Przejdź do zawartości

Pracownicza Demokracja

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pracownicza Demokracja
Ilustracja
Andrzej Żebrowski z egzemplarzami miesięcznika PD (marzec 2022)
Państwo

 Polska

Lider

Andrzej Żebrowski

Data założenia

1990

Ideologia polityczna

socjalizm, marksizm, trockizm, internacjonalizm

Poglądy gospodarcze

gospodarka planowa

Pracownicza Demokracja (PD) – polska organizacja polityczna o charakterze marksistowskim, związana z Międzynarodową Tendencją Socjalistyczną (nieortodoksyjni trockiści). Powstała pod koniec 1990, pierwotnie jako Solidarność Socjalistyczna, którą to nazwę nosiła do połowy lat 90.

Program i ideologia

[edytuj | edytuj kod]

Pracownicza Demokracja opowiada się za obaleniem kapitalizmu w wyniku antykapitalistycznej rewolucji socjalistycznej i zastąpieniem go demokracją pracowniczą, czyli socjalizmem oddolnym. W programie zapisano, iż demokracja powinna opierać się na komitetach delegatów i radach pracowniczych w zakładach pracy. Zwolennicy PD są przeciwko rasizmowi, faszyzmowi, antysemityzmowi[1][2].

Pracownicza Demokracja uważa, że w Polsce, Czechosłowacji, ZSRR (od ok. 1928) i innych krajach demokracji ludowej panował system nie socjalizmu, a państwowego kapitalizmu[3], gdyż pracownicy nie mieli żadnej kontroli nad gospodarką i państwem, kontrolę miała zaś rządząca klasa biurokratyczna.

Uważa też, że w krajach takich, jak Chiny czy Kuba dokonała się odchylona z kursu permanentna rewolucja (a nie rewolucja pracownicza, jak sądzą inne odłamy trockistowskie), prowadząca do państwowego kapitalizmu, ponieważ walk nie prowadziła tam klasa pracownicza, lecz klasa średnia[4].

Zdaniem Pracowniczej Demokracji brak kryzysu w kapitalizmie po II wojnie światowej był spowodowany permanentną gospodarką zbrojeń, która aż do lat 70. odsuwała spadkową tendencję stopy zysku[4].

Działalność

[edytuj | edytuj kod]
Postulaty Pracowniczej Demokracji niesione w trakcie Parady Równości w 2022.

Pracownicza Demokracja organizuje różne debaty, wydarzenia kulturalne, projekcje filmów[5]. Co roku odbywa się także „Weekend Antykapitalizmu” współorganizowany przez PD. Podczas Weekendu Antykapitalizmu 2012 gośćmi byli m.in.: ekonomista Tadeusz Kowalik, Roman Kurkiewicz, Piotr Ikonowicz, oraz goście zza granicy – jeden ze współorganizatorów ruchu Oburzonych Albert Garcia i Syryjczycy mieszkający w Polsce[6][7].

Jest jednym z ugrupowań tworzących od samego początku ruch antywojenny w III RP – występowała m.in. przeciw interwencji USA w Afganistanie i Iraku. Uczestniczy w antyfaszystowskiej Koalicji 11 Listopada, której celem jest blokowanie Marszu Niepodległości odbywającego się co roku w Warszawie[8][9].

Wydaje miesięcznik o tej samej nazwie[10]. Ma sekcje w większych miastach Polski, m.in. w Warszawie, Gdańsku i Szczecinie.

Udział w wyborach

[edytuj | edytuj kod]
Flaga Pracowniczej Demokracji na pochodzie pierwszomajowym w 2023.

Kandydatem w wyborach prezydenckich w 2005 popieranym przez PD miała być prof. Maria Szyszkowska, jednakże jej sztab wyborczy nie zebrał wystarczającej liczby podpisów, które umożliwiłyby jej kandydaturę. Dlatego 11 września 2005 PD poparła w wyborach parlamentarnych listę Polskiej Partii Pracy – Sierpień 80, a w prezydenckich kandydaturę Daniela Podrzyckiego. Po tragicznej śmierci Podrzyckiego PD nawoływała do bojkotu obu rund wyborów prezydenckich. W wyborach 2007 opowiedziała się za poparciem dla PPP. W wyborach prezydenckich 2010 opowiedziała się za poparciem Bogusława Ziętka. W wyborach parlamentarnych w 2011 ugrupowanie nie poparło żadnej listy wyborczej. Poparcie dla PPP zostało wycofane ze względu na start z list tej partii osób związanych ze środowiskiem nacjonalistycznym[11]. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2014 Pracownicza Demokracja poparła listy wystawione przez Partię Zieloni[12]. W wyborach parlamentarnych w 2015 PD ogłosiła poparcie dla Partii Razem[13].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Warszawa: Znieważanie symboli NOP na pl. Zamkowym
  2. Dlaczego blokujemy marsz. [dostęp 2012-04-16]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-01)].
  3. Stalinowski reżim – kapitalizm państwowy: Pracownicza Demokracja. pracowniczademokracja.home.pl. [dostęp 2015-10-28].
  4. a b Tony Cliff, Tony Cliff: Deflected Permanent Revolution (1963) [online], www.marxists.org [dostęp 2016-07-21].
  5. Pokaz filmu „Chleb i róże” Kena Loacha
  6. Weekend Antykapitalizmu 2012 – Warszawa 18–20 maja: Pracownicza Demokracja
  7. Warszawa: Albert Garcia i inni na Weekendzie Antykapitalizmu 2012 lewica.pl
  8. Oświadczenie Pracowniczej Demokracji w sprawie blokady antyfaszystowskiej 11 listopada. [dostęp 2012-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-09)].
  9. Faszyzm Nie Przejdzie Lista organizacji oraz grup nieformalnych biorących udział w blokadzie 11 listopada.. [dostęp 2012-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-21)].
  10. Gazeta – maj 2012
  11. Lewica i wybory. [dostęp 2012-05-18]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-05-09)].
  12. Filip Ilkowski: Parlament Europejski – Na kogo głosować?. Pracownicza Demokracja, 1 maja 2014. [dostęp 2016-10-15].
  13. Ellisiv Rognlien: Wybory 2015 – Głosujmy na Partię Razem. Pracownicza Demokracja, 1 października 2015. [dostęp 2016-10-15].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]