”. Oggi. [dostęp 2016-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).
- ↑ Raz Degan Relationships. famousfix.com. [dostęp 2016-07-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (ang.).
- ↑ Simona (2017-04-28): “Raz Degan mi è entrato in macchina e mi ha preso a pugni”: arriva la condanna. SoloGossip.it. [dostęp 2019-01-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2019-01-12)]. (wł.).