Przejdź do zawartości

Pisak

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tradycyjne pisaki
Markery

Pisak (cienkopis, flamaster, mazak, marker) – jest to rodzaj długopisu, wewnątrz którego znajduje się porowaty rdzeń nasączony tuszem[1]. Końcówka pisząca jest również porowata, dzięki czemu tusz powoli przepływa na powierzchnię papieru czy innego materiału. Dostępna jest ich szeroka gama kolorów i rodzajów tuszu.

Ze względu na grubość linii pisania, przyrządy te w języku polskim można szacunkowo podzielić na grupy:

  • do 0,8 mm - cienkopisy,
  • od 0,9 do 4 mm – flamastry, mazaki,
  • powyżej 4 mm – markery.

Ze względu na rodzaj tuszu, główny podział to:

  • permanentne (niezmazywalne) – większość pisaków,
  • zmazywalne (suchościeralne) – używane do pisania na tablicy, wykorzystują specjalny rodzaj tuszu łatwego do usunięcia (nawet po wyschnięciu), np. przy pomocy gąbki,

Permanente zaś dzielą się na:

  • transparentne (przezroczyste) – na bazie wody lub alkoholu, stosowane np. do zaznaczania tekstu (w gazetach, drukach),
  • nieprzezroczyste – na bazie olejowej, stosowane do znakowania na bardzo szerokiej gamie powierzchni.

Termin marker pochodzi z języka angielskiego od słowa markzaznaczać. Oprócz typowego zastosowania, tj. do wyróżniania tekstu na papierze, bądź pisania na tablicy, markery są między innymi wykorzystywane przez ludzi związanych z subkulturą hip-hopową do tzw. tagowania w miejscach publicznych.

Zobacz też

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. flamaster, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-09-28].