Parnica (kanał)

Parnica
	; Środkowa i wschodnia część Parnicy (widok od strony zachodniej)
Państwo	Polska
Województwo	zachodniopomorskie
	Początek
Akwen	Odra Zachodnia
współrzędne	53°24′49,2″N 14°32′59,2″E/53,413669 14,549782
	Koniec
Akwen	Regalica
współrzędne	53°24′43″N 14°37′21″E/53,411944 14,622500
Typ kanału	żeglugowy
	Położenie na mapie Polski początek koniec
	Położenie na mapie województwa zachodniopomorskiego początek koniec
	Położenie na mapie Szczecina początek koniec

Parnica (hist. Parniz, niem. Parnitz) – ciek na terenie Szczecina łączący Odrę Zachodnią z Regalicą; europejski kod JCWP (jednolita część wód powierzchniowych) – PLRW60001719752. Parnica bywa określana jako: kanał^[1], potok nizinny piaszczysty^[2] lub rzeka^[3]. Długość Parnicy wynosi ok. 6 km^[4].

Bieg

Parnica łączy się z Odrą Zachodnią poprzez wykopany w 1929 r. Przekop Parnicki^[5] (pierwotne połączenie Odry Zachodniej i Parnicy zlokalizowane między Kępą Parnicką a Wyspą Zieloną, jest obecnie przegrodzone groblą komunikacyjną^[6] łączącą obie wyspy).

Parnica płynie równoleżnikowo, rozdzielając położone po jej północnej stronie wyspy: Kępa Parnicka, Łasztownia, Ostrów Mieleński i Mieleńska Łąka od położonych po jej południowej stronie: Wyspy Puckiej i Zaleskich Łęgów. Oba brzegi Parnicy są silnie zindustrializowane i wykorzystywane gospodarczo przez port Szczecin oraz znajdujące się nad jej brzegami zakłady przemysłowe: Stocznię Remontową Pomerania, Elektrownię Szczecin, port naftowy PKN Orlen.

Parnica jest jednym z ważniejszych cieków Międzyodrza. Nad Parnicą rozpiętych jest sześć mostów:

kolejowe:
- na szlaku Szczecin Główny – Szczecin Port Centralny
- bocznicy kolejowej Szczecin Port Centralny – (d. Dworzec Wrocławski) – port
drogowe:
- Most Portowy w ciągu ul. Gdańskiej
- Most im. Jerzego Łabudy w ciągu jezdni zachodniej Trasy Zamkowej o długości 284,6 m
- most w ciągu jezdni wschodniej Trasy Zamkowej
- most na przedłużeniu ul. Hryniewieckiego w ciągu estakad łączących port z Trasą Zamkową

Nazwę Parnica wprowadzono urzędowo rozporządzeniem w 1949 roku, zastępując poprzednią niemiecką nazwę Parnitz^[7].

Zgodnie z Rozporządzeniem Rady Ministrów z 2002 r. ws. klasyfikacji śródlądowych dróg wodnych^[8], Parnica ma najwyższą klasę żeglowną Vb.

Parnica (zdjęcia z napisami objaśniającymi)

Środkowa i wschodnia część Parnicy (widok od strony zachodniej)

Zachodnia część Parnicy (widok od strony północnej)

↑ Nazewnictwo geograficzne Polski. Tom 1. Hydronimy. Część 1. Wody płynące, źródła, wodospady, Ewa Wolnicz-Pawłowska, Jerzy Duma, Janusz Rieger, Halina Czarnecka (oprac.), Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2006 (seria Nazewnictwo Geograficzne Polski), s. 202, ISBN 83-239-9607-5 .
↑ Plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Odry. Uchwała Rady Ministrów z dnia 22 lutego 2011 r. Plan gospodarowania wodami na obszarze dorzecza Odry.
↑ TadeuszT. Białecki TadeuszT., Encyklopedia Szczecina (wydanie jubileuszowe), Szczecińskie Towarzystwo Kultury, 2015, ISBN 978-83-942725-0-0 .
↑ Elektroniczny słownik hydronimów Polski | Instytut Języka Polskiego PAN [online], eshp.ijp.pan.pl [dostęp 2021-08-28] .
↑ 53,408532°N 14,555227°E.
↑ 53,412863°N 14,551906°E.
↑ Rozporządzenie Ministra Administracji Publicznej z dnia 11 lutego 1949 r. o przywróceniu i ustaleniu nazw miejscowości (M.P. z 1949 r. nr 17, poz. 225, s. 5).
↑ Dz. U. z 2002 r. Nr 77, poz. 695. [online]