Paavo Lipponen

Paavo Lipponen

Paavo Lipponen (2002)
Pełne imię i nazwisko	Paavo Tapio Lipponen
Data i miejsce urodzenia	23 kwietnia 1941 Turtola
Premier Finlandii
Okres	od 17 kwietnia 1995 do 17 kwietnia 2003
Przynależność polityczna	SDP
Poprzednik	Esko Aho
Następca	Anneli Jäätteenmäki
Przewodniczący Socjaldemokratycznej Partii Finlandii
Okres	od 1993 do 2005
Przynależność polityczna	SDP
Poprzednik	Ulf Sundqvist
Następca	Eero Heinäluoma

Paavo Tapio Lipponen (ur. 23 kwietnia 1941 w Turtola) – fiński polityk, premier w latach 1995–2003 stojący na czele 66. i 67. rządu, były przewodniczący parlamentu i partii socjaldemokratycznej.

Życiorys

Absolwent liceum w Kuopio z 1959, przez rok studiował filozofię i literaturę na Dartmouth College. W 1971 uzyskał magisterium z polityki międzynarodowej na Uniwersytecie Helsińskim. W latach 60. pracował jako redaktor studenckiej ghazety „Ylioppilaslehti” i niezależny dziennikarz publikujący dla Yleisradio. Fiński dyplomata Alpo Rusi w swojej książce Vasemmalta ohi zasugerował, że w 1969 Paavo Lipponen współpracował ze Stasi, enerdowskimi służbami specjalnymi. Sam zainteresowany twierdził, że był obiektem manipulacji ze strony funkcjonariuszy NRD. Wskazał również w swoich pamiętnikach, że dwukrotnie usiłowała go pozyskać radziecka KGB.

Od 1967 do 1979 pełnił różne funkcje w Socjaldemokratycznej Partii Finlandii. Przez następne trzy lata był sekretarzem urzędującego premiera, Mauna Koivisto. W latach 1983–1987 po raz pierwszy zasiadał w Eduskuncie. Do parlamentu powrócił w 1991, mandat poselski sprawował nieprzerwanie do 2007.

W 1993 zastąpił podejrzewanego o defraudacje finansowe Ulfa Sundqvista na stanowisku przewodniczącego socjaldemokratów. Dwa lata później doprowadził to ugrupowanie do zwycięstwa w wyborach parlamentarnych. Od marca do kwietnia 1995 był przewodniczącym parlamentu, następnie stanął jako premier na czele koalicyjnego rządu. W kolejnych wyborach z 1999 kierowane przez niego ugrupowanie pozostało największą siłą polityczną w Eduskuncie. Paavo Lipponen dzięki temu pozostał na czele rządu przez dalsze cztery lata. Po porażce wyborczej z 2003 podpisał umowę koalicyjną ze zwycięską Partią Centrum, objął po raz drugi w swojej karierze stanowisko marszałka Eduskunty.

W 2005 zrezygnował z przewodniczenia Socjaldemokratycznej Partii Finlandii, a dwa lata później z ubiegania się o reelekcję w wyborach krajowych. Po zakończeniu działalności politycznej został zatrudniony jako konsultant przez zależną do rosyjskiego Gazpromu spółkę Nord Stream, będącą inwestorem Gazociągu Północnego. Powierzono mu w zakresie obowiązków reprezentowanie firmy w kontaktach z władzami i instytucjami fińskimi. W 2011 zadeklarował zamiar ubiegania się o nominację na kandydata do wyborów prezydenckich z ramienia Socjaldemokratycznej Partii Finlandii. Uzyskał partyjną nominację, przegrał w pierwszej turze wyborów, otrzymując 6,7% głosów.

Życie prywatne

Dwukrotnie żonaty, od 1998 z Päivi Lipponen, posłanką do Eduskunty. Ma troje dzieci.

Bibliografia

• Profil na stronie Eduskunty. [dostęp 2022-08-06]. (fiń.).