Penguin
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Producent |
Kongsberg Defence & Aerospace |
| Rodzaj |
woda-woda, powietrze-woda |
| Przeznaczenie |
przeciwokrętowy średniego zasięgu |
| Data konstrukcji |
1967 |
| Lata produkcji |
od 1972 |
| Operacyjność |
od 1972 |
| Długość |
Mk II: 3000 mm |
| Średnica |
280 mm |
| Rozpiętość |
Mk II: 1400 mm |
| Masa |
500 kg |
| Napęd |
rakietowy na paliwo stałe |
| Prędkość |
1,2 Macha (1500 km/h) |
| Zasięg |
Mk II: 34 km |
| Naprowadzanie |
Mk II: impulsowe laserowe, termiczne |
| Masa głowicy |
Mk II: 120 kg |
| Typ głowicy |
kumulacyjna, burząca |
| Użytkownicy | |
| Australia, Korea Południowa, Grecja, Hiszpania, Norwegia, Stany Zjednoczone, Szwecja, Turcja | |
Penguin (ang. pingwin) – norweski przeciwokrętowy pocisk rakietowy zbudowany przez Kongsberg Defence & Aerospace w wersjach do wystrzeliwania z okrętów nawodnych, samolotów i śmigłowców. Przyjęty do uzbrojenia w wielu krajach, także Stanów Zjednoczonych pod oznaczeniem AGM-119 Penguin. Jest to pierwszy zachodni pocisk przeciwokrętowy naprowadzany pasywnie termicznie (na źródło podczerwieni), w przeciwieństwie do innych konstrukcji tego typu używających do naprowadzania technologii radiolokacyjnej. Penguin jest również pierwszym pociskiem przeciwokrętowym typu wystrzel i zapomnij.
Pocisk Penguin został zaprojektowany na początku lat 60. do wystrzeliwania z wyrzutni pokładowych okrętów norweskich i miał służyć jako broń obronna przed atakiem z morza. Pierwsza wersja Penguin Mk I weszła do służby w marynarce wojennej Norwegii i Turcji w 1972 roku, a w 1980 pojawiła się wersja Penguin Mk II wprowadzona do uzbrojenia w siłach zbrojnych Norwegii, Grecji i Szwecji. Do tej pory pocisk był wielokrotnie modyfikowany w ramach projektu rozwojowego uzbrojenia przeciwokrętowego.
Penguin posiada bezwładnościowy system nawigacyjny (INS) umożliwiający programowanie wielu profili lotu w taki sposób, że pocisk jest zdolny do omijania przeszkód, manewrowania między wyspami i atakowania celu z innego kierunku niż został wystrzelony. Taki sposób ataku pozwala uniknąć zdradzenia pozycji wystrzeliwującego pocisk okrętu lub śmigłowca, a także umożliwia trafienie w cel z najmniej spodziewanego kierunku lub w najbardziej newralgiczną część okrętu. Pułap lotu pocisku zależy od terenu nad jakim się porusza i jest dość wysoki nad lądem, co pozwala łatwiej omijać przeszkody terenowe, i bardzo niski nad powierzchnią wody dzięki czemu jest on trudniejszy do wykrycia i może trafiać tuż nad linią wodną okrętu. Zmodyfikowana głowica bojowa jest wyposażona w zapalnik zwłoczny powodujący detonację wewnątrz kadłuba okrętu. System naprowadzający pocisku Penguin jest trudny do zakłócenia i stąd charakteryzuje się on dużą skutecznością.
Obecnie produkowane są dwie wersje pocisku: Mk II Mod 7 przeznaczony do wystrzeliwania z jednostek nawodnych i śmigłowców, oraz Mk III przenoszony przez samoloty myśliwskie i patrolowe wprowadzona do uzbrojenia w 1990. Do przenoszenia pocisków Penguin przystosowano śmigłowce Bell 412, SH-2 Seasprite, UH-60 Black Hawk, SH-60 Seahawk i Lynx. Do przenoszenia Penguina Mk III przystosowano do tej pory tylko jeden samolot F-16 Fighting Falcon.
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Oficjalna strona producenta pocisków Penguin. kongsberg.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2007-12-17)].