Palladiusz (Widybida-Rudenko)

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	8 lutego 1941
Konsekrator	Dionizy (Waledyński)

Palladiusz
	Petro Widybida-Rudenko
	Arcybiskup lwowski
Kraj działania	Stany Zjednoczone
Data i miejsce urodzenia	1891 ; Winnica
Data śmierci	1971
	Zwierzchnik Ukraińskiego Kościoła Prawosławnego na wygnaniu
Okres sprawowania	1951–1971
Wyznanie	prawosławie
Kościół	Ukraiński Kościół Prawosławny na wygnaniu
Śluby zakonne	1935
Diakonat	przed 1921
Prezbiterat	1921
Chirotonia biskupia	8 lutego 1941

Palladiusz, imię świeckie Piotr Widybida-Rudenko^[1], także Wydybida-Rudenko^[2] (ur. 17 czerwca^?/29 czerwca 1891 w Strzelczyńcach, powiat bracławski, gubernia podolska, zm. 1 września 1971 w Nowym Jorku) – ukraiński biskup prawosławny i działacz polityczny.

Życiorys

Urodził się 26 czerwca 1891 (według starego stylu) w miejscowości Strzelczyńce powiatu Bracławskiego (obecnie rejon niemirowski obwodu winnickiego) w rodzinie psalmisty lokalnej prawosławnej cerkwie proroka Eliasza. Wykształcenie podstawowe otrzymał w cerkiewno-parafialnej szkoły w Strzelczyńcach. Z 1902 kontynuował naukę w Tywrowskiej duchowej szkole^[3].

Absolwent wydziału fizyczno-matematycznego Uniwersytetu Kijowskiego, działacz ukraińskiego ruchu narodowego^[2]. Zasiadał w Ukraińskiej Centralnej Radzie, był zastępcą ministra finansów Ukraińskiej Republiki Ludowej. Od 1921 żył na Wołyniu (w granicach Polski) i służył jako kapłan Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego. Od 1934 mieszkał w Warszawie, należał do konsystorza diecezji warszawsko-chełmskiej i kierownik kasy emerytalnej^[2]. W 1935 złożył wieczyste śluby mnisze, następnie został podniesiony do godności archimandryty^[2].

Po powstaniu Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego w Generalnej Guberni został 8 lutego 1941 wyświęcony na biskupa krakowskiego i łemkowskiego, zaś dzień później podniesiony do godności arcybiskupiej. Wszedł w skład Synodu Biskupów tegoż Kościoła jako jego sekretarz^[4]. W sierpniu 1941 jego tytuł uległ zmianie na biskup lwowski z powodu włączenia w granice jego diecezji dystryktu Galizien^[4]. Po radzieckiej ofensywie z 1944 został ewakuowany na Słowację, następnie do Krakowa i Sankt-Pelten. Następnie wyjechał przez Szwajcarię^[5] do Stanów Zjednoczonych. W 1951 stanął na czele niekanonicznego Ukraińskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego na wygnaniu i pozostawał jego zwierzchnikiem do 1971^[2].

Przypisy

↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001. ISBN 83-7431-046-4, s.355
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Палладий (Выдыбида/Выбида-Руденко). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].
↑ 137. Кооперативна та державницька діяльність П. П. Відибіди на Поділлі у добу українських національно-визвольних змагань (1914—1920 рр.)
↑ ^a ^b A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 203. ISBN 83-7431-046-4.
↑ A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 207. ISBN 83-7431-046-4.

[1] A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001. ISBN 83-7431-046-4, s.355

[ortho-2] Палладий (Выдыбида/Выбида-Руденко). [dostęp 2012-12-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-12-21)].

[Кооперативна-3] 137. Кооперативна та державницька діяльність П. П. Відибіди на Поділлі у добу українських національно-визвольних змагань (1914—1920 рр.)

[mir203-4] A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 203. ISBN 83-7431-046-4.

[5] A. Mironowicz: Kościół prawosławny na ziemiach polskich w XIX i XX wieku. Białystok: Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2001, s. 207. ISBN 83-7431-046-4.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]