Przejdź do zawartości

Pop (film)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pop
Поп
Gatunek

dramat
wojenny

Data premiery

20 września 2009

Kraj produkcji

Rosja

Język

rosyjski
niemiecki

Czas trwania

128 minut

Reżyseria

Władimir Chotinienko

Scenariusz

Aleksandr Siegień

Główne role

Siergiej Makowiecki

Muzyka

Aleksiej Rybnikow

Zdjęcia

Ilia Diemin

Scenografia

Konstantin Mielnikow
Olga Osipowa

Kostiumy

Regina Chomska

Montaż

Denis Łuzanow

Produkcja

Siergiej Krawiec

Wytwórnia

Prawosławnaja Encikłopedija

Strona internetowa

Pop (ros. Поп) – rosyjski dramat wojenny z 2009 roku w reżyserii Władimira Chotinienki, zrealizowany na podstawie powieści Aleksandra Siegienia pod tym samym tytułem.

Opis fabuły

[edytuj | edytuj kod]

Wiosna 1941 roku. Duchowny prawosławny, ojciec Aleksander żyje spokojnie wraz z troskliwą żoną Aliewtiną w niedużej wsi Tichoje na Łotwie. Jest kapłanem otoczonym szacunkiem, z umiłowaniem pełniącym swoją posługę. Wybuch wojny i wejście Niemców przerywa jednak ten sielski stan. Aleksandrowi zostaje przez jego przełożonych powierzona misja odbudowy zniszczonej przez bolszewików cerkwi i życia religijnego w obwodzie pskowskim. Jest to tzw. „pskowska misja prawosławna” – eksperyment niemiecki, mający na celu odbudowę pod egidą okupanta życia religijnego na terenach północno-zachodniej Rosji w celu odciągnięcia miejscowej ludności od bolszewizmu. Ojciec Aleksander wyjeżdża wraz z żoną i przybraną córką Ewą do wsi Zakaty i odremontowuje przy pomocy miejscowych mieszkańców niedużą cerkiew (zamienioną w czasach sowieckich na klub). Niestety ten prosty chrześcijanin, szczerze wierzący w nauki Chrystusa człowiek o wielkim sercu nie potrafi odnaleźć się pomiędzy partykularnymi interesami działających w okolicy partyzantów, kolaborującej z Niemcami rosyjskiej policji i samych okupantów. Coraz trudniej czynić mu posługę – Niemcy nie pozwalają wspomagać jeńców radzieckich w miejscowym obozie, partyzanci zabijają rosyjskich policjantów, a partyzantów z kolei wieszają okupanci. Okrucieństwo i bezsens zabijania coraz bardziej przygniata ojca Aleksandra, który ostatni sens swojej misji widzi w przygarnianiu bezdomnych sierot. Wszystko się kończy, gdy w sierpniu 1944 roku przychodzi w końcu Armia Czerwona, a ojciec Aleksander zostaje wywieziony w nieznanym kierunku. W ostatniej scenie filmu, która rozgrywa się w roku 1979, siwowłosy, sterany życiem starzec – ojciec Aleksander, żyje w monasterze Pskowsko-Peczerskim. Wciąż jest gotów nieść pomoc potrzebującym – nawet rozweselonej i zlaicyzowanej młodzieży radzieckiej, która pewnego dnia szuka schronienia i odpoczynku u bram jego klasztoru.

Główne role

[edytuj | edytuj kod]
  • Siergiej Makowiecki – ojciec Aleksander
  • Nina Usatowa – Alewtina
  • Liza Arzamasowa – Ewa
  • Anatolij Łobocki – płk. Freigausen
  • Siepan Morozow – policjant Władykin
  • Jurij Curyło – metropolita Sergiusz
  • Aleksandr Doronin – ojciec Gieorgij
  • Kiryłł Plietnow – czerwonoarmista Ługotincew

O filmie

[edytuj | edytuj kod]
  • Wielu z głównych bohaterów filmu (jak i sama „prawosławna misja pskowska”) to postacie autentyczne, chociaż ich losy nie zawsze były takie jak to przedstawia film[1]. Należą do nich m.in.: ojciec Aleksander Ionin (w rzeczywistości Alieksiej Ionin), płk. Iwan Fiodorowicz Freigausen, metropolita Sergiusz (Woskriesienski).
  • Film jest pierwszym w kinematografii rosyjskiej obrazem stworzonym pod oficjalnym patronatem i na zamówienie patriarchatu moskiewskiego oraz przy osobistym zaangażowaniu patriarchy Moskwy i Wszechrusi Aleksego II[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Aleksandr Siegien: Pskowskaja prawosławnaja missja w gody wielikoj otczestwiennoj wojny. [w:] Prawosławie.ru [on-line]. 2009-08-17. [dostęp 2011-02-27]. (ros.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]