Pokój w Landsbergu
| Data | |||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Przyczyna | |||
| Strony traktatu | |||
| |||
| Przywódcy | |||
| |||
Pokój w Landsbergu – podpisany w 1329 roku układ pomiędzy margrabią brandenburskim Ludwikiem (Starszym) Wittelsbachem a wojewodą poznańskim Wincentym z Szamotuł herbu Nałęcz, działającym na polecenie króla polskiego Władysława I Łokietka. Pokój ten zakończył trwającą od 1326 wojnę i został zawarty na okres trzech lat[1].
Tło historyczne i postanowienia pokoju
[edytuj | edytuj kod]W trzy lata po wygaśnięciu w 1320 roku rodu Askańczyków rządzących Brandenburgią, cesarz Ludwik IV osadził w kwietniu roku 1323 na tronie swojego syna, także Ludwika[2]. Na ten fakt zareagował papież Jan XXII, który nałożył (23 marca 1324) klątwę na cesarza, oraz wezwał na pomoc władców Pomorza Zachodniego (10 sierpnia 1325) i (niezależnie) Polski (oba władztwa zawarły przymierze już wcześniej — 18 czerwca 1325). Na apel odpowiedział Władysław I Łokietek, który wyruszył na wiosnę 1326 roku na Brandenburgię na czele wojsk polskich i litewskich (o udziale w niej książąt pomorskich nic nie wiadomo). Działania najeźdźców cechowało okrucieństwo, a ziemie Nowej Marchii spustoszono, tym samym znacznie osłabiając pozycję Wittelsbachów[3]. Wyprawa nie przyniosła jednak wymiernych zysków, ponadto papież nie poparł jej oficjalnie[1]. Książęta zachodniopomorscy już 25 sierpnia 1326 roku zawarli z Brandenburgią układ o zawieszeniu broni[3]. W 1327 roku Królestwo Polskie zostało zaatakowane z dwóch stron przez zakon krzyżacki i Czechów[1].
W tej sytuacji oba kraje, zniszczone wojną, zgodziły się na traktat pokojowy. Popierały go także dwa arystokratyczne rody — wielkopolski Nałęczów i brandenburski von Wedel[4], które były powiązane ze sobą gospodarczo. Rozejm został podpisany w Landsbergu. Na jego podstawie do Polski została przyłączona ziemia międzyrzecko-skwierzyńska[5]. Gwarantem pokoju był Wincenty z Szamotuł, który zobowiązał się wypowiedzieć posłuszeństwo królowi polskiemu w razie wybuchu wojny, oraz przepuścić wojska brandenburskie przez Wielkopolskę bez stawiania oporu[4].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Jerzy Wyrozumski: Historia Polski do roku 1505. Warszawa: PWN, 1983. ISBN 83-01-08840-0.
- ↑ B. Zientara, Okres III: Rozdrobnienie feudalne (1295–1464), [w:] Dzieje Pomorza, red. G. Labuda, t. I, cz. 2, Poznań 1969, s. 209-210.
- ↑ a b B. Zientara, Okres III: Rozdrobnienie feudalne (1295–1464), [w:] Dzieje Pomorza, red. G. Labuda, t. I, cz. 2, Poznań 1969, s. 210.
- ↑ a b Rokowania polsko-brandenburskie. Portal Obywatelski Koszalin7.pl, 30 stycznia 2010. [dostęp 2013-04-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-08)].
- ↑ Beata Baranowicz: Dzieje Gorzowa w latach 1257–1945. Gorzowski Internetowy Informator Kulturalny. [dostęp 2013-04-22]. (pol.).
