Proletaryat
Proletaryat występujący na Małej Scenie podczas Pol’and’Rock Festival 2023 | |
Rok założenia | |
---|---|
Pochodzenie | |
Gatunek | |
Wydawnictwo |
Arston, Polskie Nagrania „Muza”, Izabelin Studio, ESKA, Tres, Agencja Artystyczna MTJ |
Powiązania | |
Skład | |
Tomasz Olejnik Dariusz Kacprzak Robert Hajduk Wiktor Daraszkiewicz | |
Byli członkowie | |
Zbigniew Marczyński Piotr Zalewski Piotr Pniak Ireneusz Zugaj Robert Szymański Piotr Zalewski Jarosław Siemienowicz Konrad Jeremus Antoni Roker | |
Strona internetowa |
Proletaryat – polski zespół rockowy z Pabianic.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Powstał w listopadzie 1987, założony przez byłych muzyków grup: Zero i Nev: wokalistę Tomasza Olejnika, gitarzystę Jarosława Siemienowicza, basistę Dariusza Kacprzaka i perkusistę Roberta Szymańskiego, którego wkrótce zastąpił Zbigniew Marczyński. Muzycy zadebiutowali w maju 1988, biorąc udział w jednym z lokalnych przeglądów. W 1989 zakwalifikowali się do festiwalu w Jarocinie, w którym wystąpili zdobywając Nagrodę Publiczności i Nagrodę Dziennikarzy. W tym samym roku dokonali pierwszych nagrań, które ukazały się w Polsce (Kaszana Warsaw Factory) i we Francji (RIT Rec.) na kasecie Revolt (wydawnictwo wznowiono na CD w listopadzie 2003). Nagrania zespołu zainteresowały realizatora Andrzeja Puczyńskiego, który zaproponował muzykom nagranie płyty. W 1990 zespół wystąpił ponownie na festiwalu w Jarocinie, gdzie zdobył 3 nagrody (publiczności, organizatorów i dziennikarzy). Jeszcze przed występem na festiwalu grupa rozpoczęła prace nad debiutanckim albumem Proletariat, który ukazał się w roku następnym. Jesienią muzycy przystąpili do rejestracji kolejnej płyty Proletaryat, która również ukazała się w roku następnym. W październiku 1991 Proletaryat wystąpił w poznańskiej hali „Arena”. Koncert ten ukazał się dwa lata później na kasecie Proletaryat in Concert.
W 1992 zespół po raz kolejny pojechał na festiwal do Jarocina, gdzie wystąpił z nowym perkusistą Piotrem Pniakiem. Na wiosnę 1993 muzycy przystąpili do nagrań kolejnej płyty Czarne Szeregi, która ukazała się jesienią. Trasę promocyjną albumu Proletaryat zagrał wspólnie z zespołem Vader. Koncerty udokumentował album Tour 1993, który został wydany w 1994. W listopadzie tego samego roku ukazała się kolejna studyjna płyta zespołu IV, promowana trasą z zespołem Gdzie Cikwiaty. Jesienią następnego roku do zespołu powrócił Szymański, a także dołączył drugi gitarzysta Piotr Zalewski. W tym składzie zespół zagrał trasę u boku Vadera, Sweet Noise i Testora. Na początku 1996 Zalewski opuścił zespół, a Szymańskiego ponownie zastąpił Piotr Pniak. Jako kwartet zespół nagrał płytę Zuum, która ukazała się na jesieni. Przed końcem roku Pniaka zastąpił Robert Hajduk. W marcu 1997 w dziesiątą rocznicę powstania Proletarytu muzycy wydali płytę The Best of..., zawierającą nagrania z całego okresu działalności[1].
W 1999 ukazał się album Made in U.S.A., na którym pojawił się drugi gitarzysta Ireneusz Zugaj. Jesienią 2003 na 15-lecie istnienia zespołu ukazał się na CD materiał z kasety Revolt jako REVOLT (Special Edition 2003) uzupełniony dodatkowymi nagraniami dokonanymi na czasie. W 2006 ukazały się płyty ReC i Recycling. W tym samym roku odszedł z zespołu Jarosław Siemieniowicz, którego zastąpił Konrad „Wołowina” Jeremus. W 2008 Jeremusa zastąpił Wiktor Daraszkiewicz (wcześniej współpracujący z zespołem Rezerwat)[2].
We wrześniu 2010 roku ukazała się kolejna płyta Proletaryatu zatytułowana Prawda, na której znalazło się 10 nowych kompozycji. Do dwóch utworów – „Ból” i „Ruchomy cel”, zespół nagrał teledyski. W grudniu tego samego roku została wydana gra komputerowa Music Master Chopin, do której Proletaryat nagrał anglojęzyczny utwór zatytułowany „Time to Rise”. Zgodnie z wizją gry, był on zainspirowany twórczością Fryderyka Chopina.
13 kwietnia 2015 roku nakładem Agencji Artystycznej MTJ ukazał się album zespołu zatytułowany Oko za oko. Płytę promował singel „Nie wyrażam zgody”[3].
Muzycy
[edytuj | edytuj kod]
|
|
Dyskografia
[edytuj | edytuj kod]
Albumy studyjne[edytuj | edytuj kod]
|
Albumy koncertowe[edytuj | edytuj kod]
Albumy kompilacyjne[edytuj | edytuj kod]
Kompilacje różnych wykonawców[edytuj | edytuj kod]
Notowane utwory[edytuj | edytuj kod]
|
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Leszek Gnoiński, Jan Skaradziński, Encyklopedia polskiego rocka, Warszawa: Świat Książki, 1997, s. 349–351, ISBN 83-7129-570-7, OCLC 43868642 .
- ↑ Oficjalna strona zespołu Proletartyat: Historia. [dostęp 2010-05-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-06-03)]. (pol.).
- ↑ Proletaryat – Nie wyrażam zgody. [dostęp 2015-03-04]. (pol.).
- ↑ a b c d e f g h i Proletaryat: Dyskografia. proletaryat.com.pldyskografia. [dostęp 2012-12-27]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-02-10)]. (pol.).
- ↑ Złote płyty CD przyznane w 1997 roku [online], ZPAV [dostęp 2020-07-10] .
- ↑ Płyta ReC. – Proletaryat. muzyka.onet.pl. [dostęp 2012-12-27]. (pol.).
- ↑ OLiS – sprzedaż w okresie 06.03.2006 – 12.03.2006. olis.onyx.pl. [dostęp 2012-12-27]. (pol.).
- ↑ Proletaryat – Recycling. muzyka.interia.pl. [dostęp 2012-12-27]. (pol.).
- ↑ Proletaryat – Prawda. muzyka.wp.pl. [dostęp 2012-12-27]. (pol.).
- ↑ OLiS – sprzedaż w okresie 27.09.2010 – 03.10.2010. olis.onyx.pl. [dostęp 2012-12-27]. (pol.).
- ↑ Proletaryat – Oko za oko. MTJ Agencja Artystyczna. [dostęp 2015-04-07]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-04-05)]. (pol.).
- ↑ Ząb za ząb – Proletaryat. empik.com. [dostęp 2023-03-30]. (pol.).
- ↑ OLiS – oficjalna lista sprzedaży: Albumy 17.03.2023 – 23.03.2023. olis.pl. [dostęp 2023-03-30]. (pol.).
- ↑ Proletaryat – The Best of.... muzyka.wp.pl. [dostęp 2012-12-27]. (pol.).
- ↑ Poniedziałek (Soundtrack). hiphopedia.info. [dostęp 2012-07-17]. (pol.).
- ↑ LP3 – Statystyki dla wykonawcy Proletaryat. lp3.pl. [dostęp 2012-07-17]. (pol.).
- ↑ SLiP – Statystyki dla wykonawcy Proletaryat. radioszczecin.pl. [dostęp 2012-07-17]. (pol.).
- ↑ 30 ton – lista, lista przebojów. rmfpoplista.phorum.pl. [dostęp 2013-03-12]. (pol.).
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oficjalna strona zespołu (pol.)